Στα ντους του κολυμβητηρίου, μετά από σκληρή προπόνηση. Καταπονημένοι, ανοίγουμε δυο αντικρινές ντουζιέρες με έναν καινούργιο συναθλητή. Σαμπουάν, αφροντούς, σφουγγάρια, τέτοια πράγματα. Αχνοί και σύννεφα ατμού παντού. Ατμόσφαιρα ολλανδικού γκέι πορνό της δεκαετίας τού 1990. Μέχρι που αρχίζουμε να τα λέμε:
«…και είπες αφήνει πολλή τρίχα το χάσκι;»
«Δε μπορείς να φανταστείς. Μιλάμε για τόνους κάθε χρόνο. Κακώς δεν τη μαζεύουμε, θα μπορούσα ίσως να την πουλήσω να φτιάχνουνε τίποτα στρώματα. Ή να γεμίζουνε κουκλάκια. Τα παγκ;»
«Τα παγκ; Χα! Σαν χάσκι με τριχόπτωση, φιλαράκι. Και επί δέκα. Απλώς η τρίχα είναι κοντή, μικρή. Αλλά είναι σκληρή, σαν καρφίτσα, και επίμονη. Χώνεται παντού και δεν βγαίνει με την καμία».
«Τίποτα. Δε σώζεται η κατάσταση. Εννοείται πως είσαι με τα ρολά όλη μέρα για ρούχα, κατωσέντονα και τα λοιπά, τινάζεις διαρκώς τα πάντα… αλλά σού λέω: δεν παλεύεται το πράγμα, είναι σαν να αδειάζεις την πισίνα με έναν κουβά».
«Εγώ σώθηκα με την Dyson, μπρο. Βρήκα την υγειά μου. Βέβαια τη βάζω κάθε μέρα, καμιά φορά και δύο φορές την ημέρα, αλλά δεν με πειράζει. Μου αρέσει, μπορώ να σου πω. Και είναι ελαφριά. Δυο-τρία κιλά, κάτι τέτοιο. Α, και δεν έχεις και τα καλώδια, ρε συ φίλε, φορτίζει στη γωνιά της, και την πας όπου θες. Άνεση».
«Βασικό αυτό με τα καλώδια. Δεν αντέχω τα καλώδια, τύλιγε-ξετύλιγε. Η μεγαλύτερη τεχνολογική επανάσταση δεν είναι το Α.Ι., θα είναι όταν η ανθρωπότητα απαλλαγεί από τα καλώδια. Star Trek φάση».
«Α να γεια σου. Από την άλλη, οκέι, ακριβή σκούπα, ρε συ. Ναι, εντάξει. Είναι. Αλλά να σου πω και κάτι; Τ’ αξίζει τα λεφτά της σε μια τελική».
«Εγώ πάλι για το πάτωμα έχω σωθεί με το ρομποτάκι».
«Εγώ το ρομποτάκι το έχω μόνο για κάτω απ’ τα κρεβάτια».
«Όχι, ρε συ, μιλάμε μπαίνει ΚΑΘΕ μέρα, και ΚΑΘΕ μέρα ο κάδος του είναι γεμάτος. Τρέλα, σού λέω. Δηλαδή, πού τη βρίσκουν τόση τρίχα; Κανονικά θα ’πρεπε να έχουν τελειώσει τα σκυλιά. “Πού πήγε;” “Μάδησε, πάει, τελείωσε!”»
«Χαχαχά!»
«Χαχά».
Οι στρόφιγγες κλείνουν, οι πετσέτες ανοίγουν, απομακρυνόμαστε. Fade out.
UPDATE. Άκου όμως Dyson, ρε συ. Αυτές πόσο κάνουν; Εφτά, οχτώ κατοστάρικα; Δηλαδή τι δουλειά κάνει ο μπρο και την πήρε έτσι ανετούα; Δυο χρόνια την έχω στο μάτι κι ακόμα δεν τα κατάφερα να την πάρω.
* * *
ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ XTWITTER
Είμαι 14 χρόνια στο x Twitter, και όλον αυτό τον καιρό δεν αντιμετώπισα κανένα σοβαρό πρόβλημα και δεν ανέπτυξα το παραμικρό αίσθημα απέχθειας. Κάθε άλλο. Γιατί; Γιατί δεν χάζευα ποτέ μου εκεί. Ποτέ. το χρησιμοποιούσα αποκλειστικά και μόνο σαν πηγή ενημέρωσης. Ακολουθούσα πολύ λίγους, και πολύ συγκεκριμένους, λογαριασμούς μεγάλων, παραδοσιακών ξένων (κατά κύριο λόγο) Μέσων, καναδυό Έλληνες που διαβάζω ανελλιπώς πολύ καιρό τώρα, πέντ’-έξι ακόμα σάιτ πραγμάτων που με ενδιαφέρουν (βιβλία, ταινίες, κόμικς), και εδώ και τρία χρόνια μερικούς βασικούς λογαριασμούς για την Ουκρανία και το Ισραήλ. Σύνολο, 60 λογαριασμούς. Τίποτε άλλο. Παρακολουθώ μόνο αυτούς —μάλιστα, οι αναρτήσεις τους μου έρχονται μαζεμένες στις ειδοποιήσεις, δεν κάθομαι να τους ψάξω, το σύστημα είναι πολύ λειτουργικό—, και όχι αυτά που μου προτείνει η πλατφόρμα: γιατί αυτά που μου προτείνει η πλατφόρμα είναι όλα τους, κατά 100%, ή σκουπιδαριό, ή άχρηστα, ή και τα δύο.
Όταν τον περασμένο Νοέμβριο εγκατέλειψε την πλατφόρμα ο Κινγκ, ομολογώ ότι κλονίστηκα. Τώρα, ο Στίβεν Κινγκ είναι ο συγγραφέας που αγαπώ με πάθος και διαβάζω (και ακολουθώ) με ευλάβεια πολλές δεκαετίες τώρα. Και όχι τυχαία: είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας. (Γιατί, όχι, δεν είναι ο Πίντσον, ο ΝτεΛίλο, ο Φράνζεν, ή ξέρω γω ποιος από αυτούς. Ο Κινγκ είναι, μακράν). Όταν λοιπόν τα παράτησε και έφυγε για τα καλά (γιατί ούτως ή άλλως έκραζε το Twitter για μπόλικους μήνες, είναι πολύ σοβαρός Αμερικανός ακτιβιστής εκτός όλων των άλλων), και αφού πρώτα άρχισα να τον ακολουθώ στο Threads, είπα από μέσα μου: Έφυγε κοτζαμάν Βασιλιάς. Άρα να φύγω κι εγώ;
Η απάντηση ήταν ναι, να φύγω, είχα ήδη αργήσει, ο Μασκ ήταν ούτως ή άλλως γνωστό μούτρο από καιρό — αλλά δείλιασα, και δεν το έκανα. Στο Twitter δεν ήμουν για να πουλάω και να φαίνομαι —έχω μόνο 3.600 ακολούθους—, ήμουν αποκλειστικά και μόνο για να ενημερώνομαι διά της συντομοτέρας οδού. Που ασυζητητί είναι το Twitter (αν το χρησιμοποιείς όπως εγώ· αλλιώς είναι βόθρος). Έτσι, για να φύγω, έπρεπε πρώτα —αφού ξεπεράσω τη δειλία μου— να δω και από πού θα μαθαίνω τα νέα, το ίδιο εύκολα και, κυρίως, γρήγορα, συμμαζεμένα όπως μέχρι τώρα. (Γιατί χωρίς νέα ας πάω να φυτεύω πατάτες στον Ορχομενό). Όμως δεν το έψαξα και πολύ. Έπειτα ο Μασκ απασφάλισε, κι εγώ έκανα πάλι πως δεν καταλάβαινα. Έλεγα μόνο πως «εγώ δεν θα πάρω ποτέ προϊόν της εταιρίας του», λες και θα αγόραζα ποτέ Tesla Cybertruck ή Skylink. Ή, πες, κάνα πύραυλο πάνω στη χαρά μου.
Προχθές πάλι ήρθε το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου. Η Σώτη είναι η #1 Ελληνίδα συγγραφέας, την ξέρω από τον καιρό που δεν είχαν γεννηθεί οι μισοί σημερινοί Έλληνες συγγραφείς (από τους οποίους ζήτημα είναι ο ένας ή οι δύο να είναι πραγματικά συγγραφείς, οι άλλοι είναι σκέτο Έλληνες), την εκτιμώ απεριόριστα, και τη ζηλεύω με πάθος. Διαβάστε, όσοι το αμελήσατε, το κείμενό της.
Οπότε, φτάνει, μη, ήμαρτον, όχι άλλο — φεύγω κι εγώ, εννοείται πως φεύγω, ντροπιασμένος και με το κεφάλι ριγμένο ανάμεσα στους ώμους, τελευταίος και καταϊδρωμένος. Θα κάτσω να ακολουθήσω τους ίδιους λογαριασμούς στο BlueSky (στο οποίο γράφτηκα από τους πρώτους, πέρσι κάποια στιγμή, αλλά ούτε μπήκα στον τόπο να το ψάξω να δω τι είναι και πώς είναι), και τέλος. Σιγά το δύσκολο.
Και πράγματι, τέλος. Στο καλό, x Twitter. (Να σημειωθεί εδώ ότι το «x Twitter» είναι δικό μου, το βάφτισα έτσι από την πρώτη μέρα, και είναι καλό. Ex = πρώην, hello? Αλλά και Χ μαζί. \m/
Τώρα, τα Bell τα αγαπώ επίσης πολύ, από τα πολύ παλιά χρόνια. Ένας τους και μόνο συγγραφέας της χρυσής εποχής (οποιοσδήποτε) έφερε κοντά στο βιβλίο όσους αναγνώστες δεν έφεραν μαζί οι 10 κορυφαίοι της literary fiction. Και εξακολουθώ να τα ακολουθώ και να διαβάζω τα καινούργια αστυνομικά τους, και όχι μόνο. Έτσι, φρόντισα να ρωτήσω τον Χάρη Νικολακάκη —εκδότη των Bell αλλά και καλό μου φίλο— γι’ αυτή τους την απόφαση, που, ξαναλέω, είναι πολύ γενναία.
Νά τι μας είπε — τον ευχαριστώ πολύ:
* * *
Από πότε υπήρχε αυτή η ιδέα στο μυαλό σου;
Χ.Ν.: Ο ElonMusk εξαγόρασε το Χ για να ανέλθει στην πολιτική (το κατάφερε) και να προωθήσει τη δική του προσωπική ατζέντα. Στηρίζει τη ρωσική προπαγάνδα, επιτίθεται στην Ευρώπη με κάθε ευκαιρία, χειραγωγεί και προσπαθεί να διαμορφώσει συνειδήσεις, υπονομεύοντας την ίδια τη δημοκρατία. Είναι ο πρώτος μεγιστάνας που το κάνει αυτό; Όχι, αλλά είναι ο πρώτος που το κάνει με τέτοιον «ύπουλο» και αδιαφανή τρόπο και σε τέτοια έκταση. Οπότε η ιδέα αυτή μπήκε στο μυαλό μου όταν το Twitter πέρασε στα χέρια του, ωρίμασε αμέσως μετά τις αμερικανικές εκλογές, και ήταν μονόδρομος όταν πριν από λίγες μέρες άρχισε να επιτίθεται σε Ευρώπη, Καναδά — παντού. Η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Πιστεύεις αυτό που λένε, ότι αναλογεί στον καθένα μας ένα ποσοστό ευθύνης για όσα συμβαίνουν;
Χ.Ν.: Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Η αποχώρηση μιας μικρής εταιρείας ή ενός χρήστη της πλατφόρμας από την Ελλάδα δεν απειλεί κανέναν, ούτε θα αλλάξει τον κόσμο. Όμως, ναι, όλοι μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης και ας μη συνειδητοποιούμε πάντα τη δύναμη της μονάδας. Από ένα σημείο και μετά είναι, αν θέλεις, ζήτημα ηθικής και αισθητικής. Είναι και ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η δύναμη του κάθε Musk βρίσκεται στους αριθμούς, στο πλήθος των χρηστών που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα του. Ο καθένας μας ας κάνει αυτό που του λέει η συνείδησή του, αυτό που του αναλογεί. Ας ξεκινήσουμε από κάπου.
Θα χάσει ή θα κερδίσει ο εκδοτικός από αυτή την κίνηση;
Χ.Ν.: Ειλικρινά, δεν νομίζω ότι ούτε θα χάσει, ούτε θα κερδίσει. Έχουμε λάβει μηνύματα υποστηρικτικά, αλλά είχαμε και αντιδράσεις… όχι τόσο φιλικές. Χάνουμε έναν δίαυλο επικοινωνίας με τους αναγνώστες μας, μα έχουμε τόσους άλλους τρόπους να επικοινωνούμε. Σίγουρα θα έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας, ότι δεν στηρίζουμε, έστω και με την παρουσία μας, μια πλατφόρμα που εχθρεύεται κράτη, κυβερνήσεις, την ίδια την αλήθεια και τη δημοκρατία. Είναι δικαίωμά μας και οφείλαμε να ενημερώσουμε τους φίλους μας ότι δεν θα μπορούν πια να μας βρουν εκεί.
* * *
ΛΟΓΙΚΟ
Μια από τις πιο ωραίες ατάκες που άκουσα ποτέ μου, στήνοντας το αυτί μου στους δρόμους, και ιδίως σε όσους μιλάνε στο κινητό:
«Φυσικά και θα θύμωνα αν η γυναίκα μου πήγαινε με έναν άσχημο!»
Τα «Κουτσά άλογα» του Apple TV+ με πρωταγωνιστή τον Γκάρι Όλντμαν είναι μια καταπληκτική σειρά, όπως όμως εξίσου καταπληκτική είναι και η σειρά των οχτώ πολυμεταφρασμένων και βραβευμένων μυθιστορημάτων στην οποία βασίζεται. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα δύο πρώτα βιβλία, από τις Εκδόσεις Αίολος. Είχαμε τη χαρά να μας μιλήσει για αυτά η Κάτια Κουτσαφτή από τον Αίολο (την ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο της!), που ανακάλυψαν τα Κουτσά Άλογα πριν γίνουν μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία. Νά τι μας είπε:
Πρώτη φορά ήρθαμε σε επαφή με τα βιβλία του Μικ Χέρον κάποια στιγμή μέσα στο 2022, κατά τη διάρκεια της συνεχούς έρευνάς μας για νέους τίτλους. Τα βιβλία είχαν πρωτοκυκλοφορήσει από το 2010 και εξής. Η πρωτότυπη κεντρική ιδέα μάς κέρδισε αμέσως: μια ομάδα αποτυχημένων κατασκόπων της MI5, εκτοπισμένοι σε μια υπηρεσία-ψυγείο και, σε πείσμα όλων, να βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά. Οι σύνθετοι χαρακτήρες, η συναρπαστική πλοκή και δράση, οι καίριες κοινωνικές και πολιτικές παρατηρήσεις, και φυσικά το φλεγματικό χιούμορ που χαρακτηρίζει τη γραφή του Χέρον, μας έπεισαν από το πρώτο βιβλίο ότι τα Κουτσά Άλογα, όπως λέγεται η ομάδα, θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή του ελληνικού αναγνωστικού κοινού. Η είδηση για τη μεταφορά στη μικρή οθόνη υπήρξε ένα ευχάριστο νέο, αλλά αρχικά το αντιμετωπίσαμε με κάποια συγκράτηση: δεν είναι λίγα τα παραδείγματα μεταφορών που πέρασαν απαρατήρητες και δεν ανταποκρίθηκαν στο περιεχόμενο που κλήθηκαν να αναπλάσουν. Μέχρι να μάθουμε ότι ο ρόλος του αρχηγού των Κουτσών Αλόγων θα πήγαινε στον Γκάρι Όλντμαν… Η συνέχεια και η επιτυχία της σειράς είναι λίγο-πολύ γνωστή, μιας και προβάλλεται και στη χώρα μας και σίγουρα έχει βοηθήσει ώστε να βιβλία να γίνουν περισσότερο γνωστά. Μέχρι στιγμής έχουμε κυκλοφορήσει τους δύο πρώτους τόμους και ακολουθεί ο τρίτος, τον ερχόμενο Μάρτιο.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
Ο Τζεντ Μούντι θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή. Δύο ώρες αργότερα από όλους τους άλλους, αλλά κανείς δεν το έκανε θέμα γιατί κανείς δεν νοιαζόταν, και άλλωστε, κανείς δεν ήθελε να τον βάλει στο μάτι ο Μούντι. Μια καλή μέρα για τον Μούντι ήταν όταν κάποιος πήγαινε και καθόταν στη στάση του λεωφορείου απέναντι ή καθόταν πολλή ώρα στον μικρό κήπο του σταθμού Μπάρμπικαν. Όταν γινόταν αυτό, ο Μούντι έβγαινε έξω, παρόλο που δεν ήταν ποτέ κάτι σοβαρό, ήταν πάντα παιδιά από τη σχολή θεάτρου πιο κάτω στον δρόμο ή κάποιος άστεγος που ήθελε να καθίσει για λίγο. Όποιος κι αν ήταν, όμως, ο Μούντι έβγαινε έξω μασώντας τσίχλα και καθόταν δίπλα του. Δεν έπιανε ποτέ συζήτηση, απλώς καθόταν μασώντας τσίχλα. Κι αυτό ήταν αρκετό. Και μόλις γύριζε πίσω, η περπατησιά του ήταν πιο ανάλαφρη για πέντε λεπτά. Όχι τόσο ανάλαφρη ώστε να θεωρήσεις ότι είναι καλή παρέα, αλλά αρκετά για να περάσεις δίπλα του στη σκάλα χωρίς να φοβάσαι ότι θα σου βάλει τρικλοποδιά. Ο Μούντι δεν το έκρυβε: Το απεχθανόταν που είχε βρεθεί ανάμεσα στα Κουτσάλογα. Κάποτε ήταν ένα από τα Σκυλιά, αλλά όλοι ήξεραν πώς τα σκάτωσε: Άφησε έναν γραφειοκράτη να τον ξυλοφορτώσει για τα καλά και μετά να το σκάσει με κάμποσα εκατομμύρια λίρες. Δεν ήταν καλή επαγγελματική κίνηση για ένα Σκυλί το Τμήμα Εσωτερικής Ασφάλειας της Υπηρεσίας, ακόμα και χωρίς το επακόλουθο δυσάρεστο τέλος. Έτσι τώρα ο Μούντι ερχόταν αργά και προκαλούσε όποιον τολμούσε να του πει τίποτα. Πράγμα που δεν έκανε κανείς, γιατί κανείς δεν έδινε δεκάρα.
Νά και το οπισθόφυλλο της πρώτης περιπέτειας:
Λονδίνο, Αγγλία. H Oικία Σλάου είναι το μέρος όπου αποτυχημένοι κατάσκοποι της MI5 πηγαίνουν να υπηρετήσουν το υπόλοιπο της καριέρας τους. Τα «κουτσά άλογα», όπως τους αποκαλούν, έχουν πέσει σε διάφορα παραπτώματα με αποτέλεσμα να εξοστρακιστούν στην εν λόγω Οικία. Ίσως να τα έκαναν θάλασσα σε μια αποστολή και να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των ανωτέρων τους. Ίσως να μπήκαν εμπόδιο στον δρόμο κάποιου φιλόδοξου συναδέλφου τους και τελικά να τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Ίσως, πάλι, απλά να έχουν πρόβλημα με το αλκοόλ, κάτι όχι ασυνήθιστο στη δουλειά τους. Κάτι, όμως, που έχουν όλοι κοινό, είναι ότι θέλουν να επιστρέψουν στη δράση. Και τα περισσότερα «κουτσά άλογα» θα έκαναν τα πάντα για να το πετύχουν – ακόμη και αν πρέπει να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ο Ρίβερ Κάρταραϊτ, «κουτσό άλογο» κι αυτός, είναι απογοητευμένος τόσο για την αποτυχία του, όσο και για το ανιαρό καθήκον να μεταγράφει συνομιλίες κινητών τηλεφώνων. Όταν, λοιπόν, ένας νεαρός άνδρας εξαφανίζεται και οι απαγωγείς του απειλούν να μεταδώσουν τον αποκεφαλισμό του ζωντανά στο διαδίκτυο, ο Ρίβερ βλέπει μια ευκαιρία για επανάκαμψη σε δράση. Είναι όμως το πραγματικό θύμα αυτό που εμφανίζεται; Και ποια είναι η σχέση των απαγωγέων με έναν ξεπεσμένο και ανυπόληπτο δημοσιογράφο; Καθώς τα χρονικά περιθώρια για την εκτέλεση του ομήρου στενεύουν, ο Ρίβερ ανακαλύπτει ότι ο καθένας σ’ αυτή την υπόθεση ενεργεί για τους δικούς του σκοπούς.
Και ένα μικρό βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Μικ Χέρον (Mick Herron, 1963) είναι βραβευμένος βρετανός συγγραφέας. Μεγάλωσε στο Νιουκάστλ άπον Τάιν και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη, όπου ζει. Αφού έγραψε μερικά χρόνια ποίηση, στράφηκε στη μυθοπλασία. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2003. Την ίδια περίοδο έγραψε μια σειρά από διηγήματα, πολλά από τα οποία δημοσιεύτηκαν στο Ellery Queen’s Mystery Magazine. Το 2008 ο Χέρον άρχισε να γράφει την κατασκοπευτική σειρά της Οικίας Σλάου, με πρωταγωνιστές πράκτορες της MI5 που έχουν τοποθετηθεί σε θέσεις – ψυγείο λόγω σημαντικών υπηρεσιακών λαθών ή ελαττωμάτων τους. Το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς, «Κουτσά άλογα», εκδόθηκε το 2010. Μερικά χρόνια αργότερα χαρακτηρίστηκε από την Daily Telegraph ως ένα από τα «είκοσι καλύτερα κατασκοπευτικά μυθιστορήματα όλων των εποχών».
Βρείτε τα εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
Το παρελθόν και το παρόν της πολυκατοικίας Γραμματικού, που δεσπόζει στην Τσιμισκή, η παλαιότερη ενδεχομένως κάβα της Θεσσαλονίκης και μερικά «διαμαντάκια» από τον Κολινδρό Πιερίας
12°
