Για ποια Θεσσαλονίκη μιλάμε όταν μιλάμε για Θεσσαλονίκη; 

Με ύψος 100 μέτρα, ο πρώτος ουρανοξύστης του Βορρά θα ανεγερθεί στο Αλατίνη, στο κέντρο της επένδυσης που ετοιμάζει ο Σταύρος Ανδρεάδης για την αξιοποίηση του εγκαταλελειμμένου αλλά κραταιού κάποτε οικονομικού πυλώνα που ήταν το ιστορικό κεραμοποιείο. Έτσι θα αποφευχθεί η οριζόντια τσιμεντοποίηση του μέρους και η υποβαθμισμένη πλευρά της πόλης θα ξαναπάρει ζωή, χάρις στη δημιουργία ενός πόλου αναψυχής, πράσινου, γραφείων και χώρων που θα παραδοθούν για πολιτιστική χρήση.

Επόμενη στάση ΦΙΞ: Η ανάπλαση των 23 στρεμμάτων στα Δυτικά θα αποκαταστήσει τη χαμένη αίγλη της εμβληματικής ζυθοποιίας, στεγάζοντας γραφεία, εμπορικούς χώρους και ξενοδοχεία, ενώ το Οκταγωνικό κτίριο του Μουσείου Ολοκαυτώματος (ευθεία αναφορά στο Οκτάγωνο του Γαλέριου, και το βυζαντινό, ρωμαϊκό, πολυεθνοτικό παρελθόν της πόλης), πήρε μπρος. Μαζί με την ανάπλαση της ΔΕΘ που θα εντάξει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ένα πάρκο, έναν ογκώδη πράσινο πνεύμονα αλά Σέντραλ Παρκ, με πάρκινγκ, ξενοδοχεία, συνεδριακό κέντρο, νέα περίπτερα και εμπορικούς χώρους, όλα τα παραπάνω είναι τα μεγάλα έργα που η Θεσσαλονίκη τα περίμενε χρόνια. Και, ω του θαύματος, πήραν μπρος, ενώ η συζήτηση περί ενός μέλλοντος που συμβαίνει τώρα και το παρακολουθώ σε ζωντανή μετάδοση με κάνει υπερχαρούμενο.

Τα έργα αυτά είναι συνδεμένα άμεσα με τη φιλολογία περί νέας πόλης, που, απαλλαγμένη από το μπαγιατιλίκι και τις βλαχορόκ αγκυλώσεις, προωθεί ένα προφίλ που επιβάλλεται να φλερτάρει με την Αμβέρσα, το Ρότερνταμ και το Μάντσεστερ αντί να αλαλάζει στα ψεκασμένα ράδια κατάρες για τη φαταούλω Αθήνα. Τα έργα είναι άμεσα συνδυασμένα με την πολυσημία που χαρακτηρίζει την πόλη. Ο νεανικός μας χαρακτήρας λόγω του ΑΠΘ, ο τουρισμός που σημειώνει απανωτά ρεκόρ, τα πολυεθνικά brand (Microsoft, Pfizer, Siemens) που εγκατέστησαν τα bureau τους, η εύκολη πρόσβαση στα Βαλκάνια με το Λιμάνι μας και ένα σιδηροδρομικό δίκτυο, που, αν αναπτυχθεί σοβαρά, θα καταστήσει τη Θεσσαλονίκη έναν υπολογίσιμο Logistic κόμβο, δεν είναι αφελή λόγια του αέρα ή όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα. 

Άλλος ένας άσος: Το μεγάλο τεχνολογικό πάρκο Thess Intec του Γιάννη Ευθυμιάδη στην Περαία, που επικεντρώνει στη νανοτεχνολογία, την καθαρή ενέργεια, την τεχνητή νοημοσύνη και τα νέα υλικά, οραματίζεται και τρέχει στα 760 στρέμματά του (εκτός από τη συνεργασία με αντίστοιχα τεχνολογικά πάρκα του Ισραήλ, της Γερμανίας και το ΠΑΜΑΚ) ζώνες αναψυχής, κοινόχρηστους χώρους ψυχαγωγίας, πεζοδρόμους και παράκτιους χώρους πρασίνου. Προσθέστε και το βιοκλιματικό επιχειρηματικό πάρκο HUB26 στα δυτικά.

Αυτόν τον ενθουσιασμό, όμως, την έξαψη, την πυρετώδη χαρά και την προσμονή δεν τις ενστερνίζονται όλοι. Το ερώτημα του τίτλου «Για ποια Θεσσαλονίκη μιλάμε όταν μιλάμε για Θεσσαλονίκη;» είναι το υπαρξιακό και οντολογικό ερώτημα του τώρα. Οι απαντήσεις στην ερώτηση είναι άμεσα συνυφασμένες με το πολιτικό πρόσημο και την κοσμοθεωρία των πολιτών που κατοικούν εδώ. Το κάνω τάλιρα: Ανάλογα με τον τρόπο που κινείσαι, διαδράς, αυτοπραγματώνεσαι και βιώνεις τη Θεσσαλονίκη, έτσι θα απαντήσεις και στο ερώτημα «Για ποια Θεσσαλονίκη μιλάμε όταν μιλάμε για Θεσσαλονίκη;». Ή θα συμμερίζεσαι τη χαρά των τουριστών και των ντόπιων που ενθουσιωδώς ανέβαζαν φωτογραφίες από το στολισμένο Κόκκινο Σπίτι (έκλεψε την παράσταση η κόκκινη γιρλάντα κοντράροντας στα ίσια τον Σταθμό Μ της Βενιζέλου και την λαμπιονάτη Αριστοτέλους), ή θα σηκώνεις φωτογραφίες με το γκρεμίδι της γωνίας Βενιζέλου και Ερμού, κοντράροντας με φτηνή αριστερή ποίηση της ήττας τη χαρά όσων θεωρούν ότι η πόλη πήρε τα πάνω της και το αφήγημα «Θεσσαλονίκη ακίνητη πόλη» ηττήθηκε πανηγυρικά. Έπαιξαν τα ρέστα τους και έχασαν με το μετρό που ένωσε Σιδηροδρομικό Σταθμό με Νέα Ελβετία και οι προεκτάσεις του θα τη «μητροπολάρουν» ακόμα περισσότερο. Μοιράζουν χαιρέκακα «ναι, καλά, θα δούμε» για το Παιδιατρικό Ογκολογικό Νοσοκομείο, το Fly Over που τρέχει, έχοντας κατά νου να σαμποτάρουν όπως μπορούν αυτήν τη διάχυτη παντού και πραγματική πλέον αίσθηση πως η Θεσσαλονίκη μπήκε σε ρότα ευοίωνου μέλλοντος.

Τα φετινά Χριστούγεννα ήταν κατά ομολογία sold out. Το τσέκαρα ρεπορταζιακώς ρωτώντας δεκάδες φίλους επαγγελματίες που μου το επιβεβαίωσαν. Τόσο πολύκοσμες γιορτές και μπαμπάτσικα ταμεία είχαν καιρό να δουν. Το διαπίστωσα αυτόπτης μάρτυρας και ο ίδιος, στο κέντρο: ζίνγκα ήταν οι πεζόδρομοι, ανύπαρκτα τα άδεια τραπέζια στα καφέ και στα εστιατόρια, σκασμένα από σόπερς καταναλωτές τα πολυκαταστήματα και οι μπουτίκ. Η Miss Kittin την Πρωτοχρονιά και τα χιλιάδες παιδιά, που για πρώτη φορά μετά από χρόνια έκαναν αλλαγή έτους με τέκνο μουσική (είχε να συμβεί από το 1997 όταν οι Στέρεο Νόβα στον Λευκό Πύργο κήρυξαν την έναρξη της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας), έδειξαν επίσης πως αισθητικά, εκτός από τα σκυλομπίτια των παλιών καιρών ή τις αφόρητες σοβαροφανείς κλασικούρες με βιολιά και τσέμπαλα, ένας άλλος δρόμος (πέραν του κλαψοεντέχνου επίσης!) είναι εφικτός. Να, όμως που λίγο μετά τη χαρά της Πρωτοχρονιάς, οι κερατάδες που έκαναν λαμπόγυαλο τις δημόσιες τουαλέτες της παραλίας κατέδειξαν για ακόμα μια φορά το δίλημμα των ημερών: με την εύτακτη πόλη ή με την πόλη αχούρι; Θεωρώ το γεγονός άμεσα συνδεδεμένο με την κόντρα του δήμαρχου Αγγελούδη με τους αντικοινωνικούς-σοσιαλπαθείς που γκραφιτάρουν με άλογες και άθλιες πιτσιλιές παγκάκια, τοιχάκια και κάθε σπιθαμή πολιτισμένου χώρου, που τον περιλούζουν με τα βάνδαλα σπρέι τους. 

Το Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape κλείνει το σημερινό ραπόρτο του με ΛΕΞ. Ο καθένας ας τον νοηματοδοτήσει τους στίχους του τραγουδιού Γκραφίτι όπως του πρέπει: «Συννεφιασμένες Κυριακές, βρεγμένα τζάμια / Έτσι είναι η μουσική εδώ στα μέρη μου […] Άμπρα κατάμπρα, μωρό μου / εξαφάνισε όλους τους βαρετούς / Κάνε τα μαγικά σου κι απόψε / Προστάτεψε τους αληθινούς […] Γιατί κάποιοι από εμάς ζούνε μονάχα από τύχη / Θυμάμαι τα τσιγάρα στη στοά του Radio City / Τώρα πια στην καταδίκη το αίμα από τη μύτη / Λερώνει όλη την πόλη ακριβώς σαν graffiti».