Το Κόκκινο Σπίτι, η μπλε Αγίας Σοφίας, η αναγεννημένη Εγνατία και η 2025 Θεσσαλονίκη που αισιοδοξεί

Μαγικός είναι ο μπλε ιλεκτρίκ, στραφταλιζέ ουρανός, απλωμένος πάνω από την Αγίας Σοφίας. Και σουρεαλισμός. Το παραδιπλανό Κόκκινο Σπίτι στη γωνία με την Ερμού, κόκκινο όνομα και πράμα, είναι τυλιγμένο με την τεράστια κατακόκκινη γιρλάντα-φιόγκο που με κάνει να θέλω να το πάρω σπίτι μου. Επόμενη στάση, στο δένδρο της Αριστοτέλους, στέκει αντικριστά με την ντικενσιανή χρυσή άμαξα, τα κριστιαναντερσενικά ελαφάκια, τους αλά Ροβανιέμι Αγιοβασίληδες που λαμπυρίζουν, τα σπιτάκια των looks like Ευγένιος Τριβιζάς ξωτικών και τα εκατοντάδες αστέρια προσομοιώσεις του ουρανού γύρω από το Σέλας. Αστέρια που φέγγουν από τη θάλασσα και τα χαμηλά του Electra Palace στη Μητροπόλεως (Φώτα ολόφωτα, πόλη μεγάλη), ως και το άγαλμα του Βενιζέλου, πάνω και πέρα από τη Μεγάλη Πλατεία. Χρόνια πολλά, καλή χρονιά, ευτυχές το νέο έτος από μια Θεσσαλονίκη που άλλο να την περιγράφω και άλλο να την περπατάς ζωντανά και ανεπανάληπτα: μια επική φωταψία και μια τρελή αισιοδοξία λούζει τη στολισμένη πόλη.

Εκατοντάδες χιλιάδες ανεβοκατεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, μιλούνια. Δε θυμάμαι πιο σκασμένη, φουλαρισμένη και λαοπλημμυρισμένη τη φετινή Τσιμισκή και guess what: οι χαρές δεν εξαντλούνται μόνο στην Τσιμισκή, τη Μητροπόλεως, την Κορομηλά ή την παραλία που το δένδρο της μπρασερί Garcon, παρεμπιπτόντως, είναι άλλο ένα από τα αγαπημένα μου Christmas landmarks. Η joyride συνεχίζει στην υπερπαραγωγή του Casablanca στη Βασιλίσσης Όλγας, στο πάρκο του Ξαρχάκου με τις αλογονούχες λαμπερές ομπρέλες και την είσοδο της ΔΕΘ με τον Αστερόκοσμο-Μagic Christmas να θυμίζει διαστημική πολιτεία-προάστιο του Κανάβεραλ. Φέτος η Θεσσαλονίκη είναι στολισμένη ενθουσιωδώς παντού, τα ηλεκτρισμένα δένδρα και οι μικροί τυμπανιστές με τα κύμβαλα ανηφόρισαν και στα ψηλά, πάνω από το ουζερί Τσινάρι. Ως και στο άγαλμα του Βασίλη Τσιτσάνη, στο τέρμα της Δημητρίου Πολιορκητού στην Άνω Πόλη, καρφίτσωσαν δένδρο λαμπάτο σαν παλιό πυρακτωμένο ενισχυτή Kenwood.

Στ’ αλήθεια, δε θυμάμαι ομορφότερη χριστουγεννιάτικη Θεσσαλονίκη από τη φετινή, δε χορταίνω χρονιάρες μέρες να τη διασχίζω, με το οργιαστικό αστικό light πάρτι καλής διάθεσης και πλουμιστού ντεκορασιόν να συνεχίζεται και πάνω από την πλατεία Αριστοτέλους. Πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου στριφογυρίζουν τα αλογάκια του καρουζέλ και οι λουκουμάδες εξαπολύουν μέλια, ζάχαρες και γλυκαιμίες που ανεβάζουν κατακόρυφα τη σεροτονίνη, εκκρίνοντας όβερντοζ λαϊκής ευτυχίας. Παθαίνω ακόμα μια κρίση «φαντασμαγορίτιδας»: Ωραία η Νέα Υόρκη, το Σέντραλ Παρκ και ο Χόλντεν Κόλφιλντ παρέα με το Φοιβάκι στο λούνα παρκ του Φύλακα στη Σίκαλη, όμως και οι ροζ κύκνοι που ψαρεύουν τα μικράκια τιτιβίζοντας γύρω από την τεχνητή λιμνούλα του μικρού χριστουγεννιάτικου χωριού με τα ζαχαρωτά, τα χοτ ντογκ και τις μπάντες που παίζουν διασκευές Χατζηγιάννη και Onirama, το ίδιο σαλιντζεριζέ κλάσικ τα βρίσκω και ας άκουγε τζαζ big bands ο Χόλντεν στη Νέα Υόρκη του βιβλίου.

Οι ξυνισμένοι και οι επαγγελματίες γκρινιάρηδες «Σαλονικάι» όλα αυτά τα βρίσκουν κιτς. Όμως το «Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape» στο ντεμπούτο του θα αντικρούσει την καχύποτα μεμψοίμιρη «κουλτουρίλα» με ένα «αφήστε τους ανθρώπους να χαρούν, μωρέ!» Αφήστε τους να περπατήσουν την πόλη με την ψυχή τους και τα αισθητικά αντάρτικα ας τα ξαναπιάσουμε από του Αϊ- Γιαννιού και μετά. Τότε που οι γιορτές θα τελειώσουν και στην Εγνατία δε θα κυκλοφορεί ψυχή πλην ενός Βαρδάρη που θα αμολά ριπές που θα κάνουν να πουντιάσει ως και το κορίτσι από νέον στη μαρκίζα του καμπαρέ «Μπλε Ιγκουάνα».

«Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape»: Ξεκινήσατε να διαβάζετε μια νέα στήλη, μια εις το εξής καθημερινή ανταπόκριση και ραπόρτο από τον Βορρά, μια Φωνή της Θεσσαλονίκης, εάν θέλετε, ένθετη μέσα στη Φωνή της Αθήνας, με daily trips και σκηνές από μια πόλη που αποχαιρέτησε το 2024 και υποδέχεται το 2025 αισιόδοξα, χάρις στις μάνι-μάνι επιδόσεις του νέου της μετρό. Ένα εκατομμύριο επιβάτες, 30% αυξημένη η εμπορική κίνηση στο κέντρο και 15% κυκλοφοριακή μείωση αυτοκινήτων είναι ο «ισολογισμός» και τα επίσημα στοιχεία του πρώτου μήνα λειτουργίας του  τρένου» μας.

Γιούπι, παραμιλώ. Καιρός ήταν, βάμος καμπεόν, ταξιδεύουμε για νέα εποχή. «Μα από πού αντλείς χαρά; Πώς τεκμαίρεται η πίστη στο καλύτερο μέλλον;» κρώζουν κοντράστ στις νέες προοπτικές και στο χάι μας οι δυσοίωνοι της σέχτας «Έγκλημα στη Βενιζέλου». Έτσι δεν αυτοπροσδιοριζόταν περήφανα σαμποτάροντας το έργο με κάθε είδους ψέμα, διαβολή και κωλυσιεργία η φυλή τους; Καθώς τα αρχαία μπήκαν στη θέση τους (χαίρε, παμμέγιστε Δημήτρη Κορρέ, που όπως μας το είπες, έτσι το έκανες), οι «Έγκλημα στη Βενιζέλου» συνεχίζουν τα νάζια τους. Αντί να βάλουν την ουρά στα σκέλια, κοίτα τους στα σόσιαλ που δε χορταίνουν να ριτουιτάρουν και να κολλούν καρδούλες και ιμότικον χαράς κάτω από ειδήσεις που έχουν να κάνουν με τις βλάβες των συρμών. Δεν πιστεύω στο βουντού, όμως για τους «Έγκλημα στη Βενιζέλου» θα κάνω μια εξαίρεση. Νομίζω πως ο αρχιερέας τους, ο καθηγητής Γιάννης Μυλόπουλος και αρκετοί από τους συν αυτώ «Εγκληματοβενιζελικούς», ολημερίς και ολονυχτίς αυτό κάνουν μόνο: Ματιάζουν το μετρό και για δες που καμιά φορά το μάτιασμά τους πιάνει!

Αποσυνάγωγοι της γιορτής, αρκετοί αλλοπρόσαλλου πολιτικού και κοινωνικού ψυχισμού συμπολίτες, αφιονίζονται που η Εγνατία έγινε ξανά το ωραιότερο βουλεβάρτο της Θεσσαλονίκης, χάρις στο μετρό. Μια Εγνατία - θεά με κίνηση, άπλα, ζωή και περαντζάδα όπως της πρέπει. Μια Εγνατία όπου χορεύουν από τη χαρά τους ως και τα αμύγδαλα και οι καραμελωμένοι χουρμάδες στα ξηροκαρπάδικα των πέριξ της Γόβας του Καρύδα. Γελούν ως και τα τζιν της Αφροδίτης Καπράλου, του Χυτήρογλου και του Bonanchero. Τα κινεζάδικα, τα σεκοντχεντάδικα, τα καφεκοπτεία, τα Coffee Island και τα Γρηγόρης, χαίρονται μαζί με τις Σάντα Κλάους στολές της Sandra. Άλλο ένα landmark της χαμένης μέχρι πρότινος λεωφόρου είναι τα εποχικά είδη Sandra, που μαζί με την Καμάρα, τον σταθμό Βενιζέλου, το ξενοδοχείο Μινέρβα, το πολυόροφο κατάστημα των νεωτερισμών του Δημητριάδη και τα ηλεκτρικά του Φελέκη δε χορταίνω να τα περιπολώ και να χαζεύω το πλήθος, που με τη σειρά του τα κάνει χάζι κι αυτό. Και, φυσικά το Αλκαζάρ, περιμένω πώς και πώς το Αλκαζάρ να παραδοθεί ανασκευασμένο και ο πιο εμβληματικός δρόμος της Θεσσαλονικης να επανοηματοδοτήσει κομπλέ και φουλ πάουερ το μέλλον, που ήδη άρχισε να μας δείχνει έναν άλλο δρόμο, πέραν της ακινησίας και της γκρίνιας.

Το μετρό μάς πέρασε στη νέα εποχή ψυχολογικά αλλά και έμπρακτα, η επέκταση των γραμμών προς Καλαμαριά, Μίκρα και Δυτικά έρχεται, το «Έγκλημα στη Βενιζέλου» ως τίτλος αστικού κινηματικού αντάρτικου ηττήθηκε. Τρολάροντας ασύστολα, θεωρώ ότι επείγει να αντικατασταθεί από έναν άλλο, οπότε έξι λέξεις από Μ, η μίρλα, η μικροψυχία, η μιζέρια, η μπαγιατίλα και η μισαλλοδοξία που χαρακτηρίζει ενίοτε κάποιους από τη φυλής τους ας γίνουν το νέο τρέιντμαρκ τους. 6Μ: έτσι ας αποκαλούμε στο εξής τη γνωστή μπριγκάδα του αλλοπρόσαλλου ψυχισμού και ενός πολιτικού φρονήματος που ηδονίζεται να καρμιριάζει, να γκαντεμιάζει και να αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια να βγει η Θεσσαλονίκη από το τέλμα της. Με ψευτορομαντική κλαψοαριστερή - προλεταριακή ποίηση για την «πόλη που εχάνεται, την πόλη που επάει», είτε με πουτινικής στόχευσης λόγους και διαλόγους που εκπέμπονται καθημερινά από κρατικά ή ιδιωτικά ραδιόφωνα και φρι πρες που έκαναν το δάκρυ επάγγελμα (με το αζημίωτο), το μέτωπο των 6Μ συσπειρώνεται. Λένε ότι η επόμενη «μάχη» θα δοθεί στα μετερίζια (διπλό μπλιαχ για την εντεχνίλα που τους δέρνει!) της ΔΕΘ. Θα παίξουν σε αυτό το τερέν του επόμενου μεγάλου έργου ανάπλασης-ανάπτυξης και μετάβασης σε μια πράσινη Θεσσαλονίκη, αφού το μάτιασμα και η πάλη η λαϊκή δεν τους βγήκε ούτε στον «τίμιο αγώνα» εναντίον του Fly Over.

Όμως, νισάφι! Κουλάρετε, αγωνιστές, νέα χρονιά μπήκε, ας ομονοήσουμε, ας ομοψυχήσουμε και τι νομίζετε; Σας βλέπω που όσο και να το πολεμήσατε ή συνεχίζετε να το γκαντεμιάζετε, εντούτοις όλοι σας παίρνετε το μετρό. Και πολύ καλά κάνετε, μια πόλη είμαστε όλοι και, γέρε χρόνε, φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε η Θεσσαλονίκη με τα δώρα, με τραγούδια και χαρά. Καλή χρονιά, καλή μας αρχή, διαβάστε, διαδώστε και απολαύστε υπεύθυνα τις καθημερινές μας ανταποκρίσεις. Και αχ αυτό το Κόκκινο Σπίτι και ο Μπλε Ουρανός της πλατείας Αγίας Σοφίας: Δε χορταίνουν οι τουρίστες να τα σελφάρουν και να τα ινσταγκραμάρουν κάτω από τη στοργική αχλύ και τη θαλπωρή που εκπέμπουν, καθώς η Θεσσαλονίκη των γιορτών είναι μια εκθαμβωτική και εκστατική πόλη.