New Year's resolutions

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ 2025

Τίποτα, καμία, δεν πιάνουν τα resolutions. Κανένα τους δεν έπιασε ποτέ, ούτε πρόκειται. Μόνο αυτό: να τη βγάλουμε καθαρή και αυτή τη χρονιά.

* * *

Ο ΥΠΝΟΣ

Όμως υπάρχει και κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει. Όχι απαραίτητα —μη λέμε και ψέματα—, και οπωσδήποτε όχι όλους. Ένα μικρό ποσοστό. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, μπορεί. Αυτό το κάτι έχει να κάνει με τον ύπνο. Και έχει δύο όψεις, εντελώς διαμετρικές μεταξύ τους.

Το ένα είναι να κοιμάστε περισσότερο. Όπως λένε για τους στρατιώτες στον πόλεμο: «Κοιμήσου τώρα, κοιμήσου όποτε μπορείς, όσο μπορείς, γιατί δεν ξέρεις πότε θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία». Βασικά, γίνεται ήδη πόλεμος, κι ας μην είμαστε στα όπλα. Οπότε: να κοιμάστε. Δεν έχει καλύτερο φάρμακο απ’ αυτό — το λένε και οι έρευνες. Ποιες έρευνες; Αυτές, 1-0. Σημείωση: τα βιβλία βοηθάνε πολύ στον ύπνο. Βλέποντας reels, μπορείς να ξενυχτήσεις κανονικά — χώρια που πέφτει το IQ σου· με τα βιβλία, κοιμάσαι σαν πουλάκι. Και το IQ σου μένει ίσα βάρκα ίσα νερά.

Να τη βγάλουμε καθαρή και αυτή τη χρονιά.

Το άλλο είναι να μην κοιμάστε. Ελάτε στο κλαμπ μας, ελάτε στη λέσχη αυτών που ξυπνάμε στις 5 τα χαράματα. Όλη η πόλη κοιμάται, και κατ’ επέκταση όλη η χώρα, όλος ο πλανήτης, όλο το σύμπαν. Έχει μιας τέτοιας ποιότητας ησυχία, που σε γεμίζει και σε κάνει να νιώσεις επιτέλους άνθρωπος. Μπορείς να κάνεις ανεπηρέαστος όλες σου τις δουλειές, κι ακόμα παραπάνω. Υγεία. Τολμήστε το. Σημείωση: αν εξακολουθείς να κοιμάσαι αλά ελληνικά, μετά τα μεσάνυχτα, δεν πειράζει — θα αναπληρώσεις με έναν υπνάκο το μεσημέρι. Η σιέστα είναι ευλογημένη από τη Θεά.

* * *

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ

Όπως κάθε Κυριακή, συνεχίζουμε με χαρά να αναδημοσιεύουμε τις λίστες που φτιάχνει κατά καιρούς ο πολύ καλός μας φίλος Δημήτρης Ψυχούλας. Νά η τρίτη σήμερα. Χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο είναι γενικό· το δεύτερο αφορά τη Θεσσαλονίκη.

Πεθύμησα…

• Πεθύμησα το ψάξιμο στα δισκάδικα.
• Πεθύμησα το κοτόπουλο με πατάτες στο τραπέζι της Κυριακής.
• Πεθύμησα τη χαμηλή πτήση με την καρέκλα της Αλυσίδας στο λούνα-παρκ.
• Πεθύμησα κάποιους —λίγους— πειρατές στο ραδιόφωνο.
• Πεθύμησα τον «Άγιο» στην τηλεόραση.
• Πεθύμησα την προσμονή του Σαββατόβραδου.
• Πεθύμησα την αμηχανία όταν στο πάρτι έμπαιναν τα μπλουζ.
• Πεθύμησα τα μικρά, αθώα μυστικά που κρατάνε οι φίλοι.
• Πεθύμησα το καλοκαιρινό αεράκι σε ένα κατάστρωμα στη μέση του Αιγαίου.
• Πεθύμησα το δέσιμο με τα τραγούδια.
• Πεθύμησα ένα Σικάγο παγωτό.
• Πεθύμησα ένα βερμούτ σε ποτήρι σωλήνα.
• Πεθύμησα να σηκωθώ για τζαμπ-σουτ — έστω για λέι-απ.
• Πεθύμησα το «ξεκινάμε κι όπου βγει».
• Πεθύμησα τις χωρίς δεύτερες σκέψεις, σκέψεις.
• Πεθύμησα την ξεγνοιασιά.
• Πεθύμησα τα λόγια του πατέρα μου.

• Πεθύμησα να δω την πόλη από το πιο ψηλό σημείο της Ρόδας, στο λούνα-παρκ της Σαλαμίνας.
• Πεθύμησα το σκοπευτήριο στην Παλιά Παραλία.
• Πεθύμησα την Κατρίν Ντενέβ —την Ωραία της Ημέρας—, στο Φάληρο.
• Πεθύμησα τα σαββατιάτικα ραντεβού στο Μουταφάκι.
• Πεθύμησα μια βραδιά με κασετόφωνο στην παραλία της Περαίας.
• Πεθύμησα να με φυσήξει το αεράκι πάνω στα καραβάκια του Θερμαϊκού.
• Πεθύμησα αγώνες κατς, στο ανοιχτό της ΧΑΝΘ.
• Πεθύμησα να χωθώ και να χαθώ στο λεφούσι των συνυποψηφίων που πλημμύριζαν το πεζοδρόμιο της Παύλου Μελά, κάθε βράδυ που σχολούσε το φροντιστήριο.
• Πεθύμησα το βερμούτ σε ποτήρι-σωλήνα, που ήπιαμε σε εκείνο το πάρτι στη Μαρτίου.
• Πεθύμησα την Αποθήκη του Μύλου. Και τον Μητρέντζη στο Πέτρινο.
• Πεθύμησα τον Αίαντα στις 40 Εκκλησίες, που έγινε Μυστικό.
• Πεθύμησα τα καλοκαιρινά μαγαζιά του αεροδρομίου.
• Πεθύμησα την αρχοντιά του Μανδραγόρα.
• Πεθύμησα τη Λαγουδέρα στο Μάλτεπε.
• Πεθύμησα τις πράσινες τσόχες του Τάφου. Και αυτές των μπιλιάρδων και εκείνες της χαρτοπαιξίας.
• Πεθύμησα τις τρίπλες του Χατζηπαναγή, τις εμπνεύσεις του Κούδα, τις κεφαλιές του Αλεξιάδη.
• Πεθύμησα και τα λιγότερο λαμπερά αστέρια. Πεθύμησα τα κεραυνοβόλα σουτ του Καπερνέκα. Το ταλέντο του Ανανιάδη να βρίσκει σκιά στο Χαριλάου. Το χαλκέντερο δίδυμο: Αρίσταρχος-Φιλώτας. Το έτερο δίδυμο: Κουτρουμπέλης-Φωτεινός.
• Πεθύμησα τα πολύχρωμα βιβλία στα ράφια του Μόλχο. Και τον Ραγιά πεθύμησα, όταν ήταν στην Τσιμισκή, γιατί εκεί δίναμε ραντεβού όταν δεν θέλαμε να κατηγορηθούμε ότι συχνάζουμε στο Μουταφάκι.
• Πεθύμησα τη Μικρή Πινακοθήκη του Ντίνου Χριστιανόπουλου (ακόμη θυμάμαι την κουβέντα που είχαμε για τον Β. Βασιλικό), και τον Κοχλία του Κώστα Λαχά.
• Πεθύμησα τη φοιτητοπαρέα που κατέβαινε αργά το βράδυ τραγουδώντας από τα Κάστρα· ελαφρώς πιωμένη και πολύ ευτυχισμένη.
• Πεθύμησα τη σύναξη των υπαίθριων φωτογράφων, κάτω από τον Λευκό Πύργο.

* * *

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ

Φίλες και φίλοι· κυρίες και κύριοι· καλοί συνάδελφοι. Μια συμβουλή: να απαντάτε πάντα στα μέιλ. Τα λεπτά αυτά (τα δευτερόλεπτα, εδώ που τα λέμε) δεν σπαταλιόνται, αυτές οι πέντε λέξεις που θα γράψετε σαν απάντηση ΔΕΝ ξοδεύουν τον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο σας: τον ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΥΝ. Οι δουλειές δεν είναι μόνο δουλειές. Ασφαλώς, μάλιστα, δεν είναι —ούτε πρέπει να εκπέσουν σε— απλή διεκπεραίωση. Είναι κάτι πολύ σύνθετο, και κάτι που όχι σπάνια μας ξεπερνά. Είναι ένα προϊόν επικοινωνίας, που καταλήγει σε κάτι που μπορείς σχεδόν να πιάσεις στα χέρια σου.

ΥΓ. Αν πάλι ζείτε μόνοι, αν δεν έχετε ανάγκη από δουλειά, ή αν δεν έχετε ενδιαφέρον για δουλειά, εκεί ναι, εντάξει, μην ενοχλείστε. Οι υπόλοιποι: να απαντάτε πάντα στα μέιλ. Μην είστε καραγκιόζηδες.

* * *

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ανν Μπροντέ, «Άγκνες Γκρέι» (μετάφραση Μαρία Γιακανίκη, Εκδόσεις Αίολος)

Το φαινόμενο Μπροντέ δεν θα πάψει ποτέ να μας συναρπάζει. Είναι τόσο μοναδικό, τόσο σπάνιο, που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Και νά επιτέλους στα ελληνικά και η Ανν, με τα μόλις δύο βιβλία (πέθανε στα 29 της, κορίτσι ακόμα, όπως τόσος κόσμος εκείνο τον καιρό…), που μας δίνει εδώ ένα μυθιστόρημα όλο ειλικρίνεια και ελπίδα. Λαμπρό γράψιμο, ιστορικά συναρπαστική αποτίμηση μιας εποχής και δύο τάξεων. Αλλά και μια συγκινητική ιστορία αγάπης.

• Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Μια φωτεινή μέρα της τελευταίας εβδομάδας του Φεβρουαρίου περπατούσα στους κήπους, απολαμβάνοντας την τριπλή πολυτέλεια της μοναξιάς, ενός βιβλίου και του ευχάριστου καιρού· καθότι η δεσποινίς Ματίλντα είχε φύγει για την καθημερινή της ιππασία και η δεσποινίς Μάρεϊ είχε μπει στην άμαξα μαζί με τη μαμά της για να κάνουν κάποιες πρωινές επισκέψεις. Ωστόσο, ένιωθα πως όφειλα να εγκαταλείψω εκείνες τις εγωιστικές χαρές και το πάρκο με τον μεγαλειώδη θόλο του φωτεινού γαλάζιου ουρανού, τον δυτικό άνεμο που αντηχούσε ανάμεσα στα ακόμη γυμνά κλαδιά, τα απομεινάρια του χιονιού που παρέμεναν στις λακκούβες αλλά που έλιωναν γοργά κάτω από το φως του ήλιου καθώς και τα χαριτωμένα ελάφια που χάζευαν το υγρό χορτάρι που ήδη ανακτούσε τη φρεσκάδα και το πράσινο χρώμα της άνοιξης, και να πάω στο αγροτόσπιτο κάποιας χήρας ονόματι Νάνσι Μπράουν· ο γιος της δούλευε όλη μέρα στα χωράφια και η ίδια είχε μια φλεγμονή στα μάτια, που για κάποιο διάστημα την κατέστησε ανίκανη να διαβάζει, προς μεγάλη δυσαρέσκειά της· διότι ήταν μια γυναίκα με σοβαρή και βαθιά σκέψη.

• Νά και το οπισθόφυλλο:

Η Άγκνες Γκρέι, μια νεαρή, φτωχή και μορφωμένη, γυναίκα στη βικτωριανή επαρχιακή Αγγλία, επιδιώκει να γνωρίσει τον πραγματικό κόσμο και να βιώσει έναν βαθμό οικονομικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής καταξίωσης ασκώντας ένα «ταιριαστό» για το φύλο και την τάξη της επάγγελμα, αυτό της γκουβερνάντας. Σε αυτή της την επιλογή θα βρεθεί αντιμέτωπη με δυσκολίες και προκλήσεις που έχουν να κάνουν με την αλαζονεία και τη ρηχότητα των εύπορων τάξεων, αλλά και με το ενδεχόμενο να γνωρίσει, χωρίς να το περιμένει ή να το επιδιώκει, την πραγματική αγάπη. Εκατό χρόνια μετά τον θάνατό της, η Ανν Μπροντέ αναγνωρίστηκε ως μια σημαντική Αγγλίδα συγγραφέας του 19ου αιώνα και η πιο φεμινίστρια από τις αδελφές Μπροντέ. Στο μυθιστόρημά της «Άγκνες Γκρέι», που βασίζεται σε προσωπικές της εμπειρίες, εντυπωσιάζει με την αφοπλιστική απλότητα και αμεσότητα της αφήγησής της και ακούγεται απροσδόκητα επίκαιρη χάρη στη ρεαλιστική αποτύπωση διαχρονικών ζητημάτων όπως η ευάλωτη θέση των γυναικών, οι κοινωνικές προκαταλήψεις και οι ταξικές ανισότητες.

• Και ένα μικρό βιογραφικό της συγγραφέως:

Η Ανν Μπροντέ (1820-1849) ήταν Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και ποιήτρια, το έκτο και νεότερο παιδί της λογοτεχνικής οικογένειας Μπροντέ, κόρη της Μαρίας Μπράνγουελ και του Πάτρικ Μπροντέ, ενός φτωχού Ιρλανδού ιερωμένου. Μέχρι τα 15 της χρόνια τής έκαναν μαθήματα στο σπίτι η θεία και ο πατέρας της. Αργότερα στάλθηκε για δύο χρόνια εσωτερική στο Roe Head School, όπου δίδασκε η μεγαλύτερη αδελφή της Σάρλοτ. Σε ηλικία 19 ετών εργάστηκε για πρώτη φορά ως γκουβερνάντα, αλλά δεν τα κατάφερνε να επιβληθεί στα ατίθασα παιδιά της οικογένειας και έτσι ύστερα από λίγους μήνες την απέλυσαν. Από το 1840 έως το 1845 εργαζόταν ως γκουβερνάντα στο σπίτι του αιδεσιμότατου Ρόμπινσον. Όταν εγκατέλειψε αυτή την εργασία, αφοσιώθηκε στη συγγραφή. Το 1846, η Σάρλοτ, η Έμιλι και η Ανν εξέδωσαν μια ποιητική συλλογή με τα ψευδώνυμα Κάρερ, Έλις και Άκτον Μπελ. Η Ανν συμμετείχε στη συλλογή με είκοσι ένα ποιήματα. Τον Δεκέμβριο του 1847 δημοσιεύτηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Άγκνες Γκρέι», εμπνευσμένο από τις εμπειρίες της ως γκουβερνάντας, και τον Ιούνιο του 1848 εκδόθηκε το δεύτερο και τελευταίο μυθιστόρημά της, «Η ένοικος του Ουάιλντφελ Χωλ». Και τα δύο έργα τα εξέδωσε με το ανδρικό ψευδώνυμο Άκτον Μπελ, που το είχε υιοθετήσει και για τα ποιήματά της. Απεβίωσε τον Μάιο του 1849 από φυματίωση.

Βρείτε το εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Θυμίζουμε: όποιος έχει μία πρωτότυπη και ωραία, απλή συνταγή, για την οποία υπερηφανεύεται, μπορεί αν θέλει να μας τη στείλει με μέιλ. Ή να κάνει μία ερώτηση στην ψυχολόγο μας. Επίσης μπορεί να μας στείλει μέιλ και για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Σας ευχαριστούμε πολύ.