Διάβαζα ένα άρθρο —σ’ αυτές τις ομάδες παλαβών εσωστρεφών όπου συχνάζω— που έλεγε ότι, μεγαλώνοντας, όλοι οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο εσωστρεφείς. «Όλοι» σημαίνει ακόμη και οι εξωστρεφείς, αυτοί οι περίεργοι φωνακλάδες που ζουν ανάμεσά μας. Κι αυτό είναι λογικό, λέει.
Είναι εξελικτικά χρήσιμο να είναι κανείς εξωστρεφής όταν είναι νέος, γιατί έτσι πολλαπλασιάζονται οι ευκαιρίες του να βρει, και να επιλέξει, σύντροφο. Αν είσαι κλεισμένος στο δωμάτιό σου και κρατάς σημειώσεις πάνω στο «Μαγικό βουνό», μάλλον δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να σε δει κάποιος και να σε λιμπιστεί. Ούτε αν παίζεις όλη μέρα Red Dead Redemption. Από την άλλη, όταν πια έχεις αποκατασταθεί και στεφανωθεί, όταν έχεις σταθερή δουλειά (λέμε τώρα), ένα δάνειο, ίσως παιδιά, σκυλιά κλπ., μια ρουτίνα τέλος πάντων, δεν είναι και πολύ σοφό να γυρίζεις όλη μέρα στα μπαρ — μακροπρόθεσμα, δεν θα δουλέψει και θα φας πόδι.
Εξ ου και οι περισσότεροι εξωστρεφείς τελικά έρχονται στα λόγια μας και αράζουν στον καναπέ το βράδυ για να δουν καμιά σειρά, πριν να τους πάρει ο ύπνος με το στόμα μισάνοιχτο. Αύριο έχουν να πάνε στη δουλειά, και πιο πριν να προλάβουν το σχολικό, και πιο μετά το καράτε και το όμποε του παιδιού, και το βράδυ να πάνε στον γιατρό το συναχωμένο ιγκουάνα. Και ποιος ξέρει τι άλλο απ’ ανάμεσα.
Βασικά, το λέγαμε πασπαλισμένο με ειρωνεία, γιατί ήμασταν χαζοί και θεωρούσαμε τη συντήρηση κάτι σαν τη χωρίστρα του Βελόπουλου.
Λοιπόν, τα ακούω όλα αυτά, και φαίνονται λογικά. Έτσι κι αλλιώς, οι άνθρωποι «συντηρητικοποιούνται» με τα χρόνια, όπως λέγαμε και στον καιρό μου. Βασικά, το λέγαμε πασπαλισμένο με ειρωνεία, γιατί ήμασταν χαζοί και θεωρούσαμε τη συντήρηση κάτι σαν τη χωρίστρα του Βελόπουλου. Η αλήθεια βέβαια είναι άλλη: αλλάζουμε με την πάροδο του χρόνου γιατί απλώς μεστώνει το μυαλό μας — σόρι κιόλας. Δεν γινόμαστε πιο σταθεροί συναισθηματικά, πιο ευχάριστοι, πιο ήρεμοι, πιο ευσυνείδητοι και πιο ανεξάρτητοι (αυτή είναι η υπ’ αριθμόν ένα διαφορά του εσωστρεφούς: στέκει μακριά από τη βουή και την αντάρα του κόσμου) επειδή το θέλει η κληρονομιά τού DNA μας και οι μνήμες μας από τις αφρικανικές σαβάνες· σοβαρεύουμε επειδή είδαμε, και μάθαμε.
Το πρόβλημα —γιατί εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, αλλιώς δεν θα είχαμε κάτι να πούμε— είναι ότι ο κόσμος δεν αποτελείται, φευ, από μπαρμπάδες που έχουν πια φτάσει σε ζεν κατάσταση και βλέπουν τη σειρά της μόδας στον καναπέ, ψάχνοντας ίνες και σουσάμια στο στόμα τους με ένα μεσοδόντιο βουρτσάκι. Το πρόβλημα είναι ότι κυρίως (εξακολουθεί να) αποτελείται από όλους τους άλλους. Θέλω να πω, ναι: οι άνθρωποι μεγαλώνουν και σοβαρεύουν (καλά, όχι και ΠΑΡΑ πολύ), αλλά δεν είναι μόνο αυτοί γύρω μας. Γύρω μας είναι όλοι οι άλλοι. Πράγμα τρομακτικό, αν το καλοσκεφτείς. Γιατί αυτοί οι άλλοι είναι ασόβαροι. Γιατί φωνάζουν. Γιατί απαιτούν την προσοχή μας. Γιατί θα αργήσουν πολύ —πάρα πολλά χρόνια ακόμα— να γίνουν άνθρωποι και να αράζουν σε εκείνο τον καναπέ. Και γιατί εμείς ήμασταν έτσι από πάντα, δεν περιμέναμε κάποια συσσωρευμένη πείρα ζωής για να αλλάξουμε.
Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτό. (UPDATE: Κάτι νόμιμο, εννοώ, δεν μιλώ για προγραφές και εκτοπίσεις. Όχι απαραίτητα, τέλος πάντων).
Η εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα Copilot.
Μόλις χθες, για παράδειγμα, συνάντησα μια αντροπαρέα γνωστών, συνεργατών και φίλων εδώ στη γειτονιά, που κάθονταν και έτρωγαν δίπλα σε μια θερμάστρα εξωτερικού χώρου, μιλώντας με μεγάλες φωνές για τον Τραμπ, τον πόλεμο, την μπάλα, τις γυναίκες, το μετρό, λες και είχαν την παραμικρή ιδέα για όλα αυτά, ή λες και έπρεπε οι πάντες ένα γύρο να μάθουν τις σοφές σκέψεις τους, που ήταν όλες τόσο απαράδεκτες όσο και ο τόνος που τις εξέφεραν.
Χαιρετηθήκαμε, τ’ αυτιά μου πήραν μια γεύση από αυτά που ανερυθρίαστα λέγονταν, μου έγινε ασφαλώς πρόταση να κάτσω μαζί τους, την αρνήθηκα με σχετική ευγένεια και έσπευσα να απομακρυνθώ, όχι όμως χωρίς να νιώσω μια μαχαιριά πρώτα στο στομάχι. Και δεν μιλάμε για «ψυχολογική» μαχαιριά, μιλάμε για πόνο κανονικό, από αυτόν που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, που σε διπλώνει στα δύο, που σε κάνει να τον θυμάσαι για ώρες.
ΥΓ. Ίσως τελικά πρέπει να ξανασκεφτούμε εκείνα που μουρμουρίζουμε ανάμεσα από τα δόντια μας για προγραφές και εκτοπίσεις.
* * *
Τον πρώτο και πιο δυναμικό καιρό της αστικοποίησης, τότε που οι άνθρωποι συναντιόντουσαν στις πόλεις και έκλαιγαν ο ένας στον ώμο του αλλουνού, ανάμεσα στα άλλα ιδρύθηκαν και μερικές μυριάδες σύλλογοι συγχωριανών τού τάδε και του δείνα μέρους, μικροί τόποι της επαρχίας που δοκίμασαν το brain drain before it was cool. Και όλοι αυτοί νοίκιασαν ένα γραφειάκι για να μαζεύονται από καμιά φορά, μη χάσουν, και για να κόβουν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο εκάστου έτους.
Λοιπόν, εντάξει, το ’50 και το ’60 ίσως να ήταν κάπως λογικό (δεν ήταν, αλλά ΕΣΤΩ ας πούμε ότι ήταν κάπως λογικό) να υπήρχε Σύλλογος των Απανταχού Εν Ελλάδι Κοντοβαζαινιτών, ή των επιφανών γόνων τής Κάτω Αχαγιάς που την άφησαν για τη μεγάλη πόλη, αλλά κοίτα να δεις: τώρα πια δεν είναι· τώρα πια απλώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξακολουθεί να είναι νοικιασμένο εκείνο το τριαράκι στον δεύτερο, με τη φρικτή μπρούντζινη ταμπέλα δίπλα από τα θυροτηλέφωνα της πολυκατοικίας, και το βουνό από αρχαίους απλήρωτους λογαριασμούς κάτω από το χαλάκι. Ας δοθούν αυτά τα διαμερίσματα σε ξένους, φτωχούς, μη έχοντες, εξωγήινους, δεν ξέρω, κάπου, ας ανακυκλωθούν οι ταμπέλες για να γίνουν τηγάνια τεφάλ —ή, πιο μερακλίδικα, να γίνει και μια έκθεσή τους πρώτα—, κι ας πάμε παρακάτω.
Σύλλογος Ροταριανών Νέας Μενεμένης «Ο Άγιος Συμεών» — τι μου λέτε.
* * *
Ένας Τσελεμεντές εν προόδω
Στις συνταγές μας σήμερα, έχουμε μια πολύ-πολύ ιδιαίτερη σαλάτα. Μας τη στέλνει η πολύ καλή μας φίλη Ελένη Δοξιάδη, που τυχαίνει να είναι και επαγγελματίας μαγείρισσα. Την ευχαριστούμε πολύ (και για τη συνταγή, και για τη φωτογραφία όπου φαίνονται καλά τα κοψίματα), και περιμένουμε και τις δικές σας συνταγές. Στείλτε τες μας με ένα μέιλ!
Τραγανή σαλάτα με ωμό μπρόκολο
Είναι η εποχή του, αλλά σπανίως τρώγεται ωμό. Σε μεγάλο βαθμό αυτό έχει να κάνει με την υφή του. Αν δεν κοπεί σε πολύ μικρά κομμάτια, δεν μασιέται εύκολα. Εδώ είναι και όλη η δυσκολία της συνταγής. Απαιτεί σχολαστικά κοψίματα. Οπότε λίγη υπομονή και επιμονή και το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει. Είναι ένα πλήρες γεύμα, ξεχωριστό και παιχνιδιάρικο.
Οι ποσότητες είναι για να ταΐσουν 2 άτομα ως κύριο γεύμα. Σε ένα μπολ ανακατέψτε:
2 μεγάλα μπρόκολα, μόνο τα μπουμπούκια, κομμένα όσο πιο λεπτά μπορείτε
8 ραπανάκια κομμένα αρχικά σε λεπτές ροδέλες και μετά αν έχετε υπομονή σε μπαστουνάκια
1 μικρό κόκκινο κρεμμύδι, κομμένο σε λεπτά κυβάκια
½ φλιτζάνι κουκουνάρι, ελαφρώς καβουρδισμένο σε στεγνό αντικολλητικό τηγάνι για λίγα λεπτά
½ φλιτζάνι σταφίδα (προσωπικά προτιμώ τη μικρή μαύρη)
6 φέτες μπέικον, ψημένο (στον φούρνο ή στο τηγάνι) και κομμένο σε κυβάκια
Για τη σάλτσα, σε ένα βαζάκι ή σέικερ κουνήστε καλά να ομογενοποιηθούν:
½ φλιτζάνι μαγιονέζα
λίγο λιγότερο από ½ φλιτζάνι ξινόγαλα ή αριάνι
1,5 κουταλιά της σούπας μηλόξιδο (ή άλλο ξίδι)
½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι
Το μείγμα δεν πρέπει να είναι πολύ υδαρές. Αν χρειαστεί, προσθέστε λίγη περισσότερη μαγιονέζα. Ρίξτε στο μπολ με τα υπόλοιπα υλικά και ανακατέψτε καλά να ντυθούν όλα με τη σάλτσα.
Σημείωση: Είναι εξίσου απολαυστική και χωρίς το μπέικον, για όσους δεν το θέλουν.
Μας αρέσει πολύ η κορεάτικη λογοτεχνία, και ο Χουάνγκ ΣόκΓιονγκ είναι ένας από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της. Μόλις κυκλοφόρησε από τον Καστανιώτη στη σειρά Συγγραφείς Απ’ Όλο τον Κόσμο το «Χρονικό του κυρίου Χαν», ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματά του. Είναι μεταφρασμένο απευθείας από τα κορεάτικα από την ακούραστη Αμαλία Τζιώτη.
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Η Υπηρεσία Πληροφοριών στεγαζόταν σ’ ένα παλιό, θλιβερό ξύλινο κτίριο που κάποτε ανήκε στην ιαπωνική στρατιωτική αστυνομία. Μια πολύχρωμη πινακίδα της υπηρεσίας κρεμόταν μπροστά στην κεντρική πύλη, ενώ υπήρχαν πολλά ημικυλινδρικά τολ, κατασκευασμένα από τσίγκινη λαμαρίνα, βαμμένα σ’ ένα εκτυφλωτικό λευκό χρώμα. Περιμετρικά του κτιρίου είχαν τοποθετηθεί παρτέρια με λουλούδια πλαισιωμένα από πέτρες, επίσης βαμμένες λευκές. Από μακριά, η πύλη φαινόταν τακτοποιημένη και περιποιημένη, όπως σ’ ένα νοσοκομείο ή σε μια ανδρική κατασκήνωση. Δεν ταίριαζε όμως σ’ ένα λευκό κτίριο να έχει χοντρό συρμάτινο πλέγμα στα παράθυρα, και το εσωτερικό του να είναι σκιερό και σκοτεινό. Ο φρουρός στην πύλη κατέγραψε τα στοιχεία της ταυτότητας της κυρίας Χαν και την οδήγησε σ’ ένα ετοιμόρροπο ξύλινο κτίσμα όπου θα γινόταν το επισκεπτήριο. Το σκονισμένο πάτωμα ήταν γεμάτο τρύπες και μέσα τους είχαν συσσωρευτεί τσόφλια αβγών και περιτυλίγματα από σνακ. Στον χώρο βρίσκονταν κι άλλες γυναίκες όπως η κυρία Χαν, που είχαν φέρει μαζί τους τρόφιμα μέσα σε υφασμάτινα δέματα. Φοβούμενες ίσως να δείξουν το πρόσωπό τους σ’ ένα μέρος σαν κι αυτό, κάθονταν στις γωνίες, σε απόσταση η μια από την άλλη. Η κυρία Χαν επρόκειτο να συναντήσει τον Μιν ΣάνγκΧο στο επισκεπτήριο, όμως είχαν ήδη περάσει τριάντα λεπτά από την ώρα του ραντεβού. Η μόνη είσοδος στην αίθουσα ήταν ένας διάδρομος μ’ ένα φτηνό παραπέτασμα αντί για πόρτα. Ένας στρατιωτικός αστυνόμος μπροστά στον διάδρομο είχε αφήσει το όπλο του στην άκρη κι έτρωγε κέικ ρυζιού. Μια γυναίκα καθισμένη δίπλα του του μιλούσε δυνατά κουβαλώντας στην πλάτη της ένα μωρό: «Αυτά τα καθάρματα φταίνε που δεν μπορεί να γίνει η επανένωση της χώρας. Μόλις κάποιος δείξει κάποιον στον δρόμο και πει ότι είναι κομμουνιστής, τον πιάνουν και τον βασανίζουν».
Νά και το οπισθόφυλλο:
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο πόλεμος είναι έτοιμος να ξεσπάσει στη διχοτομημένη Κορεατική Χερσόνησο. Διαχωριστική γραμμή των δύο αντίπαλων πλευρών ο 38ος παράλληλος, ένα άκρως νευραλγικό σύνορο. Η ένοπλη σύρραξη συνεχίζεται και εντείνεται. Στον Βορρά, o γιατρός και καθηγητής Χαν ΓιόνγκΝτοκ, ειδικευμένος στη μαιευτική και στη γυναικολογία, εξαιρείται από τη γενική επιστράτευση, λόγω αμφιβολιών για την αφοσίωσή του στο καθεστώς, και στέλνεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Πιονγκγιάνγκ. Μένοντας στα μετόπισθεν, ο ευσυνείδητος επιστήμονας δίνει προτεραιότητα στα επείγοντα περιστατικά των απλών πολιτών, μία στάση που τον οδηγεί σε δυσμένεια. Αργότερα, ολομόναχος και διακινδυνεύοντας τη ζωή του, περνάει στον Νότο. Ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως απλό πρόσφυγα. Εκεί, ωστόσο, τον υποψιάζονται και τον κατηγορούν για κατασκοπεία. Στην ταραγμένη και βασανισμένη πορεία αυτού του ανθρώπου δεν αντικατοπτρίζεται μόνο το εύρος μιας συλλογικής τραγωδίας, αλλά και το αγωνιστικό πείσμα της ατομικής αξιοπρέπειας. Το μυθιστόρημα «Το χρονικό του κυρίου Χαν« (1972) θεωρείται ένα από τα εμβληματικότερα και πιο αντιπροσωπευτικά έργα της σύγχρονης κορεατικής λογοτεχνίας.
Για τον συγγραφέα:
Ο Χουάνγκ ΣόκΓιονγκ γεννήθηκε το 1943 στην πόλη ΤσάνγκΤσουν της Μαντζουρίας. Πολυβραβευμένος και διεθνώς αναγνωρισμένος, είναι ο επιφανέστερος συγγραφέας στην Κορεατική Χερσόνησο. Άρχισε να ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή όταν ακόμα ήταν μαθητής λυκείου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 συμμετείχε στον πόλεμο του Βιετνάμ, εμπειρία που τον καθόρισε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ξεκίνησε να δημοσιεύει μυθοπλασίες που έφεραν μια νέα εποχή στην κορεατική λογοτεχνία. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν: «Το χρονικό του κυρίου Χαν», «Στον δρόμο για το ΣάμΠο», «Η σκιά των όπλων» και το πολύτομο «Τζανγκ ΓκίλΣαν». Το 1989, θέλοντας να προωθήσει τη συμφιλίωση, επισκέφτηκε τη Βόρεια Κορέα χωρίς την άδεια της κυβέρνησης. Στη συνέχεια κατέφυγε στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, αλλά με την επάνοδό του στη Νότια Κορέα φυλακίστηκε. Αφέθηκε ελεύθερος πέντε χρόνια αργότερα. Άλλα έργα του: «Ο παλιός κήπος», «Ο επισκέπτης», «Η εγκαταλειμμένη πριγκίπισσα», «Το όνειρο του ΓκάνγκΝαμ», «Ο οικείος κόσμος», «Όταν δύει ο ήλιος».
Βρείτε το εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
* * *
Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο, κάθε Κυριακή, και κάθε Τετάρτη. Θυμίζουμε: όποιος έχει μία πρωτότυπη και ωραία, απλή συνταγή, για την οποία υπερηφανεύεται, μπορεί αν θέλει να μας τη στείλει με μέιλ. Επίσης μπορεί να μας στείλει μέιλ και για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Σας ευχαριστούμε πολύ.
9°
