Σε ένα άρθρο σχετικά με το γιατί οι εσωστρεφείς απολαμβάνουν το να πάνε και να κάτσουν μόνοι σε ένα εστιατόριο, διάβασα ότι οι βασικοί λόγοι είναι οι εξής πέντε:
Επειδή χρειάζονται χρόνο για αποσυμπίεση — ο κόσμος είναι γενικά φορτικός και κουραστικός.
Επειδή έτσι μπορούν να απολαύσουν καλύτερα το γεύμα τους, να δοκιμάσουν μια νέα κουζίνα κλπ.
Επειδή με αυτό τον απλούστατο τρόπο εξασφαλίζουν χρόνο για αναστοχασμό, για να σκεφτούν και να οργανώσουν πράγματα.
Επειδή μπορούν να είναι παραγωγικοί ενόσω τρώνε, ενώ όταν τρώμε μαζί με άλλους απλώς υπάρχουμε.
Επειδή, όντας μόνοι, δεν χρειάζεται να ακολουθούν κάποιους, συχνά αυθαίρετους, κοινωνικούς κανόνες.
Τα ακούω όλα αυτά, αλλά προσωπικά μιλώντας —και πώς αλλιώς να μιλήσω δηλαδή;— δεν τα θεωρώ βασικά. Ο κυριότερος λόγος είναι η πολυτέλεια. Η απόλαυση της πολυτέλειας. Το να τρως κάπου έξω μόνος —τυλιχτό, κεμπάπ, πίτσα, παστίτσιο, κινέζικο, καλαμαράκια— είναι από τα πιο πλούσια πράγματα που μπορείς να βιώσεις στη ζωή σου, πολύ κοντά (και συχνά πολύ πιο πάνω) από την απόλαυση της λαϊκής, genre πεζογραφίας.
Και, μολονότι εδώ σχεδόν ταυτολογούμε, ναι: ontopofthat, είσαι μόνος.
Tip: Φροντίστε, αν θέλετε, να εξασφαλίσετε μία συγκεκριμένη μέρα και ώρα της εβδομάδας γι’ αυτή την κατά μόνας έξοδό σας για φαγητό, ίσως μάλιστα στο ίδιο μαγαζί. Παρακαλώ.
Βρέθηκα στην παρουσίαση ενός βιβλίου για το οποίο δεν έγινε κάποια προετοιμασία από το βιβλιοπωλείο που την είχε αναλάβει. Το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Ήταν ο συγγραφέας εκεί, η σύντροφός του, τρεις φίλοι του… και αυτοί. Φυσικά, δεν έγινε παρουσίαση. Όταν προστέθηκε ακόμη μισή ώρα στο ακαδημαϊκό τέταρτο μετά την αρχική ώρα έναρξης, όλοι τους χαιρετήθηκαν εγκάρδια και έφυγαν για να πάνε στις δουλειές τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο βέβαια, ούτε η τελευταία. Αλλά πάντα μα πάντα είναι στενάχωρο. Οι χώροι που αναλαμβάνουν τέτοιες εκδηλώσεις είναι καλό να μεριμνούν μια στάλα περισσότερο από το να σκαρώσουν μια «εκδήλωση» στο Facebook. Είναι από χρόνια γνωστό, αν μη τι άλλο, πως τα events στο Facebook δεν προσφέρουν το παραμικρό. Γίνονται για να γίνονται, και για να φαίνονται πως κάποιοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον να πάνε κάπου (φυσικά δεν πάνε ποτέ).
Η όλη υπόθεση των παρουσιάσεων βέβαια σηκώνει μεγάλη συζήτηση — κι ας την κάνουμε οι του χώρου εδώ και μια γεμάτη εικοσαετία, χωρίς αποτέλεσμα.
Στη μαγειρική μας στήλη, σήμερα έχουμε ένα απίθανο —και πανεύκολο— γλυκάκι. Το τρώνε όλοι, και αρέσει σε όλους. Μωσαϊκό λοιπόν. Ή αλλιώς: κορμός! Τη συνταγή μάς έστειλε η φίλη Μαριάνθη Τσαλίκη. Την ευχαριστούμε πολύ, και θυμίζουμε πως πάντα περιμένουμε και τις δικές σας συνταγές. Στείλτε μας μέιλ!
Γρήγορο μωσαϊκό με ζαχαρούχο γάλα
ΥΛΙΚΑ:
1 κουτί ζαχαρούχο γάλα
200 γραμμάρια κουβερτούρα
250 γραμμάρια βούτυρο
2 πακέτα πτι-μπερ
½ ποτηράκι κονιάκ
½ κούπα καρύδια τριμμένα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
Σπάμε τα πτι-μπερ με τα δάχτυλα μέσα σε μια λεκανίτσα, και τα ραντίζουμε με το κονιάκ.
Λιώνουμε την κουβερτούρα μαζί με το βούτυρο και το ζαχαρούχο γάλα σε μια μπεν-μαρί, ανακατεύοντας απαλά με μια ξύλινη κουτάλα.
Όταν ετοιμαστεί το μείγμα, το ρίχνουμε στο μπολ με τα μπισκότα.
Προσθέτουμε αμέσως και τα τριμμένα με το χέρι ή κοπανισμένα στο γουδί καρύδια και ανακατεύουμε καλά-καλά.
Αδειάζουμε το μείγμα σε μία λαδόκολλα και του δίνουμε με τα χέρια μας το κλασικό σχήμα του μωσαϊκού: ένα ρολό.
Τυλίγουμε προσεκτικά με τη λαδόκολλα.
Αν τυχόν βγήκε πολύ μακρύ το ρολό, το κόβουμε στα δύο και τυλίγουμε κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
Βάζουμε το ρολό —ή τα ρολά— στην κατάψυξη.
Μετά από καναδυό ώρες, το μωσαϊκό μας είναι έτοιμο!
Κόβουμε φέτες με ένα κοφτερό μαχαίρι, και το σερβίρουμε.
Κάποιοι το τρώνε ολόκληρο μόνοι τους.
Σημείωση 1: Αν δεν έχουμε κουβερτούρα αλλά κακάο σε σκόνη, βάζουμε δυο γεμάτες κουταλιές της σούπας στο αρχικό μείγμα.
Σήμερα προτείνουμε έναν τόμο διηγημάτων που μόλις κυκλοφόρησε από τον Καστανιώτη στη σειρά ξένης πεζογραφίας Εικοστός Αιώνας, με τους άψογους σκληρόδετους τόμους και τη χαρακτηριστική κουβερτούρα. Πιστεύουμε πολύ στο διήγημα, και είμαστε κάτι παραπάνω από βέβαιοι πως, μαζί με τη νουβελέτα και τη νουβέλα, θα είναι τα τρία βασικά λογοτεχνικά είδη που θα κυριαρχήσουν στο άμεσο μέλλον. Ας προετοιμαζόμαστε, διαβάζοντας τους κλασικούς. Και ο Μάλαμουντ είναι ένας κλασικός, ένας κορυφαίος του είδους, μέγας δεξιοτέχνης.
Νά ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
Η πρώτη σκέψη του Φ. ήταν να τη στραγγαλίσει, αλλά δεν βρήκε τη δύναμη να το κάνει· εξάλλου, από τότε που του πόζαρε η κοπέλα δεν χρησιμοποιούσε πια τη φωτογραφία. Παρ’ όλα αυτά ένιωθε για ένα διάστημα χαμένος δίχως αυτήν, αφού η υλική υπόσταση του ξεθωριασμένου στιγμιότυπου ήταν ο μόνος ορατός του σύνδεσμος με τη Μαμά, την Μπέσι, το παρελθόν. Όπως και να ’χε, τώρα είχε πια είχε γίνει στάχτη, μια ανάμνηση είχε γίνει άπιαστη ξανά. Ζωγράφιζε με μεγαλύτερο πάθος αλλά και αποστασιοποίηση μαζί: πάθος να ολοκληρώσει το έργο, αποστασιοποίηση από την εικόνα, το αντικείμενο, το θέμα. Η Εσμεράλντα τον άφηνε στην ησυχία του, έλειπε όλο σχεδόν το απόγευμα και, γυρνώντας, του παρέδιδε τις λιρέτες, λιγότερες απ’ ό,τι πριν. Εκείνος ζωγράφιζε με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση, όρεξη, έξαψη. Το θέμα του πίνακα είχε αλλάξει από «Μάνα και Γιος» και «Αδελφή και Αδελφός» (με την Εσμεράλντα ως Μπέσι) σε —ας το ομολογήσουμε— «Πόρνη και Προαγωγός». Μολονότι δεν του πόζαρε πια εκείνη, στο εσωτερικό του μάτι ξεκαθάριζε ολοένα η εικόνα που αναζητούσε. Μια φορά διατήρησε το πρόσωπό της άθικτο επί μια ολόκληρη βδομάδα πριν το σβήσει. Είμαι κοντά στο να το πετύχω. Και, παρόλο που του πέρασε απ’ το μυαλό να σβήσει με γυαλόχαρτο και το δικό του πρόσωπο και να το αντικαταστήσει με αυτό του Λουντοβίκο ως προαγωγού, το εκπληκτικό ήταν ότι τελικά κράτησε τον εαυτό του μέσα στον πίνακα. Αυτό είναι το πιο ειλικρινές μου έργο. Η Εσμεράλντα ήταν τώρα μια δεκαεννιάχρονη πόρνη, κι αυτός —με μια πινελιά εδώ κι εκεί ώστε να μεγαλώσει λίγο σε χρόνια— ένας δεκαπεντάχρονος προαγωγός. Αυτή ήταν η έκπληξη του πίνακα. Και σημαίνει, υποθέτω, ότι από νεαρή ηλικία υπήρξα αυτό που είμαι. Μετά σκέφτηκε: Όχι, δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, μια εικόνα είναι.
Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:
Ένα παράξενο κοράκι με ανθρώπινη φωνή, γυρεύοντας σωτηρία από τους αντισημίτες, εισβάλλει στην κουζίνα ενός Αμερικανοεβραίου αλλά δοκιμάζει μια δυσάρεστη έκπληξη. Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας φτωχός φοιτητής αναλαμβάνει να κάνει ταχύρρυθμα μαθήματα αγγλικών σε έναν τρομαγμένο Γερμανό πρόσφυγα. Αργότερα, σε ένα ταξίδι αναψυχής στη Σοβιετική Ρωσία, ένας επιμελητής εκδόσεων που χήρεψε πρόσφατα πολιορκείται στενά από έναν ταξιτζή και επίδοξο συγγραφέα, ο οποίος θέλει πάση θυσία να δει τα γραπτά του δημοσιευμένα. Μια περίεργη διαφήμιση οδηγεί έναν καθηγητή, ορθολογιστή μέχρι το κόκαλο, στο σπίτι ενός ραβίνου που υπόσχεται θαύματα με τη βοήθεια ενός ασημένιου στέμματος. Το φαινομενικά άκακο σχόλιο ενός ιστορικού τέχνης προς έναν συνάδελφό του γλύπτη προκαλεί μια παρεξήγηση δίχως τελειωμό στο Καπέλο του Ρέμπραντ, που χαρίζει και τον τίτλο στον δεύτερο συγκεντρωτικό τόμο των διηγημάτων του απαράμιλλου Μπέρναρντ Μάλαμουντ. Η τέχνη –τα όρια, οι εμμονές, τα αδιέξοδά της– κυριαρχεί σε αρκετές από αυτές τις ιστορίες. Επανέρχεται συχνά και ο Φίντελμαν, ένας αποτυχημένος τύπος από τη Νέα Υόρκη που πραγματοποιεί στην Ιταλία μια ευτράπελη υπαρξιακή περιπλάνηση.
Δυο λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Αμερικανοεβραίους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Έγραψε οκτώ μυθιστορήματα και διακρίθηκε ως δεξιοτέχνης του διηγήματος. Γεννήθηκε το 1914 στη Νέα Υόρκη από γονείς μετανάστες που είχαν εγκαταλείψει τη Ρωσία. Ο πατέρας του διατηρούσε ένα μικρό μπακάλικο στο Μπρούκλιν. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν ακόμα έφηβος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και αργότερα δίδαξε επί πολλά χρόνια στο Κολέγιο Μπένινγκτον του Βερμόντ. Το πρώτο του βιβλίο, «The Natural» (1952), αφορούσε το μπέιζμπολ. Ακολούθησαν το μυθιστόρημα «Ο βοηθός» (1957), όπου αξιοποίησε προσωπικά του βιώματα, και η πρώτη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «To μαγικό βαρέλι» (1958), με την οποία απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στην κατηγορία της μυθοπλασίας, το 1959. Με το μυθιστόρημα «Ο μάστορας» (1966) έλαβε για δεύτερη φορά το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στην ίδια κατηγορία καθώς και το Βραβείο Πούλιτζερ, το 1967. Το σύνολο του έργου του εντάχθηκε στη Library of America. Πέθανε το 1986.
Βρείτε το εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
* * *
Αυτό είναι πολύ σημαντικό:
HAthensVoice διοργανώνει μία σειρά συζητήσεων με τίτλο «Οι αρετές του 21ου αιώνα». Στο 1ο Φόρουμ θα συζητήσουμε την έννοια της ενσυναίσθησης ως συνεκτικού δεσμού: τη σημασία της στην ηγεσία, στην επιχειρηματικότητα, στην επιστήμη, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στα socialmedia, στη διαφορετικότητα, στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα ζώα, στις μεταξύ μας σχέσεις.
Το συνέδριο, έχοντας στόχο την επικοινωνία, τον διάλογο, και την ανταλλαγή ερεθισμάτων, θα είναι ανοιχτό προς τον καθένα.
Μια πρόσκληση αλλά και ένα ερώτημα που γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό να μην απουσιάζει από τον δημόσιο διάλογο: Νοιαζόμαστε; Μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου;
Προσωπικότητες με κύρος και κοινωνική απήχηση, με τη συνδρομή δημοσιογράφων και συνεργατών της AthensVoice, θα μοιραστούν με τους παρευρισκόμενους απόψεις, ιδέες, βιώματα και συναισθήματα, σε μια προσπάθεια να μάθουμε τι σημαίνει να συμβιώνουμε με σεβασμό.
Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τέσσερις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο και Κυριακή, και κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Θυμίζουμε: όποιος έχει μία πρωτότυπη και ωραία, απλή συνταγή, για την οποία υπερηφανεύεται, μπορεί αν θέλει να μας τη στείλει με μέιλ. Επίσης μπορεί να μας στείλει μέιλ και για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Σας ευχαριστούμε πολύ.
15°
