Το «Γουίλ και Χάρπερ» στο Netflix είναι αριστούργημα, να το δείτε.
O Άντριου Στιλ ήταν επί πάρα πολλά χρόνια ένας από τους σεναριογράφους τού Saturday Night Live, επικεφαλής σεναριογράφος της εκπομπής από ένα σημείο και μετά, και κολλητός φίλος του ηθοποιού Γουίλ Φέρελ, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί τόσο στο SNL (στο οποίο προσελήφθησαν συμπτωματικά την ίδια εβδομάδα, τον καιρό που και οι δύο ήταν νέοι και άσημοι) όσο και σε διάφορες ταινίες και αλλού. Στα μέσα τού ’22, λοιπόν, πριν από περίπου δύο χρόνια, ο Στιλ έστειλε στον Φέρελ ένα μέιλ. Ένα πολύ προσωπικό —και συνταρακτικό— μέιλ. Ανάμεσα σε άλλα, του έγραφε: «Έλα, Γουίλ. Θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι: θα κάνω φυλομετάβαση, και στο εξής θα ζω ως γυναίκα».
Την ημέρα εκείνη ο Φέρελ ήταν 55 χρονών, και ο Στιλ 61. Και ο πρώτος δεν είχε ιδέα για τι πράγμα τού μιλούσε ο φίλος του. Φυλομετάβαση; Μα, από πού κι ώς πού; Δεν είχε καταλάβει το παραμικρό όλα αυτά τα χρόνια — ουσιαστικά, όλες αυτές τις δεκαετίες. Πώς ήταν δυνατόν; Και, επίσης, πώς θα το διαχειριζόταν ο ίδιος; Θα καταστρεφόταν άραγε η φιλία τους; Θα συνέχιζαν να κάνουν παρέα όπως και πριν; Εντέλει, πώς μιλάς σε μία τρανς γυναίκα; Της μιλάς διαφορετικά; Πώς της συμπεριφέρεσαι;
Αυτά και άλλα πολλά απασχολούσαν τον Γουίλ Φέρελ, αλλά όχι τον Άντριου Στιλ — ή, πλέον, τη Χάρπερ Στιλ. Η Χάρπερ, μετά από χρόνια και χρόνια κλεισμένη στον εαυτό της, κρυμμένη, ανύπαρκτη, σχεδόν νεκρή, είχε τώρα πια την ευκαιρία —επιτέλους!— να ζήσει. Να ζήσει ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ και χωρίς να μασκαρεύεται και να προσποιείται για τους άλλους. Να ζήσει μία κανονική ζωή, μια ζωή σύμφωνα με το φύλο της. Και βέβαια, έπρεπε αφενός μεν να ξεπεράσει, όσο ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο, το τραύμα μισού αιώνα στην πιο σκοτεινή φυλακή, αλλά και να βρει (ή: να βρίσκει καθημερινά) το θάρρος για να διαχειρίζεται τις προκλήσεις αυτής της νέας πραγματικότητας.
Οι δυο τους συναντήθηκαν τελικά, και όταν έπεσε η κουβέντα στο τραπέζι την άρπαξαν και οι δύο με όλη τους τη δύναμη. Θα έκαναν λοιπόν μαζί ένα μεγάλο, coast to coast, ταξίδι με το αυτοκίνητο, ένα road trip δυόμισι εβδομάδων, σαν αυτά που πάντα άρεσαν στη Χάρπερ όταν ακόμη ήταν Άντριου. Γιατί πάντα τη γοήτευαν οι μικρές πόλεις, τα πανδοχεία με τις νέον επιγραφές, τα λαϊκά μαγαζιά με τη φτηνή μπίρα, τα γήπεδα, οι ερημιές — τίποτε γκλάμουρ και φάνσι, τίποτε ακριβό και «για λίγους». Όμως αυτά είναι πράγματα για τους άντρες, έτσι δεν είναι; Ιδίως για τους μάτσο άντρες. (Σαν άντρας, ο Άντριου ήταν ιδιαίτερα αρρενωπός — αν μπορούμε να το πούμε έτσι). Για μία γυναίκα, από την άλλη, δεν είναι ακριβώς εύκολο να μπει σε ένα μπαρ κάπου στα Μεσοδυτικά, όταν έχει πέσει ο ήλιος και μετά. Και για μία τρανς γυναίκα… για μία τρανς γυναίκα τα πράγματα ίσως να είναι ακόμη χειρότερα.
Οπότε εδώ μπαίνει ο Γουίλ Φέρελ (και το διακριτικό συνεργείο του Netflix που είτε τούς ακολουθεί κατά πόδας είτε στήνει μικρές κάμερες εδώ κι εκεί, στο αμάξι και αλλού, και τους καταγράφει διαρκώς), καθώς θα μπορούσε να παίξει, εάν χρειαζόταν, τον ρόλο κυματοθραύστη.
Για το αν παίρνει ορμόνες και τι σκοπό έχει να κάνει —αν έχει— με τα γεννητικά της όργανα. Να γελάσουν — και να κλάψουν. Και θα το κάνουν. Θα τα κάνουν όλα αυτά· και μαζί τους θα κλάψουμε κι εμείς.
Κυρίως όμως, οι δύο παλιοί φίλοι ήθελαν απλά να τα βρουν μεταξύ τους, να κοιτάξουν (από την αρχή) ο ένας τον άλλο και να ξαναγνωριστούν. Να πουν τα παλιά τους αστεία, και να ανακαλύψουν καινούργια. Να μιλήσουν για τους φίλους τους, και τις οικογένειές τους. Να στοχαστούν πάνω στα προβλήματα της ενδοχώρας, ή στα πατατάκια Pringles. Να εξομολογηθούν την αμηχανία τους απέναντι στο βλέμμα του άλλου, και να μάθουν —κυρίως ο Φέρελ βέβαια— τι σημαίνει «δυσφορία φύλου» και πώς αντιμετωπίζεται. Να συζητήσουν για τα φορέματα και τα σκουλαρίκια της Χάρπερ. Και για το πώς μαθαίνει να περπατά με τακούνια. Για το αν παίρνει ορμόνες και τι σκοπό έχει να κάνει —αν έχει— με τα γεννητικά της όργανα. Να γελάσουν — και να κλάψουν. Και θα το κάνουν. Θα τα κάνουν όλα αυτά· και μαζί τους θα κλάψουμε κι εμείς. Αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο.
Η ταινία βλέπεται ευχάριστα και κυλά σαν νεράκι, και σαν μουσική: σαν ένα τραγούδι. Είναι ένα πανέμορφο road movie, τα τοπία είναι συγκλονιστικά, τα μέρη που επισκέπτονται οι δυο τους υπέροχα, τα αισθήματα που κυλούν ανάμεσά τους ένα παράδειγμα για όλους μας — αλλά, κυρίως, αυτό είναι ένα φιλμ βλεμμάτων. Οι διακριτικές κάμερες του συνεργείου που λέγαμε πιάνουν διαρκώς το βλέμμα του Γουίλ και της Χάρπερ, και ταυτόχρονα όλων των ανθρώπων που τυχαίνει να συναντούν στον δρόμο τους. Μπορεί να είναι οι θαμώνες ενός κακόφημου ροκ κλαμπ μηχανόβιων, ή ενός πελώριου, αχανούς μπριζολάδικου κάπου στο Τέξας. Και οι άνθρωποι που θα συναντήσουν δεν θα είναι όλοι τους διατεθειμένοι να ακούσουν με κατανόηση και αγάπη την ιστορία της Χάρπερ… Τα προβλήματα σ’ αυτό το ταξίδι δεν θα λείψουν.
Δείτε το. Η ιστορία της Χάρπερ Στιλ δεν αφορά, ασφαλώς, όλα τα τρανς άτομα: η Χάρπερ είναι μια πλούσια σεναριογράφος που παίρνει πολλή στήριξη από την οικογένειά της και τον επαγγελματικό και καλλιτεχνικό της κύκλο. Δεν είμαστε όλοι στη θέση της, αλίμονο. Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, και απείρως πιο δύσκολα για τους περισσότερους τρανς. Παρά ταύτα είναι ΜΙΑ ιστορία για τη μετάβαση (αλλά και για τη φιλία) που αξίζει κάθε της λεπτό, και που παρόμοια δεν έχουμε ξαναδεί. Και μια ευκαιρία για να μάθουμε πολλά, αλλά κυρίως για να στοχαστούμε πάνω σε θέματα που η καθημερινότητα μας κρύβει με μεγάλη επιτυχία.
Μάλιστα, όταν το δείτε, θα ακούσετε και το τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για την ταινία, ειδικά γι’ αυτό το road trip, από την Κρίστεν Γουίγκ. Αν το ακούσετε από τώρα, θα σας αρέσει αρκετά. Αν το ακούσετε όταν πρέπει, δηλαδή στα «γράμματα», στο τέλος του φιλμ, τότε θα κλάψετε κανονικά. Όλοι. Με λυγμούς.
Το θέμα με τους δρόμους μέσων αποστάσεων είναι να νικάς τον εαυτό σου. Αλλά αυτό δεν είναι παρά μια ωραία κουβέντα. Τίποτε περισσότερο από αυτό. Όταν μένει το ρολόι μου από μπαταρία, δεν έχω την παραμικρή όρεξη να τρέξω για να… νικήσω τον εαυτό μου. Ας με νικήσει εκείνος, ποσώς με ενδιαφέρει. Δεν θα υπάρχει καταγραφή αυτής της δραστηριότητας, και έτσι θα είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Οπότε χάνω κάθε διάθεση για τρέξιμο, και τελειώνω τα χιλιόμετρά μου διεκπεραιωτικά.
Όταν, από την άλλη, ακούω βήματα πίσω μου, επιταχύνω. Δεν θέλω να με περάσει όσο εύκολα νόμιζε ότι θα με περνούσε εκείνος ο άγνωστος, ανώνυμος τυπάκος που του ’ρθε κι αυτουνού να τρέξει στην παραλία μες στα άγρια χαράματα. Θα του βγει η ψυχή πρώτα. Θα φτύσει το γάλα της μάνας του.
Λένε ότι ο ανταγωνισμός είναι το κλειδί της επιτυχίας, και δεν πρέπει να πέφτουν και πολύ έξω. Μπορεί ένα καλό προπονητικό πρόγραμμα, οι διαλειμματικές ασκήσεις, τα βάρη, η σωστή διατροφή, οι σωστές διατάσεις κλπ. κλπ. να σε κάνουν καλύτερο δρομέα, αλλά σαν τον αντίπαλο δεν έχει.
Δεν είμαστε και πολύ καλή στόφα, νομίζω. Τουλάχιστον εγώ, δεν ξέρω εσείς.
Στη μαγειρική στήλη μας, σήμερα έχουμε ένα σούπερ σπέσιαλ κοτόπουλο. Εύκολη και δοκιμασμένη συνταγή, που αρέσει σε όλους. Μας το προτείνει ο καλός φίλος Τζόνι Πάρκερ, μπάρμαν (και ιδιοκτήτης ενός εξαιρετικού καφέ-μπαρ). Τον ευχαριστούμε πολύ, και περιμένουμε και τις δικές σας συνταγές!
Κοτόπουλο με τσίλι και εστραγκόν
Αυτή η συνταγή είναι εμπνευσμένη από τα χρόνια που πέρασα δουλεύοντας σε ένα εστιατόριο με ασιατική κουζίνα. Βρίσκω πως η εκτέλεση στον φούρνο τής ταιριάζει εξίσου αν όχι περισσότερο απ’ ό,τι το γουόκ.
ΥΛΙΚΑ:
1 κιλό κοτόπουλο φιλέτο μπούτι
Για τη μαρινάδα:
50 γραμμάρια ελαιόλαδο
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
2 πιπεριές τσίλι ψιλοκομμένες
2 κουταλιές της σούπας σάλτσα σόγιας
1 κουταλιά της σούπας μέλι
2 κουταλιές της σούπας χυμό λάιμ
4 κουταλιές της σούπας εστραγκόν ξερό
Αλάτι, πιπέρι
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ:
Σε ένα μπολ ανακατεύουμεόλα τα υλικά της μαρινάδας, ρίχνουμε μέσα το κοτόπουλο, σκεπάζουμε και αφήνουμε για τουλάχιστον 4 ώρες.
Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας τη μεταφράστριά του, Χίλντα Παπαδημητρίου, που μας είπε τα παρακάτω λόγια για το βιβλίο:
Από την εποχή του «High Fidelity», είναι φανερή η εμμονή του Νικ Χόρνμπυ με την ποπ κουλτούρα. Τοέχειπειοήρωάςτου, οΡομπ: «Books, records, films – these things matter». Στο τελευταίο του ολιγοσέλιδο δοκίμιο, ο Χόρνμπυ συσχετίζει τον πολύ αγαπημένο του συγγραφέα, Τσαρλς Ντίκενς, με ένα μουσικό του ίνδαλμα, τον Prince. Και ίσως μόνο ο Χόρνμπυ θα έσπαγε το κεφάλι του για να βρει τα κοινά στοιχεία ενός εργασιομανούς συγγραφέα της Βικτωριανής Εποχής με το κατεξοχήν σύμβολο του σεξ της μουσικής βιομηχανίας στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Αλλά όποιος ψάχνει, βρίσκει. Και οι δύο αυτοί καλλιτέχνες μεγάλωσαν σε συνθήκες απίστευτης φτώχειας. Και οι δύο ξεκίνησαν την καριέρα τους σε πολύ νεαρή ηλικία, πριν πατήσουν τα είκοσι. Πέθαναν πριν φτάσουν τα 60, και άφησαν έναν τεράστιο όγκο δουλειάς. Αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα: με την εκδοτική βιομηχανία ο Ντίκενς, με τη μουσική βιομηχανία ο Prince. Είχαν εμμονή με τις γυναίκες, και έζησαν τελείως αντισυμβατική ζωή, ο καθένας για τον αιώνα του. Αλλά το κυριότερο κοινό τους στοιχείο θα έλεγα ότι είναι η επιρροή τους στον Νικ Χόρνμπυ λόγω της αστείρευτης ενεργητικότητάς τους, της ικανότητάς τους να δουλεύουν πολλά πράγματα συγχρόνως, και της αδιαφορίας τους για την τελειομανία.
Βρείτε το εδώ, ή στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας, ή όπου αλλού σάς αρέσει να προμηθεύεστε τα βιβλία σας.
Νά και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, ή: Γιατί ο Ντίκενς ήταν σίγουρα εξωγήινος:
Ο Ντίκενς άρχισε να εκδίδει τον «Όλιβερ Τουίστ» πριν τελειώσει τα επεισόδια του «Πίκγουικ». Άρχισε να εκδίδει τον «Νίκολας Νίκλεμπυ» πριν ολοκληρώσει τον «Όλιβερ Τουίστ». Με άλλα λόγια, μπορούσε να έχει ταυτόχρονα δύο βιβλία στο κεφάλι του – δύο θιάσους ηρώων (και φυσικά οι χαρακτήρες σε κάθε μυθιστόρημα του Ντίκενς είναι αμέτρητοι), δύο πλοκές, δύο διαφορετικά ύφη. «Τι ήταν, Αρειανός;» αναρωτιέται ο Ντέιβιντ Γκέιτς στην εισαγωγή του στον «Ντέιβιντ Κόππερφιλντ». Κανένας άλλος συγγραφέας δεν το έχει κάνει αυτό, απ’ όσο ξέρω, και ούτε γνωρίζω κάποιον που να έχει έστω μια κάποια ελάχιστη δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Και αν υπήρξε κάποιος, ποια είναι η πιθανότητα το αποτέλεσμα αυτής της ήδη σπάνιας ευχέρειας να ήταν ο «Όλιβερ Τουίστ» και ο «Ντέιβιντ Κόππερφιλντ», δύο από τα πιο αγαπημένα και πιο ανθεκτικά στον χρόνο μυθιστορήματα στην ιστορία της λογοτεχνίας;
* * *
Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τέσσερις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο και Κυριακή, και κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Θυμίζουμε: όποιος έχει μία πρωτότυπη και ωραία, απλή συνταγή, για την οποία υπερηφανεύεται, μπορεί αν θέλει να μας τη στείλει με μέιλ. Επίσης μπορεί να μας στείλει μέιλ και για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Σας ευχαριστούμε πολύ.
6°
