Λατρεύοντας τη βαβούρα, σκοτώνοντας τη σιωπή

Το χούι πολλών να βρίσκουν ευκαιρία τον θάνατο ενός γνωστού ή άξιου ανθρώπου για να ανέβει μια στάλα το δικό τους κοινωνικό προφίλ, το ετούτο τους, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται, όπως ας πούμε δεν συνηθίζεται μια άσχημη μυρωδιά: η μούχλα ή ένα κλούβιο αυγό. Κάθε φορά που το βλέπεις, σουφρώνεις τη μύτη.

* * *

Δεν εκτιμούμε όπως τής πρέπει τη σιωπή. Είμαστε μια κοινωνία που επιβραβεύει τις κουβέντες, τις μεγάλες φωνές, τα γέλια, τη βαβούρα. Λατρεύουμε τη βαβούρα. Κάτι μάς φαίνεται.

Από την άλλη, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που νιώθουν μια χαρά με τη σιωπή. Ζουν μέσα της. Ανθίζουν μέσα της. Μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Σκέφτονται. Κολυμπούν στις σκέψεις τους. Αναστοχάζονται. Βρίσκουν τον εαυτό τους. Μα, αφενός είναι οι λιγότεροι, και αφετέρου τη σιωπή δεν μπορείς να την επιβάλεις. Η σιωπή δεν κολλάει· η βαβούρα είναι που κολλάει και που γίνεται καθεστώς, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει μια κοινωνία και να τη διαφεντεύει.

Κοιτάξτε πώς παρακολουθούν μια ταινία στον κινηματογράφο οι άνθρωποι, όταν ξεμπερδέψουν με το άθλιο φαγητό του κυλικείου και σιχαθούν το τηλέφωνό τους: μέσα σε απόλυτη σιωπή. Βγάλτε την ταινία από τη μέση και βάλτε στη θέση της μια σειρά από σκέψεις — έναν «αναστοχασμό». Και θα δείτε τι εννοώ.

Δεν υπάρχουν ώρες κοινής σιωπής. Όλες οι ώρες μπορούν να είναι, και εντέλει θεωρούνται, ώρες κοινής βαβούρας. Η σιωπή θεωρείται προβληματική, λάθος, κάτι που πρέπει να φύγει από τη μέση σαν ένα ενοχλητικό έντομο. Σαν το κενό στο διάστημα (που μόνο κενό δεν είναι), κανείς αποφεύγει να δώσει credits στη σιωπή. Θεωρεί δικαίωμά του να τη σπάσει και να τη διαλύσει: έτσι απλά. Οποιοσδήποτε μπορεί να βάλει ένα τρυπάνι να τρυπάει διαλύοντας την ησυχία, ή να μπει σε ένα κλειστό κολυμβητήριο όπου δεν ακούγονται παρά μονάχα παφλασμοί και να αρχίσει να λέει κοτσάνες με δυνατή φωνή καταστρέφοντας τα πάντα. Φευ, κάνοντας ησυχία και σωπαίνοντας δεν καταστρέφεις ούτε διαλύεις τον θόρυβο και τη βαβούρα.

Οι άνθρωποι λατρεύουν πολλούς θεούς, και ένας από τους πιο φτηνούς είναι η χαλαρή, περί ανέμων και υδάτων ψιλοκουβέντα, χωρίς ούτε καν μία επίφαση σοβαρότητας, χωρίς να λέγεται τίποτε ουσιαστικό, μόνο κενές περιεχομένου μπούρδες. Κουβέντα να γίνεται: ο πόλεμος, ο καιρός, οι ομάδες, η ακρίβεια, τα σκουπίδια, καθετί ασήμαντο — ή καθετί σημαντικό που με την ψιλοκουβέντα ευτελίζεται αμέσως και παύει αυτόχρημα να είναι «κάτι». Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο αφόρητο από αυτό· ίσως το να σου τραβάνε τα νύχια με την τανάλια χαζεύοντας την ίδια στιγμή στην τηλεόραση.

Ο κόσμος λατρεύει την ανούσια φλυαρία, γιατί η ανούσια φλυαρία, σαν ένα ανάστροφο μακιγιάζ, κρύβει το αληθινό μας πρόσωπο αντί να το αναδεικνύει.

* * *

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΠΟΪΛΕΡ. — Μία φίλη σχεδόν με πίεσε να δω το ντοκιμαντέρ «Γλυκός Μπόμπι: Το ψεύτικο προφίλ που μου έγινε εφιάλτης» στο Netflix, μια true crime ταινία από αυτές που δεν βλέπω ποτέ μου. Όμως επέμεινε, λέγοντας πως είχε λόγο που μου το πρότεινε. Κι έτσι έκατσα πράγματι και την είδα, αν και στο γρήγορο, και κάνοντας και άλλα πράγματα ταυτόχρονα.

Λοιπόν, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ αυτό που μας αφηγείται η πρωταγωνίστρια —και παθούσα— Kirat Assi, μια Βρετανίδα επαγγελματίας του μάρκετινγκ και ραδιοφωνική παραγωγός: γνώρισε, λέει, κάποιον στο διαδίκτυο, τον Μπόμπι του τίτλου, έναν ωραίο, καλλιεργημένο, γοητευτικό, χιουμορίστα, πλούσιο άντρα, τον ερωτεύτηκε, είχαν μια πολυκύμαντη σχέση οι δυο τους που κράτησε μια ολόκληρη δεκαετία αν και χωρίς να… ιδωθούν ποτέ από κοντά (!!!), όμως αυτός ο άντρας τελικά ΔΕΝ υπήρχε. Ή μάλλον υπήρχε… αλλά δεν ήταν αυτός που πίστευε η Κίρατ ότι ήταν… Λογικά θα το δείτε κι εσείς, οπότε δεν θα επεκταθώ. Μην κάνουμε και περισσότερα σπόιλερ.

Εκτός από ένα ακόμη. Γιατί βέβαια κατάλαβα για ποιο λόγο μού το πρότεινε η φίλη μου: γιατί ξέρουμε τουλάχιστον τρεις «συναδέλφους» συγγραφείς που κάνουν ό,τι και ο villain της ταινίας — έχουν μερικές δεκάδες fake λογαριασμούς ο καθένας, για να προωθήσουν τη δουλειά τους. Πού και πού, μάλιστα, τους μπερδεύουν. Με άλλα λόγια: ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

* * *

Στη στήλη μας με τις συνταγές, σήμερα έχουμε μια απλή, πλην συγκλονιστική, σολομομακαρονάδα. Θερμές ευχαριστίες στον καλό φίλο Χρήστο Χαραλαμπίδη που μας την έστειλε. Περιμένουμε και τις δικές σας συνταγές!

Λιγκουίνι με καπνιστό σολομό

Ένα απλό, πεντανόστιμο φαγητό, πάρα πολύ εύκολο και πάρα πολύ γρήγορο.

ΥΛΙΚΑ:

• Μία συσκευασία λιγκουίνι 500 γραμμαρίων
• Μία συσκευασία καπνιστό σολομό 200 γραμμαρίων
• Τριμμένο σκληρό τυρί (παρμεζάνα, ρεγκάτο, γκράνα παντάνο, κεφαλοτύρι, πεκορίνο κλπ.: οποιοδήποτε αλμυρό τυρί κάνει)
• Μερικά φυλλαράκια μαϊντανό
• Μία σκελίδα σκόρδο
• Πράσινο πιπέρι (στον μύλο, εάν έχουμε)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: 

• Σε μια κατσαρόλα βράζουμε τα λιγκουίνι σύμφωνα με τις οδηγίες του παραγωγού, συνήθως 8 με 9 λεπτά, ανακατεύοντας κατά διαστήματα.
• Όταν βράσουν τα στραγγίζουμε, αφού τα ραντίσουμε τα με λίγο ελαιόλαδο για να μην κολλήσουν.
• Στην άδεια κατσαρόλα προσθέτουμε λίγο ελαιόλαδο και μόλις κάψει ρίχνουμε το σκόρδο.
• Μόλις το σκόρδο βγάλει τα αρώματά του και αλλάξει χρώμα, το αφαιρούμε.
• Βγάζουμε τον καπνιστό σολομό από τη συσκευασία και τον βάζουμε στην κατσαρόλα.
• Σε μερικά δευτερόλεπτα θα αρχίσει να αλλάζει χρώμα.
• Τον γυρίζουμε με προσοχή από την άλλη πλευρά και κλείνουμε το μάτι.
• Ρίχνουμε τα στραγγισμένα μακαρόνια στην κατσαρόλα και τα ανακατεύουμε με τον σολομό.
• Αυτό ήταν! Το φαγητό μας είναι έτοιμο.

FOOD STYLING:

• Διαλέγουμε μεγάλα πιάτα για το σερβίρισμα.
• Επειδή ο σολομός δεν μοιράζεται εύκολα και μένει στο κάτω μέρος της κατσαρόλας, βάζουμε από πριν από ένα-δυο κομματάκια στα πιάτα.
• Πασπαλίζουμε με όσο τριμμένο τυρί τραβάει η καρδιά μας.
• Προσθέτουμε ψιλοκομμένο μαϊντανό, και τρίβουμε από πάνω με τον μύλο πράσινο πιπέρι.
• Φροντίζουμε να είναι όμορφο το πιάτο μας, γιατί συμμετέχει και η όραση στο να το απολαύσουμε.

Συνοδεύεται από λευκό ξηρό κρασί: Μαλαγουζιά, Σαρντονέ, Μοσχοφίλερο ή όποιο άλλο αγαπάμε.

* * *

Εγκαινιάζουμε σήμερα μία ακόμα στήλη: Healthy style of life! Απλές συμβουλές από ειδικούς, που εφαρμόζονται εύκολα και μπορούν να μας βοηθήσουν αποτελεσματικά. Αρχίζει ο personal trainer Δημήτρης Πενίδης. Τον ευχαριστώ θερμά!

Καθώς η τεχνολογία καλπάζει με ταχύτατους ρυθμούς, οι περισσότεροι υιοθετούμε έναν όλο και περισσότερο καθιστικό τρόπο ζωής. Κατά συνέπεια, οι μυοσκελετικές παθήσεις πληθαίνουν, ακόμη και σε νεαρής ηλικίας άτομα, ενώ οι δείκτες της παχυσαρκίας αυξάνουν κατακόρυφα. Νά μερικές συμβουλές για έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής:

1. Βάλτε ημερησίως κίνηση στη ζωή σας έχοντας στόχο τα 3 χιλιόμετρα (περίπου 4.000 βήματα).
2. Για τις κοντινές διαδρομές, προτιμήστε τα πόδια (ή το ποδήλατο) αντί για το αυτοκίνητο.
3. Αν εργάζεστε μπροστά σε υπολογιστή, σηκωθείτε τουλάχιστον κάθε μία ώρα και στρέψτε αργά-αργά το κεφάλι σας 10 φορές αριστερά και 10 δεξιά.
4. Κάντε ημερησίως stretching των μεγάλων μυϊκών ομάδων (πόδια-πλάτη-στήθος).
5. Αποφύγετε τις επεξεργασμένες τροφές (αλλαντικά, κονσέρβες, τροφές πλούσιες σε ζάχαρη κ.ά.).
6. Μη χρησιμοποιείτε το ασανσέρ: ανεβείτε και κατεβείτε με τις σκάλες όσο περισσότερα πατώματα μπορείτε.
7. Σηκωθείτε όρθιοι όταν μιλάτε στο κινητό σας.
8. Βρείτε δραστηριότητες που θα σας κάνουν να αφήσετε τον καναπέ (χορός, γιόγκα, περιπατητικές εκδρομές κλπ. κλπ.).
9. Κάντε διαλείμματα ανάμεσα στη ρουτίνα της ημέρας με δουλειές που απαιτούν κίνηση (βγάλτε βόλτα τον σκύλο, π.χ., πάτε για ψώνια στο σούπερ-μάρκετ κλπ.).
10. ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ!

* * *

«Διέκρινα στο βάθος έναν μαύρο όγκο που έκρυβε το τοπίο. Έμοιαζε να προχωρεί καταπάνω μου και, για μια στιγμή, θέλησα να γυρίσω πίσω. Ένας σκύλος που άρχισε να γαυγίζει μου αναπτέρωσε κάπως το ηθικό κι αμέσως κατάλαβα πως ο σκοτεινός όγκος δεν ήταν παρά το δάσος το οποίο διέσχιζε ο δρόμος. Μπαίνοντας μέσα μού φάνηκε πως ο άνεμος ήταν ακόμη πιο βίαιος, φυσούσε με ριπές και ο θόρυβος των δέντρων που συγκρούονταν με δύναμη και έγερναν προς τα κάτω θύμιζε βογγητό. Άκουγα τα μακρόσυρτα σφυρίγματα, τους τριγμούς και τα σπασίματα απ’ τα κλαδιά κι ύστερα άκουσα κάποιον να βαδίζει πίσω μου· τον ένιωσα ν’ αγγίζει τον ώμο μου. Γύρισα απότομα, αλλά δεν είδα κανέναν. Παρόλα αυτά, ήμουν σίγουρη πως κάποιος με είχε ακουμπήσει με τα δάχτυλά του. Τα βήματα συνέχισαν να ακούγονται λες και κάποιο αόρατο άτομο με περιτριγύριζε. Τότε άρχισα να τρέχω τόσο γρήγορα που δεν καταλάβαινα αν πατούσα στη γη. Τα λιθάρια χοροπηδούσαν κάτω απ’ τα πόδια μου και ξανάπεφταν πίσω μου, θορυβώντας σαν χαλάζι. Ένα πράγμα μονάχα ήθελα: να τρέξω μέχρι να βγω απ’ το δάσος». Marguerite Audoux, «Marie-Claire» (μετάφραση Μαρία Γυπαράκη, Εκδόσεις Librofilo & Co).

Ένα κλασικό μυθιστόρημα της γαλλικής πεζογραφίας, πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά, ένα κείμενο ακατάτακτο και πρωτοποριακό, φεμινιστικό, ποιητικό, ένα μυθιστόρημα πρώιμου «μαγικού ρεαλισμού» — και επίσης πρώιμου autofiction. Ανακαλύψτε το.

Διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

Το 1910 το μυθιστόρημα «Marie-Claire» της άγνωστης Marguerite Audoux βρίσκεται στη λίστα των υποψηφιοτήτων για δύο σπουδαία λογοτεχνικά βραβεία: το Goncourt και το Femina που είχε ξεκινήσει το 1904 σαν αντιπρόταση στο «μισογυνικό» Goncourt (πρώτη βράβευση το 1903). Παρά τη θερμή υποστήριξη του Octave Mirbeau, το ανδροκρατούμενο κονκλάβιο του Goncourt ποσώς συγκινήθηκε. Στις 2 Δεκεμβρίου, όμως, απονέμεται στη συγγραφέα το Femina, δικαιώνοντας έτσι ένα έργο νεωτερικό, που ανοίγει τον δρόμο για τη σύγχρονη γυναικεία αυτομυθοπλασία.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τέσσερις φορές την εβδομάδα: κάθε Σάββατο και Κυριακή, και κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Θυμίζουμε: όποιος έχει μία πρωτότυπη και ωραία, απλή συνταγή, για την οποία υπερηφανεύεται, μπορεί αν θέλει να μας τη στείλει με μέιλ. Επίσης μπορεί να μας στείλει μέιλ και για οποιοδήποτε άλλο θέμα. Σας ευχαριστούμε πολύ.