Εχθές λοιπόν διαβάσαμε δύο φορές στη σειρά, γιατί μάς άρεσε πολύ, το «Όχι τον αλιγάτορα!» του Αντόνιο Πράτα. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Carnivorniños (παιδί τής Carnívora, που την αγαπήσαμε από τη σειρά ισπανόφωνων νουάρ Negra), σε μετάφραση της Ελένης Βλάχου.
Προσοχή τώρα: ΔΕΝ είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο αυτό. Με τίποτα. Είναι ένα πολύ αστείο βιβλίο, ένα απρόσμενο βιβλίο, και ένα τυπογραφικά ιδιαίτερο βιβλίο. Πρώτα-πρώτα παίζει ένας αλιγάτορας, και ο αλιγάτορας είναι ένα ζωάκι που δεν το βλέπουμε συχνά στα παιδικά βιβλία — κακώς· οι αλιγάτορες είναι από τα πιο παρεξηγημένα ζώα. Δεύτερον, αυτός ο αλιγάτορας τρυπώνει παντού — και καλά κάνει· ακόμη και αν τρυπώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Και, τρίτον, το βιβλίο αυτό είναι τυπωμένο σε ένα τέλειο χαρτί, και το εξώφυλλό του είναι τυπωμένο κι αυτό στο ίδιο χαρτί, και τελικά δεν είναι εξώφυλλο αλλά κουβερτούρα, αλλά και πάλι δεν είναι κουβερτούρα αλλά μια μεγάλη αποσπώμενη αφίσα κατάλληλη για κρέμασμα στον τοίχο, μια διπλής όψεως αφίσα διπλωμένη δύο και τρεις φορές, έτσι που να μπορεί να γίνει κουβερτούρα και εξώφυλλο. Ψάξτε το στο βιβλιοπωλείο σας αν έχετε επαφή με μικρά παιδάκια, και θα μας θυμηθείτε.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, βέβαια, είναι να τα παρατήσεις και να φύγεις.
Ένα από τα χειρότερα πράγματα στη ζωή ενός εσωστρεφούς άντρα είναι τα αποδυτήρια των γυμναστηρίων, ειδικά δε εκείνα όπου όλοι οι γυμναζόμενοι μπαίνουν και βγαίνουν μαζί, γιατί κάνουν προπόνηση σαν ομάδα. Βασικά, δεν είναι απλώς κακό πράγμα, είναι μια σκέτη Κόλαση.
Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μην είναι ένας (αλλά πάντα είναι περισσότεροι: σίγουρα δύο, και συχνότατα τρεις) που να κάνει απίστευτη φασαρία, φωνάζοντας, γελώντας, κοροϊδεύοντας και βρίζοντας. Ούτε μία στο δισεκατομμύριο. Είναι μια κατάρα που μας έριξαν ο Θεός ή ο διάβολος —ένας από τους δύο— από τα αρχαία χρόνια, όταν ίσως κάποιος παλιός ανθρωπάκος υπέπεσε σε ένα βαρύ αμάρτημα, π.χ. κατούρησε σε κάποιον ιερό ή ανίερο χώρο, έφαγε κατά λάθος κανένα κεφάλι εχθρού που όμως ήταν πρόσφορο, ή κάτι τέτοιο.
Το να κάνεις βιαστικά ντους, να σκουπιστείς και να ντυθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται για να ξεφύγεις από εκεί μέσα, είναι ένα άλλο άθλημα, στο οποίο οι εσωστρεφείς διακρίνονται. Γιατί η παραμονή στον ίδιο κλειστό, υγρό χώρο με τον βλάκα που φωνάζει λέγοντας εκκωφαντικές αηδίες, ενώ γυρνάει με το τσουτσούνι του να κοιτάζει απειλητικά τους υπολοίπους, είναι ένα μαρτύριο από το οποίο θέλεις να σωθείς το συντομότερο δυνατόν.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, βέβαια, είναι να τα παρατήσεις και να φύγεις από το γυμναστήριο, ντότζο, κολυμβητήριο ή ό,τι άλλο είναι αυτό, και να γίνεις σκακιστής ή επαγγελματίας καπνιστής. Καλύτερα ήρεμος και σε φυσιολογικά περιβάλλοντα, παρά με τον Κρο-Μανιόν: ΟΕΔ.
Γιατί η βία δεν είναι λύση, αφενός, και γενικά θεωρείται παράνομη και διώκεται αφετέρου.
ΥΓ. Δεν ξέρω πώς είναι η κατάσταση στα αποδυτήρια των γυναικών με τις αντίστοιχες σούπερ εξωστρεφείς αθλούμενες. Και μάλλον δεν θέλω να μάθω.
* * *
Από σήμερα ξεκινάμε και συνταγές. Είμαστε άνθρωποι του φαγητού και του τραπεζιού. Όποιος έχει μία πρωτότυπη και ωραία απλή συνταγή, για την οποία υπερηφανεύεται, να μας τη στείλει με μέιλ. Πρώτη μάς έστειλε η φίλη Ρηγούλα Γεωργιάδου. Την ευχαριστούμε πολύ, και περιμένουμε και τις δικές σας.
Φαγάκι της παρηγοριάς και της κούρασης
YΛΙΚΑ
Κοφτό μακαρονάκι
Ελαιόλαδο
Μια σκελίδα σκόρδο, λιωμένη ή ψιλοκομμένη
Προαιρετικά αλλά συνιστάται: κύβος κότας, καπνιστή πάπρικα
Γιαουρτάκι, κατά προτίμηση παραδοσιακό για ξινούλικη αντίθεση με τη διακριτική γλυκάδα του φαγητού.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
Ετοιμάζουμε το μπάνιο για το κουρασμένο από τη δουλειά της ημέρας κοφτό μακαρονάκι:
Σε μια κατσαρόλα βάζουμε να βράσει νερό μαζί με το λάδι, το αλατοπίπερο, το σκόρδο λιωμένο ή ψιλοκομμένο, τον κύβο αν χρησιμοποιήσουμε (συνιστάται λέμε) και το αλατοπίπερο.
Μόλις πάρει βράση, ρίχνουμε το κοφτό μακαρονάκι σε ποσότητα που αντιστοιχεί στο νερό. Επειδή δεν θα το σουρώσουμε να πάει στράφι τόση νοστιμιά, κανονίζουμε αν το θέλουμε λιγότερο ή περισσότερο σουπερό. Σημείωση: Αν μείνει κάποια ποσότητα, ρουφάει όοολο το νερό και γίνεται χλιαχλιά, οπότε καλό είναι να καταναλώνεται άμεσα. Σημείωση 2: Επειδή δεν πετάμε ποτέ φαγάκι, το τρώμε και χλιαχλιά για να μάθουμε να είμαστε ταμαχιάρηδες.
Η σάλτσα ετοιμάζεται στο λεπτό, αμέσως μόλις δέσει ο πελτές με το ελαιόλαδο. Αν μας φαίνεται πολύ πηχτή, προσθέτουμε δύο κουταλιές νεράκι, αλλά έχουμε υπόψη ότι θα προστεθεί στο σουπερό μακαρονάκι οπότε θα αραιώσει αυτομάτως. Καπακώνουμε και σκουπίζουμε τη σύγχριστη κουζίνα με υγρό βετέξ.
Σερβίρισμα:
Σε ένα βαθύ πιάτο βάζουμε με την κουτάλα το σουπερό μακαρονάκι μαζί με όση σάλτσα τραβάει η ψυχή μας, δηλαδή άφθονη. Προσθέτουμε γιαουρτάκι ξινούτσικο και πασπαλίζουμε με καπνιστή πάπρικα αν προαιρούμεθα. Τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο, αραιώνοντάς το με τα δάκρυά μας για την άπονη ζωή που άλλους τούς ανεβάζει κι άλλους τούς κατεβάζει.
ΥΓ. Έτσι το είχαμε ονομάσει με το αδέρφι μου όταν, μπουχτισμένες από τον κάματο της μέρας και ξενηστικωμένες, θέλαμε να ρίξουμε κάτι μαμαδίστικο στην κοιλιά μας. Παρόλο που η μαμά δεν έχει παίξει κανέναν σημαντικό ρόλο στη συγκεκριμένη συνταγή, λόγω της στοργής του, για μας είχε γίνει το go-to soul φαγάκι.
* * *
Περπατάτε, περπατάτε, περπατάτε. Όσο περισσότερο περπατάτε μέχρι τα 8.000-9.000 βήματα την ημέρα, τόσο μειώνεται ο κίνδυνος θνησιμότητας από καρδιαγγειακή νόσο, ανεξάρτητα από το αν κάνετε ή όχι καθιστική ζωή (που κάνετε). Μάλιστα, αν τυχόν δεν μπορείτε να βρείτε τον χρόνο να κάνετε αυτά τα βήματα μαζεμένα (που μπορείτε, γιατί, guesswhat, είναι εύκολο να τον βρείτε, πρώτον, και όλοι τον βρίσκουν, δεύτερον), κάντε τα σε δύο ή τρεις δόσεις: το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μη μας ρωτάτε πώς θα μετράτε τα βήματα, θα πάρετε ένα ειδικό ρολογάκι. Από 5 ευρώ θα τα βρείτε — αλλά πάρτε ένα πιο της προκοπής.
Σε κάθε περίπτωση: να περπατάτε. Να περπατάτε, γιατί μειώνονται που μειώνονται οι αναγνώστες των βιβλίων, θα πεθάνουν καθιστοί και οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι στους οποίους απευθυνόμαστε κυρίως εμείς, και μετά τι θα κάνουμε; Κλέφτες θα γίνουμε;
* * *
«Η Αθήνα είναι άσχημη πόλις, γιατί την κατοικούν άσχημοι πολίτες, χωρίς παιδεία, χωρίς ντροπή, χωρίς ευθύνη, χωρίς ευαισθησία, συγκεντρωμένοι απ’ όλη την Ελλάδα, όσοι ήσαν άρρωστοι, μισοί, και δεν μπορούσανε να γνωρίσουνε τον κόσμο μέσ’ απ’ την αγάπη των δικών τους. Αγέλη ανιάτων με πρόχειρα επαγγέλματα, παράνομοι ραδιοσταθμοί που τάχα δεν μπορούν να εντοπισθούν, οδηγοί λεωφορείων και ταξί που βρίζουν, φτύνουν και χτυπάν, χονδρέμποροι με σαπισμένα τρόφιμα, πόρνες με στόχους καλλιτεχνικούς, νέοι που επιβεβαιώνουν επί χρήμασι τον ύποπτο ανδρισμό τους, κι όλα να καταλήγουν σ’ ένα σπάσιμο χιλιάδων πιάτων στα πόδια ενός βραχνού ινδάλματος που τ’ όνομά του είναι γραμμένο κόκκινο ή βαθύ πράσινο». Μάνος Χατζιδάκις, «Τα σχόλια του Τρίτου» (Εκδόσεις Ίκαρος).
20°
