Χίλια συγγνώμη γι’ αυτή την ιστορία από τον στρατό, καθώς άπαντες σιχαίνονται και δικαίως τις ιστορίες από τον στρατό, αλλά δεν είναι ακριβώς μια ιστορία από τον στρατό, μόνο οι στολές είναι στρατιωτικές και κάτι G3A3 παρατημένα σε ένα φυλάκιο. Εν πάση περιπτώσει, είμαι στα 22 και μ’ έχουνε πάει σε κάτι βόρεια σύνορα και είναι ένα πολύ όμορφο βράδυ, με νυχτοπούλια και τα λοιπά, και είμαστε για κάποιο λόγο μαζί με έναν τύπο που έχει τα ίδια διαβάσματα με εμένα (οκέι, να μην το παινευτώ αλλά εγώ είχα κι άλλα τότε, πολλά άλλα ακόμη, εκείνο τον καιρό μπορούσα να έχω κοινά διαβάσματα με οποιονδήποτε), και η κουβέντα το φέρνει κάπως —γύρευε τι και πώς— και μιλάμε για τον Καστανέδα, κι όπως περνάει η ώρα αρχίζουμε να εκτελούμε πάνω στη χαρά μας μια σειρά από τις ασκήσεις του Δον Χουάν για να μπούμε στο Ονείρεμα (δεν μπορώ να σας εξηγήσω τώρα τι είναι το Ονείρεμα), κι αυτό επί ώρα, ίσως μέχρι τα μεσάνυχτα, ίσως μέχρι το χάραμα, και δώσ’ του ασκήσεις και δώσ’ του Ονείρεμα και δώσ’ του νυχτοπούλια αλλά και κάτι πραγματικοί πεινάλες λύκοι που αλυχτούσαν στο βάθος μόνο και μόνο για να μας τη σπάσουν, κι αυτό πρέπει να ήταν η πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής μου, πραγματικά ντρέπομαι τρομερά ακόμα και τώρα που το γράφω, και απορώ με τον εαυτό μου που το λέω δημόσια. Δηλαδή, αλήθεια τώρα, ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΔΑ; Συγγνώμη, παλιέ μου εαυτέ. ΥΓ. Όχι, επειδή με ρωτάτε, ΔΕΝ είχαμε πάρει μεσκάλ, άλλωστε δεν τρώω καθόλου μανιτάρια, ποτέ, παραισθησιογόνα και μη. Από τα Βασίλεια των ζωντανών όντων καταναλώνω μόνο ζώα και φυτά, όχι βακτήρια, αρχαία, πρωτόζωα, χρωμιστά και μύκητες. Άκου μύκητες.
* * *
Το να είσαι κλειστοφοβικός δεν είναι πάθηση· το να μην είσαι είναι.
* * *
Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ τις ταινίες και τις σειρές που διαδραματίζονται σε κουζίνες εστιατορίων — αλλά τις μισώ. Δηλαδή, μπορώ να δω οτιδήποτε άλλο παρά το «Bear» ας πούμε (που νομίζω ότι είναι το τελευταίο από τα καλά, αν και προφανώς δεν παρακολουθώ το είδος οπότε μπορεί να κάνω και λάθος). Από την άλλη, εντάξει, δεν με λες ακριβώς και γκουρμέ τύπο, είμαι τελείως της ελληνικής αστικής παραδοσιακής κουζίνας, τι ’α κάνουμε τώρα; Έχω ανεκπαίδευτους γευστικούς κάλυκες και καμία κουλτούρα. Τώρα, προχθές έγινε το εξής εδώ στη γειτονιά, όπου τυχαίνει να έχουμε καμιά δεκαριά, ίσως και παραπάνω, καταστήματα εστίασης και να ξέρω προσωπικά πολλούς από τους εργαζόμενους εκεί. Η κοπελίτσα με την αστραφτερή στολή της γκαρσόνας, η Σ., είναι στο παρκάκι εκεί κοντά, στο διάλειμμά της, και μιλάει στο κινητό στριφογυρίζοντας σαν σβούρα γύρω από τον εαυτό της. Εμείς περνάμε από δίπλα, κάνοντας τη βόλτα μας. Εκείνη, βουρκωμένη, θορυβημένη, φοβισμένη και θυμωμένη —όλα αυτά από λίγο· ή και από πολύ, ποιος ξέρει—, καπνίζει τρέμοντας το στριφτό της και μας αγνοεί. Ακούω μόνο αυτό το σπάραγμα της συνομιλίας της: «…εντάξει, ξέχασα να πάω πρώτα τα σουπλά και τα πήγα μαζί με τα ποτήρια, και δεν μπορείς να φανταστείς τι άκουσα, δεν καταλαβαίνεις, σκουπίδι με έκανε». Συγγνώμη, αλλά… πάτε καλά κάποια άτομα; Δεν παίζετε στο μονοπλάνο του «Boiling Point», δεν είστε ο Ρέιφ Φάινς στο «Menu», ο Μπράντλεϊ Κούπερ στο «Burnt» ή ο Ζαν Ρενό στο «Chef». (Ναι, επίτηδες δεν βάζω γυναίκες σεφ). Ένας μάγειρας είστε (στην καλύτερη περίπτωση) σε ένα μαγέρικο που πάει ο κόσμος να φαρμακώσει κεφτέδες και μύδια. Αυτό. Και αυτό είναι ήδη πάρα πολύ, και για σας, και γενικώς. Πάτε καλύτερα, να χαρείτε, να τυλίγετε γύρους για κάνα πεντάρι χρόνια πριν μας κάτσετε στο σβέρκο και κάνετε wet dreams με φοντί καραβίδας παντρεμένο με παπαρουνόσπορο και πουρέ παπάγιας. Χωριάτες.
Μολονότι κάνω ό,τι μπορώ για να τις αποφεύγω, τη Δευτέρα που μας πέρασε έτυχε να έχω, ο τάλας, μια συζήτηση στο γόνατο με έναν γνωστό μου, καθώς μού ήταν αδύνατον να φύγω από το σημείο όπου τύχη κακιά έφερε κι εκείνον, μόνο και μόνο για να μου κατσικωθεί. Η συζήτηση αφορούσε τα πάντα, από τον καιρό μέχρι την Ουκρανία και το Ισραήλ, και από τις ομάδες στη μπάλα μέχρι τις «σχέσεις», τις γυναίκες, και γενικά ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Ναι, είμαι από εκείνους που δεν αντέχουν την ψιλοκουβέντα, και μάλιστα από εκείνη την ειδική υποκατηγορία ανθρώπων που δεν αντέχουν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ την ψιλοκουβέντα με τύπους που γενικεύουν: «οι Ουκρανοί», «οι Εβραίοι», «οι γυναίκες». Καθώς όλοι οι εσωστρεφείς κρύβουν έναν δεύτερο εαυτό μέσα τους, έναν παρατηρητή —σκυφτό, κάπως καμπούρη, χολερικό, είρωνα, με το ματάκι παιχνιδιάρικο—, όσην ώρα μιλούσαμε μου έδειχνε —αυτός ο κρυφός δεύτερος εαυτός— εικόνες από το Terrifier 3, το οποίο βέβαια δεν είδα. Αύριο είναι η πρεμιέρα, και δεν ξέρω καν αν θα προβληθεί στην Ελλάδα. Όχι ότι πηγαίνω σινεμά, αλλά λέμε τώρα. Εν πάση περιπτώσει, κάπως έτσι, με τούτα και με κείνα, πέρασαν τα 10 πιο δραματικά λεπτά της εβδομάδας μου. Δεν βγήκα αλώβητος, αλλά επέζησα. Και κυρίως επέζησε κι αυτός.
* * *
Συνεχίζουμε και σήμερα το ξεφύλλισμα του βιβλίου «Ζουν ανάμεσά μας: Αλλόκοτες θεωρίες και ανορθολογισμός στον σύγχρονο κόσμο» (Εκδόσεις Επίκεντρο 2023) του διδάκτορα Κοινωνιολογίας του Παντείου Βαγγέλη Τζούκα. Όπως έχουμε πει, η μελέτη παρουσιάζει δεκαπέντε δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας. Νά λοιπόν ένα απόσπασμα από το 14ο Κεφάλαιο, που έχει τίτλο «Ομάδα Ε, θρησκοληψία, αρχαιολατρία και παρανοειδής εθνικισμός»: [§] «Προφανώς θα ήταν λαθεμένο να επιχειρήσει κανείς μια καθολική σύζευξη των θεωριών αυτών με την άκρα δεξιά. Αυτού του τύπου οι αντιλήψεις, κατά τη γνώμη μας, μπορούν να γίνονται αποδεκτές από ευρύτερα ακροατήρια, έχοντας ως υπόθεση εργασίας ότι η κοινωνική επιρροή των συνωμοσιολογικών θέσεων υπερβαίνει την πολιτική και κομματική επιρροή των κατεξοχήν εκφραστών τους. Εξάλλου είναι γνωστό ότι στην πολύπλοκη και σύνθετη σύγχρονη κοινωνία οι ταυτότητες των υποκειμένων βρίσκονται υπό συνεχή αναδιαπραγμάτευση. Από την άλλη πλευρά, είναι δεδομένο ότι τα μοτίβα αυτά απαντώνται πολύ πιο συχνά στο μεταίχμιο της κριτικής στο ισχύον σύστημα από την πλευρά του σκληροπυρηνικού αντιδιαφωτισμού. Ο μυστικισμός του αίματος και της φυλής, τα ρατσιστικά στερεότυπα και οι αντίστοιχες προκαταλήψεις, ο επιθετικός εθνικισμός, συνδέονται αναπόσπαστα με εκδοχές αυτών των μύθων, που ουσιαστικά επιβεβαιώνουν στο ακροατήριό τους τις κυρίαρχες προσλήψεις του σύγχρονου κόσμου ως μιας παγκόσμιας αρένας στην οποία αντιμάχονται οι “ευγενείς” και οι “ρυπαροί”, οι “εκλεκτοί» και οι “κατώτεροι», οι “πατριώτες» με τους “προδότες-εκπροσώπους της Νέας Τάξης Πραγμάτων”. Υπάρχει επίσης πάντα και μια υπόρρητη υπόμνηση του “εσωτερικού εχθρού”, ο οποίος, στην αντίληψη αυτή, συνδέεται πάντοτε με τις πανταχού παρούσες μυστικές ή λιγότερο μυστικές εταιρείες αλλά και τους αριστερούς, τους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των μεταναστών, τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα κλπ. Βεβαίως το μεγάλο ερώτημα παραμένει εδώ η υιοθέτηση απόψεων του τύπου αυτού από το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος».
20°
