Αυγουστιάτικες ημερολογιακές καταχωρίσεις για κάθε χρήση - Παρασκευή 30 Αυγούστου 2024
Με έχει πιάσει ο μεσσιανικός κοσμοδιορθωτισμός μου, και θέλω να βοηθήσω την ανθρωπότητα να αλλάξει. Λοιπόν, κάντε ένα κόλπο. Παρατηρήστε πώς μιλάει ο κόσμος στο τηλέφωνο. Θα δείτε πως οι μισοί μιλάνε ατέλειωτα. Μιλάνε μόνο αυτοί. Μιλάνε σαν τους τρελούς που κρατάνε μια σβηστή συσκευή και λένε διάφορες αρλούμπες μοναχοί τους. Συμβαίνει το ίδιο ακριβώς και με τις μισές συνδιαλέξεις: δεν ανταλλάσσονται κουβέντες, απλώς ο ένας μιλάει — και ο άλλος υποφέρει. Αφού λοιπόν το διαπιστώσετε αυτό, τότε αναρωτηθείτε σε ποιο τάσι της ζυγαριάς βρίσκεστε εσείς: σ’ αυτούς που μιλάνε ασταμάτητα σαν τους τρελούς, ή σ’ αυτούς που υποφέρουν; Αν δείτε ότι με κάποιους συγκεκριμένους φίλους σας είστε στη δεύτερη κατηγορία, κόψτε τους από φίλους. Δεν τους θέλετε στη ζωή σας. Αν είστε στην πρώτη, πετάξτε τα ακουστικά σας και αλείψτε με μέλι το κινητό σας: έτσι, όποτε πάτε να μιλήσετε, θα κολλάει στο αυτί σας και θα σας θυμίζει να μην αρχίσετε ξανά την πολυλογία, γιατί αφενός γίνεστε ρεζίλι εσείς, αφετέρου ο άλλος ο χριστιανός δεν σας φταίει σε τίποτε για να τον ταλαιπωρείτε με λόγια του αέρα. ΥΓ. Όπου και να δείτε πολλά λόγια, πάντα είναι άχρηστα. Και στα τηλεφωνήματα, και στους πολιτικούς δεκάρικους, και στον Μπαλζάκ, και παντού. Τα πολλά λόγια είναι πάντα μα πάντα μπούγιο, έρμα, μια όχι και τόσο καλά κρυμμένη προσπάθεια να κρυφτεί η ανυπαρξία [πλοκής, ουσίας κ.τ.π.] πίσω από έναν αδιάφορο όγκο.
* * *
Οι διακοπές μετά τον Δεκαπενταύγουστο είναι σαν να ’χεις στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο μετά τα Φώτα. Ούτε ο Θεός δεν το θέλει.
* * *
Μπορώ να ζήσω χωρίς βιβλία, τηλεόραση, σινεμά και ίντερνετ, αλλά όχι χωρίς καφέ, νικοτίνη, χαρτί κουζίνας και μεσοδόντια βουρτσάκια.
Κλείσαμε τρεις μήνες με κλιματιστικά. Ένα ρεκόρ που θα κρατήσει μόνο ένα χρόνο, μας λένε όλα τα σχετικά μοντέλα. Το οποίο επίσης θα σπάσει, με τη σειρά του, το ’26. Και ούτω καθεξής. Έχουμε κουραστεί. Έχουμε κουραστεί όλοι τόσο πολύ, που είναι να απορεί σχεδόν κανείς πώς και δεν αλληλοσκοτωνόμαστε στους δρόμους. Αν και λίγο απέχουμε… Και μια πρόβλεψη: με τις πρώτες δροσιές του φθινοπώρου, οι άνθρωποι θα βγαίνουν έξω με τα παλτά για να ξεχαρμανιάσουν, τάχα ότι κρυώνουν.
Όσο πιο κοντά μας ακούγονται βρυχηθμοί και μουγκανητά, τόσο πιο μεγάλη ανάγκη έχουμε την τέχνη. Αν οι εικόνες του πολέμου μάς σπαράσσουν την καρδιά, αν μια βόλτα στους δρόμους σε κάνει να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που το σκέφτηκες, αν στη δουλειά σου ακούς τα ψεκαστικά αεροπλανάκια να πετάνε από κεφάλι σε κεφάλι, αν τα πράγματα στα κόμματα πάνε στραβά, άσχημα, τριτοκοσμικά και λατινοαμερικάνικα, o altra cosa, απλώς διαβάζουμε περισσότερο και με μεγαλύτερη ένταση, ή βλέπουμε απανωτά επεισόδια από μια σειρά που μας ταιριάζει και μας συγκινεί, μας ανατριχιάζει ή μας ηρεμεί. Δεν γίνεται αλλιώς. Αν κάποιος μπορεί να αποφύγει τη μελαγχολία αλλιώς —«μεθώντας» με τον δικό του τρόπο, με αρχιτεκτονική, με stand-up comedy, με μάνγκα, με reels, με παρέες—, πολύ καλά θα κάνει. Σε κάθε περίπτωση, αυτή —όπως και κάθε άλλη— είναι ώρα για να μεθύσουμε. Για να μην είμαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου, ας μεθάμε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, απ’ ό,τι προτιμάει καθείς. Και από ρουτίνα, θα προσθέταμε. Φτιαγμένη όμως με τα συστατικά που αγαπάμε, και όχι με ξένα, όχι αλλουνού. Γιατί η χειροποίητη, προσωπική μας ρουτίνα έχει τη δική της ωραία και ασυνήθιστη πολυπλοκότητα.
* * *
Η Library4all έχει χαρίσει μέχρι σήμερα πάνω από 1 εκατομμύριο παιδικά βιβλία σε πάνω από 7.000 σχολικές βιβλιοθήκες. Ένα εκατομμύριο βιβλία, μέσα σε μία δεκαετία. Μεγάλη υπόθεση, χωρίς προηγούμενο στην Ελλάδα. Αν έχετε παιδικά βιβλία (σε άριστη κατάσταση προφανώς) που δεν τα χρειάζεστε πια γιατί τα παιδιά σας μεγάλωσαν και στέκονται στη βιβλιοθήκη, επικοινωνήστε μαζί τους. Μην το σκέφτεστε.
* * *
Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε και τρομοκρατικά χτυπήματα σε εργοστάσια αυγών από φασιστικές ομάδες. Προφανώς και δεν έχουν σχέση οι εμπρηστές αυτοί και οι βανδαλισμοί τους με τους βίγκαν, που στην πλειονότητά τους είναι σοβαροί άνθρωποι και όχι ημιπαράφρονες ποινικοί. (Ούτε βέβαια είναι «σαχλοί» οι αυστηροί χορτοφάγοι, όπως τούς θέλει μια συγκεκριμένη κοινωνική/σοσιαλμιντιακή οπτική). Προφανώς και συντασσόμαστε με το Κτήμα Αρότρια εδώ, μια μικρή, πρότυπη φάρμα που παρακολουθούμε από την πρώτη της ημέρα και που —αν τυχόν δεν τη γνωρίζετε— τη συστήνουμε και σε εσάς, για να λαμπρύνει τα πρωινά σας καθώς θα πίνετε τον πρώτο σας καφέ, με τα υπέροχα, μοναδικά ζωάκια της και τις μικρές και μεγαλύτερες περιπέτειές τους. Λένε λοιπόν: «Ναι, τα εργοστάσια παραγωγής αυγών αντιμετωπίζουν τις κότες σαν μηχανές παραγωγής και όχι όπως θα θέλαμε οι περισσότεροι: σαν ζωάκια. Αλλά η λύση δεν είναι η φωτιά που βάλατε εσείς οι vegan εξτρεμιστές. Η λύση είναι τα ζωάκια αυτά να αρχίσουν να ζουν σε καλύτερες συνθήκες. Αυγά θα πρέπει να υπάρχουν πάντα. Ας είναι όμως από λίγο πιο χαρούμενες κοτούλες».
* * *
Συνάντησα έναν ταξιδιώτη από χώρα αρχαία. / Είπε: «Τεράστια, δίχως κορμό, δυο πόδια πέτρινα / υψώνονται στην έρημο. Κοντά τους, μες στην άμμο / βυθισμένο, ένα θρυμματισμένο πρόσωπο· τα σκυθρωπά του / χείλη, πτυχωμένα σ’ ένα χαμόγελο ψυχρής υπεροχής, / λένε ο γλύπτης τους πως διάβασε σωστά αυτά τα πάθη / που ακόμη ζούνε χαραγμένα στ’ άψυχα ετούτα πράγματα, / το χέρι που τα περιγέλασε και την καρδιά που τα ’θρεψε. / Και πάνω στο κρηπίδι αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται: / “Οζυμανδίας τ’ όνομά μου, ο Βασιλεύς των Βασιλέων, / κοιτάξτε τα έργα μου, Ισχυροί, κι απελπιστείτε!” / Άλλο τίποτα δεν μένει. Γύρω από τη φθορά / των κολοσσιαίων ερειπίων, απέραντη, γυμνή, / μόνη η έρημος, κι επίπεδη, απλώνεται μακριά». | «Οζυμανδίας», Πέρσι Μπις Σέλεϊ (1817, μετάφραση Κατερίνα Σχινά).
* * *
Σαν τις γάτες, οι εσωστρεφείς έχουν ανάγκη να μένουν μόνοι. Να αποκλείονται. Λατρεύουν φαντασιακά κτίρια όπως οι φάροι, και μέρη όπου δεν θα βρεθούν ποτέ, όπως ένα απομακρυσμένο από την ακτή νησάκι στη Σουηδία. Το να κλείνονται στο σπίτι τους ισοδυναμεί με την ανάγκη της γάτας να χώνεται σε ντουλάπες, και να μένει για ώρες εκεί κρυμμένη πίσω από τα πανωφόρια. Και οι μεν και οι δε έχουν μεγάλη ανάγκη επαναφόρτισης. Είναι κάτι σαν το φαγητό, αλλά αυτή η τροφή είναι αισθητικού επιπέδου. Στην απέναντι μεριά, είναι οι σκύλοι. Σαν αιώνια παιδιά, οι εξωστρεφείς μπορούν να χαρούν και να παίξουν σχεδόν με τον καθένα, όπως ακριβώς και ένα σκυλάκι. Υπάρχει χώρος στη ζωή για όλους μας. Απλώς, αν κάποιος είναι κρυμμένος μέσα σε μια ντουλάπα, μην τον ενοχλείτε για λίγο. Ούτε να τον ψάξετε. Όταν θα νιώσει έτοιμος εκείνος, θα είναι πάλι έξω, ξανά ακμαίος και έτοιμος να αποφορτιστεί για άλλη μία φορά.
«Κάθε δελτίο είχε τη δική του προσωπικότητα και ενόσω ταξινομούνταν υπήρχε περίπτωση να γίνει κατανοητή η λέξη που περιείχε. Αν μη τι άλλο, κάποιος το έπαιρνε και το διάβαζε. Κάποια δελτία απλώς περνούσαν από χέρι σε χέρι, άλλα γίνονταν αντικείμενο εκτενών συζητήσεων και ενίοτε καβγάδων. Για κάποιον καιρό κάθε λέξη ήταν εξίσου σημαντική με αυτή που είχε προηγηθεί και με όποια θα ακολουθούσε, ανεξαρτήτως του χαρτιού όπου είχε γραφεί. Αν το δελτίο ήταν πλήρες, φυλασσόταν σε κάποια θυρίδα, καρφιτσωμένο ή δεμένο μαζί με άλλα, όπου η ομοιομορφία τους αναδεικνυόταν ακόμη περισσότερο εξαιτίας των λίγων μεγαλύτερων και χρωματιστών δελτίων που κάποιοι τα είχαν κόψει βάσει δικού τους σχεδίου. Αναρωτιόμουν συχνά σε τι λογής δελτίο θα είχα γραφτεί εγώ αν ήμουν λέξη. Σίγουρα σε κάποιο πολύ μακρόστενο. Πιθανότατα σε λάθος χρώμα. Ένα δελτίο κάπως αταίριαστο με τα υπόλοιπα. Φοβόμουν ότι ίσως δεν θα έμπαινα ποτέ στις θυρίδες». Pip Williams, «Το λεξικό των χαμένων λέξεων» (μετάφραση Λένια Μαζαράκη, Εκδόσεις Κλειδάριθμος).
9°
