Οι σημειώσεις της Κυριακής

Τα Σαββατοκύριακα με Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μάλλον πιο όμορφα από αυτά χωρίς Ολυμπιακούς Αγώνες. Και πιο μελαγχολικά. Νομίζω πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένας συναισθηματικός μεγεθυντικός φακός, ειδικά όταν γίνονται δίπλα σου. Οι θεαματικές τελετές, οι ζωντανές, πολύβουες, σοφές, αγέραστες κυψέλες των ανθρώπων —που αποδεικνύουν πως, όσο πιο παλιά είναι μια πόλη, τόσο πιο νέα γίνεται—, τα όμορφα σώματα που κρύβουν όλες αυτές τις δυνατότητες, οι θρίαμβοι. Μα πόσο ωραία. Κι από κοντά η αποτυχία. Μα πόσο ωραία κλαμένη είναι κι αυτή, και πόσο εύκολα η βροχή παίρνει τα δάκρυά της και τα κάνει πρώτα δικά μας και μετά μόνο δικά της δάκρυα.

Είναι ένα παλικάρι εδώ στην πολυκατοικία, στον όγδοο. Πού και πού τον επισκέπτεται η μητέρα του, μια πολύ νέα γυναίκα. Αυτός δουλεύει σε κομμωτήριο, αλλά στην άλλη άκρη της πόλης. Πηγαίνει ήδη κουρασμένος στη δουλειά, χρειάζεται σχεδόν μια ώρα για να φτάσει. Κι όμως στη γειτονιά μας έχουμε ένα σωρό κομμωτήρια. Αλλά δεν έχει, λέει, χρόνο για να ψάξει, πρέπει να πάρει άδεια από τη δουλειά του για να βρει αλλού δουλειά. Προχθές περίμενε στην είσοδο μια πολυθρόνα που θα του έφερνε η μαμά του και θα την ανέβαζαν μαζί από τις σκάλες. Είναι το πιο μεγάλο αντικείμενο στο σπίτι μου, μου είπε, όλα τα άλλα χώρεσαν και ανέβηκαν με το ασανσέρ. Ακόμα και το κρεβάτι. Πήγε στο φεστιβάλ βιβλίου, τελευταία ημέρα, και αγόρασε το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» και τη βιογραφία του Τζορτζ Μάικλ, που τη βρήκε 2,99€ σε προσφορά.

Πόσο μού αρέσουν τα τατουάζ στους ηλικιωμένους ανθρώπους. Έχουν το πιο ζωντανό δέρμα, όλοι τους. Είναι, στ’ αλήθεια, οι Εικονογραφημένοι Άνθρωποι. Κάθε επιδερμίδα αφηγείται μια ιστορία —τη δική μας, δηλαδή τη μόνη που αξίζει—, αλλά των μεγάλων ανθρώπων με τα τατουάζ έχει και την αφίσα της ταινίας επάνω της: «Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο».

Γνώρισα μία πωλήτρια που μιλούσε στη νοηματική με κάτι πελάτες. Πήρα μια ανάσα και τη ρώτησα γιατί την είχε μάθει. Είχε έναν κωφό φίλο, μου είπε. Δεν της καλοφαινόταν που ήταν τόσο απομονωμένος στις παρέες τους. Την έμαθε για χάρη του. Αν και δεν τη «μαθαίνεις» ποτέ τελείως, πρόσθεσε. Υπάρχουν πολλά επίπεδα. Κάθε μερικά χρόνια ανεβαίνεις και ένα, αν θέλεις και μπορείς. Ωστόσο η ίδια μπορεί και συζητά μια χαρά με τα πεθερικά της. Μαλώνουν, αστειεύονται, κουτσομπολεύουν — τα πάντα. «Τα πεθερικά σου;» ρώτησα. «Ναι», μου είπε, «οι γονείς του συντρόφου μου είναι κωφοί. Δεν είναι τρελή σύμπτωση;»

Δίπλα μας —κάθε βράδυ καθόμαστε με το σκυλάκι μου στο πεζούλι ενός μικρού σιντριβανιού που έχει εδώ στη γειτονιά γύρω στη μισή ώρα, πάντως όχι λιγότερο— τρέχουν ποδήλατα και πατίνια. Εννοώ, πάνω σ’ αυτό που μοιάζει με πεζοδρόμιο. Και εννοώ ότι τρέχουν, δεν ξέρω γιατί· είναι πολύ ντροπιαστικό να κάνεις κάτι τέτοιο, παιδιάστικο. Και μηχανάκια βέβαια, αλλά τα μηχανάκια τα ξέραμε. Για κάποιον λόγο, με τον καιρό το πρόβλημα διευρύνεται αντί να αμβλυνθεί. Μα και πώς να αμβλυνθεί; Δεν ξέρω. Έχουμε μάθει πάντως να προφυλαγόμαστε. Στον δρόμο κοιτάμε πάντα και δεξιά και αριστερά, αν και είναι όλοι μονόδρομοι εδώ στο κέντρο. Το ίδιο κάνουμε και στους πεζοδρόμους, που τους εκμεταλλεύονται οι κούριερ. Βέβαια, θα περάσει κι αυτό. Όλα περνούν.

Τέσσερα αγόρια από κάποια άλλη πόλη πέρασαν από μπροστά μας και ο ένας τους έλεγε πόσο τέλεια είναι η Αριστοτέλους και πόσο πολύ θα αρέσει και στους άλλους μόλις φτάσουν. Όμως πήγαιναν σε λάθος κατεύθυνση, προς τον Λευκό Πύργο. Κρίμα, γιατί είχε και τρομερή ζέστη. Όταν θα καταλάβαιναν το λάθος τους και θα πήγαιναν πράγματι εκεί, μπορεί να μην τους άρεσε πια. Ή μήπως παραήταν νέοι για να τους κουράζει η ζέστη; Μπορεί. Έπειτα σκέφτηκα πόσο λίγο αρέσει σε εμένα η Αριστοτέλους, και πόσα χρόνια θα κρατήσει η ανάπλασή της, όταν με το καλό ξεκινήσει. Είναι μελαγχολικό όλο αυτό. Μα επίσης περνάει. Όλα περνούν.

Είμαι κάθε μέρα, όλη τη μέρα, κουρασμένος. Ακόμη και αν αποφεύγεις να πας διακοπές, δεν μπορείς να ξεφύγεις από το καλοκαίρι. Θα σε βρει εκείνο, και θα σε τσακίσει. Ακόμη κι αν κάθεσαι σε ένα πεζούλι, θα απλώσει επάνω σου εκείνη την κολλώδη ουσία που έχει —αποθέματα ολόκληρα— και θα σε αλείψει με δαύτα από πάνω μέχρι κάτω.

Όσο μεγαλώνει ο «κύκλος» σου, τόσο πολλαπλασιάζονται βέβαια οι πιθανότητες να σε καλέσουν σε άλλη μία κηδεία. Πριν μερικούς μήνες κόντεψε να πεθάνει από μια παγκρεατίτιδα ένας BookTuber που έβλεπα σχεδόν καθημερινά, για χρόνια, ο Brian Lee Durfee. Και πια, μετά από ένα διάστημα αποθεραπείας, έχει τελείως εξαφανιστεί εδώ και ένα μήνα. Ποιος ξέρει τι του συμβαίνει, και αν ζει. Προχθές, πάλι, έφυγε ξαφνικά μια τακτική σχολιάστρια ενός άλλου βιβλιοφιλικού καναλιού που παρακολουθώ. Κυριολεκτικά, λίγο αφότου άφησε ένα ακόμη σχόλιο κάτω από ένα βίντεο. Δεν τους ξέρεις πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους, θα πει κάποιος. Αλλά όχι, τους ξέρεις καλά, τους ξέρεις μια χαρά, και αποδέχεσαι εκείνη την πρόσκληση για την κηδεία, όπως όλες τις άλλες.

Μια καλή ιδέα —μάλλον— για να αμφισβητείς την κρίση σου για κατιτί αισθητικής φύσεως, και ίσως και για να την αλλάξεις: «Θα άρεσε αυτό το πράγμα στον Τραμπ/Πούτιν/Αγιατολάχ / Ηγέτη τής Χαμάς;» Εάν η απάντηση είναι ΟΧΙ, θα είναι ορισμένως κρίμα να συμφωνείς μαζί τους, ψέματα;

Όλοι λένε πως, λίγο πριν το τέλος, δεν μετανιώνουμε τόσο για τα λάθη που κάναμε στη ζωή μας, όσο για τα πράγματα που ΔΕΝ κάναμε. Είναι κάπως δύσκολο να έχουν άδικο όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζί. Είναι όπως στο Goodreads και στο IMDb: μετά από έναν αριθμό ψηφισάντων και πάνω, το αποτέλεσμα είναι σωστό.

Μου έγραψε η καλή μου φίλη στέλνοντάς μου αυτό το βίντεο με τον υποψήφιο Αντιπρόεδρο του Τραμπ: «Παλιά κάτι τέτοιους τούς γιουχάρανε στους καφενέδες και τους έβλεπες μόνο στην εκκλησία με τη μαμά τους». Προβλέπουμε πως αυτό ακριβώς θα γίνει και με τον Βανς μετά τη θυελλώδη ήττα του αφεντικού του. Όταν θα πάρει και θα σηκώσει το τέρας ο άνεμος.

Με ενοχλεί τρομερά η λογοκλοπή. Τρομερά. Πολύ περισσότερο από άλλα αδικήματα, περισσότερο ακόμη και από πολλά που τιμωρούνται αυστηρά εφόσον αποδειχθεί ότι πράγματι διαπράχθηκαν. Δεν ξέρω γιατί. Και δεν με νοιάζει να μάθω. Μου λείπει άλλωστε και η θεωρητική κατάρτιση, που έχουν άλλοι, πολύ άξιοι άνθρωποι. Αλλά με ενοχλεί, με λυπεί· η λογοκλοπή μού τρυπάει το στομάχι. Από τη χαζή, καθημερινή, των κλεμμένων, μασκαρεμένων αναρτήσεων (μα όλοι έχουμε δει ποιο ποστ αντιγράφεις…), μέχρι τις πραγματικά σοβαρές περιπτώσεις. Δεν θέλω να αναφερθώ στην αποκάλυψη του πρόσφατου σκανδάλου, αλλά σε κάτι που συνέβη σε εμένα πριν κάποια χρόνια. Τότε λοιπόν είχαμε ένα σάιτ, που βέβαια το πονάγαμε πολύ. Φαντάσου: ένα σάιτ όλο δικό σου, που μάλιστα το ακολουθούν και το διαβάζουν πολλοί — μά τον Θεό, ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Εν πάση περιπτώσει, εκεί έγραφαν κάμποσοι, και από τους καλούς οι καλύτεροι. Μέχρι που ένας από αυτούς πιάστηκε από έναν αναγνώστη να έχει αντιγράψει ένα ξένο κείμενο. Και μετά, όπως αποδείχτηκε, ένα προηγούμενο. Και ένα προηγούμενο. Και εντέλει πολλά, πάρα πολλά, και σε εμάς και αλλού. Ήταν πολύ φίλος μου, και δεν ήξερα τι να κάνω, και τι να πω. Δεν ξαναμιλήσαμε σχεδόν έκτοτε, και όλα σκεπάστηκαν από μια πίκρα που έκτοτε με ακολουθεί σαν κακιά, διψασμένη σκιά, και με στοιχειώνει.