Τα Τζουμέρκα μέσα από τον «Δρόμο του Γιοφυριού»

Τελευταία, όλο και πιο συχνά οι διαδρομές μου με οδηγούν στην Άρτα, είτε γιατί κάνω εκείνη την full τραβέρσα κατάβαση από τα αγαπημένα Τζουμέρκα, είτε γιατί αντίστροφα σημαδεύω στο χάρτη φίλους και έναν έναν τους βλέπω ανεβαίνοντας μετά τσίπουρου και οίνου μέχρι να καταλήξω στον Φώτη και στο αγαπημένο καταφύγιο Μελισσουργών. Με τον ένα ή άλλο τρόπο πάντως η Άρτα τόσα χρόνια για μένα ήταν πέρασμα και όχι στάση.

Μέχρι φέτος, που για τις ανάγκες της στήλης Meet Your Makers της Athens Voice ανακάλυψα δεκάδες μικρούς παραγωγούς στον πλούσιο κάμπο της και στον σκληρό ορεινό της όγκο. Έτσι λοιπόν, πέρα από το θρυλικό γεφύρι γνώρισα από κοντά τον πλούτο αυτής της πόλης και τη σημαντική από την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου βυζαντινή της παράδοση. Λάτρεψα -πώς αλλιώς- τη μαγική Κορωνησία με τα ροζ φλαμίνγκος στην πλευρά του οδηγού, τους κορμοράνους με ανοιχτές φτερούγες και τις παράκτιες ταβέρνες που σερβίρουν εκείνη την πάντα φρέσκια γαρίδα.

Κι ο πρόλογος αυτός κρίθηκε αναγκαίος επειδή την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου τυχαία βρέθηκα στον 8ο μαραθώνιο της πόλης με την επωνυμία «Ο Δρόμος του Γιοφυριού», αγώνας που ακολουθεί διαδρομή πιστοποιημένη από την διεθνή αρχή μέτρησης και με την αναγνώριση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Μαραθωνίων και Αγώνων Δρόμου (AIMS). Η διοργάνωση, που ανήκει στον Δήμο Αρταίων σε συνεργασία του με την ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Ηπείρου και τον Σύλλογο Δρομέων Άρτας, περιλαμβάνει αγώνες πόλης για όλες τις ηλικίες και τα επίπεδα δρομέων· σκυταλοδρομία 21,1 χλμ (2x10.550 μέτρα), δρόμος 5000μ., περιπατητικός δρόμος 5000μ. καθώς και 300, 600 και 800μ. για μαθητές/τριες δημοτικών σχολείων.

Δείχνει ότι σχεδιάστηκε με πολλή προσοχή η μεγάλη τουλάχιστον διαδρομή που μελέτησα, αφού διασχίζει την πόλη περνώντας από τα σημαντικότερα μνημεία της και βγαίνει στην ύπαιθρο της Άρτας. Το κάστρο είναι η αφετηρία και μετά Αγία Θεοδώρα και ρολόι, η εντυπωσιακή εκκλησία της Παρηγορήτισσας χτισμένη στα τέλη του 13ου αιώνα και το πέτρινο θρυλικό γεφύρι φυσικά με τα 142 μέτρα μήκος. Και όπως οι αθλητές αφήνουν πίσω την πόλη περνάνε μπροστά από την Παναγία Βλαχέρνας, μνημείο του 12ου αιώνα, δίπλα από το γυναικείο μοναστήρι Θεοτοκιό και από το φράγμα.

Διασχίζουν ελαιώνες και πορτοκαλεώνες και συναντάνε το παραποτάμιο πάρκο στην ανατολική άκρη της πόλης, αυτό που απολαμβάνει την πρωινή δροσιά του ποταμού Άραχθου. Κι όλο αυτό γίνεται πιο επιβλητικό με την συνοδεία της μπάντας του δήμου που δίνει τον πρώτο ρυθμό στα βήματα των αθλητών. Λίγο πριν το μεσημέρι ήρθε το πανηγυρικό -όπως του αξίζει- κλείσιμο στην κεντρική πλατεία της πόλης, με βραβεία χαμόγελα και χειροκροτήματα. Από όσο παρακολούθησα ήταν εντυπωσιακή η πρωτιά ενός δεκατριάχρονου αλλά και ο τερματισμός του ογδοντάχρονου αθλητή, που τόλμησε τα 21 χιλιόμετρα. Στο γενικότερο εορτασμό του όλου, θα περίμενε κανείς να μοιράζονται χυμοί πορτοκαλιού στους φιναλίστ.

Όμως δίπλα στην εξέδρα, σε χάρτινα κουπάκια περίμεναν ζεστά τα «Κοτόπουλα με καταγωγή» τα γνωστά σε όλους μας κοτόπουλα Άρτας, σαν ευγενική χορηγία του πτηνοτροφικού συνεταιρισμού όχι μόνο για τους αθλητές αλλά για όλο τον εδώ κόσμο. Εκεί λοιπόν, μεταξύ φτερούγας και στήθους που απολάμβανα πέτυχα τον δήμαρχο Αρταίων Σιαφάκα Χριστόφορο με φόρμες, αφού μόλις είχε ολοκληρώσει τα 5000 μέτρα και έσπευσε να επαναπροσδιορίσει με το ντόπιο κοτοπουλάκι την πρωτεΐνη του.

«Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο θέμα φυσικής δραστηριότητας· είναι αυτό που ζούμε τώρα, αυτή η κοινωνική συνοχή και η ψυχολογική ευεξία που μας προσφέρει αβίαστα! Η Άρτα είναι μία πόλη που αγαπάει τον αθλητισμό γι’αυτό και μέσα από τη διοργάνωση του Ημιμαραθωνίου προωθούμε την υγιή ζωή και την εξωστρέφεια του Δήμου, μιας και έχουμε συμμετοχή αθλητών από όλη την Ελλάδα. Ειδικά δε η φετινή διοργάνωση, με τον τόσο μεγάλο όπως είδες αριθμό συμμετοχών είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την επόμενη…».