«Μικροπράγματα» που μπορούν να κάνουν τις διαδρομές μας στην πόλη σκέτη Κόλαση
Δεν μιλώ για το κυκλοφοριακό εδώ, ή για τον Μεγάλο Περίπατο, ή για την έλλειψη πάρκων, ή για την απουσία φυσιολογικών πεζοδρομίων, ή για αυτούς που διπλοπαρκάρουν, ή για αυτούς που αφήνουν το αυτοκίνητό τους στη γωνία και δεν μπορεί να στρίψει το λεωφορείο κλπ. Αλλά για εκείνα τα «μικρά» πράγματα (διόλου μικρά στην πραγματικότητα) που κάνουν τις μικρές και μεγάλες διαδρομές μας στην πόλη μια πραγματική δοκιμασία. Όταν δεν τις κάνουν άθλιες. Όλοι τα ξέρουμε, όλοι τα υφιστάμεθα — και πολλοί τα κάνουμε κιόλας, ή έστω κάποια από αυτά.
* * *
Τα ποδήλατα που δεν έχουν φανάρι (τα περισσότερα δεν έχουν φανάρι), ή που, αν τυχόν έχουν, οι οδηγοί τους δεν το ανάβουν το βράδυ γιατί έτσι.
Τα ποδήλατα γενικώς, γιατί οι 9 στους 10 ποδηλάτες πιστεύουν ότι μας κάνουν χάρη που τα οδηγούν, και έτσι πηγαίνουν χωρίς να πιάνουν το τιμόνι («Κοίτα, μαμά, χωρίς χέρια!»), οδηγώντας στα πεζοδρόμια, οδηγώντας ανάποδα στους δρόμους, κοψοχολιάζοντάς σε στις γωνίες κ.ο.κ.
Τα ενοικιαζόμενα ηλεκτρικά πατίνια γενικώς, και τα ενοικιαζόμενα ηλεκτρικά πατίνια που βρίσκεις παρατημένα κάθετα στη μέση του πεζοδρομίου, σε ένα σιντριβάνι, στο τρόλεϊ, μέσα στο σαλόνι σου κ.α., ειδικώς.
Αυτοί που κάνουν βόλτα με το πάσο τους στο πεζοδρόμιο, μολονότι το πεζοδρόμιο δεν είναι τόπος για βόλτα αλλά για μετακίνηση.
Αυτοί που στέκονται στο πεζοδρόμιο, συνήθως σε μπουλούκια, νομίζοντας ότι ο υπόλοιπος κόσμος καταστράφηκε από ατομικές βόμβες και λοιμώξεις, οπότε δεν θα ενοχλήσουν κανέναν αν μείνουν εκεί για πάντα να κάνουν γελοίες συζητήσεις για το πού θα φάνε υδατάνθρακες ανακατεμένους με λίπος και ζάχαρη.
Αυτοί που μιλούν δυνατά στο κινητό και δεν τους ακούει μόνο ο συνομιλητής τους αλλά και όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Αυτοί που, μιλώντας στο κινητό, κατεβάζουν τους διακόπτες, ξεχνούν ότι είναι στον δρόμο και αρχίζουν να πηγαίνουν δεξιά-αριστερά, να μετακινούνται, να κουνάνε τα χέρια, να κάνουν κύκλους, τροχό κ.ο.κ.
Τα άδεια και πενταβρόμικα πιατάκια για τις αδέσποτες γάτες, ή αυτά που το φαγητό εκεί μέσα (που συχνά δεν είναι κροκέτες αλλά αποφάγια, ψαροκόκαλα, ιμάμ μπαϊλντί κλπ.) έχει σαπίσει και βρομάει.
Οι αφημένες άσπαστες χαρτόκουτες στους κάδους ανακύκλωσης: δυο τέτοιες αρκούν για να αχρηστέψουν έναν μόλις αδειασμένο κάδο.
Τα σκυλάδικα στη διαπασών από τα ανοιχτά παράθυρα των Smart.
Αυτοί που βγάζουν βόλτα τον σκύλο τους χωρίς λουρί.
Αυτοί που δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες του σκύλου τους.
Αυτοί που αφήνουν τα σκυλιά ή τα ανθρώπινα μικρά τους να μπαίνουν μέσα στα παρτέρια, να σκαλίζουν, να σγαρλάνε, να τρώνε χώμα και να ποδοπατούν με καταστροφική μανία τα φυτά.
Αυτοί που όταν βρέχει βγαίνουν με μια πελώρια ομπρέλα θαλάσσης και περπατούν στο πεζοδρόμιο σαν τον χάρο, και μάλιστα από τη μέσα μεριά.
Τα πεταμένα στο πεζοδρόμιο ή και στον δρόμο διαφημιστικά έντυπα, που κάποιοι άφησαν στις εισόδους των πολυκατοικιών και κάποιοι άλλοι τα κλότσησαν να πάνε παραπέρα (αντί να τα μαζέψουν αμέσως και να τα πετάξουν στον κάδο ανακύκλωσης όπως πρέπει να κάνουμε πάντα με όλα τα διαφημιστικά έντυπα).
Τα ογκώδη αντικείμενα στα καλαθάκια σκουπιδιών του Δήμου.
Αυτοί που αφήνουν ένα σκουπίδι σε ένα ήδη ξέχειλο καλαθάκι του Δήμου, πάνω-πάνω, προσεκτικά, σαν να παίζουνε Jenga — το οποίο σκουπίδι τους το επόμενο δευτερόλεπτο θα πέσει βέβαια στον δρόμο, παρασύροντας και άλλα στο διάβα του.
Τα αφημένα τενεκεδάκια αναψυκτικών, μπίρας κλπ. στα παγκάκια, στα πεζούλια, στα περβάζια, και οπουδήποτε μπορεί να αφήσει ένας ορίτζιναλ ηλίθιος τα σκουπίδια του.
Τα γκράφιτι, τα ταγκ — αλλά κυρίως τα μιούραλ.
Οι αφίσες που κολλιούνται όπου να ’ναι.
Το ότι δεν υπάρχουν πλαίσια για αφίσες.
Τα αυτοκίνητα: τα 99 στα 100 (άσε δε τα τζιπ, τα διπλοκάμπινα, τα τρακτέρ και τα ΤΟΜΠ) κατεβαίνουν στο κέντρο μόνο για γούστο και από απόλυτη αδιαφορία για τον πλησίον, για την κοινωνία και για το κοινό καλό.
Τα μηχανάκια — όλα, γιατί όλα ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο και τα βλέπουμε και τα φοβόμαστε και τα απεχθανόμαστε· είναι καλά σαν μέσα μεταφοράς, αλλά μόνο όταν είναι μέσα μεταφοράς.
Τα μηχανάκια των πακετάδων που βρίσκονται εκεί όπου δεν πρέπει να βρίσκεται το μηχανάκι κανενός — κάνουμε τα στραβά μάτια μόνο σε όσους πακετάδες οδηγούν ποδήλατο ή πατίνι, αρκεί να έχουν κουδούνι ή να κάνουν έναν κάποιο θόρυβο.
Τα ηλεκτρικά οχήματα που περνούν ξυστά από δίπλα σου αθόρυβα σαν νίντζα ή καρχαρίες, και σου κόβουν το αίμα.
Οι πεζοί που δεν περνούν απέναντι από τις διαβάσεις.
Οι πεζοί που δεν περιμένουν να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς.
Οι οδηγοί που δεν σταματούν στις διαβάσεις όταν έχει πράσινο για τους πεζούς.
Οι οδηγοί που δεν σταματούν στις διαβάσεις έτσι κι αλλιώς.
Οι γελοίοι τύποι που δεν δίνουν τη θέση τους στο λεωφορείο, στο τρόλεϊ, στο μετρό σε αυτούς που τη χρειάζονται.
Αυτοί που κάθονται με τα πόδια ανοιχτά στα ΜΜΜ.
Αυτοί που κάθονται χυμένοι στην καρέκλα τους στα καφέ.
Οι αγέλαστοι.
Οι αγενείς.
Αυτοί που σου τρώνε τη θέση στην ουρά.
Η πωλήτρια που αντί να πει, «Όχι» λέει: «Τσου», ή μάλλον ούτε καν «τσου» αλλά «τσς».
Αυτοί που δεν αντιχαιρετούν.
Αυτοί που κάθονται σε μια ταβέρνα, πίνουν δυο τσίπουρα και, συζητώντας (σε υψηλότατο επίπεδο πάντα), ακούγονται μέχρι την Άνω Ραχούλα.
Αυτοί που φέρνουν τον Ντένις τον Τρομερό στο μαγαζί να φάει γιατί τσιγκουνεύονται το μισό μεροκάματο της μπέιμπι-σίτερ.
Αυτοί που βρομάει ο καβάλος τους, η αμασχάλη τους, το στόμα τους: πλυθείτε, στο φεγγάρι φτάσαμε — πάει μισός αιώνας-και τώρα.
Οι καταστηματάρχες που κάθονται στην πόρτα του μαγαζιού και καπνίζουν — και πετάνε το τσιγάρο τους στο πεζοδρόμιο.
Οι καταστηματάρχες που σκουπίζουν το πεζοδρόμιο μπροστά από το μαγαζί τους — και πετάνε τα σκουπίδια στον δρόμο.
Οι καταστηματάρχες που δεν ποτίζουν το δεντράκι που είναι έξω από το μαγαζί τους — και που δεν μπαίνουν καν στον «κόπο» να καθαρίσουν από τα σκουπίδια και τα ζιζάνια το χώμα του.
Οι μαζεμένοι έξω από τα προποτζίδικα άντρες, που κάθονται με τους φραπέδες όλη μέρα εκεί και παίζουν ΚΙΝΟ, τυλιγμένοι μια ολότελα χυδαία, μάτσο αθλιότητα, και δεν τολμά γυναίκα να περάσει από μπροστά τους, ή άντρας που να ’ναι ελάχιστα εκκεντρικά ντυμένος.
Τα βρομερά περίπτερα με τις ληγμένες σοκολάτες, τη σκουριά και τα φαντάσματα, που έπρεπε να είχαν ανακαινιστεί από τον προηγούμενο αιώνα.
Τα παλιά ή μοντέρνα περίπτερα-μίνι-σούπερ-μάρκετ, όπου μπορείς να βρεις από προφυλακτικά γεύση σμέουρο μέχρι και ελαστικά αυτοκινήτων.
Οι επαγγελματίες ζητιάνοι, μέλη μετακινούμενων συμμοριών, που ξαπλώνουν στη μέση ενός κεντρικού πεζοδρομίου, απλώνουν κάτω στρώματα, βελέντζες, τεχνητά μέλη, νερά κλπ., γράφοντας και ένα ЕΙМΕ ЕЛИЙΑС από δίπλα — ειδικά αν έχουν και έναν κακόμοιρο σκυλάκο μαζί τους.
Οι mega μικροπωλητές που πουλάνε σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, κορδέλες, καρφίτσες, βερνίκια νυχιών και Greek art σε κάτι χυδαίους πελώριους πάγκους, στο κέντρο των πόλεων, που σε φέρνουν κοντά στην αυτανάφλεξη.
Οι ομάδες χούλιγκαν που γυρίζουν γκαρίζοντας κάτι περίεργες μικρές ώρες, συνήθως παραμονές αγώνα — ας μην τους απαγορευτεί να κάνουν ό,τι κάνουν, προς Θεού, αλλά πάντα συνοδεία δικύκλων της αστυνομίας, περιπολικών και μιας ατάιγης διμοιρίας ΜΑΤ.
Οι παρέες έφηβων αγοριών που κάνουν βόλτα και πετάνε προσβολές και χυδαιότητες (που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε ευθείες απειλές για βία) σε παρέες κοριτσιών — ας τα μαζέψει ένας μπόγιας και ας τα στείλει να φτιάχνουν αντερείσματα στη Θεσσαλία.
Μπορείτε να συμπληρώσετε αυτόν τον κατάλογο σχολιάζοντας στη σελίδα μου, στην οικεία ανάρτηση. Τα επιπλέον πράγματα που σας/μας ενοχλούν στην πόλη θα ανεβούν σε επόμενο κείμενο, τον άλλο μήνα. Ευχαριστώ!
17°
