Ήταν κουλούρι! Πάλι καλά, γιατί θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, μπουγατσάν ας πούμε! Αλλά ήταν κουλούρι! 165 μέτρα πράμα, σαν όφις τρομερός περιτύλιξε το Λευκό Πύργο, το μεγαλύτερο κουλούρι στον πλανήτη Γη. 700 κιλά αλεύρι, 250 κιλά σουσάμι, χαίρε, ω χαίρε, ρεκόρ Γκίνες! Μπήκαμε, τ’ ακούς; Η Θεσσαλονίκη μας! Πάντα πρωτοπόρα και εξωστρεφής. Παλιά, επί Ψωμιάδη, απόκριες ήταν, πάλι επιχείρησε η πόλη να αλώσει το Γκίνες με το μεγαλύτερο χαρταετό, αλλά τζίφος. Δεν ήταν ούριος ο άνεμος, ήταν τζούφια η κόλα, ήταν βαριά η ουρά, δεν τα κατάφερε ο νομάρχης της καρδιάς μας. Αλλά ο κυρ-Γιάννης και το επιτελείο του κατήγαγαν νίκη χρυσή! Κι όλα αυτά με αφορμή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παράκτιας Κωπηλασίας, να έχουν να θυμούνται οι ξένοι αθλητές που ήρθαν εδώ πως το φιστίκι είναι το δυναμωτικό του Σούπερ Γκούφι, το σπανάκι του Ποπάι, η σουπερμαντολίνη του Κώστα Βουτσά, αλλά του Θεσσαλονικιού η ντόπα είναι το κουλούρι!
Πάλι καλά! Γιατί, αντί για κουλούρι, θα μπορούσε η πόλη να διεκδικήσει το Γκίνες του καφέ! Όχι του φραπέ, ούτε του νες γάλα – αυτά είναι πασέ. Super giga planet latte, the hugest cappuccino of all times, η επέλαση του πιο γιγάντιου μακιάτο, ποιος μας πιάνει και στην καφεΐνη! Σε λέω! Και στην καινοτομία! Κανείς πια δεν είναι καφετζής, barista είναι της μοδός. Όχι μπαρμάνι, αλλά mixologist. Και σε λίγο στα μπαρ της Παλαιών Πατρών και της Κορομηλά, με το ποτό, δεν θα σου σπρώχνουν πατατάκια, αλλά μπολάκια με γκότζι μπέρι, βρώμη, κινόα και διάφορα άλλα υγιεινά και τρέντικα δια(σ)τροφικα! Γι’ αυτό με ξένισε το κουλούρι. Περίμενα από τους νεωτερικούς συμβούλους του δημάρχου κάτι πιο Νιου Γιορκ, πιο Λάντον, πιο Πάγι (Παρίσι)! Κι ένα μούσι! Ένα μακρύ, σαν κυλιόμενη σκάλα, χιπστερικό μούσι. Που να συνοδεύεται από το μεγαλύτερο ολόσωμο τατουάζ της υφηλίου, έτσι όπως περιπολούν στα πέριξ του Βαρδαρίου παρέα μετά σκυλιού!
Πάνε σου λέω οι Φραπεδαράδες και τα Παόκια, πάλαι ποτέ κραταιές φυλές που άραζαν στην παραλία και έκαναν παιχνίδι! Όλα τα άλωσαν η καινοτομία και η εξωστρέφεια. Πάνε και τα λαχταριστά πιτόγυρα. Δεν μπορώ, σου λέει, προσέχω τη δια(σ)τροφή μου, γιατί τρέχω νυχτερινό μαραθώνιο! Γέμισε η πόλη μαραθωνοδρόμους, απόγονους του Σπύρου Λούη, αλλά στο πιο φωσφοριζέ σνίκερ, με τεχνολογικά εξελιγμένα υποθερμικά κολάν, μοντέλα σκέτα, τζιτζιλόνια σωστά, δείξε μου την επίδοσή σου και το χρόνο σου από Μέγαρο σε Kitchen bar, λιμάνι, γιατί ραντεβού δεν βγαίνω με όποια να ’ναι! Δεν την αναγνωρίζεις πια τη Θεσσαλονίκη, έτσι όπως τα νέα γούστα, οι νέες φυλές και τα νέα χούγια κάνουν παιχνίδι. Άκου κουλούρι!
Τέλος πάντων. Θα το δεχτώ, όπως λέει κι ο παλιόφιλος Διογένης Δασκάλου, που με τους τρομερούς πνευστούς μουσικούς του, τους Monie & Monie Conniente, ξεκινάει στη Μαύρη Τρύπα, στα Λαδάδικα. Παλιά τον περίμενα πώς και πώς, θανατηφόρα γκαγκς, ασύστολες ατάκες, κανιβαλισμός μερακλήδικος, σερβιρισμένα με τζαζ Νέας Ορλεάνης, θρακιώτικες παϊτούσκες, χίπικα του Λος Άντζελες, ζακυνθινές καντάδες και λαϊκά του Σαββόπουλου και του Άκη Πάνου. Πιάναμε τραπέζι κι αλλάζαμε συκώτι από τα γέλια και το γλέντι. Μέχρι πρωίας.
Τώρα δεν ξέρω, έχω τρακ, να ανοίξει η γη και να με καταπιεί, ανάθεμα την ώρα, μωρέ μήπως έπρεπε να πω «με τιμά η πρότασή σου, φίλε Διογένη, αλλά άσ’ το καλύτερα. Θα σηκωθεί ο Screamin’ Jay από το μνήμα και παρέα με τη Mama Cash Elliot, τη Δόμνα Σαμίου και τον Μπονάτσο θα μας βαράνε από Τσιμισκή μέχρι Άνω Πόλη». Αλλά όχι, ο Σερραίος δεν δέχεται, κεφάλι αγύριστο. «Θα ανέβεις στη σκηνή και θα πεις όχι μόνο ένα αλλά δέκα τραγούδια. Και στο ενδιάμεσο θα με σιγοντάρεις στο νυχτέρι και το κους-κους, σαν να είμαστε, ρε, στο ραδιόφωνο και να λέμε τα δικά μας».
Κι έτσι έμπλεξα, την έβαψα είναι το σωστό, γιατί φίλοι-αδέλφια, ΟΚ, αλλά άμα κάνω κοκοράκια στο «Mack the Knife» ή το «Λαλούν τ’ αηδόνια και πλαντάζω», δεν το γλιτώνω το γιούχα.
Τέλος πάντων, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, σας παρακαλώ, μην κλείσετε τραπέζι, μια χαρά θα την περάσετε την αργία της 26ης και της 28ης Οκτωβρίου στα σπίτια σας ή στις εκδρομές σας, πού να τρέχετε τώρα στη Μαύρη Τρύπα! Όπου θα σας σερβίρουν ουίσκια από κριθάρι χωρίς γλουτένη και κρασιά, όπου, αν ερωτηθείτε και δεν απαντήσετε σωστά περί των τανίνων που περιέχουν, θα αποβληθείτε εκ της αιθούσης. Άλλη μόδα κι αυτό, όλοι ειδικοί στο κρασί, σεμινάρια, γευσιγνωσίες, κτήμα Κλάιν, κτήμα Μάιν, ειδικά αναγνώσματα, αντιγλουτενίστας και λοιπά γκουρμέ κινήματα δια(σ)τροφικής ευ(ρω)ζωίας, αχ πάει, έφυγε αυτή η παλιά Θεσσαλονίκη μας. Κανείς δεν παραγγέλνει ρετσίνα Γεωργιάδη, όλοι εξπέρ στα αποστάγματα Βερμίου έγιναν και, αντί τσίρο και λακέρδα για μεζέ στο ούζο, θέλουν τρούφες Ζαγοροχωρίων και άγριο σταμναγκάθι ή ευγενικό κρίταμο που αναπαύεται στοργικά σε ροδέλες μύρτιλου από τη Νάξο και ιπποφαές Γρεβενών.
Τέτοια θα λέμε στη Μαύρη Τρύπα και στο καπάκι θα τραγουδάμε και «Σαράντα Εκκλησίες, θα πέσουνε κλωτσιές, Κάστρα, Γιεντί Κουλέ, κόφτε τον χαβαλέ». Κι ο κυρ-Γιάννης, άμα έρθει, αλλά και τα χιπστερόνια, οι σκυλίτες, οι ποδηλάτες, οι γκουρμεδιάρηδες, οι καινοτόμοι, οι εξωστρεφείς και οι urban runners, όπως λένε τους τρεχαλατζήδες των πάρκων, θα έχουν να λένε για ένα διήμερο που την όμορφη Θεσσαλονίκη μας κάτι τύποι την αποδόμησαν σε ρυθμό γης μαδιάμ. Για (μην) περάστε, για (μην) περάστε!
5°
