Θεσσαλονιkatessen

Η Βασιλέως Ηρακλείου μοιάζει με γυάλα. Δεν κολυμπούν ψαράκια, αλλά άνθρωποι, στο βυθό της δεν θα βρεις κοράλλια, αλλά τους παστούς τσίρους και τα κρεμμυδάκια τουρσί του ντελικατέσεν «Κοσμάς». Προσφάτως προέκυψαν και επιδαπέδια ταμπλό με μούρες υποψηφίων βουλευτών, καλή ώρα όπως του Μπάμπη Μπαρμπουνάκη, που η φατσούλα του είναι σαν να σου γνέφει «κου κου τζα», καθώς ανέμελα κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα καλούδια του «Κοσμά», τα παρακείμενα ηλεκτρονικάδικα, που, παρεμπιπτόντως, έχουν τρελές ασημένιες ντισκομπάλες για να τις καρφιτσώσεις στην εξώπορτα και να κουνιούνται πέρα δώθε με τους πρώτους αέρηδες που θα φυσήξουν από Όλυμπο, ουπς! Άλλος ένας επιδαπέδιος σύντροφος, ο Μάρκος Μπόλαρης, υποψήφιος εις τας Σέρρας, που βγήκε κι αυτός τσαπαρί στο βυθό της Βασιλέως Ηρακλείου κυνηγώντας «χρυσόψαρα» ετεροδημότες.

Θεσσαλονίκη σε φουλ προεκλογική τουρμποκίνηση, όρεξη να έχεις να την περιδιαβαίνεις, να κάνεις ζάπινγκ σε τοπικά κανάλια, να ξεφυλλίζεις φυλλάδια και φυλλάδες, που τις κοσμούν μούρες, «μούτρα» και μουτράκλες! Και νυν υπέρ πάντων, ο χαβαλές και η πλάκα! Ποιος Μαμαλάκης και ποια Βέφα; Μάρνη Χατζηεμμανουήλ, Μάρνη Χατζηεμμανουήλ, Μάρνη Χατζηεμμανουήλ! Με θητεία άκρως επιτυχημένη στην ΕΤ3 λόγω της top score εκπομπής «Κυριακή στο Χωριό», είναι το κρυφό χαρτί του Γιώργου Παπανδρέου, αρκεί να σκεφτείς πονηρά και πολιτικά: Τι ήταν η «Κυριακή στο Χωριό»; Μια περιδιάβαση στο σύμπαν της ελληνικής επαρχίας, όπου οι γαλατόπιτες της Γουμένισσας κόντραραν τις κιμαδόπιτες του Σουφλίου, οι πρασόπιτες Γρεβενών αντάλλασσαν αβρότητες με τις μελιτζανόπιτες των Ιωαννίνων! Αν ήμουν ο επικοινωνιολόγος της, θα είχα εφεύρει το απόλυτο σύνθημα με το κρυμμένο μήνυμα: «Αρκετά με τις μπλε μπουγάτσες, στις πράσινες πίτες κρύβονται η γεύση και η αλήθεια»!

Στη Βασιλέως Ηρακλείου, αδελφές μου, στη Βασιλέως Ηρακλείου. Έναν κατεξοχήν λαϊκό δρόμο, όπου συνωστίζονται νοικοκυραίοι για να γεμίσουν τα καλάθια τους αλλά και πολιτικοί για χειραψίες, και μετά από κει, τσουπ, για την απέναντι αγορά Μοδιάνο. Και ύστερα άλλο ένα τσουπ για το Καπάνι, φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι, είσαι ο πατέρας μας, τέρας, τέρας, τέρας μας, είσαι η ελπίδα μας, πίδα, πίδα, πίδα μας.

Η μεγάλη απόδραση

Αποφεύγω τέτοιες μέρες το κέντρο της πόλης, γιατί κάνει που κάνει κάψες ο Σεπτέμβρης, ανεβαίνει κι ο ιδρώτας από το πολιτικό θερμόμετρο και τη θέρμη των χειραψιών, άσε καλύτερα, τη δροσιά μας να ’χουμε! Πάνω από την Εγνατία, στην παράλληλη οδό Ιουστινιανού, το καφέ «Ελληνικό» είναι η νέα μου αγάπη. Κοιτάζω τους τοίχους με μια συγκίνηση στα όρια της νοσταλγίας, καθώς καδραρισμένες διαφημίσεις των «σιγαρέτων Νέστος» μού θυμίζουν τη Θράκη των παιδικών μου χρόνων, καυτά ρακόμελα σερβιρισμένα με πατάτες φούρνου στο πιάτο κρατούν ζωντανή την Αμοργό μέσα μου. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Καβάφη και του Παλαμά αντίκρυ σε τραπέζια ξύλινα και γυάλινες προθήκες, φορτωμένες με ό,τι να ’ναι: αυτοκινητάκια Φόρμουλα 1 και κομπολόγια, χάντρες και μικρούς Πινόκιο.

164 μπίρες, που καλή ζωή να έχουμε για να τις δοκιμάσουμε όλες, καταφθάνουν με πιάτα κατάμεστα από ποικιλίες λουκάνικων Φρανκφούρτης και Ελασσόνος. Ταβάνι με χρυσά ανάγλυφα, εξώστης με βιβλιοθήκη γεμάτη με σελίδες αληθινές, το καφέ «Ελληνικό» είναι ένας μικρός παράδεισος. Κόβοντας τους θαμώνες, παιδιά με μπλουζάκια Τσε Γκεβάρα και σαραντάρηδες που από μακριά φαίνονται ότι ακούν Μάλαμα, θέλω να εντεχνίσω ασύστολα: Ω καφέ «Ελληνικό», αραξοβόλι των περιηγήσεών μου στη ζωή πάνω από την πριγκιπέσσα Τσιμισκή. Cut!

Work your body

Ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες του εμπορικού κέντρου Πλατεία για τον πέμπτο όροφο του πολυσινεμά και χαζεύω μηρούς και λαγόνια να πατούν το μαύρο διάδρομο του step, ιδρωμένα κορίτσια να μιλούν στο κινητό και να γυμνάζουν τους τρικέφαλους. Η βιτρίνα του γυμναστηρίου Gymnasium δεν κρατά τίποτα κρυφό, όλοι βρίσκονται σε κοινή θέα και ίσως και να με κοιτάζουν υποτιμητικά, καθώς φορτωμένος με χοτ ντογκ και κόλα ανηφορίζω για να πετάξω με τα πολύχρωμα μπαλόνια του κυρίου Φρέντρικσεν στην ταινία “Up” της Pixar.

Κάθε φορά που παίρνω τις κυλιόμενες για κάποια αίθουσα, χαζεύω τις κορμάρες και τα βλέμματα, τον ατελείωτο ναρκισσισμό όλων αυτών που «πατιούνται», τη λάμψη και τη ζωντάνια τής με κόπο καλλιεργημένης ευζωίας τους, μέχρι και τα μεσάνυχτα οι μπάρες και τα όργανα λυγίζουν, μετά αναζωογονητικοί χυμοί, sport trendy τσάντες υπό μάλης κι ο καθένας στη μεγάλη ή μικρή νύχτα του. Κι επιστρέφω στην πολιτική κι επιστρέφω στο σουρεαλισμό: Φαντάζομαι την Εύα Καϊλή, επίσης υποψήφια, να ιδρώνει στην πλατφόρμα δόνησης, πάντα δίπλα στον ανθό της νεολαίας, τσιτάροντας body sculpture εξαγγελίες και παραγγέλματα, παραδίπλα την επίσης καλλίπυγο Έλενα Ράπτη στο ποδήλατο να πεταλίζει με χάρη καλώντας σε συσπείρωση και συμμετοχή, κι εγώ να παρακαλάω τα μπαλόνια και το σπίτι που πετάνε στην ταινία της Pixar να προσγειωθούν ξανά στη Θεσσαλονίκη 5 Οκτωβρίου, όταν θα έχουν τελειώσει όλα αυτά και η ζωή θα ξαναγίνει φυσιολογική.

 stefanostsitsopoulos@yahoo.gr