Ο Λωτός κλείνει, η Θεσσαλονίκη λυπάται

«Κλείνουμε το Σάββατο 5/6 μετά από 43 χρόνια συνεχούς λειτουργίας»: Ανάρτηση στο fb του Σταύρου Γεωργιάδη, ιδιοκτήτη του μπαρ Λωτός, Θεσσαλονίκη. Ακολουθούν 432 σχόλια τύπου «πολύ κρίμα, άλλο ένα κομμάτι της πόλης που φεύγει, unbelievable, πολύ λυπηρό, τι να γράψει κανείς τώρα», τέτοια και πού 'σαι ακόμα. Τα ίδια πάνω κάτω που γράφτηκαν όταν αναγγέλθηκε το τέλος του Φλου και του Λούκι Λουκ, εξίσου μαγικά, ιστορικά και μπαρ χαραγμένα ανεξίτηλα στην ιστορία του θεσσαλονικιώτικου night clubbing, αν και πάνω το λέμε ακόμα «στη γύρα».

Κι όταν ένας τέτοιος ιστορικός χώρος κλείνει στη Θεσσαλονίκη, οι κάποτε θαμώνες τον αποχαιρετούν νεκρολογώντας (αναμεταξύ μας...) τα νιάτα μας στην ουσία, που μας έχουν αποχαιρετήσει προ πολλού. Σκληρό αλλά αλήθεια είναι: όλοι οι λυγμοί εκτός από εντός μας ακούγονται πλέον και σαν ανάμνηση σε σελίδες-γκρουπ του fb, όπου ο καθείς μας αναρτά φωτό και κλαυθμιρίζει ασύστολα για εκείνη την πόλη του  που χάθηκε στα αστέρια. Αυτό κάνω: Για τον Λωτό. Μερικές ιστορίες πριν τον μεγάλο αποχαιρετισμό.

Το «Ma» των Rare Earth κρατά κοντά στα δεκαεπτά λεπτά. Είναι ένα σκληροτράχηλο παλιοκαιρίσιο μπλουζ με ξεροσφύρια ακόρντα, μια ιστορία για μια κυρά που γεννήθηκε στον Μισσισιπή και ποτέ δεν εγκατέλειψε την καλύβα της στο δάσος. Μασούσε ταμπάκο, έφτιαχνε ποτά στη λάθρα, μεγάλωνε τα παιδιά της με χίλια ζόρια και οπότε μελαγχολούσε έπιανε το κιθαρόνι της, άραζε στην πολυθρόνα της και πρόσταζε τα δάχτυλά της να γραπώσουν την ψυχή της και να την απαλλάξουν από τον πόνο... yeah, let it all hang out, Μa is doing her thing! Μέσες άκρες αυτή είναι η ιστορία της Ma, μια από τις πολλές που έμαθα ακούγοντας προσεκτικά τα τραγούδια που έπαιζε ο Λωτός, Θεσσαλονίκη, Ρωμανού 4, περιοχή Ντορέ, Λευκός Πύργος. Ένα μακρινό τότε. Γιατί  και τα δεκαεπτά λεπτά - επαναλαμβάνω- που κρατούσε το «Ma», ο Γιώτης τα άφηνε να κυλούν ατόφια αφού θεωρούσε ιεροσυλία να την κόψει, αν η Ma δεν έπεφτε τέζα από τα ξύδια και το σεκλέτι. Δίπλα στο πικάπ του θυμάμαι και μια πινακίδα που υπήρχε ένα φεγγάρι και συμβούλευε τον πελάτη: Αν βρίσκεσαι εδώ για να πιεις ώστε να ξεχάσεις, παρακαλώ πλήρωσε προκαταβολικά!

Ο  Λωτός άνοιξε το 1974, πέρασα το κατώφλι του πρώτη φορά το 1982. Που πάει να πει πως από τότε που ξεκίνησε να μοιράζει ποτά στην μπάρα και μουσικάρες σαν το «Ma» με τον Μπάγκαλα στα ηχεία, είχαν ήδη περάσει οκτώ χρόνια. Χρόνος αρκετός ώστε από τα θεσσαλονικιώτικα 80s μέχρι πρόσφατα να του χαρίσει την αίγλη ενός δυνατού ροκ, μπλουζ, πανκ, νιου γουέιβ, σόουλ μπαρ. Η μουσική δημοκρατία του Λωτού υπήρξε ασύστολα γοητευτική. Αυτό που χρόνια μετά ονομάστηκε free style ή mix and match στον Λωτό το θυμάμαι να γίνεται πράξη χωρίς να το πολυκοκορεύονται. Ο Άγγελος Κάλλης, επίσης ντιτζέι που τον  θυμάμαι κάποιες νύχτες, έπαιζε τα  έθνικ του και τα χόρευαν ως και οι μεταλλάδες.

Έτσι ήταν στον Λωτό οι μουσικές, διευρυμένες και ακομπλεξάριστες. Γύρω του άνθιζαν εξίσου λατρεμένα στέκια, το Φλου, το Time Out, η Βαβέλ, ενώ μια ανάσα από το Ντορέ, άντε εκατό το πολύ βήματα απέναντι, η Προξένου Κορομηλά και τα πέριξ της συμπλήρωναν το παζλ: Λούκι Λουκ, Μπερλίν, Παραμάουντ και Δον Κιχώτης ξενυχτούσαν ως το χάραμα.  Τι πόλη, τι ρυθμοί, τι γύρες αξέχαστες, τι ξενύχτια, τι ποτά, τι συζητήσεις, ζυμώσεις, ζευγαρώματα, όμως bye-bye όλα αυτά, ε; Σάββατο 6/5, ανοίγει  και μας περιμένει για τελευταία φορά.

Αναρωτιέμαι: θα παραστεί εκείνος ο θαμώνας που σε ένα από τα θρυλικά πάρτι του Λωτού έσκασε στο Ντορέ με το άλογό του; Ή εκείνος ο μηχανοδηγός της αμαξοστοιχίας Θεσσαλονίκη - Αθήνα, που μισή ώρα αφού ξεκίνησε το τρένο τον έπιασε μια δίψα για μπέρμπον και μουσική, οπότε σταμάτησε τους συρμούς στις ράγες, άφησε τους επιβάτες σύξυλους και επέστρεψε στο Ντορέ; Λίγες μέρες μετά του επιβλήθηκε διοικητικό πρόστιμο από τον ΟΣΕ μαζί με επίπληξη, έγγραφα τα οποία θεώρησε σκόπιμο να τα φέρει στον Λωτό, προκειμένου να μετρήσουν σαν ένσημα πελάτη που για να πιει ένα ποτό είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Νομίζω πως τον έλεγαν Ανδρόνικο, αλλά δεν παίρνω και όρκο.