Η ζωή είναι μικρή για να είναι χλιδερή

Να πάμε να χαζέψουμε τους 1.000 χορευτές που χορεύουν σάλσα στην πλατεία Αριστοτέλους και καταρρίπτουν το ρεκόρ Γκίνες! Αυτό είναι European Youth Capital, να ενώνεις τις φαβέλες του Ρίο με τα παραπήγματα του Δενδροπόταμου.

Μπορεί να πετύχουμε και τον Μάνο Σέργιο, τον εικοστό τέταρτο παίκτη της Εθνικής μας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας – δεν βλέπεις τηλεόραση εσύ; Ηθοποιός είναι, Αθηναίος, που όμως παίζει στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, στην «Αρρώστια της Νιότης», και πού ξέρεις, ίσως σκάσει κι ο Μπουτάρης με τη σύντροφο να γυροβολήσουν κι αυτοί κανένα βραζιλιάνικο τσιφτετέλι. Μπορεί να έρθει και η Καϊλή, να γιορτάσει την Ευρωβουλή κερνώντας καϊπιρίνιες, αχ είναι τέλεια αυτή η πόλη, να δεις που γι’ αυτό ο Καλαφάτης αρνήθηκε υπουργοποίηση από τον Σαμαρά, πού να τρέχει πάλι κάτω στας Αθήνας, εδώ είναι ξέγνοιαστα, ανέμελα, αχ Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα, εσύ που βγάζεις τα καλύτερα μπουγατσάν, τις πιο δυνατές καινοτομίες, τις πιο μπερεκέτι εξωστρέφειες!

Έρχεται και του Αγίου Πνεύματος, σαν να λέμε το καλοκαίρι έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να το προϋπαντήσωμεν εις τη Χαλκιδικήν, αλλά πού είσαι, μακαρόν μόνο από την «Εστία» του Λευκού Πύργου να πάρεις, απαίχτου και η γεύση και το περιτύλιγμα, λεμόνι, φράουλα, αμυγδαλόψυχα, μόκα, 9 ευρώ τα 12, παλιά τούτα τα γλυκά τα λέγαμε «εργολάβους», αλλά όπως σου προείπα εμένα μου αρέσει το ριμπράντινγκ και το ινοβέισον. Μιας και πιάσαμε γκουρμεδοσυζήτηση, οφείλω να παρατηρήσω πως η μισή πόλη τρώει αυτά που μαγειρεύει η άλλη μισή, η οποία άλλη μισή, με τόση ανεργία, το έχει ρίξει στο food blogging και την «μπουφεδίαση», της συνταγής το κάγκελο κοινώς και σε κοινοποίηση (κάνε share). Μαμαδίστικες, γιαγιαδίστικες, φυλαγμένες χρόνια σε σεντούκια, σαν τον παλιό καλό καιρό, ξέρεις, μωρέ, όλη αυτή η γαστριμαργική κλισεδούρα που, όταν τη διαβάζεις, γουργουρίζει το μυαλό σου ή έτσι νομίζουν οι συντάκτες, που όταν χρησιμοποιούν αυτό το λεξιλόγιο νιώθουν πολύ κάπως.

Επίσης εκτός από τα πέρσοναλ χομέιντ τσαντιρομαγέρικα, μόδα εδώ πάνω είναι και ο «γκαρντενισμός», εκ του αγγλοσαξονικού garden, you know, μίλα του Σαλονικιού για κήπους και πάρε του την μπιγκόνια και τον πανσέ και το λεμονοκυπάρρισο, τέτοια λύσσα σου λέω! Αν και μεταξύ μας, κάτι υπαίθρια 3 επί 3 παραπήγματα σε ακάλυπτους πολυκατοικιών είναι τίγκα στη ζαρντινιέρα. Όμως σετάρεις τον ακάλυπτο με βινταζιάρικα φερ φορζέ, και μια συγκίνηση, μια νοσταλγία του την προκαλείς, για να του πάρεις το κεφάλι με κοκτέιλ στα 9 ευρώ. Όλα καλά!

Τι να σου γράψω; Πάλι για ανεργία, τριπλοπαρκάρισμα, στενότητα οικονομική και βρώμα και δυσωδία, που κατακλύζουν το θεσσαλονικιώτικο άστυ; Που έτσι είναι, αλλά ας μη χαλάμε τας καρδιάς μας, κοιτά τι ανέμελα που χαίρονται όλοι το ηλιοβασίλεμα, πάνω κάτω, επί της Νέας Παραλίας, καψούρια και ζητιάνοι, καρδιοπαθείς και ποδηλάτες, κορίτσια με το σκύλο τους, ζουμπουρλίνες που κάνουν τζόγκινγκ για να αδυνατίσουν, Αφρικάνοι μικροπωλητές, φωτογράφοι του δειλινού. Σαν επτά νομά σ’ ένα δώμα είναι με τόση στενότητα, ειδικά τις Κυριακές, όμως το θέμα είναι πως πλέον δεν κοκορεύεται μόνο η Μπαρτσελόνα! Έσκασαν και κάτι ταγκιές με καρδιές αδέσποτες να περιπλανιούνται όπου βρουν πεζούλι, και να κάτι άρθρα στις ιντερνοτοιχιές, πως έχουμε Banksy και εδώ πάνω, που πιο πολύ, βεβαίως βεβαίως, σαν να βγήκε για στένσιλ η λαϊκή βάρδος Αμαρυλλίς μου μοιάζει, τρίτη φωνή στο πρόγραμμα Ρόκκου και Καρρά! Παντού στον περιφερειακό τα αεροπανό τη διαφημίζουν.

Το έχει γενικώς αυτό η πόλη, να ζει σε στιλ «ζούμε εδώ, μα ζούμε και σαν κάτι άλλο, βάζοντας όμως τη δική μας πινελιά».

Δεν μας λείπει τίποτις σου λέω, όλα τέλεια, καλοκαιράκι σαν στάνταρ ασάκι, κουλτουριάρα Ζεύξιδος εναντίον Μεγαλοθονούχου Μουντιαλικού Ναυαρίνου σημειώσατε δύο! Έχει και Μπιενάλε Φωτογραφίας, αλλά πολύ βαριά, ρε παιδί μου, ορφανοτροφεία στη Ρωσία και ζοφερά πλάσματα στο Βέλγιο, τι πράγματα κουλά και μάλιστα δίπλα στο «Kitchen bar» με τις γαμώ τις θέες σε όλο τον Θερμαϊκό, ένα χάρμα, μια τελειότητα, να ρουφάς απανωτά αφρόγαλα εσπρέσο παγωμένα και σταματημό να μην έχεις. Δεν θέλει, καλέ, ο κόσμος να ζορίζεται, ούτε να ψυχοπλακώνεται, βόλτες θέλει και ανέμελες τρέλες, άντε πάμε Αριστοτέλους να χαζέψουμε τους Σαλσέρος που θα μας βάλουν στο ρεκόρ Γκίνες και μπορεί να δούμε και τον Μάνο Σέργιο, τον εικοστό τέταρτο παίκτη! Άκου εκεί, η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι χλιδερή.

Κεντρική φωτό: Natasha Shulte, «Παραίτηση» (2011-2012). Εκτίθεται στο πλαίσιο της «PhotoBiennale 2014 - Logos II» στα Γραφεία Στρατού, στην Α΄ Προβλήτα, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης.