Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος γράφει για τη Θεσσαλονίκη που αλλάζει.
Πάνω από την Εγνατία. Ούτε φωτεινές μαρκίζες ούτε κούκλες στις βιτρίνες να φοράνε τα χρώματα του καλοκαιριού και τις νέες τάσεις. Άλλος κόσμος, άλλη πόλη. Πίσω από τη Ροτόντα, στην πλατεία. «Ιπποπόταμος», «Ναυτιλιακή», «Αβησσυνία», «Αυτοκράτορας», «Μαργαρίτα», «Διεθνές», καφενεία, τσιπουράδικα, κρεπερί, πιτσερί, μετά τα μεσάνυχτα ένας χαμός. Πολύς κόσμος. Νέες ηλικίες. Πάνω από τα τριάντα δύσκολο να τρακάρεις φάτσες. Τζίβες, βερμούδες, κολεξιόν από τατουάζ, ήχοι από ρέγκε έως ρεμπέτικα. Εκπέμπονται από κινητά, μοιάζει με πάρτι, είναι μια πιάτσα σφριγηλή και μποέμισσα. Φρικιά, πανκιά, φοιτητριούλες ψαγμενουά, ξενύχτηδες, νταλαβεριτζήδες, νεοάστεγοι, εννοείται σκυλιά που παρτάρουν παρέα με τους αφέντες τους.
Με έβγαλε η νύχτα δυο φορές πρόσφατα. Μετά τις 2 τα μεσάνυχτα, κι ο κόσμος κάθεται, συζητά, υπαιθριακή ζωή στη Θεσσαλονίκη της κρίσης, μπίρες από τα περίπτερα, πλατεία Αγίου Γεωργίου. Δεν τη γράφουν τα περιοδικά, όπως κάνουν για τη φραπεδόβια Αριστοτέλους, τη Βαλαωρίτου-νήσο Ίο, τα πέριξ της Κορομηλά, που είναι φίσκα από loungeόμπαρα και το πάρκο του Ντορέ που ξαναπαίρνει τα πάνω του. Η πλατεία της Ροτόντας και όσα διαδραματίζονται εδώ μετά τα μεσάνυχτα δεν προσφέρονται για αφηγήσεις περί καινοτομίας, start up και win to win. Προσφέρεται όμως για εξωστρέφεια, τον άλλο δόκιμο όρο στο παραμύθι της εποχής. Τα πρωινά ο ήλιος την καψαλίζει, τη νύχτα όμως έως τη χαραυγή εδώ χτυπά μια άλλη πόλη.
Απέναντί της τα πανεπιστήμια, εξίσου άλλος πλανήτης. Τρελό αφισομάνι, «ενοικιάζεται», «πωλείται», Thievery Corporation, γκάμα αναρχοαριστερών τσιτάτων σε στύλους, κανείς όταν φεύγει δεν παίρνει ταξί από την πιάτσα της Καμάρας, όλοι το κόβουν με τα πόδια για τα πιο πάνω πατώματα, Άνω Πόλη, Σαράντα Εκκλησιές, Ολύμπου, Ολυμπιάδος, στενά σφηνωμένα ανάμεσα σε Κασσάνδρου, Φιλίππου, Αγίου Δημητρίου.
Δεν ξέρω πόσοι από τους δημοτικούς συμβούλους που πρώτευσαν σε σταυρούς βολτάρουν πού και πού εδώ. Θα έλεγα μάλιστα πως το αποφεύγουν. Στις τοπικές εφημερίδες η πλατεία Αγίου Γεωργίου γίνεται μονόστηλο μόνο για άσχημα πράγματα: πρέζα, παραεμπόριο, βία. Αυτά γίνονταν παλιά, δεν συμβαίνουν τώρα. Τώρα συμβαίνει αυτό το πάρτι που σου περιγράφω. Η ζωή πάνω από την Εγνατία τέτοια εποχή τις νύχτες είναι γλυκιά σαν την πορτοκαλόπιτα και το παγωτό της «Δορκάδας», μυθικό ζαχαροπλαστείο που το ξενυχτάει ως τις 11, δίπλα στο Αλατζά Ιμαρέτ. Και συμβαίνουν πράγματα, πέρα από μπίρες, καμάκια κι επανάσταση!
Συμβαίνει τέχνη, όπως το «Φιλάνθρωπο όπλο», μια περφόρμανς, που θα πυροβολήσει από τις 2 έως τις 6 Ιουνίου. Τρεις άνθρωποι επί σκηνής και μια σφαίρα σκοπεύουν να αφηγηθούν μια ιστορία. Παιγνιώδης διάθεση, θύμα και θύτης, δικαιοσύνη και υπεκφυγή, αγάπη και πένθος θα στροβιλιστούν επί σκηνής. Το κοινό θα περικυκλώσει τον αφηγητή και τους περφόρμερ σε ένα θέαμα ενεργειών και αμεσότητας, διάδραση κοινώς, μια από τις επίσης αγαπημένες λέξεις της εποχής. Το «Φιλάνθρωπο όπλο» βασίζεται στο τιμημένο με κρατικό βραβείο μυθιστόρημα «Ιστορία» του Γ. Γιατρομανωλάκη, θα κρατήσει 40 λεπτά, η σύλληψη και η σκηνοθεσία είναι του Ζαφείρη Νικήτα, με περφόρμερ τον ίδιο, την Αλεξία Φάλλα και τον Αλέξανδρο Πλωμαρίτη. Μουσική επένδυση βάζουν οι κιθαριστικώς σπινταριστοί και άψογοι Johnny Carbonaras. Η γενική είσοδος είναι στα 7 ευρώ, και ορίστε η ευκαιρία σου για να ταξιδέψεις στη ζωή πάνω από την Εγνατία. Εκεί που μια άλλη Θεσσαλονίκη συμβιώνει παραλλήλως με την κλισέ πόλη που ήδη γνωρίζεις. Φίλοι της Νέας Παραλίας, ποδηλάτες, ρομαντικοί περίπατοι απέναντι από τα φωτισμένα καράβια, μυδοπίλαφα, τσουρέκια, μπουγατσάν, άντε γεια!
«Φιλάνθρωπο όπλο», 2-6 Ιουνίου, στο Αλατζά Ιμαρέτ (Κασσάνδρου 91-93), στις 21.00. Είσοδος € 7. Περιορισμένος αριθμός θεατών. Τηλ. κρατήσεων 6977 283473.
