Ναζιάρης υδράργυρος, καψερές πρώτες ζέστες, πρωινό ραντεβού στο καφέ “Del Arte” του Βασιλικού Θεάτρου. Κούρεμα μοϊκάνα για τις ανάγκες του ρόλου του ως Δικαιόπολις στους «Αχαρνής», παράσταση που σκηνοθετεί ο Χατζάκης και το καλοκαίρι θα τουράρει ανά το πανελλήνιον, σε Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Θάσο, Επίδαυρο. Κραουνάκης ενθουσιασμένος, Σταμάτης παιδί αιώνιο, εκστασιασμένο από τη διαμονή του στη Θεσσαλονίκη για τις πρόβες. «Τσιτσό, η πόλη σου βοά. Τις προάλλες στη Μονή Λαζαριστών παρακολούθησα τις δράσεις του Φεστιβάλ To Act Or Not To Act. Είδα μια Θεσσαλονίκη νεολαιίστικη, streetartού, ακροβάτισσα, videoartα, εικαστική και χορευτένια». Θέλω να του πω πως αυτό το κούρεμα μοϊκάνα το είχε παλιά κι ο συνάδελφός του μπασίστας των Placebo, αλλά δεν μ’ αφήνει ο κερατάς να πάρω σειρά με τη φλυαρία του, πρωινό τιτίβισμα. Δίπλα του, ο «Λάμαχος» Γρηγόρης Βαλτινός, αναπολεί το πάρκο της Κυψέλης, της γειτονιάς του στη γενέτειρά του Ξάνθη, ο Σταμάτης φυσικά δεν έχει πρόβλημα, διακτινίζεται μαζί μας και στη Θράκη ενθυμούμενος τις διπλές παραστάσεις της Σπείρας στο καρναβάλι που μας πέρασε. Αυτός ο τύπος δεν είναι μόνο Δικαιόπολις αλλά και ο Έλληνας Ίαν Ράιτ, αφού έχει βρεθεί παντού στην Ελλάδα κι έχει φιλίες ακόμα και στα πιο απάτητα λαγκάδια.
Και μετά ντουγρού για τα υπόγεια του Βασιλικού Θεάτρου. Μα το Θεό, αισθάνομαι βασιλιάς, καθώς ολομόναχος θεατής παρακολουθώ τις πρόβες των ηθοποιών, υπό το ακομπανιάρισμα ενός πιάνου που παιανίζει το κραουνακικό σάουντρακ της παράστασης. Τα τυχερά του επαγγέλματος! Έχουμε και λέμε: Οι Θρακιώτες μαχητές που με μια χαψιά, όπως κοκορεύονται, μπορούν να φάνε λάχανο τους Βοιωτούς, έχουν τη συμπεριφορά μιας οποιασδήποτε πράσινης, κόκκινης ή παοκτσίδικης πλέμπας. Ο Αγγελιοφόρος, που ο Δικαιόπολις, δωροδοκώντας τον, τον στέλνει για να ζητήσει ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, θα μπορούσε να είναι ένας οποιοσδήποτε από τους με τρέλα, κορδέλα και φτερά πανελίστες των μεσημεριανάδικων της τηλεόρασης. Τα φράγκα που μασούλαγαν διάφοροι εντεταλμένοι πρεσβευτές των Αθηνών είναι το ίδιο πολλά με αυτά που τάιζε η Siemens τον Μαντέλη. Η επικαιρότητα τους κάθεται μια χαρά, σκέφτομαι, καθώς προσπαθώ να κρατηθώ και να μη βάλω τα γέλια, ειδικά στο σημείο όπου όλος ο χορός με ξεχαρβαλωμένες πιρουέτες, μείξη “All that Jazz” και μακρυπούλιου “Dancing with the Stars”, ραπάρει, σπικάρει και τραγουδά. «Αχαρνής» α λα Χατζάκη, έστιν ουν κωμωδία μίμησις ελληνικής επικαιρότητας σπουδαίας και τελείας. To be continued…
Πες τα, Μεγάλε!
Τι κοινό έχουν ένας φίλος μου γκαραζιέρης της λαϊκής Μενεμένης και μια φίλη γιατρός της Τσιμισκή; Και οι δύο καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα σχετικά με την κρίση, όπως χτυπάει τη Θεσσαλονίκη. Είτε αμάξι είτε άνθρωπος, παλιά έτρεχαν στα «συνεργεία» για να εξεταστούν για ψύλλου πήδημα. Τώρα το αναβάλλουν. Κι άμα έρθουν στο γιατρό, ρίχνουν φέσι ή ζητούν βερεσέ, ενώ στο μάστορα αφήνουν το αμάξι ίσα και με μήνα μέχρι να μαζέψουν τα λεφτά για την επισκευή του.
Δεν αλλάζει τίποτα στη Μενεμένη των συνεργείων, όπως και στη Μοναστηρίου των χιλιομπαλωμένων οδοστρωμάτων, και ίσως γι’ αυτό το παρακείμενο εμπορικό κέντρο City Gate στερείται των γκλάμορους ευσήμων που αποδίδονται στο συνάδελφο Mediterranean Cosmos της ανατολικής πλευράς. Ο αέρας φέρνει την μπόχα της λιμανίσιας θάλασσας και των βυρσοδεψείων, ο ήλιος δύει υποκλινόμενος σαν πρωταγωνιστής σε φινάλε φωτοχημικής παράστασης.
Contrast life όμως στην αίθουσα 1 του Ster Cinema, οι ηρωίδες του “Sex and the City 2” παρακολουθούν τη δύση του στο Άμπου Ντάμπι, περικυκλωμένες από υπηρέτες, κοκτέιλ cosmopolitan και ενθρονισμένες σε σεΐχικες τέντες. Sex and the Κρίση! Μπορεί η πόλη να μην είναι στα καλύτερά της, όμως και η Θεσσαλονίκη ανεβάζει τα δέκατα διαπλανητικού πυρετού που επιβάλλεται με την επιστροφή της Κάρι Μπράντσο. Δεν είναι τυχαίο πως τα δύο μεγάλα περιοδικά του βορρά έκαναν εξώφυλλο τις ηρωίδες του Κάρι και Σάρλοτ, με βάση το αναγνωστικό τους προφίλ. Εμείς του μποέμικου “SOUL” τη Σάρα Τζέσικα και το κυριλάδικο “Close Up” τη μη μου άπτου Κρίστιν Ντέιβις.
Αποχώρησα από την αίθουσα δικαιωμένος, που όλα αυτά τα χρόνια επέμενα και υποστήριζα πως το πρόβλημα στη σχέση Κάρι και Μπιγκ δεν ήταν ο Μεγάλος, που ανέκαθεν ήξερε τι ζητούσε και από την πόλη και από το δεσμό τους, σε αντίθεση με τη δεσποινίδα “meanwhile I had a thought”, που η διάθεσή της πηγαινοερχόταν, όπως παλαντζάρει η φράντζα ανάλογα με το προς τα πού φυσάει το σεσουάρ! Άπειρες φορές στα τραπεζάκια έξω του “Local” κατηγορήθηκα για αιρετικός εξαιτίας αυτής της άποψης, κι έπρεπε να περάσει μια δεκαετία για να δικαιωθώ με το “Sex and the City 2”, που παρά τη βαρετή δράση –θα συμφωνήσω με τον κριτικό του “Guardian”, που αποκάλεσε το σίκουελ quite boring–, έλουσε τον Μπιγκ σχεδόν με φωτοστέφανο αγιοσύνης και αγορίστικης ωριμότητας.
Έξω από το Ster Cinema, επιστρέφοντας για το σπίτι, έπιασα να παρατηρώ την αλήθεια πέρα από το Άμπου Ντάμπι και τη νεοϋορκέζικη 5η Λεωφόρο. Μια τζιβιτζιλού έκανε πιάτσα μπροστά από τα γραφεία του ΟΠΑΠ. Πού οι παλιές καλές στιγμές, όπου φοιτητόπουλα έξω από τα παραλιακά “Coral” και “Must” αντάλλασσαν βλέμματα, κουνήματα και κινητά, εν είδει νυφοπάζαρου; Χλιαρή πλέον η προσέλευση, άκεφη, γεμάτη απουσίες.
Παλιά με τη Θεσσαλονίκη συνέβαινε ό,τι και με τη Νέα Υόρκη. Οι φοιτητριούλες έρχονταν “in search of the two L’s: Labels and Love”, όπως θα παρατηρούσε και η θυμόσοφος Κάρι. Τώρα όχι. Ίσως γιατί, λόγω οικονομικής κρίσης και περικοπής εξόδων, ψάχνουν μόνο ένα από τα δύο L’s, που δεν πωλείται ούτε στις μπουτίκ ούτε στα nightclubάδικα: “Love. That’s the one label that never goes out of style”.
20°
