Θεσσαλονίκη

Δυο δυο ή τρεις τρεις, ομάδες κοτσονάτων ηλικιωμένων θα περιπολούν στα πάρκα και τις γειτονιές της πρέζας και πλησιάζοντας εμπόρους και τζάνκια θα τους απειλούν πως θα καλέσουν την αστυνομία. Το πρωτοποριακό αυτό μέτρο, σύμφωνα με τον Γιάννη Μπουτάρη, θα κάνει ασφαλέστερες τις γειτονιές και θα μειώσει την εγκληματικότητα! Να η λύση για όλα τα δεινά της αστικής διαβίωσης στη Θεσσαλονίκη. Και γιατί, παρακαλώ, οι ηλικιωμένοι εν είδει αμερικάνικου μοντέλου Neighborhood Watch να χρησιμοποιηθούν μόνο για τη δίωξη της ντρόγκας;

Το προηγούμενο Σάββατο που αέρηδες φύσηξαν με κατεύθυνση το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης, ο Θερμαϊκός γέμισε βρωμοπλαγκτόν και κάθε είδους επιπλέοντα απορρίμματα. Δεν θα μπορούσαν ομάδες ηλικιωμένων κομάντο αντί να παίζουν τάβλι στα καφενεία της Κασσάνδρου να εφορμούν με απόχες και να τα μαζεύουν;

Μεγάλη μάστιγα είναι και το τριπλοπαρκάρισμα. Και εδώ οι ηλικιωμένοι δημότες, συμμετέχοντας σε αυτό το ιδιότυπο σχέδιο εξυγίανσης της πόλης, δεν θα μπορούσαν να ξαμολιούνται σε Τσιμισκή, παραλιακή, Αγίου Δημητρίου, παντού, και είτε να κολλούν αυτοκολλητάκια «είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω» είτε να ψεκάζουν τους παραβάτες με Aerolin που το χρησιμοποιούν για θέματα βρογχοδιαστολής;

Σε μια προεκλογική περίοδο που άρχισε πανηγυρικά και μην έχοντας η δημοτική αρχή να προτάξει έργο στις βασικές λειτουργίες της πόλης, οι λεκτικές ακροβασίες του κυρ-Γιάννη ίσως ξεφρακάρουν τα προβλήματα κινητοποιώντας τις στρατιές των ηλικιωμένων συμπολιτών, που πέρα από την πρέζα, το τριπλοπαρκάρισμα και τις υπηρεσίες καθαριότητας μπορούν να δώσουν λύση και σε άλλα θέματα. Γριές με πλαστικά γαντάκια θα μαζεύουν τα κοπροπεριττώματα ενώ δυναμικοί παππούδες με μπαστούνι θα ξυλοφορτώνουν τον Σκυλίτη, που αντί να έχει το νου του στο pet βολτάρει σκανάροντας ποια γκομενάκια τον κοιτάνε.

Οι απόμαχοι όμως της ζωής (sic), τα τιμημένα γηρατειά (double sic), οι πυλώνες της νέας αστικής διακυβέρνησης όπως την οραματίζεται ο δήμαρχος (triple sic στα όρια του super wow) μπορούν να λύσουν σε μια νύχτα και το θέμα των τραπεζοκαθισμάτων που καταλύουν κάθε έννοια δημόσιου χώρου. Φαντάσου δεσποσύνες ετών 70 και 80χρονα αλάνια να εφορμούν σε καφέ, μπαρ, ταβερνεία, απειλώντας πως, αν δεν μαζέψουν τα τραπεζοκαθίσματα θα τα κάνουν γυαλιά-καρφιά.

Βρώμικος Θερμαϊκός; Αφού οι ηλικιωμένοι θα καθαρίσουν τις πλατείες από την πρέζα, όπως οραματίζεται ο Μπουτάρης, γιατί όχι και τον κόλπο που ζέχνει; φωτό: Νίκος Βουκυκλαράκης

Καινοτομία, εξωστρέφεια, ανάπτυξη αισθήματος ευθύνης των πολιτών (μην αράζεις στο γηροκομείο), συνδιαμόρφωση κοινού οράματος, αναγνώριση της δυναμικής που διαθέτει η τρίτη ηλικία, με διασαφήνιση ενός πλαισίου και ενός μοντέλου συνεργασίας που διαχειρίζεται τολμηρά το παρόν και το μέλλον. Αυτό δεν είναι έμπρακτη εφαρμογή της «περί κοινωνίας των πολιτών» φιλολογίας; Και λίγα λέω! Η πρόταση Μπουτάρη θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί: όπως λέμε ομάδα «Δίας», τρέμετε παραβάτες, έρχεται η ομάδα «Μαθουσάλας». Θα μπορούν να φορούν και ειδική στολή αυτοί οι επίλεκτοι Ράμπο του κυρ-Γιάννη, με τον ήλιο της Βεργίνας, όπως οι σερίφηδες φορούσαν το αστέρι της Δύσης. Μια μείξη μακεδονομαχικού Lone Ranger για τα αγόρια και Calamity Jane για τα κορίτσια.

Την ίδια όμως στιγμή που ο δήμαρχος προέβαινε σε αυτές τις τόσο ρηξικέλευθες ομάδες εφόδου, ο αντίπαλός του Σταύρος Καλαφάτης σε ένα κατάμεστο Βελλίδειο (τα φιλικά προσκείμενα μπλοκ και δημοσιογραφικοί ιστότοποι έκαναν λόγο για κόσμο περισσότερο και από την αντίστοιχη εμφάνιση της Πάτι Σμιθ στο ίδιο μέρος) ανακοίνωσε τους πρώτους του υποψήφιους, με το τραγούδι «Do I Wanna Know?» των Arctic Monkeys να παιανίζει κατά την πανηγυρική είσοδό του. Και όπως οι πολέμιοι του Μπουτάρη τότε στα πέτρινα χρόνια Παπαγεωργόπουλου τον πολεμούσαν διαδίδοντας ότι το πρώτο μέτρο που θα πάρει, αν βγει δήμαρχος, θα είναι η υποχρεωτική «ένδυση» με σκουλαρίκι και τατουάζ, το ίδιο κάνουν τώρα και οι αντίπαλοι του Καλαφάτη, κατηγορώντας τον ούτε λίγο ούτε πολύ πως με το συμβολισμό του τραγουδιού που διάλεξε οραματίζεται μια Θεσσαλονίκη όπου τα αρσενικά της θα απαρνηθούν το πατροπαράδοτο λουκ «πουκάμισο, χρυσή καδένα του Βασίλη Καρρά», ενεδυόμενοι πλέον την εικόνα του Άλεξ Τέρνερ: σκούρο μπλε τζιν σωλήνας, πέτσινο τζάκετ και μαλλί κοκοράκι, όπως παλιά το έστρωνε με αυτό το στιλ ο Φόνζι Φονζαρέλι του «Happy Days».

Tώρα που το ξανασκέφτομαι εναλλακτικός τίτλος για αυτή την ανταπόκριση θα μπορούσε να είναι και το: «Καλωσήρθατε στην παιδική χαρά μας». Γιατί εδώ ο προεκλογικός αγών διεξάγεται με μεγαλόπνοα σχέδια δράσης και με επιχειρήματα που δεν είναι παίξε-γέλασε.