Τι μου θύμισε για τη Θεσσαλονίκη μια ομάδα του facebook

Είδαμε λοιπόν και ορισμένα θετικά απ’ όλη αυτή την περιπέτεια. Στις ημέρες της καραντίνας γεννήθηκε μέσα στο Facebook μια ομάδα αφιερωμένη βασικά στο θεσσαλονικιώτικο κλάμπινγκ της δεκαετίας του ‘90. Μπορεί οι άξιοι ευχαριστηρίων δημιουργοί της να ήθελαν κυρίως να αναδείξουν την κάποτε ακμάζουσα ηλεκτρονική μουσική σκηνή της πόλης, όμως είναι αλήθεια ότι πολλά από τα ποσταρίσματα αναφέρονται γενικά στη νεανική διασκέδαση και στον ξεχωριστό χαρακτήρα που είχαν τα περισσότερα «μαγαζιά», χαρακτήρας πολύ μπροστά από εκείνα τα δεδομένα και σε μεγάλο βαθμό ισάξιος με όσα γίνονταν «εις τας Ευρώπας».

Άλλωστε, για να είμαστε δίκαιοι, τω καιρώ εκείνω της ουτοπικής αισιοδοξίας και της αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης δεν κολλούσαμε σε λεζάντες• μέσα στο ίδιο βράδυ ήμασταν ικανοί να ξεκινήσουμε για ένα... ποτάκι, να συνεχίσουμε με κάποιο λάιβ, να καταλήξουμε μετά από απρογραμμάτιστα ζιγκ ζαγκ εξίσου άνετα σε κάποιο θρυλικό υπόγειο ρεμπετάδικο ή σ’ ένα κλαμπ κρυμμένο σε παλιό βιομηχανικό χώρο, και στις 8 το πρωί να είμαστε κανονικότατα στη δουλειά ή στη σχολή (ή και στο σχολείο ακόμη!). Mainstream, grunge, ελληνικά, μπλουζιές, house και rave δεν ήταν ικανά να διαχωρίσουν έναν πρωτοεμφανιζόμενο ελληνικό νεαρόκοσμο, ασυνείδητα ίσως πιο ενωμένο από ποτέ. Μετά τα ομολογουμένως αιχμηρά κι ασπρόμαυρα 80s, διανύαμε πια την εποχή όταν αμφισβητούνταν και κατέρρεαν κάθε λογής όρια, κάθε λογής φόβοι, κάθε λογής στερεότυπα και διαχωριστικές γραμμές, όταν όλα και όλοι έρχονταν κοντά όσο ποτέ άλλοτε. Είχε ελάχιστη σημασία πόσα λεφτά είχαν οι γονείς σου, από πού ψώνιζες τα ρούχα σου, πού έμενες, τι σπούδαζες, από πού καταγόσουν, τι έτρωγες, τι κάπνιζες, τι πίστευες για ζωή, θάνατο κι όλα τα ενδιάμεσα. Κανείς δεν μιλούσε ενοχικά ή αυτάρεσκα για πειραματισμούς, καθώς μόνο αυτό γινόταν. Οι συμμετέχοντες σε εκείνο το non stop πάρτι, καλεσμένοι και ακάλεστοι, ένιωθαν ότι όλοι μιλούσαν με όλους, ότι όλοι χόρευαν με όλους, ότι όλοι ήταν πρόθυμοι να φλερτάρουν με όλους, ότι όλοι ήταν χαλαροί απέναντι σε όλους, ότι όλοι έδιναν ευκαιρίες σε όλους.

Ήταν ωραίο και -όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις- δεν κράτησε πολύ. Δέκα χρόνια μετά η Θεσσαλονίκη -και φυσικά κάθε άλλη πόλη στην Ελλάδα- είχε κατακτηθεί πλήρως από τους καναπέδες, τα πούρα, τα τεράστια ελληνάδικα, τα SUV με δόσεις, τα φιρμάτα ρούχα και αξεσουάρ, την ισοπεδωτική τάχα μποέμ αισθητική της αστακομακαρονάδας. Όλοι εκείνοι οι τόσο φευγάτοι νέοι άνθρωποι χάθηκαν μεταξύ τους. Έγιναν χρηματιστές, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, μαγαζάτορες, καλλιτέχνες ψυχολόγοι, κομπιουτεράδες, διαφημιστές, μαμάδες και μπαμπάδες, σκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας ή και του πλανήτη. Δεν απέκτησαν το κόμπλεξ του συμβιβασμένου επειδή απλούστατα ποτέ δεν πίστεψαν ότι είχαν αναλάβει κάποια ιερή αποστολή που όφειλαν να φέρουν σε πέρας. Τους κόλλησε άδικα η ρετσινιά των καλοπερασάκηδων, των παρτάκηδων και των απολιτικών, από κείνους τους λαλίστατους κάθε απόχρωσης, που ανέκαθεν έχτιζαν καριέρες βάζοντας ετικέτες στους πάντες και μοιράζοντάς τους κατόπιν σε κουτάκια.

Κι έρχεται ξαφνικά μια ομάδα στο φουμπού να στα θυμίσει όλα αυτά, και να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι εκείνα τα κεφάτα παιδιά παραμένουν εξίσου ενδιαφέροντα και ανοιχτόμυαλα, εξίσου ανάμεσα στην τρέλα και στον κυνισμό, εξίσου όμορφα, εξίσου κοντά μεταξύ τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αν κι έχεις άπειρα χρόνια να τους δεις, τελικά οι περισσότεροι εξακολουθούν να ζουν στη πόλη που τους σμίλεψε, να την αγαπούν με τον δικό τους τρόπο, και να θέλουν το καλύτερο γι’ αυτήν και τους ανθρώπους της, παραμένοντας ελεύθεροι κι ωραίοι μέσα στα ολόδικά τους τείχη. Πάντα μακριά από λεζάντες και κολλήματα, ευτυχώς ψιλοκολλημένοι μόνο σε κείνα τα απίθανα χρόνια του '90.