Θεσσαλονίκη Αμπαλαέο!

Κάθε έννοια δημόσιου χώρου έχει καταλυθεί σε αυτή την πόλη

Το προηγούμενο Σάββατο που η άνοιξη σπαρταρούσε σαν λυθρίνι κι ο ήλιος όμοιος με πλέιμεικερ μοίραζε θερμοφόρες ασίστ, κατέβηκα στο κέντρο που έσφυζε από κόσμο. Εκατοντάδες χιλιάδων Θεσσαλονικέων είχαν καταλάβει τραπεζοκαθίσματα και πεζόδρομους, η πόλη έδειχνε βυθισμένη σε μια γαλήνια μακαριότητα. Τσιπουράκια, φραπόγαλα, οχλαγωγία, παράνομο παρκάρισμα παντού, λαός στοιβαγμένος μέσα σε παραπήγματα, αφού αυτή είναι η λέξη που αρμόζει για αυτές τις άθλιες κατασκευές που μέσα τους μαντρώνουν τον κόσμο, καφέ-μπαρ, ταβερνεία, παγωτογιαουρτάδικα και κάθε άλλου είδους επιχείρηση αυτού του ιδιότυπου success story της μαζικής εστίασης. Κάθε έννοια δημόσιου χώρου έχει καταλυθεί σε αυτή την πόλη. Έμοιαζε όμως αυτό το τριτοκοσμικό μπάχαλο να ενοχλεί μόνο εμένα.

Monoscopic (graphic design)

Αν έγραφα αυτή την ανταπόκριση πριν τέσσερα χρόνια, παραμονές δηλαδή δημοτικών εκλογών, το επιμύθιο θα ήταν απλό: αυτή είναι η αισθητική του Ψωμιαδοπαπαγεωργοπουλισμού, έτσι αντιλαμβάνεται την αστική διαβίωση η παράταξη που θεωρεί την πόλη βιλαέτι της, η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από μια αλλαγή εδώ και τώρα, όλες μας οι ελπίδες στην Πρωτοβουλία του Μπουτάρη και μπλα μπλα μπλα. Μόνο που τέσσερα χρόνια μετά, το προηγούμενο Σάββατο το μπάχαλο, ο αχταρμάς κι όλο αυτό το βάσανο που πονούσε τα μάτια μου, δυσκόλευε την κίνησή μου και μου προξενούσε αφόρητη δυσφορία δεν είχε τα πρότερα άλλοθι. Η διοίκηση Μπουτάρη είναι αυτή που πρέπει και να λογοδοτήσει αλλά και να εξηγήσει τι απέγινε το όραμα για εκείνη τη Θεσσαλονίκη που επαγγέλθηκε και τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια και είναι αδύνατο να ελέγξει την κατάντια της πόλης σήμερα.

Visual Poetry από τους Designers United και την Ειρήνη Βακαλοπούλου

Ωραία τα τατουάζ, το σκουλαρίκι, η μποέμ νεοτερική φιγούρα και η γλυκιά αθυροστομία του κυρ-Γιάννη, αλλά είναι αδύνατον αυτά και μόνο να είναι τα όπλα στη φαρέτρα του: πως δηλαδή μας απάλλαξε από τους πρώην κιτς ομολόγους του και όσο κι αν τα πράγματα είναι δύσκολα, ένας άλλος αέρας φυσάει στη Θεσσαλονίκη απαλλαγμένος από τις φαιδρότητες του παρελθόντος. Το τελευταίο βέβαια πράγμα με το οποίο έδειχναν να ασχολούνται οι Θεσσαλονικείς το προηγούμενο Σάββατο, που παρόλα τα δεινά του αστικού βίου μας αρκούσε και μόνο η γλυκιά ανοιξιάτικη ζέστη για να ξεχαστούμε και να βυθιστούμε στην ευδαιμονία του γουίκεντ, ήταν οι συζητήσεις για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Λίγες μέρες πριν, ο Σταύρος Καλαφάτης που θα αντιπαρατεθεί με τον Μπουτάρη ανακοίνωσε το όνομα και κάποιες προγραμματικές θέσεις του συνδυασμού του που τιτλοφορείται «Θεσσαλονίκη - Εντάξει».

James Enox (sketch)

Απορώ ποιος το σκέφτηκε αυτό το δυσκοίλιο, ανέμπνευστο και άχρωμο όνομα, πάντως η καζούρα δίνει και παίρνει, αφού η λέξη εντάξει στα πέριξ του γηπέδου της Τούμπας χρησιμοποιείται για να ντύσει συνθήματα μισομαστουρωμένων παοκί που την κοτσάρουν σε ποιήματα-πονήματα τύπου «Πάοκ ξέρω ’γω, ξέρω ’γω εντάξει, παίξε για την πάρτη μας και γάμα τους δεκάξι». Περισσότερα για τη σημασία του επιρρήματος εντάξει και τη χρήση του από τα παιδιά της κερκίδας στο portal των δημοσιογράφων του Πάοκ, Paok24. «Ίσως είναι το πιο σουρεαλιστικό σύνθημα που ακούστηκε ποτέ στα ελληνικά γήπεδα, καθώς αφενός δεν έχει νόημα, αφετέρου πάντα ξεσήκωνε τους φίλους του Πάοκ στη Θύρα 4. Ακούστηκε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Στο πέρασμα των χρόνων μετατράπηκε σε “Πάοκ ξέρω ’γω και επειδή εντάξει”, ενώ ουκ ολίγες φορές αλλάζει και η σειρά των λέξεων. Πολύ αργότερα “έκλεψαν” το σύνθημα οι οπαδοί της Δάφνης στο μπάσκετ, και ξενέρωσε όλος ο κόσμος».

Μετά το σλάλομ μέσα από αυτή τη Θεσσαλονίκη με αισθητική νεοκυριλέ φαβέλας, κατάφερα να φτάσω στο λιμάνι όπου στις αίθουσές του ολοκληρώνονταν το 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

Collage art του Γιώργου Βογιατζίδη

Βγαίνοντας από τις προβολές είχε πέσει νύχτα, χιλιάδες λαού υπό την ίδια συνθήκη-μποτιλιάρισμα, παράνομο παρκάρισμα, στοίβαγμα στα παραπήγματα υπαίθριας διαβίωσης προσπαθούσαν να γλεντήσουν και να επικοινωνήσουν. Κοίταξα την πόλη συμπονετικά, προσπάθησα να τη δικαιολογήσω όλη αυτή τη σκυλάδικη κατά βάση συνθήκη. Όμως δεν μου βγήκε με τίποτα. Ανηφορίζοντας για το πάνω πάτωμα της Άνω Πόλης, ένα παραπονιάρικο no future βγήκε από τα στήθια μου.

Info: Poster exhibition. Έως 3 Απριλίου στο Bord de l’eau Design Factory, Εγνατίας 45. Οκτώ αφίσες φτιαγμένες από οκτώ δημιουργικές ματιές εκτίθενται και πωλούνται προς 25 ευρώ η μία. Τις υπογράφουν οι: Γιώργος Βογιατζίδης (collage), Γιώργος Κόφτης (ζωγραφική), Monoscopic (graphic design), James Enox (sketch), Fanis Rami (φωτογραφία), Designers United και Ειρήνη Βακαλοπούλου (οπτικοποιημένη ποίηση), Lane Collage (collage) και Super 8mm beatnik ethnographic productions (telecommunications).