Και αυτό θα περάσει

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Ησυχία πολύ ησυχία. Έξω από το σούπερ-μάρκετ περιμένουν άνθρωποι σε μια ουρά με κενά αέρος. Κανείς δεστροβιλίζεται δυστυχώς, ίσως μόνο μέσα του. Κοιτάζω τον δρόμο, ένας οδηγός αυτοκινήτου φοράει τη μάσκα μιας χρήσης και πλαστικά γάντια, ενόσω οδηγεί. Φτάνει η σειρά μου. Έχω μια κάρτα εισόδου και πρέπει να καταστρατηγήσω τις κινήσεις μου μέσα στους διαδρόμους, να αποφύγω πελάτες και προσωπικό, για να μην αγγιχτούμε με κανέναν. Δεν ξέρω σε ποιο φιλμ επιστημονικής φαντασίας παίζω. Ο κ. Μπάμπης από τον πάγκο των τυριών έχει μεταφερθεί στο μανάβικο. Με ρωτάει αν ξέμεινα εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Τού λέω «ναι» χαμογελαστά, αλλά δεν έχω όρεξη να συνεχίσω τη συζήτηση μαζί του. Άλλες φορές τον ρωτάω αν είναι καλά και πώς είναι η μέρα του. Εκείνος όμως έχει όρεξη για κουβέντα. «Είναι καιρός για διάβασμα και για ταινίες», μού λέει και γνέφω καταφατικά. Δεν θέλω να ακούσω ξανά για βιβλία και ταινίες.

Μιλάμε με τον φίλο μου τον Σταύρο. Μού στέλνει κείμενα για να διαβάσω, για τον αιχμάλωτο ακροβάτη στο στρατόπεδο που κατάφερε και επιβίωσε κάνοντας πιλάτες, το κείμενο του Αυγουστίνου Ζενάκου για τον εγκλεισμό που διάβασα ξανά και ξανά. «Πώς θα την παλέψουμε Ελένη; Είπαν ότι όλο αυτό θα διαρκέσει πολύ», μού γράφει. Δεν ξέρω τι να του απαντήσω, φοβάμαι και εγώ, όπως όλοι μας. Το αύριο είναι ακόμα μακριά και εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε ένα τώρα, μεγάλο, μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι το πώς θα βγει και αυτή η μέρα. Στα 10+ χρόνια κρίσης, αυτό μάθαμε να κάνουμε, να επιβιώνουμε. Πιο πολύ επιβιώναμε, παρά ζούσαμε. Ίσως τώρα θα μάθουμε και να ζούμε. Θυμάμαι μέσα σε αυτά τα σκοτεινά χρόνια, που κανείς μας δεν πρέπει να ξεχάσει, άνθρωποι πήδαγαν από τα μπαλκόνια. Τώρα οι άνθρωποι κάθονται στα μπαλκόνια και χτυπάνε παλαμάκια.

Δεν θέλω να κάτσω άλλο σπίτι. Δεν θέλω να ακούω άλλο για νεκρούς, κρούσματα, για μηνύματα στο 13033, για καραντίνες, απολύσεις και για την επερχόμενη οικονομική κρίση. Θέλω ένα διάλειμμα. Θυμάμαι το καλοκαίρι είχα γράψει ένα κείμενο ύστερα από την επιστροφή μου από την Αμερική. Είχα φύγει από τη Νέα Υόρκη, ή η Νέα Υόρκη με είχε διώξει, δε ξέρω τι από τα δυο συνέβη πραγματικά. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να βρω δουλειά εκεί, αλλά δεν είχα την πολυπόθητη πράσινη κάρτα. Έπρεπε να έκανα ένα λευκό γάμο, αλλά δεν πρόλαβα, βλακεία μου. Στο κείμενο ήμουν θυμωμένη με εμένα, με την Ελλάδα, με την κατάσταση εδώ και είχα γράψει χαρακτηριστικά ότι «η Αθήνα είναι γεμάτη μιζέρια από τα αποκαΐδια της κρίσης. Η μόνη επικερδής επιχείρηση είναι το airbnb, που έχει εκτοξεύσει τις τιμές των ενοικίων στα ύψη. Η επιστροφή στην κανονικότητα μοιάζει δύσκολη, σχεδόν ανυπόφορη». Οι αναγνώστες στα κοινωνικά δίκτυα με έβριζαν για την απαισιοδοξία μου. Και σκέφτομαι τα συνεχόμενα χτυπήματα στα πόδια, όλη αυτή την επιμήκυνση του χρόνου, την αναβολή από τη ζωή και από τα θέλω μας. Και φέρνω στο νου μου, ένα απαίσιο κάδρο στο σπίτι της γιαγιάς μου, με κεντημένη μέσα του την πρόταση «Και Αυτό Θα Περάσει».

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή….