Η Ελένη Σταματούκου γράφει το δικό της ημερολόγιο, μένοντας σπίτι κι ακούγοντας The Boy, ξανά και ξανά.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Δευτέρα. Σήμερα σηκώθηκα το πρωί και έπλυνα το πρόσωπό μου, βούρτσισα τα δόντια μου, έστρωσα το κρεβάτι μου, φόρεσα ένα τζιν και ένα φούτερ και έβαλα ένα κόκκινο κραγιόν. Είχα πάρει ένα λευκό μακρύ φόρεμα με μαύρες ακανόνιστες βούλες, θα το φόραγα όταν θα πήγαινα 1 Απριλίου στην Περούτζια, μαζί με ένα ζευγάρι μαύρες γόβες. Τώρα είμαι με τις παντόφλες και ένα ζευγάρι μπλε κάλτσες που τις φοράω όταν κοιμάμαι. Ανοίγω τα παράθυρα και βγαίνω στο μπαλκόνι. Αρχίζω και ανακαλύπτω τους γείτονές μου. Στον τέταρτο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας μένει μια οικογένεια, στον πρώτο μια φοιτήτρια, στον έκτο ένα νεαρό ζευγάρι. Κοιταζόμαστε μέσα από τα παραθυρόφυλλα και κλεφτά πίσω από τις ξεθωριασμένες από τον ήλιο κουρτίνες. Σήμερα δεν έχει ήλιο, για τις επόμενες μέρες δεν θα έχει ήλιο.
Τρίτη. Στέκομαι κάτω από το ντουζ για ώρες μέχρι να μουλιάσουν τα χέρια μου, μέχρι που να μη φαίνονται πια οι γραμμές πάνω στην παλάμη μου. Μονάχα η γραμμή της καρδιάς η πιο βαθιά, αυτή δεν εξαφανίζεται. Ακούω τον The Boy. «Θα μετρήσουμε μέχρι το τρία και θα πούμε ταυτόχρονα το αγαπημένο μας μέρος στη Γη. 1-2-3 Εδώ. Μαζί σου». Μαζί σου, επαναλαμβάνω δυνατά μέσα μου. Με την φίλη μου την Έλλη είχαμε σκοπό, πριν γίνουν όλα αυτά, να πάμε στον Πέτρο και να κάνουμε τατουάζ. Εκείνη θα έκανε έναν ιππόκαμπο και εγώ μια θάλασσα χαμηλά στο πίσω μέρος του ποδιού μου. Και σκέφτομαι τη θάλασσα το καλοκαίρι στο νησί.
Τετάρτη. Σήμερα νιώθω δυνατή. Σήμερα πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Διαβάζω στο facebook για τη νέα στήλη που εγκαινίασε το Solomon όπου οι αναγνώστες καλούνται να γίνουν αφηγητές της κοινής ιστορίας που ζούμε, στέλνοντας τα δικά τους ηχογραφημένα, βιντεοσκοπημένα και γραπτά μηνύματα. Τι ιστορία έχω να πω εγώ; Καμία. Αναρωτιέμαι αν έχουν αυξηθεί οι κρίσεις πανικού, η χρήση ψυχοφαρμάκων, η κατανάλωση αλκοόλ, η ενδοοικογενειακή βία, οι άστεγοι, οι γυναίκες και οι άνδρες που κάνουν πιάτσα στους δρόμους και τα τζάνκια τι έχουν απογίνει;
Πέμπτη. Σήμερα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Σηκώθηκα στις 3 το ξημέρωμα, άνοιξα τον υπολογιστή και έβλεπα trash videos μέχρι να με πάρει ξανά ο ύπνος. Έστειλα μήνυμα για να βγω έξω, να πάω στο σούπερ-μάρκετ, όχι για να πάρω πράγματα, αλλά για να βγω απλά έξω. Θα τους πω ψέματα ότι έχω σκύλο, ότι φροντίζω έναν μεγάλο άνθρωπο, ότι είμαι ασθενής της ψυχής για να βγαίνω έξω και να βλέπω τον ήλιο. Έχω γίνει πιο συναισθηματική, πιο ευαίσθητη. Η ψυχολογία μου αλλάζει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, νικάει τον χρόνο, τρέχει πιο γρήγορα και από ταχύτητα φωτός, γίνεται δρομέας μεγάλων αποστάσεων.
Παρασκευή. Κι όταν τελειώσει όλο αυτό, άραγε εμείς θα αλλάξουμε; Θα γίνουμε πιο άνθρωποι; Ή πάλι θα τρέχουμε για ένα καλύτερο σπίτι, μια καλύτερη δουλειά, ένα καλύτερο αυτοκίνητο, θα κάνουμε πόλεμο, θα πληγώνουμε ο ένας τον άλλον, δεν θα μιλάμε, δεν θα αγγιζόμαστε, θα είμαστε φοβισμένοι; Τότε γιατί έγινε όλο αυτό; Για να μην είμαστε μαζί; Ακούω τον The Boy, ξανά και ξανά. Μετράω μαζί του 1, 2, 3. Εδώ, μαζί σου.
Σάββατο και Κυριακή. Θα συναντηθώ με φίλους να πιούμε λίγο κρασί και να μιλήσουμε μέσα από οθόνες που ελαχιστοποιούν τις αποστάσεις. Ποιος το περίμενε οι οθόνες να μας φέρνουν πιο κοντά…
17°
