Στιγμιότυπα από τη Θεσσαλονίκη τον καιρό του κορωνοϊού και με τα γεγονότα στα σύνορα
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Πέμπτη βράδυ, η πορεία περνάει από τον πιο εμπορικό δρόμο της πόλης, την Τσιμισκή. Τα παράθυρα των πολυκατοικιών είναι ερμητικά κλειστά, κανείς δεν είναι στα μπαλκόνια, μόνο μια κυρία μεγάλης ηλικίας έχει βγει και παρατηρεί το πλήθος. Κάποια μαγαζιά είναι ανοιχτά, αλλά ο κόσμος που άλλες φορές κατέκλυζε την αγορά έχει «εξαφανιστεί», μόνο κάτι γυναίκες ψωνίζουν από αλυσίδα γνωστής εταιρείας καλλυντικών, «έκπτωση 50% σε όλα τα είδη», διαβάζω πάνω στη βιτρίνα του καταστήματος. Ο κόσμος φωνάζει συνθήματα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Γονείς με τα παιδιά τους, φοιτητές και άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών προχωράνε μαζί πάνω στην άσφαλτο. Τα ΜΑΤ παρατηρούν το ειρηνικό πλήθος από απόσταση ασφαλείας. Οι ασπίδες τους είναι κατεβασμένες στο έδαφος, μόνο τα κράνη τους παραμένουν κολλημένα στο κεφάλι τους. Αναρωτιέμαι αν ασφυκτιούν μέσα σε αυτά.
Παρασκευή βράδυ, μια μάσκα προσώπου μιας χρήσης είναι πεταμένη στο πεζοδρόμιο. Η πόλη είναι σχεδόν άδεια. Ο φίλος βγάζει φωτογραφίες τον Θερμαϊκό και το κενό που αφήνουν οι πολυκατοικίες στον ουρανό. Ένα παιδί πάνω σε ένα πατίνι σταματάει και του ζητάει να τον βγάλει μια φωτογραφία, η μητέρα του πλησιάζει και μαζί με τον γιο της παρατηρούν τον φωτογράφο. Η γυναίκα σέρνει ένα καροτσάκι λαϊκής που έχει δεμένο πάνω του ένα μικρό ραδιόφωνο που παίζει λαϊκά τραγούδια. «Σε αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» λέει ο Μητροπάνος και εκείνη παρακινεί τον γιο της στα τσιγγάνικα να φύγουν. Πάνω σε μια βιτρίνα, μια επιγραφή με νέον ροζ χρώμα λέει ότι «Love is free». Τίποτα δεν θυμίζει Παρασκευή βράδυ. Ίσως φταίει το αντισηπτικό χεριών, που κουβαλάμε όλοι στις τσέπες μας.
Σάββατο πρωί, μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους δημοσιογράφους που είναι στον Έβρο και καλύπτουν τα γεγονότα. Διαβάζω ειδήσεις, ανοίγω την τηλεόραση, κλείνω την τηλεόραση. Η Σβώλου παραμένει σχεδόν ατάραχη από τα όσα συμβαίνουν. Κόσμος μπαινοβγαίνει στα σούπερ-μάρκετ, στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» άνθρωποι πίνουν καφέ και διαβάζουν βιβλία, στο Χέμινγουεϊ οι γνωστοί άγνωστοι συζητάνε για τον κορωνοϊό και για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που αναβλήθηκε, για τα ντοκιμαντέρ που διάλεξαν να δουν, για τον Τζιμ Τζάρμους και τη Σάρα Ντράιβερ που είναι από πάντα μαζί.
Κυριακή πρωί, ετοιμάζομαι να πάω στην έκθεση «Βάλ' τους Χ - Ο Μαύρος Χάρτης της Ρατσιστικής Βίας» στο MOMus - Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η έκθεση, διαβάζω στο ενημερωτικό φυλλάδιο, σχεδιάστηκε με σκοπό να αναδείξει την αφανή εγκληματικότητα που συνδέεται με τις ρατσιστικές επιθέσεις στον δημόσιο χώρο. 25 δημιουργοί συνεργάστηκαν και οπτικοποίησαν έναν αντιρατσιστικό χάρτη κατά της βίας. Σήμερα, η έκθεση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Ο Γιάννης Λαγός, κατηγορούμενος για ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης στη δίκη της Χρυσής Αυγής, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον Έβρο προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί των θυμό των ανθρώπων εκεί για την αδιέξοδη ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική.
12°
