Πέρασε στο ντούκου, γιατί η μεγάλη αυτή ανακάλυψη, εφεύρεση, εξωστρεφής καινοτομία, πώς αλλιώς να την πω δεν ξέρω, συνέβη την περίοδο που, στη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν μόδα η επιστροφή στις παραδοσιακές γεύσεις της πατρίδας μας.
Κοινώς οι τρέντηδες δεν ένιωθαν φουλ γευστικό οργασμό με λαδοτύρια Μυτιλήνης, θραψαλάκια αλιευμένα στον Παγασητικό και σαλαμάκια Λευκάδος. Ήταν η εποχή που το να τρως τραμενζίνι όπως Φλωρεντία, ριζότο με φράουλα Μαδαγασκάρης και αργεντίνικο στέικ σε καθιστούσε αυτόματα πολίτη του κόσμου. Έτσι το Σουβλούρι, αυτή η «καινοτομία» για τον ουρανίσκο που εφηύρε ο δαιμόνιος Δημήτρης Εικοσιδυός της σουβλακερί «Ντερλικατέσεν», δεν έγινε viral και δεν εξυμνήθηκε από τους απανταχού ειδήμονες food bloggers.
Τι έκανε ο Εικοσιδυός τότε; Πήρε μια θεσσαλονικιώτικη γεύση trademark, κουλούρι με σουσάμι δηλαδή, έβαλε μέσα της να αναπαύονται στοργικά ντομάτες μαρούλια και σος μουστάρδας και κότσαρε στο καπάκι σουβλάκια από baby γουρουνόπουλα Καστοριάς, την πιάνεις τη φάση: το σουβλάκι αλλιώς. Όμως δεν έγινε τάση, δεν αποθεώθηκε, απεναντίας πολλοί λόγω της ονομασίας σουβλούρι μίλησαν για μια γεύση που περισσότερο παραπέμπει σε χιούμορ Μάρκου Σεφερλή. Ίσως να φταίει και το ότι το όνομα Άντονι Μπουρντέν δεν είχε σκάσει στις τηλεοράσεις.
Το street food, άλλοι το λένε και «ένα βρόμικο στα όρθια», ήταν η γευστική κουλτούρα όσων δεν σκάμπαζαν από restaumania. Τα σουβλάκια ήταν πασέ, ήταν οι απόκληροι και οι παρίες μιας κοινωνίας που ζούσε μόνο για πορτσίνια Ταϊλάνδης και σολομούς Υεμένης. Λίγοι συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό μου και όταν έλεγα πως, αν ο Άντονι Μπουρντέν γνώριζε τον Δημήτρη Εικοσιδυό, το σουβλούρι θα ήταν η αρχή μιας υπέροχης φιλίας.
Μετά ήρθε η κρίση και τα χλιδάτα γεύματα σε εστιατόρια με ακαταλαβίστικους κατάλογους υποχώρησαν. Επιστροφή στην απλότητα, στις πατροπαράδοτες γεύσεις, τι να κλάσει το νορβηγικό σκουμπρί μπροστά στη βραστή κατσίκα Σαμοθράκης; Έγινε μόδα το γευστικό αυτομαστίγωμα σε περιοδικά και μπλογκ, χιλιάδες μετανοημένων γκουρμεδίστας ζητούσαν έμπρακτη συγγνώμη κοινωνώντας με Μοσχάτα Λήμνου, αυτοί που παλιά, αν δεν έσφιγγαν καλιφορνέζικα καμπερνέ, τους ήταν αδύνατον να δηλώσουν πλήρεις κι ευτυχισμένοι.
Πριν λίγες μέρες η Θεσσαλονίκη, πατρίδα όλων των τάσεων, γέννησε το Μπουγατσάν. Είναι το νέο viral, ο εμπνευστής του εδώ και μια εβδομάδα κυκλοφορεί στους δρόμους και τα βλέμματα των περαστικών τον χαϊδεύουν με το ίδιο κλέος που χάιδευαν παλιά τον Κούδα, όταν έπαιρνε το διπλό στο Καραϊσκάκη: λατρεία λέμεεεε, διαδώστε, το Μπουγατσάν είναι παριζιάνικης έμπνευσης κρουασάν τίγκα στην κρέμα μπουγάτσα με κανέλα, όταν ο Θερμαϊκός συναντά τον Σηκουάνα και τα μπουγατσάδικα της Εγνατίας τις πατισερί του Σεν Ζερμέν. Κι αν πω πως κι αυτή η λέξη μου θυμίζει Μάρκο Σεφερλή, θα θεωρηθώ προβοκάτορας και εχθρός του λαού. Πως μου είναι αδύνατο να πανηγυρίσω μια γευστική νίκη της πόλης μας, η οποία χάρη στο Μπουγατσάν, που υποθέτω είναι θέμα χρόνου να μπει στη Βικιπαίδεια και να κατοχυρωθεί στο Υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Το οποίο Μπουγατσάν σημειώνει θρίαμβο που παράγει χειροκρότημα αντίστοιχο με αυτό προς τον Γκάλη που, όταν έκανε λέι απ, έμοιαζε να σταματάει στον αέρα. Μπουγατσάν λοιπόν, ο νέος θρίαμβος και το talk of the town.
Κι απορώ πώς ακόμα κάθονται οι Μπουτάρης και Καλαφάτης και δεν δίνουν μάχη για το ποιος θα πρωτοεντάξει στο ψηφοδέλτιό του το σεφ μπουγατσανοεφευρέτη. Αφού για αυτό μιλάει ο κόσμος στο βορρά, συμβαίνει τώρα, σαρώνει στο διαδίκτυο, πέφτουν πολλά likes. Και ίσως το Μπουγατσάν να δείχνει και ένα νέο δρόμο αντίληψης για τα κοινά. Καλαφάρης, δηλαδή. Κατά το κρουασάν και μπουγάτσα, Εγνατία και Παρίσι, Καλαφάτης και Μπουτάρης. Αστική δεξιά και κεντροαριστερό μποεμιλίκι, ΠΑΟΚ και Άρης, clean face και tattoo maniac, τι να λέμε τώρα. Ο τέλειος δήμαρχος! Τα είχε γράψει και τα είχε πει ο Μάρκος Σεφερλής από τον προηγούμενο αιώνα: αχαχούχα!
O Στέλιος Ντεξής και η Μυρτώ Βουνάτσου είναι καλλιτέχνες κι όχι μπουγατσανοσέφ! Συμμετέχουν στην έκθεση «Hyperreality», που εγκαινιάζεται την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου στο K&K Showroom
7°
