«Αλήθεια, υπάρχει ποίηση, γραμμένη όμως από νέους ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη σήμερα; Γιατί έχω την εντύπωση πως “στο άθλημα” –μιλάω για το τι συμβαίνει στο μυαλό του περισσότερου κόσμου– τα ονόματα που κοντά δύο αιώνες την έχουν μονοπώλιο είναι τα γνωστά: Χριστιανόπουλος, Αλαβέρα, Μέρκος, Βαρβιτσιώτης, τέλος. Σαν να μην υπάρχουν νέοι ποιητές, αυτή είναι η εντύπωσή μου. Ή, ακόμα κι αν υπάρχουν, οι λέξεις τους ακολουθούν υπόγειες διαδρομές, δεν τις βλέπει το φως της δημοσιότητας, δεν τους κάνουν αφιερώματα οι εφημερίδες ούτε τις απαγγέλλουν σε καφενεία όπου συχνάζουν. Αν συχνάζουν».
Με την Έλσα Κορνέτη ανταμώσαμε σε ένα κεντρικό μπαρ. Η γκαρσόνα μάς έφερε τασάκι, αλλά μας προειδοποίησε ότι καπνίζουμε υπ’ ευθύνη μας με κίνδυνο να πληρώσουμε ένα πεντακοσάρικο, αν γίνει ντου και μας πιάσουν. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες, που επανενεργοποιήθηκε η αντικαπνιστική διάταξη, γίνεται πογκρόμ. Η Έλσα Κορνέτη είναι ποιήτρια, έχει εκδώσει μια δεκάδα συλλογές, γνωριστήκαμε στις αρχές της νέας χρονιάς, όπου και μου χάρισε την τελευταία της με τίτλο «Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας». Ήταν από τους πρωτεργάτες κάποιων slam poetry δράσεων που συνέβησαν στην πόλη τα τελευταία χρόνια, γελά με τα περί Χριστιανόπουλου και άλλων ονομάτων που της παραθέτω, απαντώντας μου πως έχω δίκιο: Οι νέοι ποιητές αυτής της πόλης έχουν, όπως ο καθένας άλλωστε στην Ελλάδα, να ανταγωνιστούν το κλέος του χθες, πρέπει να δώσουν μάχη για να τους πάρουν οι «σοβαροί» λογοτεχνικοί κύκλοι της Θεσσαλονίκης στα σοβαρά.
Το τελευταίο της βιβλίο έχει μερικούς αφορισμούς και μερικές σκέψεις που καίνε: «Το μελόδραμα είναι η έγχρωμη οδός διαφυγής για όσους πλήττουν σε ασπρόμαυρο περιβάλλον. / Ο κίνδυνος είναι το πιο αποτελεσματικό αφροδισιακό. Η άγνοιά του ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. / Όλοι οι αναλώσιμοι άνθρωποι υποκύπτουν στην επιτακτική εντολή διαιώνισης του είδους. / Οι άγριοι αλληλοεξοντώνονται. Οι εξημερωμένοι αλληλοεξαπατώνται. Αυτή είναι η προβλέψιμη μοίρα των εξελιγμένων πιθήκων».
Οι πιο τολμηροί δίπλα μας καπνίζουν όπως παλιά, παράνομοι, στο λεωφορείο ή στο σινεμά, κρατώντας το τσιγάρο ανάποδα, με την καύτρα προστατευμένη μέσα στη χούφτα. Υποθέτω πως αυτή η αίσθηση της παρανομίας κάνει την τζούρα γλυκύτερη. Η έξαψη και η αδρεναλίνη λάμπουν στα μάτια τους. Πώς βλέπεις, Έλσα, τη Θεσσαλονίκη; «Σ’ αυτήν την υπέργεια πόλη όσο η υγρασία της ατμόσφαιρας εναλλάσσεται με την ξηρασία της τέχνης οι μούμιες της ποίησης πυκνώνουν γύρω σου. Τα απολιθώματα της Ποίησης πληθαίνουν μπροστά σου. Οι μούμιες κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Οι μούμιες αποφασίζουν. Κι η αέναη πάλη συνεχίζεται. Η αέναη πάλη ανάμεσα σε τρελούς και λογικούς είναι αιώνια. Η πόλη ζει αναπνέοντας πεισματικά αλμυρό οξυγόνο και στην αρένα της ζωής επιβιώνει όποιος τον Άλλον πρώτος εκτοπίσει. Οι γρονθοκοπημένοι τρελοί καθώς αποχωρούν ολοένα κάτι ψιθυρίζουν σε μια γλώσσα άγνωστη που οι λογικοί ποτέ δεν θα καταλάβουν. Πότε ήταν αλήθεια; Ήταν τότε που αποφάσισαν τη μεγάλη ανατροπή: H Κόλαση επάνω, ο Παράδεισος κάτω».
Ψάξτε τις λέξεις της Κορνέτη, ψάξτε για την άλλη Θεσσαλονίκη πέρα από την αυτονόητη που συχνάζει στα καφέ «Mikel», γλεντάει στα τσιπουράδικα, «κρεπάρει» στο Ναυαρίνο και «αριστοτελιάζεται» με θέα τη θάλασσα. Υπάρχει! Κι έχει έναν άλλο κώδικα επικοινωνίας, όπως το διαβάζω στο «Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας»: «Η πραγματικότητα είναι / ότι είμαστε όλοι μόνοι μας / ο κόσμος / ο Ηρακλής / η ομάδα». Αυτό το έγραψες γιατί είσαι ηρακλάκι, Έλσα; Η απάντησή της με στέλνει: «Όχι, δεν είναι δικό μου, παρότι το μετέφερα αυτούσιο. Είναι η φωνή εκφωνητή όπως την αποστήθισα ακούγοντάς την στο ταξί στις 18/6/09, καθώς πήγαινα για το σπίτι».
Το «Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας» της Θεσσαλονικιάς ποιήτριας Έλσας Κορνέτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκούτσι
11°
