Ένα εργοστάσιο σοκολάτας στην Ολύμπου

Το «One sweet day» είναι στην οδό Ολύμπου. Περικυκλωμένο από φοιτητικά καπηλειά, παλαιοπωλεία, δεκάδες βιτρίνες άδειων «ενοικιάζεται», γέρικες πολυκατοικίες που στάζουν ραγίσματα στις προσόψεις, υγρασία και χειμώνα. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να περάσεις την πόρτα του και από συνθήκες μετεωρολογικού ψύχους και πολεοδομικής «παγωνιάς» να νιώσεις τη ζεστασιά του να σε κατακλύζει. Το έφτιαξε ο φωτογράφος Γιώργος Ζαρζώνης, δεινός ταξιδευτής και πρώτο όνομα στον περιοδικό Τύπο, τότε που τα μέσα παράγγελναν ταξιδιωτικά θέματα για τις Πρέσπες ή την Κούβα ή τον Αρκτικό Κύκλο.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους φωτογράφους της χρυσής εποχής του ελληνικού Τύπου, που μέσα σε μία νύχτα είτε αναγκάστηκαν να περάσουν στην ανεργία είτε να πουλούν τα καλούδια τους για ψίχουλα, ο δαιμόνιος Ζαρζώνης από την Ελασσόνα πέρασε στην επόμενη διάσταση, αυτή που πλέον η νέα τάση περιγράφει ως «success story, καινοτομία, εξωστρέφεια» και μπλα μπλα μπλα, έλα στο TEDX και πες μας πώς τα κατάφερες, φίλε, και ανατροφοδότησες τη ζωή σου και την τέχνη σου χωρίς να ανοίξει ρουθούνι! Γιατί αυτό έκανε ο δαιμόνιος αυτός Θεσσαλός. Αντί για τη φωτογραφική μηχανή δουλεύει με τη σοκολάτα ως πρώτη ύλη. Αλλά τα ταξίδια, ταξίδια.

«Τρώω τη φλασιά όταν βρίσκομαι στην Αβάνα, σουτάρω εικόνες για μια μελλοντική έκδοση-άλμπουμ για την κουλτούρα του πούρου και του ρουμιού. Μαθαίνω πως στην πόλη Μπαρακόα, στα τροπικά βάθη του νησιού, υπάρχει μια σοκολατερί όπου μπορείς και να γευτείς και δεις πώς μαγειρεύονται μυθικές γεύσεις που δεν έχει δοκιμάσει άνθρωπος. Μία μέρα πήγαινε-έλα ταξίδι σε κακοτράχαλο δρόμο χωρίς εξαερισμό στο αμάξι και με τα παράθυρα κλειστά μην τυχόν και εισβάλουν πετούμενα που δαγκώνουν δολοφονικά, φτάνω στο Μπαρακόα, που δεν το λες και τουριστικό προορισμό, οπότε εύλογα οι ντόπιοι με περνάνε για ούφο. Εκεί μαγεύομαι, καθώς βλέπω την ιδιοκτήτρια να ανακατεύει τα εκχυλίσματα, να μιξάρει μέσα τους από κρεμμύδια και μανιτάρια μέχρι τζίντζερ και μαστίχες και να με κερνά θεσπέσιες γεύσεις προς βρώση ή προς πόση. Ερωτεύτηκα τη σοκολάτα και πολύ πριν σκάσει η κρίση, πες από φώτιση ή εσωτερική παρόρμηση, αποφασίζω να μάθω τα πάντα για αυτήν. Χάνομαι σε παριζιάνικες σοκολατερί, αφού οι Γάλλοι είναι νούμερο ένα πότες του είδους, και σε βελγικές μικρές μονάδες που συσκευάζουν τα σοκολατάκια τους λες και τυλίγουν διαμάντια Καρτιέ. Στην Ελβετία όπου ο μέσος Ελβετός καταναλώνει 6,3 κιλά σοκολάτας το χρόνο, μαθαίνω πώς να τη φτιάχνω κάνοντας τολμηρά πειράματα. Νιώθω έτοιμος και βρίσκοντας ένα φτηνό χώρο στην Ολύμπου, ανοίγω το “One sweet day”».

Το μαγαζί πήγε στόμα-στόμα κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά. Εκτός πιάτσας, αφού όλα στη Θεσσαλονίκη κινούνται στο κέντρο, μαζεύει στην αρχή φίλους του Γιώργου, ηθοποιούς, ζωγράφους, τραγουδιστές, συναδέλφους φωτογράφους που έρχονται και ξανάρχονται, εφόσον δεν υπάρχει στην πόλη το ρόφημα «Σοκολάτα των Μάγιας» που σερβίρει με 11 μπαχάρια, τα οποία παρασκευάζει στο σπίτι του. Ο διάκοσμος είναι ο ορισμός του mix’n’match. Παλιές Leica και βικτοριανές πολυθρόνες, αφίσες Μπελ Επόκ, καναπέδες Τσέστερφιλντ, μουσική τζαζ από Τζάνγκο Ρέινχαρτ έως Ζοσεφίνα Μπέικερ και φόρα παρτίδα μπροστά σου τα καζάνια που φτιάχνονται τα αποστάγματα.

Συνολικά εδώ μπορείς να το γλεντήσεις με 17 ζαρζωνικές γεύσεις σοκολάτας που τις σερβίρει με πιατάκια ανάλογης κρέπας ή άλλων λιχουδιών που προξενούν «έκρηξη στον ουρανίσκο και τις αισθήσεις», σύμφωνα με την κλισέ γλώσσα των γκουρμεδιστών. Το βράδυ σκάνε κονιάκ μετά μαύρης (σοκολάτας, για να μην παρεξηγούμαστε), σαμπάνιες με λευκή σοκολάτα, λεμόνι και προσμείξεις φρούτων, όπως και λευκά κρασιά, γλυκά τύπου Λημνιό ή Βινσάντο, πάλι με λευκή σοκολάτα.

Παλιά στα περιοδικά μιλούσαμε με τον Γιώργο για καρούλια, φωτόμετρα, φλασιές και straight up σουτ. Τώρα κάθομαι και τον ακούω να μου αναλύει τις αρετές της ζάχαρης της φτιαγμένης από καρύδα ή το πώς το πιπέρι, αν το ρίξεις όπως και όσο πρέπει, θα σε στείλει στη χώρα της χαράς. Στο μαγαζί γίνεται πανικός. Γηραιές κυρίες, φοιτητριούλες, νεαροί γραφίστες, γευσιγνώστες, όλες οι φυλές. Έξω η Ολύμπου μοιράζει παγωνιά, μιζέρια και γερασμένα κτίρια. Μέσα εδώ είναι σαν να είμαστε σε άλλη χώρα, «τις προάλλες βρήκα κι ένα μικρό χώρο στη Χρυσοστόμου Σμύρνης, στα μάχιμα χαρακώματα της τρέντι Κορομηλά. Έριξα τρία τραπέζια και έβαλα δυο καζάνια. Ήρθε η ώρα του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπως κατάλαβες, για να γλυκαθεί και να ζεσταθεί όπως πρέπει». Σωστός!

Κεντρική φωτό: Ο Τσάρλι Τσάπλιν στο «One sweet day» της Ολύμπου, αλλά τώρα πλέον και στη Χρυσοστόμου Σμύρνης