Ακούγοντας το νέο άλμπουμ του Nick Cave & The Bad Seeds στη Θεσσαλονίκη: Η Ελένη Σταματούκου στέλνει ανταπόκριση από το Σαββατοκύριακο στην πόλη.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Κάθομαι στο Χέμινγουεϊ στη Σβώλου. Γράφω στον υπολογιστή μου και διαβάζω άρθρα από online εφημερίδες. Ο Guardian αναγνωρίζει την ελληνική μου καταγωγή και μου ζητάει οικονομική ενίσχυση, για να μπορέσει να συνεχίσει να παράγει κείμενα σαν αυτό που διαβάζω. Το ίδιο και η ProBublica. Κάθε εβδομάδα ένας ερευνητής δημοσιογράφος μού στέλνει email και μού ζητάει οικονομική βοήθεια, για να μπορέσει να κάνει έρευνα και να γράψει ξανά κείμενα.
Η κρίση στον Τύπο, ακόμα δεν έχει τελειώσει. Οι συνδρομές, η οικονομική στήριξη από τους αναγνώστες, αλλά και από διάφορους φορείς αποτελούν το φιλί της ζωής, σε έναν καρδιοπαθή ασθενή, που πλέον επιβιώνει με διπλό -μπορεί και τριπλό- bypass. Τουλάχιστον στο εξωτερικό αυτό το μοντέλο, είναι ένα μοντέλο ζωής. Στην Ελλάδα; Οι χαμηλοί έως και ανύπαρκτοι μισθοί, η ανασφάλιστη εργασία, η καταναγκαστική επιβολή των likes και των shares, η στείρα αναπαραγωγή περιεχομένου, η έλλειψη οράματος και δημιουργικότητας, ο συντηρητισμός, η λευκή ανδρική και upper class αίθουσα σύνταξης, έχουν οδηγήσει πολλούς δημοσιογράφους έξω από το επάγγελμα και έχουν στερήσει από τους αναγνώστες τη σωστή και καλή ενημέρωση. Μέσα σε αυτή την καταχνιά ευτυχώς γίνονται προσπάθειες, από ανθρώπους που αγαπάνε πολύ τη δουλειά τους και κάποιοι λίγοι -προς το παρόν τουλάχιστον- τους ακολουθούν και τους πιστεύουν.
Και όσα τα σκέφτομαι όλα αυτά, την προσοχή μου αποσπάει η συζήτηση των φοιτητών, που κάθονται στο διπλανό τραπέζι. Μιλάνε για την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία. Βλέπω ξανά το βίντεο του φωτορεπορτέρ Γιώργου Μουτάφη από μια αποστολή του στο Κομπάνι το 2014. Και η ιστορία κάνει κύκλους. Θυμάμαι όταν ζούσα στην Τουρκία, το 2010, -πολύ πριν γίνουν όλα όσα άλλαξαν τη χώρα και όλους όσους ζήσαμε εκεί-, συχνάζαμε στους μεϊχανέδες της Ρεϊχάν και του Χουσεΐν. Οι ιδιοκτήτες τους ζευγάρι αγαπημένο, δυστυχώς για εμάς και τις δικές μας αναμνήσεις, δεν είναι πια μαζί. Χώρισαν οι δρόμοι τους, όπως πολλών φίλων μας που δεν ζουν πια στην Τουρκία. Τα μαγαζιά τους ήταν το δεύτερό μας σπίτι. Εκεί Κούρδοι και Τούρκοι αριστεροί λογόφερναν και ερωτεύονταν ξανά. Θυμάμαι σαν χθες είχαμε μαζευτεί σε μια περιοχή λίγο έξω από την πόλη, για να γιορτάσουμε το κουρδικό νεβρόζ. Ήμουν μαζί με τη Μαρία. Οι Κούρδοι φίλοι μας έδειχναν τα βήματα του χορού. Και όσο δυνάμωνε η μουσική, τόσο πιο έντονα ήταν τα πατήματα και ο αλαλαγμός των χορευτών. Αυτός ο κούρδικος αλαλαγμός που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι πένθιμος ή χαρούμενος. Ποτέ μου δεν κατάφερα να τον μιμηθώ. Άραγε τώρα που πολεμούν θα τον επαναλαμβάνουν;
Στην ελληνική τηλεόραση άνθρωποι μιλάνε για την Τουρκία, τους Κούρδους και τις μεγάλες δυνάμεις. Οι δυνάμεις πάντα ήταν μεγάλες. Το βράδυ στη ΒΙΟΜΕ, κόσμος είχε συγκεντρωθεί γύρω από τη σκηνή που είχαν ανέβει πρώτοι οι Social Waste και μετά ο Τζαμάλ (ΤΖΜΛ). Συγκρατώ έναν στίχο: «Στα πάρκα της πόλης μεγαλώνουν αλεπούδες». Στο τέλος, πάνω στη σκηνή γέμισε το χώρο ένα πανό γεμάτο αλληλεγγύη προς τους Κούρδους. Στο δρόμο προς το σπίτι ακούω τον καινούργιο δίσκο του Nick Cave & The Bad Seeds. Ξεχωρίζω το Sun Forest: “I say goodbye to all that/As the future rolls in like a wave, like a wave/And the past with its savage undertow lets gο/… Ι am beside you, I am within you.”
9°
