Η παράξενη γοητεία της Νέας Υόρκης

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Είναι απόγευμα και προχωράω πάνω στην οδό Broadway. Οι Νεουορκέζοι βιαστικοί περπατάνε πάνω στα μεγάλα πεζοδρόμια, κοντοστέκονται για λίγο στις διαβάσεις μέχρι οι φωτεινοί σηματοδότες να πάρουν ένα κόκκινο χρώμα και ύστερα πάλι ακολουθούν το ρου της πόλης. Τα παγκάκια και οι καρέκλες στο Bryant Park έχουν γεμίσει κόσμο. Είναι η ώρα της χαράς, όπου που μπορείς να αγοράσεις το ποτό σου στη μισή τιμή, ή δυο στην τιμή του ενός. Δίπλα μου άνδρες και γυναίκες με πουκάμισα που τα κουμπιά τους δεν πιέζουν πια τους ψηλούς λαιμούς τους. Ψηλοτάκουνα παπούτσια που κρύβονται μέσα σε πλαστικές μαύρες τσάντες και τη θέση τους παίρνουν αρχαιοελληνικά σανδάλια και αθλητικά.

Συναντιόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με το τριγωνικό κτήριο Flatiron, -ο πιο ιδιαίτερος λόγω της αρχιτεκτονικής του ουρανοξύστης της πόλης, με μεγάλη ιστορία που ξεκινάει το 1902. Στα παράξενα γραφεία του, που αντικρύζουν το άλλο διάσημο ορόσημο του Μανχάταν, το Empire State Building, κάποτε φιλοξενούνταν ο εκδοτικός οίκος Macmillan. Σήμερα το κτήριο είναι άδειο, γιατί οι νέοι τους ιδιοκτήτες το ανακαινίζουν. Πώς θα είναι άραγε να δουλεύεις εκεί μέσα; Και όσο κάνω σενάρια και αφαιρούμαι, μια ξαφνική μπόρα με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κρύβομαι κάτω από ένα υπόστεγο και περιμένω μαζί με τους άλλους αγνώστους, μα με ένα παράξενο τρόπο οικείους διαβάτες της πόλης, να κοπάσει η βροχή.

Είναι σχεδόν 8 το βράδυ. Η μικρή μυστική συναυλία των Sofar Sounds που θα πάω ξεκινάει σε μερικά λεπτά. Πάλι θα φτάσω αργοπορημένη, αλλά δεν με νοιάζει. Όλα στα τυφλά γίνονται εδώ, λες και παίζουμε τυφλόμυγα. Έχει μια παράξενη γοητεία αυτή η πόλη. Ή θα την αγαπήσεις παράφορα ή θα τη μισήσεις παράφορα, δεν υπάρχει κάτι στο ενδιάμεσο. Στο μισό και στο περίπου κανείς δεν θέλει να ανήκει, μονάχα όσοι φοβούνται. Κάθομαι σε μια άσπρη καρέκλα. Γύρω μου άνθρωποι, ζευγάρια, φίλοι, μόνοι. Στο πάτωμα χαλιά με ασιατικά μοτίβα. Στους τοίχους βιβλία από όλον τον κόσμο. Στη μικρή αυτοσχέδια σκηνή ανεβαίνει ένας Τυνήσιος καλλιτέχνης, ο Nour Harkati. Μιλάει σπαστά αγγλικά και τραγουδάει στα αραβικά για την παράνοια και τη μετανάστευση. Μετά εμφανίζεται ο Casey Cavanagh από το Μέιν, που μας μιλάει για το τραγούδι που έγραψε για τη γυναίκα του «γίνε δική μου», της λέει απευθύνοντας σε εμάς. Στο τέλος, η εξωτική Βραζιλιάνα LaBaq, δεν θέλει να κάνει παιδιά, αλλά έγραψε ένα τραγούδι για μια αγαπημένη της φίλη που πρόσφατα έγινε μητέρα. Εξομολογήσεις μιας ζωής σε έναν συνεργατικό χώρο στο “We Make”, λέξεις άγνωστες που μοιάζουν να μας χωρίζουν, ήχοι γνώριμοι που μας φέρνουν κοντά. Παρατηρώ τον κόσμο. Η στάση του σώματός τους φανερώνει ότι έχουν αφεθεί στη μουσική.

Είναι αργά. Περιμένω έξω από το ασανσέρ στο λόμπι του κτηρίου μας, μαζί με μια μεγάλη παρέα Ισπανών. Τους ρωτάω από ποιές πόλεις κατάγονται. Βαλένθια, Βαρκελώνη, Μάλαγα, Μαδρίτη. Είναι εδώ γιατί δουλεύουν σε μεγάλες τράπεζες. Δεν έχω πάει ακόμα στην Ισπανία, διαπιστώνω. Ένας Ισπανός μου λέει, ότι με έχει συναντήσει 3 φορές σήμερα, και του απαντάω ήταν πεπρωμένο…

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…