Χόρεψε γιατί έρχεται χειμώνας

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

«Χόρεψε γιατί έρχεται χειμώνας», μου λέει μια σοφή γυναίκα από το Πουέρτο Ρίκο και αρχίζει και λικνίζει το σώμα της πάνω σε μια αποβάθρα στη μέση της θάλασσας. Μουσικοί, μηχανόβιοι, ντόπιοι που κάθονται σε πτυσσόμενες καρέκλες και τουρίστες με  τα κινητά στα χέρια, μεγαλόσωμα σκυλιά και η θάλασσα, όλοι και όλα μπερδεύονται, γίνονται ένα και μετά αποχωρίζονται. Ένας άστεγος με πλησιάζει και μου ζητάει να παίξουμε σκάκι. Δίπλα στο σιδερένιο καρότσι που κουβαλάει όλο του το βιός, κουβέρτες, χαρτόνια, και πλαστικές μαύρες σακούλες που κρύβουν μέσα τους, τους δικούς του θησαυρούς, έχει φτιάξει μια γωνία με δυο καρέκλες και ένα τραπέζι, που έχει ρίξει πάνω του ένα μπλε τραπεζομάντηλο και έχει πάνω του αφημένο το σκάκι. Οι φρουροί, οι πύργοι, τα άλογα και το βασιλικό ζεύγος είναι στημένοι στη σειρά και περιμένουν να αναμετρηθούν. «Δυστυχώς δε ξέρω να παίζω σκάκι», του απαντάω. Αν ήξερα όμως θα έπαιζα μαζί του.

Είμαι στο Coney Island στο Brooklyn με τη φίλη μου την Utami από την Ινδονησία. Κάναμε ένα ολόκληρο ταξίδι για να φτάσουμε εδώ. Surf και Mermaid avenues, όχι δεν είδαμε δυστυχώς καμία γοργόνα, ούτε σέρφερς με ηλιοκαμένα πρόσωπα μόνο κάτι φωτεινές επιγραφές, ένα τεράστιο λούνα πάρκ που μοιάζει περισσότερο με λαβύρινθο, μαγαζιά που πουλάνε hot dogs το σήμα κατατεθέν της περιοχής, στην οποία οργανώνονται διαγωνισμοί για το ποιος θα φάει τα περισσότερα. Μαλλί της γριάς, παγωτά και καντίνες που πουλάνε πίνα κολάντα. Περιφερόμαστε ανάμεσα στα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, σε τροχούς που αγγίζουν τον ουρανό, σε τραινάκια που κάνουν απότομες φιγούρες στον αέρα, σε ανθρώπους που κουβαλάνε τεράστια λούτρινα πάντα σαν έπαθλα, -μάλλον θα κέρδισαν στο παιχνίδι τοξοβολίας. Από κάποιο μεγάφωνο ακούω τον Billy Idol, τους Thompson Twins. Ένα μαγαζί στην προκυμαία που πουλάει μεξικάνικο φαγητό παίζει τουs αταίριαστους με το σκηνικό Radiohead.

Όσο χανόμαστε μέσα στον κόσμο, ξεχωρίζω πάνω σε ένα ξύλινο παραπέτασμα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός ζευγαριού τραβηγμένη το 1986. «Η Λούλα και ο Ντένος Βουρδέρης», οι ονειροπόλοι γράφει η λεζάντα της φωτογραφίας. Ο Ντένος Βουρδέρης, γεννημένος στο Αίγιο, ήρθε στην Αμερική στα 14 του, κατατάχθηκε στον Αμερικάνικο στρατό, εργάστηκε σα μάγειρας, και μετά άρχισε να πουλάει hot dogs στην παραλία του Coney Island. Κατάφερε και δημιούργησε το δικό του εστιατόριο και σε μια εποχή δύσκολη -πτώση τουρισμού και μειωμένη ανάπτυξη- αποφάσισε να αγοράσει και να αναδιαμορφώσει το πρώτο πάρκο που υπήρχε στην περιοχή. «Θα σου αγοράσω τον Wonder Wheel σα δώρο γάμου», είχε πει στη γυναίκα του και το έκανε. Μια άλλη Αμερική, μια άλλη εποχή, όπου δυο μετανάστες έχοντας άμμο στα παπούτσια τους, και αγάπη στην καρδιά τους έζησαν το Αμερικάνικο όνειρο. «Εδώ θυμόμαστε τη σκληρή τους δουλειά, την αγάπη τους για την περιοχή, εδώ όπου ο μεγαλύτερος ονειροπόλος γνώρισε τη γυναίκα θαύμα και δημιούργησαν μια οικογενειακή κληρονομία για να έχουμε να τη χαιρόμαστε», γράφει κάποιος με ευγνωμοσύνη για τον Ντένο και τη Λούλα.  Αμερική, «εδώ μπορείς να είσαι όποιος θέλεις», μου λέει η Utami. Ίσως μόνο στη Νέα Υόρκη…

Σάββατο αργά το βράδυ, σε λίγο θα ξημερώσει Κυριακή. Βρέχει καταρρακτωδώς. Τρώω ένα παγωτό και κάθομαι στην είσοδο ενός σούπερ μάρκετ. Με δυο μαύρες ομπρέλες περπατάμε ανάμεσα σε ουρανοξύστες που στεγάζουν τις τράπεζες που προκάλεσαν ρήγματα σε Ευρώπη και Αμερική. Μιλάμε για τη μακρινή Ελλάδα, για την μαγική Νέα Υόρκη για τα βιβλία που θα γράψουμε. Καμιά φορά σκεφτόμαστε τόσο πολύ το μέλλον και αγνοούμε το παρόν. Νόμιζα ότι τα καλοκαίρια ήταν μόνο μεγάλα στην Ελλάδα, έκανα λάθος. 

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…