Οι τελευταίες μέρες της χρονιάς τρέχουν πάντα βιαστικές σαν διαόλια, πηδούν πάνω από τις καπνοδόχους στο Πλαγιάρι, ελίσσονται ταχύτατα σαν καμικάζι για το πουθενά και προσπερνούν τα λεωφορεία της Εγνατίας, εξατμίζονται όπως ο ιδρώτας κι ο καπνός στη συναυλία των Black Angels στον Μύλο, την προηγούμενη Πέμπτη. Στάση εδώ, καθότι από αυτό που είδα κι από αυτό που άκουσα, από τις ιαχές του κόσμου δηλαδή, η αλτέρνατιβ Θεσσαλονίκη απόκτησε κι αυτή τους δικούς της James που θεωρούνται η σημαία του ροκ του τοπικού μέινστριμ. Κοινώς, το «Telephone» των Μαύρων Αγγέλων είναι για τους εναλλακτικούς ό,τι και το «Senorita» για τα παιδιά που συχνάζουν στα εμπορικά κλαμπ.
Στο «Principal» γινόταν λαϊκό προσκύνημα από τους νεοψυχεδελικούς προσκυνητές, όπως γίνεται του Αϊ-Δημήτρη όταν γιορτάζει, τα t-shirt τους είχαν πουληθεί και εξαντληθεί στη διάρκεια του support, κι ο χώρος έμοιαζε σαν leather expo με τόσο μαύρο δερμάτινο σε όποια παραλλαγή το ζητούσες: από ολοκαίνουργια Perfecto μέχρι καραφθαρμένα και σκονισμένα από το χρόνο. Οι τελευταίες μέρες του χρόνου τρέχουν σαν διαόλια, κι εγώ αγχώνομαι να ξεσκαρτάρω και να μεταδώσω όσο περισσότερες πληροφορίες μπορώ, καθώς σε λίγο το 13 γίνεται 14.
Πολύγυρος, ταβέρνα «Μαριγούλα», η Χαλκιδική τέρμα γκουρμέ χάρις σε μια ταβέρνα, που μπορεί να μην την πιάνει το μάτι σου καθώς διαθέτει λίγα τραπέζια, όμως αν κοιτάξεις τα κίτρινα σήματα-επαίνους του Alpha Guide κι αν δοκιμάσεις τις γεύσεις της, θα λαλήσεις. Καρότα και κρεμμύδια γεμιστά με κιμά, κοτόπουλο με μοτσαρέλα, τοματίνια που λες και φυτρώνουν στον Παράδεισο, ένας κατάλογος ανεξάντλητος κι ένα όνομα που πρέπει να θυμάσαι, αφού ο Σοφοκλής είναι ο άνθρωπός σου.
Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη, μετάδοση ειδήσεων σε ρυθμό τέλεξ, τις Δευτέρες ο Κραουνάκης στο «Love Casual Living», το Σάββατο οι Xaxakes στο «Block 33» (yeahhh), οι Monie & Monie Conniente τις Παρασκευές και τα Σάββατα στο καμπαρέ «Vendetta» της Εθνικής Αμύνης, όσο για το «Γιοι και κόρες» του Καλαβριανού και των Sforaris μη χτυπιέσαι που έχασες την παράσταση της χρονιάς, γιατί επιστρέφουν στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς από 25 Δεκεμβρίου έως 3 Ιανουαρίου. Όλους τους παραπάνω, πέρα από αγάπη, τους τρέφω και μεγάλη εκτίμηση, κρατούν τη διάθεση ψηλά, την τέχνη πάνω, φτιάχνουν κατάσταση για να εκραγεί η χαρά καθώς οι μέρες τρέχουν σαν κακομούτσουνοι γενίτσαροι με τη θλίψη που κουβαλάει ο καιρός.
Θεσσαloveνίκη 2014. Ασπρόμαυρες εικόνες του Δημήτρη Καραθάνου, λέξεις δικές μου, κυκλοφόρησε. Το κοριτσάκι του διπλανού γραφείου διατείνεται πως ημερολόγια αγοράζουν μόνο οι γυναίκες και οι γκέι. «Τέλεια!» της απαντούμε, «Λατρεύουμε!». Πανό που ανεμίζουν στην Καμάρα το σλόγκαν «Love is the new like», Γάλλοι στρατιώτες που επιστρέφουν κάθε φορά που το βλέμμα ανταμώνει με το «Mediterranean Palace», αναμνήσεις από την Προξένου Κορομηλά και σφοδρές συγκινήσεις στα λουτρά του Λαγκαδά. Λαϊκές τραγουδίστριες στα δυτικά, φραπεπρολετάριοι στη Λεωφόρο Νίκης, ο Κιθ Ρίτσαρντς στη βιτρίνα του «Ιανού» και ο Μεγάλος Γκάτσμπι, όπως κάθε Ιούνιο στη Βουρβουρού, να περιμένει να γίνει καλοκαίρι. Κάθε Πέμπτη στην Athens Voice και κάθε μήνα στο SOUL προσπαθώ να γράφω για το βορρά με μια διάθεση ποπ σουρεάλ. Μόνο έτσι αντέχεται η ζωή εδώ πάνω, στην πόλη της ανεργίας και της μπαγιάτικης μιζέριας. Ψηλαφώ δρόμους, γειτονιές, ήχους, στέκια, λεωφορεία, μπαρ, ιδέες και ανθρώπους που στα μάτια μου συναρμολογούν το προφίλ μιας Θεσσαλονίκης που μόνο οι επαγγελματίες ρομαντικοί μπορούν να σκανάρουν. Τέτοιον θεωρώ τον εαυτό μου και τέτοιοι θέλω να ρουφούν το μελάνι αυτής της σελίδας.
Οι τελευταίες μέρες της χρονιάς τρέχουν πάντα βιαστικές σαν διαόλια, σαν σύννεφα που εφορμούν κάθετα όμοια με Spitfire πάνω από τον Όλυμπο, σύννεφα που προσκρούουν στην κορυφή του και τα χιλιάδες κομμάτια-θραύσματά τους τυλίγουν την πόλη με καταχνιά. Ψηλά το γιακά και καλή τύχη εκεί έξω!
4°
