Θεseaλονίκη mon amour!

Ένας καλός τρόπος για να ξεχωρίσεις τον μπαγιάτη Θεσσαλονικιό από το φόρα καρδιά κοσμοπολίτη είναι, λίγες μέρες μετά το ανεπίσημο ντεμπούτο της Νέας Παραλίας, να τον ρωτήσεις τη γνώμη του που επιτέλους, δυόμισι χρόνια μετά τις περιφράξεις και τα μπάζα-βουνό, παραδόθηκε προς χρήση.

Ο μπαγιάτης θα τη βγάλει τη μίρλα νέτα σκέτα: «Ναι, ωραία, αλλά άργησαν, ναι, ωραία, αλλά δεν είναι έργο Μπουτάρη, αφού ξεκίνησε επί Παπαγεωργόπουλου, ναι, ωραία, αλλά δεν έχει πολύ πράσινο, ναι, ωραία, αλλά δεν μπορείς το καλοκαίρι να κάνεις μπάνιο». Γιατί τίποτα ωραίο δεν βρίσκει ο μπαγιάτης, όμως ακόμα κι αν το βρει, θα υπάρχει πάντα ένα «αλλά».

Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι, μοιάζει να πρόταξαν ως σύνθημα οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που πλημμύρισαν, περπάτησαν, γλέντησαν, θαύμασαν και ένιωσαν το μεγαλείο αυτής της απόστασης των 6 χιλιομέτρων της Νέας Παραλίας, από το Μέγαρο έως τον Λευκό Πύργο, όπως παραδόθηκε προς χρήση. Λέω «ανεπίσημα», γιατί τον Μάρτιο είναι προγραμματισμένα τα επίσημα εγκαίνια, όταν θα έχουν θεριέψει τα δέντρα και τα γρασίδια και η Νέα Παραλία θα δείξει ολόκληρη τις χάρες της, όπως ακριβώς την οραματίστηκαν και τη σχεδίασαν το αρχιτεκτονικό δίδυμο Νικηφορίδης - Κουόμο.

Ήταν σαν πανηγύρι! Κρουστά, ζούμπα, καποέιρα, ποδηλάτες, ζευγαράκια χέρι-χέρι, χαρούμενοι μπαμπάδες-υποζύγια με το τέκνο να προσπαθεί να πιάσει τα ιστιοφόρα που έπλεαν σε όλο το μήκος του ορίζοντα, έξαψη, πάθος, χαρά και πολύχρωμα σκουφιά-μιλιούνια από όσους αψήφησαν το κρύο και την υγρασία. Ακόμα και οι ποδηλάτες, που συνήθως στριτζώνουν όταν κατά λάθος πατήσεις τη λωρίδα τους, έδειξαν χαμογελαστή ανοχή. Κάτω από τις «Ομπρέλες» του Ζογγολόπουλου ο λαός έπαιρνε σειρά για να φωτογραφηθεί, όπως κάνουν στη Βαρκελώνη έξω από το σπίτι του Γκαουντί ή στο Λούβρο μπροστά ακριβώς από τη γυάλινη πυραμίδα.

Τη νύχτα όμως είναι που η Νέα Παραλία φεγγίζει με όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Όταν το κόκκινο φως από τους στύλους-ξάρτια μπερδεύεται με το μπλε του «Μακεδονία Παλλάς» και το ασημί του φεγγαριού, όπως διαθλάται πάνω στον Θερμαϊκό. Τότε μπορείς να την περπατήσεις με τσιγάρο και σηκωμένο γιακά σαν τον Τζέιμς Ντιν ή να διαλέξεις μια πόζα α λα Ίθαν Χοκ και Ζιλιέτ Ντελπί, εφόσον το μέρος ήταν, είναι και θα είναι ταγμένο να υπηρετεί τους ρομαντικούς εραστές.

Αν ο Μπουτάρης καταφέρει να πεζοδρομήσει κάποτε μόνιμα, και όχι μόνο μερικές πιλοτικές Κυριακές, και τη Λεωφόρο Νίκης –εννοείται με ολοκληρωμένο σχέδιο– τότε η πόλη θα αποκτήσει κυριολεκτικά πρόσωπο προς τον ορίζοντα και το μέλλον. Αυτή η διάχυτη αισιοδοξία στα πρόσωπα, τις κουβέντες αλλά και τα σχόλια όλων, αφού πήραν φωτιά τα social media, ήταν και το μήνυμα της προηγούμενης Κυριακής. Η Νέα Παραλία ανήκει στο λαό της. Στο σκέιτερ που ρολάρει, στο συνταξιούχο by-passίτη που την περιπολεί με συνταγή γιατρού, στους ανέμελους φοιτηταράδες και τις γιαγιάδες που βγάζουν βόλτα τα εγγόνια, τις καλλίγραμμες δρομείς που τη διασχίζουν με τα ακουστικά στα αυτιά. Και εννοείται πως ανήκει και στο λαό του ΠΑΟΚ, που φρόντισε πρώτος από όλους να περιποιηθεί τα παγκάκια με τους δικέφαλους μαρκαδόρους του. Υπάρχει κοινώς καλύτερη Θεσσαλονίκη, και αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα για να καταδειχτεί και το πώς τη θέλουμε και το πώς την έχουμε.

Κεντρική φωτό: Walking by the sea! Μια φωτογραφία του μετρ Heinz Troll, που μαζί με πολλές άλλες από την προηγούμενη Κυριακή μπορεί να τις θαυμάσεις στο facebook.com/heinz.troll.5