Προορισμός midtown Manhattan

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

«Just tie your woman to your wrist, give her the room to tie the others. We’ll find a seat here in the guest room, where we throw money at each other and cry». Δεμένοι πάνω στα καθίσματα και στις μπάρες του μετρό. Προορισμός midtown Manhattan. Γυναίκες και άνδρες μαζί. Είναι Πέμπτη αργά το βράδυ. Ομπρέλες, βρεγμένα ρούχα, παπούτσια που κολυμπάνε μέσα στο νερό και εμείς. Μουρμουρίζω του στίχους τους τραγουδιού. Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι σήμερα το βράδυ.

Δίπλα μου κάθεται ένα καθηγητής Κοινωνιολoγίας από ένα πανεπιστήμιο του New Jersey. Μου πιάνει την κουβέντα για τους National που έπαιξαν στο Bric Festival, για το πώς η δολοφονία του Michael Brown από την αστυνομία της πόλης Ferguson ταρακούνησε τη χώρα και δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα το Black Lives Matter. Χωριζόμαστε λίγο πριν την Times Square. Χάνομαι μέσα στο Rockefeller Center. Μία τεράστια φωτογραφία του Jimmy Fallon φιγουράρει σε ένα μαγαζί που πουλάει κούπες και μπλουζάκια με το όνομά του και τη φωτογραφία του.

Λίγες ώρες πριν τη μεγάλη καταιγίδα, ο συναυλιακός χώρος του Prospect Parc στο Brooklyn ήταν γεμάτος κόσμο που είχε καθίσει πάνω στον μικρό λόφο, ή στεκόταν πολύ κοντά στη σκηνή. Ο φίλος μου ο Γιάννης μας είχε φέρει κρασί, φαγητό και μια μεγάλη ομπρέλα. Άλλοι είχαν φέρει πτυσσόμενες καρέκλες και αδιάβροχα. Όλοι ήταν προετοιμασμένοι. Μόνο εγώ είχα έρθει απροετοίμαστη.

Πρώτη στη σκηνή εμφανίστηκε η Αυστραλέζα Courtney Barnett. Πριν ασχοληθεί με το τραγούδι δούλευε ως delivery pizza girl. Αριστερόχερη με την ηλεκτρική της κιθάρα και το 80s κούρεμά της, τραγούδησε για σχεδόν 2 ώρες την «αποτυχία» της να γίνει κηπουρός, για τον Ezra Pound και τους Rollings Stones. «I found an Ezra Pound and made a bet that if I found a cigarette I’ d drop it all and marry you». Με λένε Courtney είπε στο τέλος και ζήτησε από το κοινό να πει χρόνια πολλά στους γονείς της που είχαν τα γενέθλιά τους. Έκλειναν μαζί τα 150 χρόνια.

Και ύστερα έτσι απλά εμφανίστηκαν οι The National. Με βαθιά πολιτική θέση και άποψη, με μπόλικη μελαγχολία, τραγούδησαν μαζί με την παιδική χορωδία του Brooklyn, και με τη συνοδεία δυο γυναικείων φωνών τραγούδια από το νέο τους εσωτερικό δίσκο το «I am easy to find», αλλά και από το «Boxer» και το «High Violet». Αν και είχαν παίξει ακριβώς μια μέρα πριν στο ίδιο μέρος, έμοιαζε λες και έδιναν σήμερα την πρώτη τους συναυλία στη Νέα Υόρκη. Ο Μάτ Μπέρνιγκερ σχεδόν 50 χρονών, ακούραστος αστειεύτηκε για τους εξωγήινους, για τον καιρό και τραγούδησε μέσα από την ψυχή του.

Και όταν άρχισε να δυναμώνει η βροχή, τόσο πολύ δυνάμωνε η μουσική στο χώρο, τόσο πιο πολύ ζωήρευαν οι κινήσεις της μπάντας πάνω στη σκηνή. Κανείς δεν έφυγε από τους θεατές, όλοι έμειναν εκεί κάτω από τις ομπρέλες τους και φορώντας τα αδιάβροχά τους, τραγουδούσαν τους στίχους και χόρευαν. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται κάθε φορά να με ξεσηκώνουν οι μουσικές τους και οι μελαγχολικοί τους στίχοι που μοιάζουν περισσότερο σαν ένα ξέσπασμα, σα μια βαθιά εξομολόγηση που γίνεται με περισσότερο νεύρο παρά με φωνή, που οδηγεί όμως στην κάθαρση. Σα μια αρχαία ελληνική τραγωδία παιγμένη στην αγγλική γλώσσα.

Η βροχή έχει σταματήσει και έχω φτάσει πια σπίτι. Μπαίνω μέσα στο ασανσέρ. Ένας κύριος γύρω στα 65 με κοιτάζει με λύπη και μου λέει, «μάλλον δεν ήταν καλή η βραδιά σήμερα». «Ήταν πολύ ωραία», του απάντησα και συνέχισα λέγοντάς του ότι πήγα να δω το αγαπημένο μου συγκρότημα, τους The National. Εκείνος νόμισε ότι πήγα να δω την National Symphony Orchestra. Του χαμογέλασα και τον παρακίνησα να τους ακούσει στο spotify. Σκέφτομαι ότι ο Ματ Μπέρνιγκερ άφησε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα σαν γραφίστας και αποφάσισε στα 30 του να ξεκινήσει μια αβέβαιη πορεία στο τραγούδι. Και τελικά τα κατάφερε.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή….