Λάρισα σημαίνει Λαριζόνα rules!

Μιάμιση ώρα απόσταση από τον Λευκό Πύργο, και σου παίρνει πέντε λεπτά με την υγρασία που επικρατεί για να καταλάβεις πως η Λάρισα είναι η Θεσσαλονίκη του Θεσσαλικού Κάμπου, μόνο που αντί για Θερμαϊκό έχει τον Πηνειό.

Γιατί κατά τα άλλα και οι άνθρωποι εδώ περπατούν σκυφτά από το περόνιασμα που δεν αστειεύεται, καθώς ο χειμώνας εισήλθε πανηγυρικώς και όμοιος και στις δύο πόλεις. Η δική τους πλατεία Αριστοτέλους είναι η πλατεία Ταχυδρομείου, Σάββατο βράδυ και κάποιοι ατίθασοι δεκαπεντάχρονοι με σκουφιά και σανίδες κάνουν σκέιτ με δεινότητα όχι Θεσσαλού ακροβάτη αλλά Νεοϋορκέζου φιγουρατζή. Παραδίπλα, «κόκκινοι» φοιτητές της Ιατρικής Σχολής προβαίνουν σε καθιστική διαμαρτυρία εναντίον του Μνημονίου, ενώ απέναντι στο καφέ-μπαρ «Kubric» ο μπάρμαν φτιάχνει κοκτέιλ Miranda και σε αντίθεση με τα μαχητικά άσματα του Μίκη Θεοδωράκη, που παιανίζουν απέξω, εδώ ακούνε Εν Λευκώ και Magnetic Fields στο «All My Little Words».

Οι περισσότεροι, όταν ακούνε Λάρισα, σκέφτονται τον Ξάδελφο Τζίμη του Λαζόπουλου των 10 Μικρών Μήτσων με την ιαχή «σούζα τ’ αλογάκι». Το οποίο αλογάκι, σύμβολο της ποδοσφαιρικής ομάδας, κοσμεί τα t-shirts και όλη τη σχετική memorabilia στην μπουτίκ της ΑΕΛ. Η προσφορά των Λαρισαίων είναι βαριά και γλυκά αστεία, όσο για τις πίτες τους, πανδιάσημες ανά την επικράτεια, τις δοκιμάζουμε στο «Άζυμο» της Φρίξου, συντροφιά με το κρασί του ντόπιου παραγωγού Καρυπίδη, που βάζει κάτω γαλλικά ανέτως και για πλάκα. Βολτάρουμε γύρω-γύρω από το αρχαίο θέατρο, φυτεμένο στο κέντρο της πόλης και το δεύτερο μεγαλύτερο μετά της Επιδαύρου, χαζεύουμε το άλογο γλυπτό του ντόπιου γλύπτη Μίλτου και διασχίζουμε τη γέφυρα, ενώ κάτω ο Πηνειός είναι πιο λασπώδης και από τον Τάμεση της δεκαετίας του ’80.

Περίεργη πόλη, μια ισιάδα, ανηφορικό δεν υπάρχει τίποτα εκτός από μια μικρή διαδρομή προς το Φρούριο. Διαθέτει και το δικό της ΜΟΜΑ, όπως μου παρουσιάζουν οι Λαρισαίοι φίλοι τη Δημοτική Πινακοθήκη - Μουσείο Κατσίγρα, με μπλε αλογονούχα γράμματα λάμπει μέσα στη νύχτα η πινακίδα της εφημερίδας «Ελευθερία» (οι «New York Times» του Θεσσαλικού Κάμπου από πλευράς κυκλοφορίας) και μένουμε έκπληκτοι από την εικόνα και την ουρά του κόσμου μπροστά από το σποτ της ΘΕΣΓΑΛ. Παραγωγοί γάλακτος από την περιοχή αλλά και από το Κιλκίς και την Κατερίνη αποφάσισαν να καταργήσουν τους μεσάζοντες και να προσκυνούν τα σούπερ-μάρκετ διαθέτοντας το προϊόν τους κατευθείαν στον κόσμο μέσα από τέσσερα σημεία στην πόλη, που στα τέλη του μήνα θα γίνουν δέκα. Ντιζαϊνάτος σχεδιασμός ως προς το logo αλλά και τις μηχανές πώλησης, και να μια ιδέα 100% λαρισινή που δείχνει έναν άλλο δρόμο.

Χαζεύω τον κόσμο: καλοντυμένοι, καραπροσεγμένοι, σκέτη πασαρέλα. Λογικό, αφού βολτάροντας στην αγορά τους το σινιέ πάει σύννεφο. Φημίζονται οι Λαρισαίοι για την ποζεριά και την επίδειξή τους, οι φίλοι μου διατείνονται πως για ρούχα και φαίνεσθαι δεν το τσιγκουνεύονται το χρήμα. Στα εστιατόρια «Νικόδημος» και «Mattyh» συνειδητοποιώ πως το φαγητό που μας σερβίρουν είναι δέκα κλάσεις ανώτερο από τα αντίστοιχα της Θεσσαλονίκης. Το πρώτο θεωρείται κλασικό, ένα πρώην μπακάλικο σε ένα κτίριο διατηρητέο, με τη Γεωργία στην κουζίνα να δανείζεται την κουλτούρα της καλοψημένης αραβικής πίτας προκειμένου να την μπολιάσει με το νηβατό, είδος θεσσαλικού τυριού που όταν το φας θα το ξαναπαραγγείλεις. Το «Mattyh» είναι πιο ντιζαϊνάτο, αλλά ο κατάλογός του είναι το ίδιο ελληνικός. Δημιουργικός ελληνικός.

Ο πρωτογενής τομέας του κάμπου δουλεύει στο φουλ, τα κρέατα είναι δικά τους. Είναι αδύνατον να ξεγελάσεις τον Λαρισαίο, που στη γεύση διαθέτει ντοκτορά, γι’ αυτό και όπου και να καθίσεις στην πόλη, είτε για καφέ είτε για τσίμπημα, τα λεφτά σου θα πιάσουν τόπο.

Κυριακή πρωί, και στα πέριξ του καταπράσινου πάρκου Αλκαζάρ, αγόρια και κορίτσια τρέχουν δίπλα στο ποτάμι, λόγω βροχής η μέρα κυλάει υποτονικά, σε αντίθεση με τη νύχτα της Παρασκευής που είναι καλύτερη και από Σάββατο. Είπαμε, εδώ είναι Θεσσαλικός Κάμπος. Άλλα γούστα, άλλη ζωή, πιο ξέγνοιαστα, ίσως και πιο ανθρώπινα. Μιάμιση ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, και τη Λάρισα δεν τη σκιάζει ο επερχόμενος χειμώνας, είναι μια πόλη αυτόνομη, μακριά από τους πανικούς της τηλεόρασης. Να πας.