500 μέρες καλοκαίρι

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

500 μέρες καλοκαίρι. Κανείς δεν ακούει Smiths από τους ανθρώπους που συναντώ τυχαία στο ασανσέρ του κτηρίου που μένω. Όλοι τους φοράνε κουστούμι και αθλητικά παπούτσια, κρατούν ταχυδρομικές τσάντες και είναι καλωδιωμένοι με τα κινητά τους.  Ανταλλάσσουν μηνύματα στο messenger, ή διαβάζουν ειδήσεις για τον Tramp και την έρευνα Mueller. Κανείς δεν λέει καλημέρα σε κανέναν, γιατί μάλλον κανείς δεν ξέρει κανέναν. Μόνο ο Ντέιβιντ, ο πορτιέρης, που μάλλον θα είχε προσπαθήσει να γίνει ηθοποιός πιο νέος, τους ξέρει όλους, ακόμα και τα πιο βαθιά τους μυστικά. Ίσως αυτή είναι και η ομορφιά αυτής της πόλης, ότι παντού υπάρχουν κρυμμένες ιστορίες.

Τουρίστες παντού, με σορτς και αθλητικά, σχηματίζουν τεράστιες ουρές έξω από ένα diner, στο οποίο σερβίρουν ηθοποιοί από το Broadway. Τουριστικά λεωφορεία, πολλές selfies, ουρανοξύστες, και λίγος ήλιος σε κάποια σημεία της πόλης. Ποιήματα στο μετρό, έξοδοι προς την ανατολή, τη δύση, τον βορρά και τον νότο, όπως και οι άνθρωποι που προέρχονται από παντού. Πάρκα, γειτονιές, μπαρ που γίνονται σιγά σιγά στέκια. Νιώθω λίγο χαμένη στη μετάφραση, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει μια ενστικτώδης βαθιά εξοικείωση με την πόλη και ότι αυτή την αποτελεί.

Εδώ είναι Σάββατο απόγευμα, στην Ελλάδα είναι ξημερώματα Κυριακής. Μερικές φορές οι ώρες μας χωρίζουν και μέρες. Είμαστε ακόμα στο πανεπιστήμιο. Οι συμφοιτητές μου δουλεύουν στους υπολογιστές τους και εγώ γράφω το κείμενο αυτό ακούγοντας τους  Smiths. 500 μέρες καλοκαίρι, γεμάτο κώδικες, γλώσσες προγραμματισμού, δεδομένα, νούμερα και πράξεις. Ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά. Θυμάμαι ένας φίλος για να με ενθαρρύνει μου είχε πει ότι τα μαθηματικά θέλουν φαντασία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τζον ένας από τους καθηγητές μας έχει κάνει το πρώτο του πτυχίο στην ποίηση και μετά ασχολήθηκε με τους υπολογιστές. Μάλιστα σαν εργασία  μας έχει βάλει να διαβάσουμε ένα κομμάτι από το βιβλίο «Βιβλιοθήκη της Βαβέλ» του Μπόρχες, το οποίο θεωρείται προφητικό όσον αφορά τη δημιουργία του Διαδικτύου.

Σκέφτομαι το χθεσινό βράδυ. Τον Χέμινγουεϊ, τον Κέρουακ, τον Στάινμπεργκ, την Γερτρούδη Στάιν, και όλους τους άλλους αμερικανούς συγγραφείς που αδυνατώ να αναγνωρίσω πάνω στους τοίχους  του Chumley’s στο Village. Με συντροφιά τους καλύτερους που σύχναζαν εδώ, ανθρώπους που αγαπάς δίχως να έχεις συναντήσει, όπως είπε ο Σταύρος. Μετανιώνω για τα βιβλία τους που δεν έχω διαβάσει και για τις μουσικές που δεν έχω ακούσει όταν έγραφαν. Γυρίζοντας αργά στο σπίτι, το κέντρο του Μανχάταν είναι άδειο. Βλέπω τις φωτεινές οθόνες στην Times Square και σκέφτομαι πόσο μακριά είναι η Ελλάδα από εδώ. 500 μέρες καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…