Λάρισα, μια πόλη ανοιχτή

Δεν γεννήθηκα, ούτε μεγάλωσα, ούτε σπούδασα εδώ. Τη Λάρισα άρχισα να τη ζω και σιγά-σιγά να την αγαπώ λίγο μεγαλύτερη, όταν την επέλεξα ως τόπο διαμονής μετά τις σπουδές μου. Λένε για την πόλη μου πως είναι η πόλη του καφέ. Ναι, πράγματι έχει πολλές καφετέριες και σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας είναι γεμάτες. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι κοινωνικοί. Αν έχεις ραντεβού με το λογιστή σου, το δικηγόρο, τον ασφαλιστή σου μπορείς αντί να πας στο γραφείο του, να βγεις μαζί του για έναν καφέ και να τα πεις εκεί. Στην πόλη μας οι σχέσεις των ανθρώπων είναι διαφορετικές. Λέξεις όπως συμμαθητής, συνεργάτης, συνάδελφος ηχούν διαφορετικά στα δικά μας αυτιά. Μας αρέσει να λέμε τα νέα μας διά ζώσης και όχι από το τηλέφωνο. Άλλωστε το ραντεβού κανονίζεται εύκολα και γρήγορα.

Σίγουρα όμως η Λάρισα δεν είναι μόνο η πόλη του καφέ και της διασκέδασης. Βρίσκεται στην καρδιά της χώρας, πάνω στον κεντρικό οδικό της άξονα, εύκολα προσβάσιμη από κάθε σημείο. Στεγάζει σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, σημαντικά νοσοκομεία δημόσια και ιδιωτικά καθώς και κέντρα αποκατάστασης που προσφέρουν υπηρεσίες υγείας υψηλού επιπέδου και μας έχουν κάνει να μιλάμε για ιατρικό τουρισμό.

Άπειρα συνέδρια όλο το χρόνο, εμπορικοί αντιπρόσωποι, συνεργάτες του Δήμου σε ευρωπαϊκά προγράμματα από διάφορες πόλεις του κόσμου, σχολικές εκδρομές, κόσμος έρχεται στην πόλη και φεύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις! Από συζητήσεις μαζί τους κατάφερα κι εγώ να δω με άλλο μάτι κάποια θέματα της πόλης μου και να τα εκτιμήσω ξανά ή να αναγνωρίσω τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την πόλη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το branding της πόλης είναι το open city. Μια πόλη ανοιχτή.

Αν έρθετε λοιπόν στην πόλη μου, θα διαπιστώσετε την εξαιρετική αγορά της που απλώνεται μέσα σε όμορφους πεζόδρομους. Οι αποστάσεις εδώ δεν κουράζουν. Άλλωστε εύκολα αποφασίζεις να κάνεις μια στάση για καφέ ή για να τσιμπήσεις κάτι ώστε να ξεκουραστείς και μετά να συνεχίσεις τα ψώνια σου.

Τα τελευταία χρόνια άλλαξε και αλλάζει κάθε μέρα. Όσοι παρακολουθούμε τι γίνεται στην πόλη, βλέπουμε βήματα άλλοτε μικρά άλλοτε μεγαλύτερα. Ανέδειξε σημαντικά τον πολιτιστικό της χαρακτήρα και τα σημαντικά μνημεία που διαθέτει στο ιστορικό κέντρο, μοναδικά Μουσεία και κυρίως πλούσιο και ποικίλο ανθρώπινο δυναμικό που δραστηριοποιείται στην πολιτιστική βιομηχανία. Το «τουρίστες στη Λάρισα» δεν είναι πια ανέκδοτο, οι βάσεις μπαίνουν και αναδεικνύουν την πόλη −ναι− ως προορισμό!

Στην καρδιά της πόλης μας, λίγο πάνω από την κεντρική πλατεία στις παρυφές του λόφου του Φρουρίου στην οδό Βενιζέλου, βρίσκεται το σήμα κατατεθέν της πόλης: Το αρχαίο θέατρο. Το δεύτερο μεγαλύτερο της χώρας και το μοναδικό ενταγμένο σε αστικό ιστό. Οικοδομήθηκε το α’ μισό του 3ου αι. π.Χ. στα χρόνια του βασιλιά της Μακεδονίας Αντίγονου Γονατά και χωρούσε πάνω από 10.000 θεατές. Λειτούργησε για περίπου έξι αιώνες, μέχρι το τέλος του 3ου αι. - αρχές του 4 ου αι. μ.Χ. Ήταν συνδεδεμένο με τη λατρεία του Θεού Διονύσου και κατά τους πρώτους αιώνες το θέατρο είχε διπλό σκοπό: εκτός από θεατρικές παραστάσεις φιλοξενούσε τις συνελεύσεις της ανώτερης περιφερειακής αρχής, το λεγόμενον Κοινόν των Θεσσαλών. Ένδειξη για αυτά αποτελεί ένας μικρός αναθηματικός βωμός για το θεό Διόνυσο που βρέθηκε κοντά στο θέατρο, καθώς και τα ονόματα των εκπροσώπων της πόλης - κράτους που συμμετείχαν στην Ομοσπονδία Θεσσαλίας, που εμφανίζονται στις θέσεις του αρχαίου θεάτρου. Τον 7ο αι. μ.Χ ένας ισχυρός σεισμός είχε ως αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του επιθεάτρου και ο δεύτερος όροφος της σκηνής να καταρρεύσει μέσα στο εσωτερικό της ορχήστρας. Οι πρώτες ανασκαφές χρονολογούνται το 1910, όταν και ανακαλύφθηκε τμήμα της σκηνής. Σήμερα έχουν αποκαλυφθεί πλήρως το κυρίως θέατρο, το διάζωμα, το επιθέατρο, η ορχήστρα, η σκηνή, η δυτική πάροδος και τμήμα της ανατολικής παρόδου. Σύντομα ολοκληρώνονται οι τελευταίες απαραίτητες εργασίες και το θέατρο θα είναι έτοιμο να υποδεχτεί παραστάσεις ανάλογες του επιπέδου του, γιατί όχι και ένα Φεστιβάλ, ενώ ο Δήμαρχος της πόλης μας έχει προτείνει η πρώτη «επαναχρήση» του θεάτρου να γίνει με μία πανηγυρική διευρυμένη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου.

Τον 1ο αι. π.Χ. μετατράπηκε από τους Ρωμαίους σε αρένα για την τέλεση αποκλειστικά και μόνο επίσημων εορταστικών αγώνων δηλαδή θηριομαχιών, παραστάσεων μίμων, σαλτιμπάγκων, μάγων και άλλων πολλών. Για το λόγο αυτό οι αρχαίοι Λαρισαίοι την ίδια περίοδο κατασκεύασαν το Β’ αρχαίο θέατρο. Εκεί βρήκε χώρο η συνέχιση των θεατρικών παραστάσεων, διαγωνισμών ποίησης, χορού και μουσικής.

Ο Μύλος του Παππά

Το πιο γνωστό κτηριακό συγκρότημα της πόλης. Βρίσκεται πίσω από το λόφο του Φρουρίου. Υπήρξε αλευρόμυλος και αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό βιομηχανικό κτήριο στη Θεσσαλία. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Λαρισαίων και έχει μετατραπεί σε πολυδύναμο πολιτιστικό, ψυχαγωγικό και συνεδριακό κέντρο.

Εκεί στεγάζονται το Θεσσαλικό Θέατρο, η Φιλαρμονική, η Ανώτερη Σχολή Χορού, η Δημοτική Σχολή Μπαλέτου, ο Θερινός Κινηματογράφος, η Μουσική Σκηνή «Μύλος 1927», το μπαράκι του Μύλου, το Μουσείο Κούκλας, ο κουκλοθίασος «Τιριτόμπα» και το Μουσείο Σίτου και Άρτου που εγκαινιάστηκε πρόσφατα.

Ο Μύλος του Παππά έχει μετατραπεί σε ένα ζωτικό χώρο πολιτισμού, πρότυπο λειτουργίας. Το παράδειγμα του Μύλου, της μετατροπής δηλαδή ενός βιομηχανικού χώρου σε κέντρο πολιτισμού, έχει χρησιμοποιηθεί και αναγνωριστεί ως πρότυπο καλής πρακτικής σε ανταγωνιστικά ευρωπαϊκά προγράμματα φέρνοντας επισκέπτες στην πόλη για να το δουν από κοντά και να ενημερωθούν για τη λειτουργία του.

Η Λάρισα, ο Ιπποκράτης και το Ιατρικό Μουσείο
Στη Λάρισα έζησε και εργάσθηκε μέχρι τον θάνατό του ο πατέρας της Ιατρικής, Ιπποκράτης. Εξαιτίας μιας πλημμύρας του Πηνειού, το 1826, αποκαλύφθηκε ο τάφος του Ιπποκράτη και το 1978 στήθηκε κενοτάφιο και μαρμάρινος αδριάντας που φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Γιώργο Καλακαλά απέναντι από το πάρκο Αλκαζάρ. Στο χώρο αυτό λειτουργεί και το Ιατρικό Μουσείο.

Μπεζεστένι
Η ονομασία Μπεζεστένι σημαίνει αγορά υφασμάτων και προέρχεται από την αραβική λέξη bez που σημαίνει βαμβακερό και τη λέξη bezzaz που σημαίνει έμπορος υφασμάτων. Χτίστηκε στα τέλη του 15ου με αρχές του 16ου αιώνα στο ψηλότερο σημείο του λόφου, στην αρχαία ακρόπολη της Λάρισας, γνωστό μέχρι και σήμερα ως Φρούριο και αποτελεί ένα από τα λίγα μνημεία οθωμανικής αρχιτεκτονικής που διατηρούνται στον ελλαδικό χώρο. Λειτούργησε ως μια σκεπαστή υφασματαγορά ενώ εικάζεται ότι χρησιμοποιούνταν ως μια τράπεζα - θησαυροφυλάκιο, όπου φυλάσσονταν οι περιουσίες των πλουσίων όλης της περιοχής και το αρχειοφυλάκιο της πόλης. Γύρω από το Μπεζεστένι αναπτύχθηκε η αγορά και έτσι η περιοχή αποτέλεσε για πάρα πολλά χρόνια τον εμπορικό πυρήνα της πόλης. Εκεί γίνονταν οι αγοραπωλησίες χρυσού, ασημιού, κοσμημάτων, ειδών από κεχριμπάρι και πολύτιμων πετρών καθώς και ο έλεγχος της ποιότητας των εμπορευμάτων και καθορίζονταν οι ισοτιμίες των νομισμάτων. Γνωρίζουμε ότι στα τέλη του 19ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως πυριτιδαποθήκη. Σήμερα σώζονται μόνο οι τέσσερις πέτρινοι τοίχοι του κτίσματος, Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '70, το Μπεζεστένι ήταν σχεδόν όλο καλυμμένο με χώματα. Το 1976 η Αρχαιολογική Υπηρεσία αφαίρεσε τις επιχωματώσεις και στήριξε τους τοίχους του μνημείου. Το Μπεζεστένι Λάρισας είναι μνημείο μεγάλης ιστορικής σημασίας και υπάρχουν σχέδια αποκατάστασης και της στέγης του από τις αρμόδιες υπηρεσίες, ώστε να αναδειχθεί το μνημείο, να αποκτήσει μια άλλη χρήση και να γίνει επισκέψιμο.

Δίπλα από το Μπεζεστένι βρίσκεται η Βασιλική Αγ. Αχιλλείου, μία Τρίκλιτη Παλαιοχριστιανική Βασιλική. Πιθανολογείται πως πρόκειται για την πρώτη εκκλησία της πόλης, αφιερωμένη στον πολιούχο Άγιο Αχίλλειο, πρώτο μητροπολίτη της. Σήμερα διατηρείται το επίπεδο της θεμελίωσης ενώ αξιόλογος είναι ο νάρθηκας ο οποίος κοσμείται µε βυζαντινά ψηφιδωτά δάπεδα.

Το Διαχρονικό Μουσείο
Ένα πραγματικά πολύ διαφορετικό μουσείο. Ονομάζεται έτσι επειδή το «στήσιμο» των εκθεσιακών ενοτήτων δεν περιορίζεται σε μια απλή χρονολογική παράθεση, αλλά ορίζεται από οριζόντιες θεματικές παραμέτρους: Εξουσία, θεσμοί, κοινωνία, οικονομία, οι οποίες παρούσες σε όλες τις ενότητες λειτουργούν ενοποιητικά.

Περιλαμβάνει 11 ενότητες που παρουσιάζουν αρχαιότητες από τα παλαιολιθικά μέχρι τα νεώτερα χρόνια. Βρίσκεται στο λόφο «Μεζούρλο» στις νότιες παρυφές της πόλης, στην περιφερειακή οδό της Λάρισας, σε μία έκταση 54 στρεμμάτων.

Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο
Το 1974 ιδρύεται η «Λαογραφική Εταιρεία» από μια ομάδα Λαρισαίων με πρωτεργάτες το ζεύγος Γιώργου και Λένας Γουργιώτη. Αρχικά στεγάζεται στο Δημαρχείο και μετέπειτα σε μισθωμένο χώρο στο κέντρο της πόλης. Στόχος τους η συγκέντρωση, η μελέτη και η προβολή υλικών και άυλων τεκμηρίων του νεότερου πολιτισμού στη Λάρισα και τη Θεσσαλία.

Οι συλλογές του Μουσείου σήμερα αριθμούν πάνω από 20.000 αντικείμενα που χρονολογούνται από το 15ο ως τα μέσα του 20ού αι. Περιλαμβάνουν αντικείμενα παραδοσιακού και αστικού βίου, αγροτικής καλλιέργειας και κτηνοτροφίας, κεραμικής, κοσμικής και εκκλησιαστικής αργυροχρυσοχοΐας, χαλκοτεχνίας, υφαντικής, ενδυμασίες, τα περίφημα σταμπωτά, κεντήματα, ξυλόγλυπτα, χαρακτικά και εικαστικά έργα, καθώς και πλούσιο ιστορικό και φωτογραφικό αρχείο.

Σήμερα το Μουσείο στεγάζεται σε ένα σύγχρονο κτίριο ενώ η επανέκθεση του υλικού αντανακλά τις σύγχρονες μουσειολογικές αντιλήψεις. Το Μουσείο ανήκει πλέον στο Δήμο Λαρισαίων, αναπτύσσει πλούσιες εκπαιδευτικές και επιστημονικές δραστηριότητες, αποτελώντας σημείο αναφοράς στην πολιτισμική δραστηριότητα του τόπου, γέφυρα με την τοπική κοινωνία και πόλο έλξης επισκεπτών.

Δημοτική Πινακοθήκη - Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα
Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα είναι ένας πολιτιστικός οργανισμός προώθησης και προβολής των εικαστικών τεχνών πανελλαδικής εμβέλειας. Ιδρύθηκε το 1983, έπειτα από τη δωρεά της Συλλογής του αείμνηστου ιατρού και συλλέκτη Γεωργίου Ι. Κατσίγρα προς τον Δήμο Λαρισαίων το 1981. Περιλαμβάνει 780 έργα – ζωγραφικά, χαρακτικά και σχέδια – από τον 19ο μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα Βρίσκεται στη συνοικία της Νεάπολης σε ένα σύγχρονο κτίριο. Μετά το θάνατό του, η δωρεά στη Δημοτική Πινακοθήκη συμπληρώνεται με 1170 βιβλία εικαστικού περιεχομένου, καθώς και τα ανεκτίμητης αξίας έπιπλα του γραφείου του Ερρίκου Σλήμαν, που αγόρασε ο συλλέκτης το 1955. Παράλληλα, χαρίζονται στον Ιατρικό Σύλλογο Λάρισας η ιατρική του βιβλιοθήκη και στο Δήμο Λάρισας 4500 λογοτεχνικά βιβλία. Στην είσοδο του κτιρίου η «Θεσσαλική Φρουρά». Μια χαλύβδινη κιονοστοιχία, επιχρωματισμένη με τα λαμπερά κόκκινα και μπλε χρώματα - κλειδιά της δημιουργίας του καταξιωμένου καλλιτέχνη Κώστα Πανιάρα που σηματοδοτεί όχι μόνο το Μουσείο αλλά τον περιβάλλοντα χώρο του και ολόκληρη την περιοχή.

Η πρόσφατα επανασχεδιασμένη έκθεση της συλλογής προτείνει μια νέα αφήγηση στην οποία πρωταγωνιστούν ο τόπος και οι άνθρωποι στην ιστορική εξέλιξη των μεταξύ τους σχέσεων. Τα έργα τέχνης δεν αντιμετωπίζονται μόνο ως φορείς αισθητικής αξίας, αλλά και ως πολύτιμη πηγή πληροφοριών για την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων και την αλληλεπίδραση των ανθρώπων με το φυσικό και δομημένο περιβάλλον.

Στη Λάρισα δε θα βρείτε πολλά ωραία κτίρια από τα παλιά. Ένας σεισμός την 1η Μαρτίου 1941 αλλά και οι βομβαρδισμοί από τους Γερμανούς που ακολούθησαν, της τα στέρησαν. Κάποια που είχαν απομείνει, χάθηκαν τη χρυσή εποχή της αντιπαροχής. Σήμερα ξεχωρίζουν κάποια όπως το κτίριο Αβραάμ Μουσών στην οδό Παλαιστίνης 7, το οποίο πρόσφατα αγοράστηκε από το Δήμο Λαρισαίων και αναμένεται να αξιοποιηθεί.

Όσοι περπατήσουν την οδό 31 Αυγούστου, στη διασταύρωσή της με την Οδό Λορέντζου Μαβίλη, θα αντικρίζουν δίπλα-δίπλα δύο όμοιες μονοκατοικίες, γνωστές στην πόλη μας με την ονομασία "Τα δίδυμα σπίτια". Τα κτίρια αυτά δυστυχώς δεν έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα και κινδυνεύουν να χαθούν καθώς είναι εγκαταλελειμμένα.

Λίγο έξω από το κέντρο της πόλης, στη Γιάννουλη, ο Πύργος του Χαροκόπου. Ένα από τα σημαντικότερα και ιστορικότερα κτίσματα των αρχών του 20ου αιώνα για τη Λάρισα. Ιδιοκτήτης του υπήρξε ο γνωστός εθνικός ευεργέτης Παναγής Χαροκόπος και αρχιτέκτονας του κτιρίου ήταν ο διάσημος τότε στην Αθήνα Αντώνιος Μεταξάς. Ένα πετρόκτιστο κτίσμα φρουριακής κατασκευής, τοποθετημένο στο κέντρο μιας τεράστιας έκτασης με περιμετρική ψηλή τοιχοποιία. Οι ιδιοκτήτες του ήταν άνθρωποι με έντονη κοινωνική ζωή γνωστοί στην Αθήνα και το εξωτερικό και έτσι φιλοξένησε πολλές κοσμικές συγκεντρώσεις της υψηλής κοινωνίας της πρωτεύουσας. Πολιτικοί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί και άνθρωποι της τέχνης, ήταν τακτικοί καλεσμένοι των ιδιοκτητών. Στον πύργο πέρασε μέρος της ζωής της και η Μελίνα Μερκούρη η οποία το 1939 παντρεύτηκε τον Παναγή Χαροκόπο. Το κτίριο άντεξε τις κακουχίες της κατοχής γιατί επιτάχθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως στρατηγείο από τα γερμανικά στρατεύματα. Κρίθηκε διατηρητέο το 1988 από την υπουργό τότε Μελίνα Μερκούρη. Σήμερα οι εικόνες που αντικρίζει κανείς είναι θλιβερές καθώς ο χρόνος, η εγκατάλειψη, η αδιαφορία το οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Είναι πλέον βέβαιο ότι αν δεν γίνει κάτι άμεσα το κτίριο δεν θα επιβιώσει.

Αβερώφειος Γεωργική Σχολή
Στην έξοδο της Λάρισας προς Τρίκαλα συναντά κανείς ένα άλλο στολίδι, την Αβερώφειο Γεωργική Σχολή. Ένα από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά δημιουργήματα. Λειτουργεί από το 1911 έως σήμερα και χτίστηκε με δαπάνη του κληροδοτήματος Γ. Αβέρωφ. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις της Σχολής καταλαμβάνουν ένα περιφραγμένο χώρο, συνολικής έκτασης 42 περίπου στρεμμάτων και είναι διαρθρωμένες σε τρία επίπεδα. Εισερχόμενος κανείς στο χώρο, αντικρίζει το κεντρικό κτήριο με το μεγάλο ρολόι στην οροφή που μαζί με την βιβλιοθήκη αποτελούν τα πιο επιβλητικά οικοδομήματα.

Όλο το κτηριακό συγκρότημα της Αβερωφείου Σχολής χαρακτηρίσθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έργο τέχνης και ιστορικά διατηρητέο μνημείο. Το κτίριο αυτό από την αρχή της έναρξης της Σχολής χρησιμοποιήθηκε ως Διδακτήριο και οικοτροφείο και έτσι συνεχίζει έως σήμερα ενώ πρόσφατα η Σχολή ενσωματώθηκε στο νεοσυσταθέν Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας που προέκυψε από την κατάργηση του ΤΕΙ Θεσσαλίας και την ένταξή του στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Και άλλα πολλά θα μπορούσα να σας γράψω. Για το ρωμαϊκό δρόμο που βρίσκεται καλά κρυμμένος μέσα σε ένα στενό της πόλης και ακόμη και οι Λαρισαίοι δεν τον γνωρίζουν. Το χαμάμ, το Φεστιβάλ Πηνειού - μια γιορτή μουσικής και πολιτισμού - το Θεσσαλικό Θέατρο, το Κηποθέατρο με τις συναυλίες και τις θεατρικές του παραστάσεις, το «Γλυπτό ποταμό» της γλύπτριας τοπίου Νέλλας Γκόλαντα, το Γενί Τζαμί που ετοιμάζεται να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο σημείο τουριστικής διασύνδεσης όλης της περιοχής, την ομάδα μας την ΑΕΛ που όλοι αγαπάμε. Για την κοιλάδα των Τεμπών, το όμορφο χωριό «Αμπελάκια» και τα παράλια της Λάρισας: Ο γραφικός Ρακοπόταμος, το Πολυδένδρι, ο Αγιόκαμπος (μας αρέσει να τον λέμε Αγιοκάμπιοι Νήσοι), η Σωτηρίτσα και η Βελίκα, (που αποτελούν μια συνεχόμενη παραλία άνω των 10 χιλιομέτρων), αλλά κι η Κουτσουπιά, το Κόκκινο Νερό, το Στόμιο, τα Μεσάγγαλα (μας αρέσει να τα λέμε Μες Άντζελες) και το Καστρί Λουτρό που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, μισαώρου από την πόλη, αλλά κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω γιατί νομίζω κάθε τι από αυτά θα μπορούσε να είναι ένα άρθρο από μόνο του.

---

Φωτογραφίες: Λία Γκουντρουμπή, Μαρία Νικολαϊδου, Χριστίνα Μητρούλα, Πασχάλης Μαντής και από τις σελίδες στο facebook των: Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας, Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, Σύλλογος “Ο Ιπποκράτης στη Λάρισα”, Δημοτικός Κουκλοθίασος ΤΙΡΙΤΟΜΠΑ, Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών.