Μεγάλη Εβδομάδα, των παθών και των πόθων, στη Θεσσαλονίκη.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Μεγάλη Εβδομάδα, των παθών και των πόθων. Η πόλη ξαγρυπνάει και οι ένοικοι της ετοιμάζονται για την αποκαθήλωση. Την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ όλοι είχαν ντυθεί στα μαύρα και στα άσπρα, σαν εκκρεμή Γιν Γιανγκ περιφέρονταν μέσα στην πόλη με τελικό στόχο να φτάσουν στον Λευκό Πύργο να γιορτάσουν τη νίκη του ΠΑΟΚ. Εμείς οι μοναχικοί επιλέξαμε τον Τζο Στράμερ από την οχλαγωγία. Λίγο πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ βρέθηκα με τον φίλο μου τον Άγγελο στο Λιμάνι και είπαμε πολλά ανάμεσα στα ανάκλιντρα παγκάκια και με θέα τον Θερμαϊκό. Ήταν 7 το απόγευμα και γύρω μας μονάχα φως. Μέρα ατέλειωτη. Μιλήσαμε για τα μυστικά πάρτι της πόλης που τελικά μοιάζουν σαν όλες τις άλλες κοινωνικές συναθροίσεις, για το γαλακτομπούρεκο του Γαλυφιανάκη, τον έρωτα που κρύβεται στα τυχαία και αναπάντεχα αγγίγματα. Εμείς δεν πήγαμε σε κανένα πάρτι, μόνο σε κάτι μουσικά ντοκιμαντέρ μέχρι αργά το βράδυ.
Ένας γνωστός μου είπε ότι έχει συνδέσει τη Θεσσαλονίκη μόνο με γυναίκες και τίποτα άλλο. Τρεις γυναίκες όλες και όλες είχε γνωρίσει με αναφορά την πόλη. Για αυτούς που δεν ανήκουν σε κανέναν, η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα μια στάση για μπουγάτσα, γύρο και κορίτσια που διορθώνουν τα νι και βάζουν τέλειες τελείες. Η Θεσσαλονίκη είναι πολλά περισσότερα για τους γοητευτικούς, για αυτούς δηλαδή που ανήκουν στον εαυτό τους και στους ανθρώπους που αγαπάνε. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες, για αυτούς που φοράνε αλεξίσφαιρα για να επαναλαμβάνουν ελαφρά την καρδία τα ίδια λάθη πληγώντας εαυτούς και άλλους. Περί αγάπης ο λόγος και σκέφτομαι αυτές τις μέρες που καταναγκαστικά πρέπει να είναι γεμάτες αγάπη και συγχώρεση. Συμπόνια, αυτό κυρίως απουσιάζει.
Η Μεγάλη Εβδομάδα με μελαγχολεί, ίσως γιατί μόνο τότε βλέπεις τον κόσμο να συνωστίζεται στις εκκλησίες και να εκλιπαρεί για άφεση αμαρτιών. Είναι όμως μια εκκλησία στην Άνω Πόλη μαγική, ο ναός του Αγίου Νικολάου του Ορφανού, ο οποίος κτίστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα. Τη Μ. Τετάρτη το βράδυ μαζί με τον Άγγελο μπήκαμε σαν κλέφτες από την πίσω πόρτα του μικρού κήπου που φιλοξενεί τον ναό και κοντοσταθήκαμε για λίγο έξω από ένα παράθυρο. Αφήσαμε πίσω μας βαρίδια, βαλίτσες και άλλα φορτία. Δεν ήταν οι ύμνοι, τα ζωντανά χρώματα των Αγίων που τα άκρα τους αγκαλιάζουν τους τοίχους, η μαύρη ήρεμη φιγούρα του ιερέα και το ανησυχητικά ήσυχο πλήθος που μας προκάλεσε κατάνυξη, αλλά εμείς οι δυο στο παράθυρο, χαμένοι στο χρόνο σε εποχές γεμάτες πίστη, αθωότητα και αγάπη ανόθευτη και ανεπιτήδευτη. Ταξίδι στο χρόνο, σε ένα χωριό της Χαλκιδικής που ξαγρυπνούν όλοι την Μ. Παρασκευή, η μυρωδιά από το μαχλέπι στην κουζίνα σε ένα σπίτι που βλέπει θάλασσα, τα πλατάνια στη Βουρβουρού τα καλοκαίρια, οι σημειώσεις πάνω στα βιβλία στο καφενείο ενός χωριού στην Εύβοια, ένα ταξίδι στην άκρη του κόσμου, ένας έρωτας που είναι στο δρόμο.
Μ. Παρασκευή, η σταύρωση. Είμαι στο αεροδρόμιο. Γύρω μου κόσμος, βαλίτσες και άλλα φορτία όμως γλυκά, όπως τσουρέκια Τερκενλή, αυτά με τη λευκή σοκολάτα και τη γέμιση κάστανο. Σε λίγες ώρες θα βρεθώ με τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Μέρα ατέλειωτη λόγω του φωτός. Πριν μερικές εβδομάδες συζητάγαμε με ένα φίλο, που μοιάζουμε στις διαφορές μας, για τις κλειστές κούτες που κουβαλάμε από σπίτι σε σπίτι. Κι όμως αυτή τη φορά δεν υπήρχαν κούτες, παρά μερικά αντικείμενα για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή στην πόλη. Του εξομολογήθηκα ότι στο μακρινό μέλλον θα ήθελα να ζήσω σε ένα σπίτι που να βλέπει θάλασσα, «πολλά ζητάς», μου είπε με ειρωνεία παρόλο που και εκείνος ήθελε το ίδιο. Από το παράθυρο του αεροπλάνου παρατηρώ πόσο μικροί φαινόμαστε οι άνθρωποι και πόσο μικρή είναι η ζωή μας. Ευτυχώς έχει ξημερώσει Ανάσταση και αυτή αρχίζει από άλφα, όπως μια νέα αρχή.
