Η παράσταση «Γιοι και κόρες» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού στο δημοτικό θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»
Κυριακίλα! Αυτό το συναίσθημα, αυτή η κατάσταση, αυτή η γκριζούρα, η μίρλα, το βάρος που σε πιάνει και σε πνίγει κάθε φορά που η νύχτα της Κυριακής πέφτει στη Θεσσαλονίκη και εσύ περιπλανιέσαι στα προάστια, καλή ώρα όπως την προηγούμενη Κυριακή στα πέριξ της οδού Κομνηνών στην Καλαμαριά, ψάχνοντας για πάρκινγκ.
Η παράσταση «Γιοι και κόρες» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού στο δημοτικό θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» ήταν η αιτία. Ο ΠΑΟΚ έτρωγε τέσσερα από τον Ολυμπιακό, στη Βουλή μιλούσαν για δυσπιστίες, Τέξας και υποβρύχια, πουθενά δεν υπήρχε σπιθαμή ελεύθερη για να αφήσουμε το αμάξι, στα καφενεία εκατοντάδες γέρων έπαιζαν πρέφα, οι ντελιβεράδες του γυράδικου «Σεραφίνο» απογείωναν τα παπιά με την πραμάτεια τους πέρα-δώθε, μοναχικοί σκυλίτες (ιδιοκτήτες σκύλου που τον βγάζουν βόλτα για παιχνίδι και πιπί) σήκωναν την κουκούλα του hoodie για να προφυλαχτούν από την υγρασία, στο θέατρο τρελή ουρά από γριές με μαλλί λάχανο, κρεπαρισμένο, τίγκα με λακ Παρασκευής, αλλά και νεαρόκοσμος καλλωπισμένος που περίμενε υπομονετικά για μια θέση, μιας και η παράσταση του Καλαβριανού είναι το απόλυτο sold out της σεζόν.
Κυριακίλα! Πάντα η Καλαμαριά μοιάζει με άγνωστο πλανήτη, έχει τους δικούς της κώδικες και τη δική της μελαγχολία, διαφορετική από αυτή του κέντρου της πόλης. Κοντινότερη είναι, θα έλεγα, η φάση της με αυτή των επαρχιών της βόρειας Ελλάδας, όπως η Ξάνθη, η Σκύδρα, η Έδεσσα, η Κομοτηνή και η Λάρισα. Δεν συμβαίνει τίποτα μετά τις εννιά το βράδυ. Όμως στο «Γιοι και κόρες» συνέβησαν πράγματα μαγικά, οι μικρές ιστορίες κάτω από τη μεγάλη ελληνική ιστορία όπως τις ξετύλιξαν οι ηθοποιοί Γιώργος Γλάστρας, Στέφη Πουλοπούλου, Άννα Ελεφάντη και Γιώργος Παπαπαύλου έμοιαζαν με ένα θλιμμένο μπλουζ. Ιστορίες για αντάρτες της Χαλκιδικής και μαχαίρια στον εμφύλιο, μια Πρωτοχρονιά του ’76 με τροχαία ατυχήματα, μπερμπάντηδες συζύγους και υπομονετικές κερατούδες, ιστορίες έρωτα Ελλήνων φοιτητών στο διχασμένο Βερολίνο του Ψυχρού Πολέμου, και στο ενδιάμεσο όλων αυτών το τραγούδι της Ρίτας Σακελλαρίου… «σε παρακαλώ απόψε, την ψυχή μου βρες και κόψε, πάρε την αναπνοή μου, βάλε τέρμα στη ζωή μου».
Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην έφυγε την προηγούμενη Κυριακή από αυτή την παράσταση με τη συγκίνηση στα όρια των δακρύων αλλά και την καρδιά τίγκα στην ευτυχία, για το πώς σε αυτή την Ελλάδα της κρίσης, που το παρελθόν επιστρέφει σε πρώτο πλάνο, ο Καλαβριανός και η ομάδα του κατάφεραν με εξαίσιο σκηνοθετικό και αφηγηματικό τρόπο να διηγηθούν τον κοινό μας τόπο: είμαστε ιστορίες των πατεράδων και των μανάδων μας, των γειτόνων και του σογιού μας, των περιοχών ανά την επικράτεια όπου η μνήμη μέσω των προφορικών διηγήσεων κρατά το καντήλι αναμμένο.
Επιστρέφοντας για το σπίτι διέσχισα τη Βασιλίσσης Όλγας, γεμάτη χριστουγεννάδικα που διαλαλούσαν λαμπάκια και ελαφάκια, αγιοβασίληδες και φωτάκια σε κατάσταση προεόρτιου παροξυσμού, η Κυριακίλα με έπιασε και πάλι. Λονδίνο γίναμε, σκέφτηκα σε χρόνο dt, καθώς λίγα λεπτά πριν, στην παράσταση του Καλαβριανού, ήμουν στην Κεφαλονιά του τραγικού σεισμού του ’53. Είναι να μη σε πιάνει τζετ λαγκ;
Κεντρική Φωτό: «Γιοι και κόρες», Το grand σουξέ της φετινής θεατρικής θεσσαλονικιώτικης σεζόν
11°
