Την Τετάρτη ο Πέτρος και η Σοφούλα ήρθαν από την Έδεσσα για να ακούσουν τον Παύλο Παυλίδη στο «Καφωδείο Ελληνικό». Όλες τις Τετάρτες του Οκτώβρη θα είναι εκεί ο Παύλος.
Ο Πέτρος λέει: «Το live ήταν εξαιρετικό, ο Παύλος και οι τρεις μουσικοί του μας χαιρέτησαν γύρω στη 1:30. Αποφασίσαμε να μείνουμε στη Θεσσαλονίκη και είπαμε να συνεχίσουμε για αλλού. Τι νέκρα! Τι ερημιά! Πουθενά κόσμος. Νιώσαμε όπως στην Έδεσσα: ψυχή δεν κυκλοφορούσε».
Του είπα πως ο μύθος της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται, το κλισέ της Ξεσσαλονίκης, δεν υπάρχει πια. Ένα Σάββατο ξεσκάει η πόλη και 2-3 μέρη είναι που τις καθημερινές συμβαίνει κάτι. Το βράδυ της ίδιας μέρας, Πέμπτη, που πριν την κρίση ήταν ζωντανή και βοερή όπως η Παρασκευή, παρέα με δυο φίλους καθίσαμε σε μία από τις στοές του κέντρου, όπου λίγους μήνες πριν δεν έβρισκες στασίδι είτε για ποτό είτε για φαγητό. Ήμασταν εμείς, τα κεριά που έφεγγαν στα άδεια τραπεζάκια, και οι μπάρμεν με τους σερβιτόρους που περίμεναν να γίνει το θαύμα και η βραδιά από νεκροταφείο να μετατραπεί σε πυροτέχνημα. Οι τιμές ήταν καλές: ήπιαμε τρεις μπίρες και τσιμπήσαμε ένα μεγάλο πιάτο με τυριά και αλλαντικά, συνολική τιμή είκοσι ευρώ. Θέλαμε να παραγγείλουμε και κάτι πιο «φαγητέ», αλλά η γκαρσόνα περίλυπη μας ανακοίνωσε πως η κουζίνα είχε κλείσει από τις 9.30, αφού η νύχτα έδειχνε ψόφια.
Τις καθημερινές αυτή η πόλη κλείνεται στο σπίτι της και τα μόνα που δουλεύουν είναι τα sports cafés λόγω τσάμπιονς λιγκ. Γύρω στα μεσάνυχτα ανηφορίζοντας για το σπίτι αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν από τη μία τίποτα να μη δουλεύει και από την άλλη καθημερινά σχεδόν να ανακαλύπτω καινούργους χώρους εστίασης για ποτό και φαγητό. Το Σάββατο η κάψα ήταν ανεπανάληπτη, αν ο καιρός το πάει έτσι, την 28η αντί για Βέμπο θα τραγουδάμε Beach Boys! Από νωρίς το μεσημέρι έως και αργά το βράδυ οι Θεσσαλονικείς είχαν πιάσει κάθε σπιθαμή πεζόδρομου, είχαν κάνει κατάληψη σε τραπεζάκια μέσα και έξω με θέα τη θάλασσα ή και όχι. Πώς όμως να κρατηθούν τα χιλιάδες τέτοιου είδους στέκια με μία μόνο μέρα δουλειάς, έστω και στο φουλ;
Κυριακή πρωί, κατηφορίζοντας για το κέντρο και περνώντας από την περιοχή της Βαλαωρίτου και των πάνω Λαδάδικων, εμπόλεμες ζώνες δηλαδή, το «πυρετός το σαββατόβραδο» ήταν μεταφρασμένο σε ξέχειλους κάδους τίγκα στο σκουπίδι και τη βρόμα. Ήταν 12 το μεσημέρι και με έπιασαν τα διαόλια μου. Και με τη δημοτική υπηρεσία καθαριότητας, που φως φανάρι δεν είχε περάσει, αλλά και για τον άτυπο νόμο που θέλει τον καθένα να παρκάρει και από τις δύο πλευρές της Τσιμισκή, με αποτέλεσμα να μπλοκάρουν οι δημόσιες συγκοινωνίες.
Περνώντας όμως την πόρτα του μπιστρό του «Excelsior», τα ξέχασα όλα. Το «Brunch your trouble away», πρωινό παρτάκι δηλαδή, με 50s μουσική κι ένα γουστόζικο breakfast and more μενού, που έστησαν η Σίσσυ Φιλιππίδου και η Ισμήνη Τορνιβούκα, έβραζε. Να κάτι που έλειπε χρόνια από την πόλη: μια χαλαρή δηλαδή πρωινή συνεύρεση ανθρώπων που διαβάζουν εφημερίδες, απολαμβάνουν ποτάμια δωρεάν καφέ και τσιμπούν εξαιρετικές γεύσεις σε λογικότατη τιμή. Εννιά ευρώ ο μπουφές, έχει όμως και α λα καρτ, με αποτέλεσμα μέσα και έξω από το «Brunch your trouble away» να επικρατεί το αδιαχώρητο.
Απογευματάκι κατά τις 3, το παίρνω απόφαση πως ήρθε η ώρα για να αποσυρθώ στον «πύργο» μου και να εντρυφήσω με τη συνέχεια της «Μυστικής οργάνωσης Τετρακτύς» (Μεταίχμιο). Ο Αργύρης Παυλιώτης ζει στη Θεσσαλονίκη και οι πρώτες 66 σελίδες του μυθιστορήματός του με γράπωσαν από το λαιμό, όπως και ο ποινικολόγος ντετέκτιβ του Ανδρέας Αναγνώστου, που μπλέκει σε μια ιστορία με φόνους, εξαφανίσεις, ρώσους μαφιόζους, και όλα αυτά με φόντο τα μαγαζιά που πουλούν γεωπονικά εξαρτήματα στη Φράγκων και παράνομες χωματερές στη Νέα Ηράκλεια. Ω, ναι, κάποιοι Θεσσαλονικείς δεν ανοίγουν μπαρ, ούτε μιλούν με γενικότητες περί μελλοντικών πρότζεκτ, λίγο τέχνη, λίγο γκουρμέ, λίγο τεχνολογία, αλλά γράφουν. Και μάλιστα πολύ καλά (to be continued).
