Πλατεία Ναβartίνου

Η Θεσσαλονικιά μάνα παλιά ήταν σαν όλες τις Ελληνίδες! Ήθελε τον κανακάρη της σπουδαγμένο δικηγόρο του ΑΠΘ με γραφείο στα πέριξ της Φράγκων ή του Βαρδάρη, γιατρό με θέση στο Ιπποκράτειο ή το ΑΧΕΠΑ, φιλόλογο διορισθέντα σε σχολείο 100 μέτρα από το πατρικό της Τούμπας ή της Περαίας, ένα «βραχιολάκι» ήθελε κοινώς για το παιδί της τότε, στον παλιό κόσμο, που αυτά τα επαγγέλματα ήταν σιγουράκια. Τατουατζή πάντως δεν τον ήθελε με τίποτα. Σήμερα, έχω την εντύπωση πως, αν κάνει μια βόλτα στην περιοχή του Ναβαρίνου, θα αλλάξει γνώμη.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης, που στο δημόσιο δεν έχει διορισμούς, τα μαγαζιά κλείνουν αβέρτα, οι δικηγόροι δουλεύουν με βερεσέ και ο ιδιωτικός τομέας βογκάει, τα τατουαζάδικα είναι η μόνη επιχείρηση που ευδοκιμεί. Ουρές βλέπω κάθε μέρα να κάνει η πιτσιρικαρία για να φορέσει στο χέρι, το πόδι, την πλάτη ένα δράκο, ένα τριαντάφυλλο, ένα σταυρό, ένα ιδεόγραμμα. Τα μηχανάκια δερματοστιξίας γουργουρίζουν από νωρίς το μεσημέρι μέχρι αργά τη νύχτα και οι τατουατζήδες απολαμβάνουν μια τρομερή αίγλη, καθόσον το επάγγελμα πέρα από καλοπληρωμένο θεωρείται και καλλιτεχνικό. Προσωπική γνώμη: είναι.

Όλο το καλοκαίρι, που η πόλη ήταν άδεια και τα εμπορικά κρεμούσαν πινακίδες «ραντεβού το Σεπτέμβρη», τα τατουατζίδικα του Ναβαρίνου χτυπούσαν υπερωρίες. Και για να επιστρέψω στην καλλιτεχνία, ντεμπούταρε προχθές στην Tatsis Artforum η έκθεση «Paradigm Shift – επαναπροσδιορίζοντας τον κανόνα» του Χρήστου Τσιντσάρη, ενός ζωγράφου που, αν ζούσε στο Λος Άντζελες, το περιοδικό «Juxtapoz» θα αφιέρωνε διθυράμβους στην ποπ σουρεαλιστική γραμμή του, με αναφορές στο Mark Ryden. Εδώ και λίγες μέρες ο Τσιντσάρης εντάχτηκε στο δυναμικό ενός γνωστού τατουαζάδικου της πλατείας Ναβαρίνου, γιατί από την τέχνη σε αυτή την πόλη, ως γνωστόν, κανένας δεν ζει.

Φουλ χρώματα, ανθρωποκεντρική, παιχνιδιάρα και τέρμα στο υπονοούμενο, ακροβατώντας σε ένα φανταστικό κόσμο εύθραυστων ισορροπιών, η ζωγραφική του Τσιντσάρη, που πέρασε πολλά χρόνια για σπουδές αλλά και για εμπειρίες και εκθέσεις στην Αμερική, έχει ένα μοναδικό τρόπο, ειδικά για Θεσσαλονικιό καλλιτέχνη, να συνομιλεί με το μεταμοντέρνο και το παγκόσμιο, εφόσον αυτού του είδους η τέχνη θεωρώ πως είναι η νέα ποπ αρτ. Το ίδιο και αυτός: «Ο διαχωρισμός της τέχνης σε lowbrow και highbrow προέκυψε από την ανάγκη καθορισμού της κατεστημένης τέχνης, δηλαδή αυτής που οι ακαδημαϊκοί θεωρούν πως έχει αξία σε αντίθεση με εκείνη που διαχέεται στους δρόμους, τις διαφημίσεις, τα περιοδικά. Η αντίληψη αυτή αρχίζει, τελευταία, να ανατρέπεται, καθώς η lowbrow τέχνη αγγίζει ολοένα μεγαλύτερα στρώματα του κοινού. Ενώ ο μοντερνισμός των τελευταίων δεκαετιών απομόνωσε την τέχνη, μετατρέποντάς τη σε πεδίο αποστειρωμένο, απευθυνόμενο στους λίγους και την ελίτ» δήλωνε πέρσι τέτοιον καιρό στα γραφεία του περιοδικού SOUL.

Αφιερώνω τη σημερινή ανταπόκριση στη ζωγραφική του Τσιντσάρη και την είσοδό του στην επαγγελματική τάξη των απανταχού Θεσσαλονικέων τατουατζήδων, γιατί τη θεωρώ κομβική, αφού καταρρίπτει το στερεότυπο ότι το τατουάζ δεν είναι τέχνη. Παρότι μια χαρά καμβάς είναι και το δέρμα, όπως και ο τοίχος. Και είναι θέμα χρόνου ένας ψυλλιασμένος ντόπιος curator να συναρμολογήσει μια έκθεση με σχέδιά τους και να σταματήσει αυτός ο ρατσισμός. Όχι μόνο της Θεσσαλονικιάς μάνας αλλά και του φιλότεχνου κοινού, που στο μυαλό του τον tattoo artist τον έχει για ρεμάλι.

«Guided Misinterpretation», Χρήστος Τσιντσάρης, λάδι σε καμβά, 140x200 cm «Paradigm Shift - επαναπροσδιορίζοντας τον κανόνα», έως 30 Σεπτεμβρίου στην Tatsis Artforum.