Δύο κομμάτια μπακλαβά με φύλλα σοκολάτας περιχυμένα με καϊμάκι, τιμή 14 ευρώ και κάτι ψιλά, ζαχαροπλαστείο «Χατζής» επί της Εγνατίας. Στροφή επιτόπου και αντίο σας. Γράφω «και κάτι ψιλά», γιατί κυριολεκτικά «την άκουσα» με αυτό το νούμερο, οκέι, γάλα βουβαλιού και τα συναφή, παράδοση από το 1900 και κάτι ψιλά, θεσπέσιες γεύσεις Ανατολής, αλλά, για να χρησιμοποιήσω και την έθνικ διάλεκτο, νισάφι, ρε καρντάσια! «Milka με φράουλα» είναι η απάντηση ενός εξίσου εθισμένου στα γλυκά φίλου, μόλις του διηγούμαι το περιστατικό. Από το περίπτερο και σε λογικότατη τιμή, με όλα τα συστατικά της ευτυχίας!
Η Θεσσαλονίκη της βρομιάς και των περιττωμάτων
Στοίβες σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους κάδους, σαν φοντί απορριμμάτων, τόνοι χαρτοπολτού λιώνουν στους τοίχους, αφίσες-προπαγάνδα για dj sets και συναυλίες, εικαστικές συναθροίσεις και πάρτι φοιτητικών παρατάξεων. Τι διάολο, με αυτούς της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΠΑΣΠ; Πότε διαβάζουν; Όλο πάρτι στα κλαμπ “Hotel” και “Vogue” κάνουν! Θα μου πεις, πως ήρθαν για να πάρουν πτυχίο στη Θεσσαλονίκη-Διασκεδαστούπολη, «τα καλύτερά μας χρόνια», «η πόλη ποτέ δεν κοιμάται», η Θεσσαλονίκη των κλισέ, η Θεσσαλονίκη των νέων καλλιτεχνών.
Το τελευταίο δεν είναι κλισέ, συμβαίνει, υπάρχει, αλλά να εξηγούμαστε: Είναι αδύνατον τόσες εκθέσεις φωτογραφίας, τόσες θεατρικές παραστάσεις, τόση ζωγραφική και τόσοι εμπνευσμένοι σαμπλερίστες djs να παράγουν έργο ικανό για να με πείσει πως η πόλη ζει μια καλλιτεχνική ανθοφορία. Μάλλον υπάρχουν πολλά μπαρ, πολλοί άδειοι τοίχοι για να στολιστούν από mobile projects (έχω ρέντα σήμερα), ανάγκη πώλησης ποτού δηλαδή. Εκτός από το ξηρόκαρπο, το πατατάκι, το ποτάκι, το φλερτάκι, το αγγουροκάροτο και τις μουσικές της urbania, τσιμπήστε και λίγο πνευματικό organic food. Και να σου κι άλλος χαρτοπολτός, κι άλλα φλάιερ. Αν όντως υπάρχει τόσο πολύ ωραία τέχνη στην πόλη κι αν όντως τόσοι πολλοί είναι οι καλλιτέχνες, οι graffiti artists, τα stencil kids, οι μουσικάντηδες, πώς διάολο νομάρχης είναι ο Παναγιώτης; Και τι κερδίζουν αυτοί που παρακολουθούν την εικαστική ζωή; Γίνονται καλύτεροι άνθρωποι; Ανακυκλώνουν, αντί να τα ξεφορτώνουν όλα στους κάδους όπως είναι; Αρνούνται να διπλοπαρκάρουν; Σέβονται το πράσινο φανάρι των πεζών στην Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας; Δεν υπάρχουν απαντήσεις, μόνο αναπάντητα ερωτήματα. Αλλά υπάρχει κι ένας Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης, που, μέσα σε όλον αυτό το σωρό εκδηλώσεων, την έκθεσή του «Λήθη» στην γκαλερί Tettix πρέπει να τη δεις.
Illustration πάνω σε τελάρο, παρότι τα έργα του θα μπορούσαν να είναι «χτυπημένα» πάνω σε τοίχους λόγω του street art παρελθόντος του. Ο Γιώργος Κόφτης, παράλληλα με τη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, φόρτωνε γνώση κι εμπειρίες από τους δρόμους. Φωτοστέφανα βυζαντινής θρησκευτικότητας και άγριοι λύκοι με όρεξη να κατασπαράξουν. Χριστοί στο καζάνι, ανάμεικτος Φώτης Κόντογλου με Κάφκα και εφιάλτες από κακά τριπάκια. Εικόνες αστικής Αποκάλυψης, ασπρόμαυρες εικονογραφήσεις, ψιλοαπεγνωσμένες, όπως και η ζωή για αρκετούς από τους νέους καλλιτέχνες εδώ στη Θεσσαλονίκη.
«Το φωτοστέφανο συμβολίζει τη μοναδικότητα του ανθρώπου, αυτό που στην εκκλησία το λένε “αγιοσύνη”. Συμβολίζει τη μαρτυρική μοναξιά της ζωής, τον αγώνα της επιβίωσης και την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου. Μια αγωνία που δεν μπορούν να τη σβήσουν ούτε τα πλούτη ούτε το αλκοόλ ούτε τα ναρκωτικά. Αυτή η αγωνία είναι η αφετηρία της δημιουργίας. Γεννιόμαστε με φωτοστέφανο, αλλά στην πορεία το χάνουμε. Κατά τα άλλα, δεν είναι και κανένα τρελό γκάτζετ…» Το απόσπασμα ήταν από μια παλιά συνέντευξή του στο περιοδικό SOUL. Ο Γιώργος Κόφτης είναι κοφτερό μυαλό, κοφτερό χέρι, κοφτερός χιουμορίστας, μπλοκαρισμένος όπως και το πιο ανθηρό και αστραποβόλο κομμάτι της γενιάς του στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης, όπου έξω από το κέντρο, στις άλλες συνοικίες και τα προάστια, βασιλεύει το τίποτα. Προσπαθεί, δημιουργεί, αλητεύει, blogάρει (okoftis.blogspot.com, gkoftis.blogspot.com), εμπλέκεται με το πιο δημιουργικό θεσσαλονικιώτικο underground κι αναδύεται στον αφρό με την έκθεση «Λήθη». Η Θεσσαλονίκη στον καιρό της οικονομικής κρίσης με τα λόγια του: «Ο κόσμος δεν χρειάζεται την τέχνη, χρειάζεται λεφτά. Και η τέχνη χρειάζεται λεφτά, όμως αυτή ανήκει στην πολυτέλεια ενός νου. Λυπάμαι που το λέω, αλλά και οι καλλιτέχνες “βουρκώνουν” σε αυτή την πόλη. Πέφτουν σε ένα κλίμα στασιμότητας και ελεημοσύνης. Ίσως αν ήμασταν εκατομμυριούχοι και ανοίγαμε εργοστάσια για να δώσουμε δουλειές στον κόσμο, κάτι να άλλαζε». A
Info Η έκθεση «Λήθη» του Γιώργου Κόφτη φιλοξε νείται μέχρι τις 27 Μαρτίου στην Tettix Art Gallery (Τσιμισκή & Διαλέττη 3, έναντι της εισόδου του νέου parking της Χ ΑΝΘ), 2310 243.304,697 4040484
Το παρελθόν και το παρόν της πολυκατοικίας Γραμματικού, που δεσπόζει στην Τσιμισκή, η παλαιότερη ενδεχομένως κάβα της Θεσσαλονίκης και μερικά «διαμαντάκια» από τον Κολινδρό Πιερίας
10°
