Ευτυχείτε!

«Χωρίς δεκάρα πώς θα παντρευτούμε, Μανωλιό μου»;
Δυστυχώς το Φεστιβάλ Τραγουδιού έπαψε να δίνει απαντήσεις. Ο Άλκης Στέας δεν μένει πια εδώ.

Και ξαφνικά εμπρός μαρς, ένα-δύο-τρία, τα άσπρα και τα μαύρα πούλια από τις ταβλερί του Ναυαρίνου ξυπνούν από τη θερινή νάρκη τους και το παιχνίδι ξαναρχίζει, τα τραπεζάκια γεμίζουν, όλοι εδώ και πάλι, καλή σεζόν να ’χουμε, πρώτη ανταπόκριση από τη Θεσσαλονίκη που περιμένει τον πρωθυπουργό να εγκαινιάσει την έκθεση, τους Brand New Heavies να εγκαινιάσουν τη συναυλιακή σεζόν στο Block 33 και τους στύλους σε Ολύμπου, Αγίου Δημητρίου, Μελενίκου, Κασσάνδρου και λοιπούς δρόμους να μεταμορφωθούν ξανά σε χάρτινη γκαλερί γεμάτη «νοικιάζεται γκαρσονιέρα πλησίον ΑΠΘ, τιμή λογική, κύριε πρωτοετή, κύριε πρωτοετή, για περάστε κι από δω».

Σεπτέμβρης στην πόλη, όλοι εδώ κι όλα τα κοιτώ σαν παιδί κουτό, την Ακρόπολη αλλά και το θεσσαλονικιώτικο μετρό, στάση Βενιζέλου, αφού αυτό προκρίθηκε τελικά σαν σχέδιο σωτηρίας και των αρχαίων που ανευρέθησαν και των έργων που πρέπει να συνεχίσουν: και υπόγειο μουσείο, όπως συνέβη με τα αρχαία της Αθήνας, και όλα καλά. Άντε να δω και το τελεφερίκ που μας το έταξαν εμάς τους Ανωπολίτες, πως θα μας ενώσει ντιρέκτ με τον Λευκό Πύργο με ένα συρματάκι τόσο δα μικρό, άντε να μάθω και ποιος γαλάζιος θα βγει απέναντι από τον Μπουτάρη, αφού ακόμα στην εδώ νουδού στο λαιμό τους κάθεται ο κυρ-Γιάννης. Μην είναι η Έλενα η Ράπτη που έχει πρόσβαση εις την νεολαίαν και τις προάλλες είδε τετ-α-τετ το Σαμαρά; Μην είναι ο Γιάννης ο Ιωαννίδης που έχει πρόσβαση στο αθλητικό κοινό αλλά και εις τους αγνούς πατριώτας; Μην είναι ο Σταύρος Καλαφάτης, χαμηλόφωνα κουλ, αρκούντως μοντέρνος και με πρόσβαση εις το λαόν του ΠΑΟΚ; Όλα, θέλω να τα ξέρω όλα, αλλά προς το παρόν πάντα τέτοια εποχή μετά τα μπάνια του λαού η πόλη είναι ένα σούσουρο κι ένα κάρο φήμες.

Για δεύτερη χρονιά πάντως το Urban Picnic Festival στη Ρωμαϊκή Αγορά υποδέχτηκε τον ανθό της θεσσαλονικιώτικης νεολαίας που πολύ χαίρεται και συμμετέχει όταν εις το άστυ συμβαίνουν πρότζεκτ και χάπενινγκ αντίστοιχα με τα της Βαρκελώνης ή του Βερολίνου: πικνίκ στη χλόη, μουσική, ταινίες, χύμα κρασιά ή μπίρες, ευταξία όμως επί της αρένας, αφού και ο κόσμος και οι εθελοντές ξέρουν καλά πως τέτοιου είδους προσπάθειες αποκτούν νόημα όταν πέρα από το καλλιτεχνικό και το μποέμ της υπόθεσης προτάσσουν ουσία και πολιτισμό σεβόμενες το βασικό νόμο της αστικής διαβίωσης: δεν αφήνουμε σκουπίδια!

Μεταξύ μας, τώρα, δεν υπάρχει καλύτερη εποχή για τη Χαλκιδική και δεν πάει στην πόλη να ανοίξαν ωραία μπαρ και να σκάνε κούκλες δράσεις. Έχουμε καιρό για να τα σκανάρουμε και να τα ζήσουμε, αλλά τώρα ας γιορτάσουμε πραγματικά το καλοκαίρι στις άδειες Καβουρότρυπες ή το σμαραγδένιο Ποσείδι, εφόσον αναχώρησαν οι κατασκηνωτές χίπστερ, κνίτες, αλλά και οι του κατηχητικού. Χαλκιδική χωρίς πολλούς Ρώσους, Πάολες, Μάολες και Μαζωνάκηδες σε μπιτς μπαρ, Χαλκιδική όπως τη θέλουμε με άδειους δρόμους και πυκνά πεύκα να σε κοιτούν ντροπαλά καθώς ελίσσεσαι στο δάσος της Ελάνης για να βγεις στην παραλία της Κύψας.

Και άντε να ετοιμαζόμαστε για Μπιενάλε, save the date: 18 Σεπτεμβρίου. Κι αν δεν σου αρέσει η τέχνη ή τη θεωρείς πολύ βαριά για τέτοιες ζέστες, η Άννα Πρέλεβιτς είναι εδώ, πάλι πίσω στα πάτρια εδάφη, όπου θα παρουσιάσει στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης μια light εκδοχή θεάματος με Stavento, Πέγκυ Ζήνα, Onirama, Μιχάλη Χατζηγιάννη και άλλους διασκεδαστές που θα βάλουν τα δυνατά τους ώστε η έκθεση να είναι όντως λαϊκό θέαμα όπως παλιά, κι ας μην υπάρχει ο Άλκης Στέας, κι ας το «ευτυχείτε» φαντάζει τόσο μακρινό σε αυτή την πόλη της ανεργίας και του μποτιλιαρίσματος όσο η απόσταση Θεσσαλονίκη - Ρώμη, με τα πόδια όμως κι όχι με πτήση χαμηλού κόστους. Welcome back.