Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ

Εκκλησία Αγίας Βαρβάρας, Τούμπα, μια ανάσα από το γήπεδο του ΠΑΟΚ, χρόνια τώρα, καλοκαίρια τώρα, δυο αυτοκινούμενα μποστανάδικα, κοινώς υπαίθριοι έμποροι με καρπούζια και πεπόνια διακοσμούν την πραμάτεια τους φορτώνοντάς την τη νύχτα με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια.
Εικόνα σουρεαλιστική, καλοκαίρι καψερό, γράφω στο random, καταγράφω εικόνες και θορύβους, χειροκροτήματα για τον Σάκη Ρουβά-Διόνυσο στο Θέατρο Δάσους και άντε να τελειώνουμε με τις εκδηλώσεις και οι καβάτζες για σεξ στα πευκάκια του Σέιχ Σου να αποκτήσουν διακριτικότητα, αφού με τόσες χιλιάδες να ανηφορίζουν και να κατηφορίζουν για «Βάκχες», Μάλαμα, «Ειρήνες» και λοιπά θερινά θεάματα, διωκόμενοι και καταδιωκόμενοι νιώθουν οι άστεγοι εραστές.
Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος στέλνει ένα ακόμα δακρύβρεχτο γράμμα από τα Διαβατά, «είμαι αθώος, είμαι αθώος», στην προκήρυξη του Καψή για τη νέα δημόσια τηλεόραση δεν προβλέπεται η Θεσσαλονίκη, «ο Κλάους Αθανασιάδης θα παίξει μεγάλη μπάλα» στοιχηματίζουν τα αρρωστάκια, μεγάλη μπάλα παίζουν και οι τριπλοπαρκαρισμένοι λόγω αποχής των δημοτικών αστυνομικών από τα καθήκοντά τους. Οι κεντρικές αρτηρίες της πόλης έπαθαν θρόμβωση από τα γαϊδούρια-συμπολίτες, που ανεξέλεγκτοι πλέον του δίνουν και καταλαβαίνει: πέντε λεπτά στάση για τσουρέκι στον «Τερκενλή» της Αριστοτέλους, δέκα λεπτά στάση για να πληρώσουν ένα λογαριασμό στη Μητροπόλεως, μισή ώρα στάση για να πιουν ένα ποτάκι στην παραλία, τα περί αστικού πολιτισμού και στοιχειώδους ευγένειας κάτι τέτοιες ώρες πάνε περίπατο, η πόλη δεν έχει καμιά ελπίδα όσο κατοικείται από ανθρώπους που παρκάρουν στις διαβάσεις των αναπήρων και τις στάσεις των λεωφορείων, και εντύπωσή μου είναι ότι δεν φταίει κανένας δήμαρχος για όλα αυτά.
Ο καιρός πρώτο θέμα συζήτησης, «θα βρέξει στη Χαλκιδική», «δεν θα βρέξει στη Χαλκιδική», καταιγίδες, αστραπές, βροντές και τουλούμια τα σαββατόβραδα, εκατοντάδες like, δεκάδες comments, κάθε Θεσσαλονικέας κρύβει μέσα του έναν instagramer βουκόλο απαθανατιστή της αγριεμένης θάλασσας και του ανταριασμένου ουρανού.
Και από Δευτέρα έως Παρασκευή βόλτες στο μέτωπο της νέας παραλίας, μπασκετάκι ή αυτοσχέδιες μιλόνγκες και θεματικές αργεντινοτάνγκο βραδιές στο Ποσειδώνιο, μαύρα σπόρια, άσπρα σπόρια, καντίνες με λουκάνικα και μαλλί της γριάς, σχηματάκια που παίζουν τζαζ, όπου όλοι τα θαυμάζουν αλλά λίγοι ρίχνουν κάνα ψιλό στο καπέλο ή τη θήκη, θεσσαλονικιώτικο καλοκαίρια πνιγηρό και πανσεληνιασμένο.
Τις νύχτες του σουκού χαζεύω τους ξέμπαρκους που αράζουν στα «Mikel», λουσμένους με το αλογονούχο φως που ρίχνει απάνω τους ροζ ανταύγειες, σαν μοναχικοί ήρωες του Χόπερ, που όμως δεν ακούν Ντίνα Ουάσινγκτον, αλλά Παντελίδη, τον οποίο ο αστικός θρύλος τον θέλει με κότερο να διακοπάρει στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Έτσι είπε ο αγγελιοφόρος-κολυμβητής που πλησίασε την κυριλόβαρκα που είχε αράξει απέναντι από το beach bar «Άνεμος» στη Σάνη, αλλά δέκα λεπτά μετά το πήρε πίσω, «πλάκα σας έκανα, για να πάψετε να ρωτάτε ποιος είναι αυτός, ποιος είναι αυτός!».
Ολοένα και λιγότεροι βαράνε τα πούλια στις καφέ-ταβλερί του Ναυαρίνου, το φοιτηταριό αναχώρησε για τις επαρχίες του και οι γηγενείς έφηβοι σκόρπισαν για free camping, όχι δίπλα από το «Έθνικ» στην Τριστινίκα, γιατί εκεί, όπως μου μεταφέρει ο διακτινισμένος ανταποκριτής μου, συχνάζουν εναλλακτικά πλουσιόπαιδα με τζιπ.
Στα ράδια σιγή, σκέτη μουσική, κι έλα, κυρά μου, πάρε την τσάντα την καλή. Στο Πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, πάλι στην Τούμπα, από εδώ που ξεκίνησε η βόλτα στην πόλη κι εδώ θα τελειώσει, παραδοσιακά για άλλη μια χρονιά η μνήμη της αγίας εορτάστηκε με πανηγύρι λαμπρό που κατέληξε με shopping. Οι περισσότερες και καλύτερες επώνυμες τσάντες μαϊμού αλλάζουν χέρι εδώ, αργά, μετά τα μεσάνυχτα οι Αφρικανοί πωλητές μαζεύουν ό,τι απόμεινε και αποτραβιούνται στα ιδρωμένα υπόγειά τους πάνω από την Εγνατία, σύνολο διαμενόντων επτά, ανεμιστήρας-παρτούζα ένας.