Άρχισε η Κυνηγετική περίοδος

«Μόνο στους Αθηναίους και στους μετανάστες εν Αθήναις Θεσσαλονικείς έχει πέραση ο Μπουτάρης. Μόνο αυτοί μασάνε με το σκουλαρίκι, τα τατουάζ, τη μποέμικη γλώσσα και τα λοιπά επικοινωνιακά ατού».

Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Δεν εξηγείται αλλιώς πως όπου σταθώ κι όπου βρεθώ η κουβέντα πάει στα πεπραγμένα ή μη πεπραγμένα του Μπουτάρη. Η συζήτηση-πέσιμο ξεκινά κάπως έτσι: «Δεξιός ήμουν και Παπαγεωργόπουλο ψήφιζα, όμως στις τελευταίες εκλογές το έριξα στον Μπουτάρη, γιατί το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο. Δεν σου κρύβω όμως πως μας απογοήτευσε και αυτός. Μόνο δηλώσεις στήριξης στο gay pride, κάτι ψευτοπεζόδρομοι, και τίποτα άλλο. Μόνο λόγια και ψιλολόγια». Η συζήτηση-πέσιμο, που ξεκινά πάντα κάπως έτσι, συμβαίνει τόσο σε καφέ-μπαρ του κέντρου, που παραδοσιακά δεξιοκρατείται, όσο και στο Facebook, με την επιχείρηση αποδόμησης του κυρ-Γιάννη να έχει ήδη ξεκινήσει από τα προφίλ γνωστών δεξιών, παρασέρνοντας και τους υπόλοιπους που ψοφάνε για χαζολόγημα, κράξιμο και «να σας πω κι εγώ τι πιστεύω».

Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Σαν να έχει πέσει αντιμπουταρική γραμμή. Από παντού ακούς το ίδιο πράγμα, πράγμα που δεν μου ακούγεται και πολύ αυθόρμητο και με κάνει να πιστεύω πως πρόκειται περί στρατηγικά σχεδιασμένης επικοινωνίας. Κι ας μην έχει ανακοινωθεί ακόμα η υποψηφιότητα του Γιάννη Ιωαννίδη ή του Σταύρου Καλαφάτη ή της Έλενας Ράπτη (την αυτοδιοίκηση δεν βλάπτει, όπως έλεγε κι ένα παλιό συνθηματάκι!) ή όποιου, τέλος πάντων, αποφασίσουν να του αντιπαρατεθεί.

Εκτός όμως από το δεξιό πλήθος, ο Μπουτάρης έχει να αντιπαλέψει και με τους καταστηματάρχες μαζικής εστίασης, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης. Εδώ η συζήτηση-πέσιμο ξεκινά κάπως έτσι: «Πάει καλά ο τύπος; Κάθε λίγο και λιγάκι έρχονται και μας γράφουν, επειδή τα τραπεζοκαθίσματα φεύγουν μερικούς πόντους έξω από την προδιαγραφή». Αν σκεφτείς πως στη Θεσσαλονίκη της κρίσης οι μόνες δραστηριότητες που ευδοκιμούν είναι τα κάθε είδους καφέ-μπαρ, ταβερνεία και κομψές λαουντζερί, τότε ξέρεις πως, ναι, ο κυρ-Γιάννης είναι στριμωγμένος.

Όταν δε η συζήτηση-πέσιμο είτε στα καφέ είτε στο Facebook έρθει στο κυκλοφοριακό, τότε είναι που η γραμμή υπεράσπισης του δημάρχου καταρρέει. «Και τι έκανε δηλαδή; Τριπλοπαρκαρισμένη είναι η Τσιμισκή και οι κεντρικές αρτηρίες, με τους δημοτικούς αστυνομικούς να μην κάνουν τίποτα. Άσε που πάνε και τρεις τρεις, επειδή φοβούνται μην τους δείρουν». Γιατί στη Θεσσαλονίκη της κρίσης συνέβη και αυτό. Οργισμένοι πολίτες δηλαδή, επίτιμα μέλη της φυλής «Πέντε λεπτάκια μόνο το άφησα και με τα αλάρμ ανοιχτά», να χειροδικούν και να τσαμπουκαλεύονται επί των ταλαίπωρων δημοαστυνομικάριων. Στην καθαριότητα; Μία από τα ίδια.

Πώς απαντάει ο Μπουτάρης; Με προεκλογικά έργα, όπως είθισται να συμβαίνει με τους εν ενεργεία δημάρχους. Από κέντρο έως Τούμπα, ξαμόλησε μπουλντόζες και δώσ’ του ασφαλτοστρώσεις, και πεζόδρομοι, και βουλώματα λακκούβας, που είχαμε συνηθίσει να τα βλέπουμε κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης. Και με δηλώσεις στήριξης σε κάθε πικραμένο, όπως καλή ώρα η τοποθέτησή του για το δράμα των ΕΤ3τζήδων και λοιπών κρατικών ραδιοτηλεοπτικών δυνάμεων.

Μετά έρχεται Παρασκευή και οι συζητήσεις καταλαγιάζουν, αφού μπουταρικοί και αντιμπουταρικοί ξαμολιούνται στη Χαλκιδική για να «φορτώσουν τις μπαταρίες τους». Και από Δευτέρα, άντε πάλι το facebookικό μπούρου μπούρου αλλά και το γκούρου γκούρου των δρόμων, για να μιμηθώ και τον ήχο της μπουλντόζας...

Φωτογραφία: Κάπου στο 1935. Φωτογράφος Studio Νικολέρης. Συλλογή. Από την έκθεση «Πέρα από την ιστορία: Η Θεσσαλονίκη μέσα από τη φωτογραφία Μέρος Α΄ - Από την Απελευθέρωση μέχρι τον Μεσοπόλεμο».