Η καλύτερη παράσταση των Monie & Monie Conniente ever; Μακράν! Όμως ας το πάρουμε από την αρχή. Η σκηνή της «Αίγλης» είναι σφηνωμένη ανάμεσα στις γέρικες πολυκατοικίες της Κασσάνδρου και τον περίβολο του Αγίου Δημητρίου. Μαρκίζα φωτεινή σε χρώμα μπλε ιλεκτρίκ, έκανε τσουχτερό κρύο το προηγούμενο Σάββατο, κυρίες με γούνες αλλά και κορίτσια με μαντό, καλοστεκούμενοι πενηντάρηδες αλλά και αγόρια χαλαρά, συνωστισμός στην είσοδο, 320 καθήμενοι όλοι κι όλοι σε κάθε παράσταση, ποιος να πρωτοχωρέσει; Δεκαπέντε χρόνια Monie & Monie Conniente ή, αλλιώς, οι περιπέτειες δυο παιδιών από τις Σέρρες που ξέρουν να φυσούν μαγικά τα σαξόφωνά τους και στο ενδιάμεσο των τραγουδιών να διηγούνται ιστορίες με λόγια ξεκαρδιστικά.
Το 1994 ο Διογένης κι ο Σωτήρης Δασκάλου επιχείρησαν για πρώτη φορά να κάνουν τη Θεσσαλονίκη να γελάσει και να χορέψει στήνοντας το βαλκανικό τσαντίρι τους στο Ξυλουργείο του Μύλου. Έντι Κόχραν και χάλκινα Γουμένισσας, λαϊκά του Άκη Πάνου και Λούις Άρμστρονγκ, ανάμεσα από τις νότες ο Διογένης με κίτρινες τιράντες και με ημίψηλο καπέλα, γνήσιος σερ από τας Σέρρας, ανακάτευε ιστορίες, ανέκδοτα, ντοπιολαλιές, κόλαση. Ήμουν εκεί! Και τότε αλλά και τώρα, στην «Αίγλη», όπου το πρόγραμμά τους ξεκινά με μια ηλεκτρική δαιμονισμένη διασκευή στον Σαββόπουλο, κι ο Διογένης σηκώνοντας ψηλά ένα μαύρο πιστόλι ουρλιάζει «αυτό το όπλο είναι αθώο, αφού ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό». Δεν είναι μόνο χαβάς και εξαίσια καφρίλα οι παραστάσεις τους. Πολύ περισσότερο αυτό, το πιο πολιτικό τους σόου έως τώρα, και ας είναι ο τίτλος του «Να τα πιούμε;».
Βαράνε μπλέντερ με παόκια και Καραμανλή, τσαταλιάζουν μπάτσους, κουκουλοφόρους, νοικοκυραίους και οικογενειακές γιορτές, Αθηναίους, Σερραίους, κοιμήσηδες Σαλονικιούς, Σαμοθρακίτες και Λαρσαίους (Λαρισαίους, κυρία διορθώτρια), διασκευάζουν μαγικά το «Κάνε μου λιγάκι μμμ» του Γιώργου Μαρίνου, ο Διογένης ιδρώνει, χτυπιέται, ξεφυσάει, τα χώνει, γνήσιος stand-uper, οργισμένος, αθυρόστομος και με χιούμορ ταυτόχρονα που ακροβατεί ανάμεσα στην υψηλή ευφυΐα και το χλίδα trash. Για τρεις ολόκληρες ώρες γέλασα και συγκινήθηκα, κουνήθηκα με τις νότες τους, χάρηκα με τη χαρά του κόσμου που δεν σταματάει ούτε λεπτό να τους χειροκροτεί.
Τόσα χρόνια μόνο ένας σκηνοθέτης μπορεί να παρακολουθήσει και να κουμαντάρει την τρέλα των Monie, ο Γρηγόρης Αποστολόπουλος. Στις εικόνες, τα πειραγμένα γραφικά και τα ψηφιακά κολάζ ο Αντώνης Βλαβογελάκης, στο πρώτο τραπέζι κάτω αριστερά της σκηνής η Κατερίνα, άγρυπνο μάτι, το αιώνιο κορίτσι του καλλιτέχνη. Ευτυχές το 2009, αναγνώστες μου, και για όσους δεν είδαν το σόου χτυπάει καμπανάκι, αφού η τελευταία παράσταση είναι στις 25 Ιανουαρίου.
Δελτίο καιρού
Τα αγιοβασιλιάτικα σκουφιά, οι ηλεκτρικές γιρλάντες, τα ελαφάκια και το χιόνι από βαμβάκι είναι σαν μπότοξ, που το βαράει η πόλη πριν τα Χριστούγεννα για να δείχνει κούκλα. Έχει όμως περιορισμένο χρόνο δράσης, από τις 7 Ιανουαρίου και μετά η λάμψη τελείωσε και η Θεσσαλονίκη δείχνει άσχημη σαν κακοφορμισμένη γριά. Κρύο, υγρασία, ο καιρός των σηκωμένων γιακάδων και του ζεστού κάστανου από τις φουφούδες της Αγίας Σοφίας και της Αριστοτέλους.
Καιρός για κονιάκ, σαν αυτά που χτύπησα στο “Spitimou”, το νέο talk of the town μπαρ, στα σύνορα Λέοντος Σοφού με Εγνατία, στα πέριξ της Βαλαωρίτου. Στον πρώτο όροφο ενός παλιού νεοκλασικού, το “Spitimou” είναι ένα μπαρ απλωμένο χύμα. Καναπέδες πεταμένοι εδώ κι εκεί, όπου βρεις αφήνεις το μπουφάν σου, πικάπ καρφωμένα στους τοίχους, κάσες με βινύλια, δεδομένου ότι ο ιδιοκτήτης του Νότης διαθέτει και δισκοπωλείο, ατμόσφαιρα ειλικρινής και ακομπλεξάριστη, παρόλο που όλη η Θεσσαλονίκη ένεκα latest trend το συζητάει και το μεθάει. Προπάντων όμως κονιάκ και εξαιρετικές μουσικές, είτε παίζει ο technohead Άλεξ Τσιρίδης είτε ο Τέλης με συνοδεία tribalista είτε ο Τσούκος είτε ο Λευτέρης Κορδιάος του Republic 100,3.
Πρόβλεψη: Για το 2009 το “Spitimou”, το “Partisan”, το «Υποβρύχιο», το gay friendly “Enola”, η «Παπαρούνα», η «Υψικάμινος», οι «Τέσσερις εποχές» και η τσέχικη μπιραρία, τα κόζια δηλαδή των πέριξ της Βαλαωρίτου, θα φτιάξουν για τη Θεσσαλονίκη μια ολοκληρωμένη κατάσταση για έξοδο. Μαζί και το “Zenit” φυσικά της Βασιλέως Ηρακλείου, ο ορισμός του underground κλαμπ με πληθώρα «δύσκολων» μουσικών για το λαό που την ψάχνει αλλιώς.
Διαμάντια και μπλουζ
Προηγούμενη Κυριακή. Ήλιος λαμπερός που τρυπούσε την παγωνιά, πατροπαράδοτη βόλτα στην παραλία, αστική συνήθεια στα όρια της καρτ-ποστάλ, τεράστιοι γερανοί κολλούσαν στον τοίχο του κτιρίου, διασταύρωση Κορομηλά και Αγίας Σοφίας, μια γιγάντια πινακίδα της κλινικής Euromedica. Απέναντι χτυπημένο άτσαλα με μαύρο μαρκαδόρο σύνθημα απομεινάρι των ταραχών, “Burn lifestyle burn”. Η δικιά μας βόλτα μας έβγαλε στο λιμάνι, Αποθήκη Β1, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.
Στο πλαίσιο του τρίτου Εικαστικού Πανοράματος, 75 νέοι Έλληνες καλλιτέχνες εκθέτουν τη δουλειά τους έως και τις 22 Φεβρουαρίου. Ο τίτλος της παράλληλης δράσης «Δημιουργώ, άρα υπάρχω». 110 έργα διαλεγμένα κατευθείαν από τα υπόγεια στούντιο παιδιών που δεν έχουν σχέση με το κύκλωμα των μουσείων ή των γκαλερί, παιδιών όμως που δημιουργούν, ανασαίνουν, ανησυχούν, εκφράζουν, ζωγραφίζουν, στήνουν, τοποθετούν. Όπλα κεντημένα σταυροβελονιά, τεχνητά γρασίδια του γκολφ, βίντεο που καταγράφουν το σαπούνι καθώς λιώνει ή ένα κτίριο που πήρε φωτιά και η μάνικα το καταβρέχει. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες αστικής απόγνωσης, κορίτσια που κοιμούνται ή νανουρίζουν το μωρό τους, που δεν υπάρχει στ’ αλήθεια παρά μόνο μέσω μιας τηλεόρασης ξαπλωμένης στην κούνια, πρόσωπα που πάνω τους πέφτουν σταγόνες μιας χαλασμένης υδρορροής. Σε επιμέλεια Δόμνας Γούναρη και Αρετής Λεοπούλου, η έκθεση είναι όντως μια έκπληξη, το επίπεδο των συμμετοχών μακράν εντυπωσιακό και ουσιαστικό, νέοι καλλιτέχνες, συγχαρητήρια, συνεχίστε, πάνω τους!
Πρώτη ανταπόκριση για τη νέα χρονιά από Θεσσαλονίκη. Δεν θα αλλάξουν ούτε ο δήμαρχος ούτε ο νομάρχης. Η πόλη, όμως, από τα έγκατα έως τον αφρό θα κρύβει πάντα εκπλήξεις και διαμάντια, τρελούς ήχους και απρόβλεπτες συμπεριφορές. Συνεχίστε, σας χαίρομαι, σας αγαπώ, σας παρακολουθώ, σας καταγράφω.
4°
