Βερολίνο, αντίο

Ευτύχησε να βιώσει το Βερολίνο στις αρχές των 80s, να συναναστραφεί θρύλους και να ζήσει την εξπρεσιονιστική κοσμογονία που κορυφώθηκε με την έκθεση «Zeitgeist», το 1982, μοιραζόμενος τις εμπειρίες του δεκαετίες αργότερα στο βιβλίο «Σοφέρ». Πώς φαντάζει σήμερα η πόλη στα μάτια του Πέτρου Αυλίδη; Επιστρέφοντας από το τελευταίο του ταξίδι, μοιράζεται στην A.V. τις σκέψεις του.

Μετά το Μίτε και το Πρέντσλαουερ Μπεργκ, έστρωσε και το Φρίντριχσχάιν.

Τακτοποιημένοι γόνοι μεσοαστικών οικογενειών, δυτικοευρωπαϊκών κυρίως, αλλά και γερμανικών, αμερικάνικων και ασιατικών, ιδιοκατοικούν ή νοικιάζουν για πολλά λεφτά τα ανακαινισμένα διαμερίσματα της πρώην ξεφτισμένης ανατολικής περιοχής της πόλης. Καθαροί περιποημένοι και τρέντι, άοσμοι άχρωμοι και άκαπνοι, με τ’ ακουστικά των κινητών τελευταίας τεχνολογίας μόνιμα χωμένα στ’ αφτιά τους, φουλ απασχολημένοι με τις προοπτικές τωνπρότζεκτ τους, της καριέρας τους γενικώς. Περιφέρονται με χαμόγελα εύκολης ευτυχίας στα πρόσωπά τους, καταφχαριστημένοι με τις ζωές τους, χωρίς αγωνίες, αμφιβολίες και λοιπές δυσάρεστες εντάσεις.

Στον σταθμό Βάρσαουερ στράσε κάτι άστεγοι, κάτι ζητιάνοι, κάτι πειραγμένοι, κάτι μουσικές αυτοσχέδιες με ό,τι διαθέσιμο ως όργανο, κάτι γόπες, κάτι μυρουδιές. Το σκηνικό πιο βρώμικο και παρατημένο, απομεινάρι εικόνας του παλιού Βερολίνου της αμφισβήτησης και του διαφορετικού, ελπίδα ακόμα, έστω αμυδρή, έστω φευγαλέα.

Στο γειτονικό Κρόιτσμπεργκ περιφέρομαι κάνα δίωρο στα τούρκικα μαγαζιά, ανακαινισμένα τα περισσότερα, ψάχνοντας φασολάδα.

«Νουρ λίνζενζούπε, αρκαντάς», μόνο φακές φίλε η σταθερή απάντηση.

Στο Μπαγκντάτ, ιστορικό μαγαζί στο Σλέζισες Τορ, πιάνω κουβέντα μ’ έναν παλιό, απομεινάρι κι αυτός. Τον ρωτάω για το φαινόμενο, πού πήγαν οι φασολάδες, την εξήγησή του.

«Οι τουρίστες τρώνε φακές, χαμπίμπι», μου τη δίνει. Το χαμόγελο στη μούρη του βγάζει πικρίλα.

«Άλες κλαρ», του λέω, «χαμπίμπι», χαμογελάω επίσης.

Στην ίδια γεύση.