Kάθε άνοιξη, η Θεσσαλονίκη να παραδίδεται σε μια γλυκιά εντροπία

Συμβαίνει πάντα, κάθε άνοιξη, η Θεσσαλονίκη να παραδίδεται σε μια γλυκιά εντροπία. Όλοι και όλα περιφέρονται, το βόρειο άστυ τελεί υπό μια ρευστή κατάσταση, σαν ένα σέικερ όπου εντός του χτυπιούνται πληροφορίες, σαν κάποιος αόρατος προγραμματιστής να φτιάχνει κώδικα βασισμένο σε εκατοντάδες αλγόριθμους, ίσης σημασίας ο καθένας, σαν να παίζει ένα cd στο random, γι’ αυτό κι έτσι ακριβώς γράφω αυτή την ανταπόκριση, χωρίς ειρμό, χωρίς αρχή και τέλος, μόνο πρόσωπα, στέκια, ήχοι, εικόνες που σαν γύρη στριφογυρνούν καθώς περιφέρομαι στους δρόμους της πόλης.

Θέατρο Αυλαία, «Mistero Buffo» του Ντάριο Φο, εξαίρετη σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, Ξάφης, Μάσχα, Καλαϊτζίδου (γεια σου, Αννούλα του βορρά), Μπερικόπουλος, Χρυσοστόμου, Τοκάκης σε μαγικές ερμηνείες, το κωμικό και το τραγικό, η εξουσία και η πίστη, η θρησκευτική κατάνυξη και το βέβηλο χιούμορ, ο θάνατος, οι γελωτοποιοί της κάθε αυλής, έφυγα μαγεμένος. Χίλια μπράβο!

Ανθοφορούσες νεραντζιές στην Αγίου Μηνά, τραπεζάκια έξω στην Παλαιών Πατρών Γερμανού που ξαφνικά γέμισε από καινούργια καφέ, το «City Zen», το «Jasmine», το πολυαγαπημένο all time classic «Local», που σε λίγες μέρες αποκτά και «αδελφάκι», και λίγο παραπέρα, πίσω από το ιερό της Αγίας Σοφίας, το «Estrella» με την τοιχογραφία της στριτ άρτιδος Σιμόνης Φοντάνα να αναπαριστά μια πλανεμένη γοργόνα με πλεξούδα.

Η πόλη είναι το σύνολο των επιθυμιών των ανθρώπων της, το άθροισμα των δρόμων και των μουσικών που ξεπετιούνται, από την πλατεία Αριστοτέλους έως την πλατεία Λιστόν της Κέρκυρας είναι ένα άσμα δρόμος. Ακούω και ξανακούω την «Ανοιχτή πληγή», αυτό το μελίρρυτο λοξής τζαζ διαμαντάκι με το διεστραμμένα ερωτικό στίχο, βλέπω το φοιτηταριό να αράζει στα καφέ «Mikel», το «Ανοιχτή πληγή» είναι τραγούδι των κόρε.ύδρο, που ο δίσκος τους «Ασκήσεις στον Υπαρξισμό» είναι ό,τι ωραιότερο ελληνικό έχω ακούσει φέτος.

Στον πεζόδρομο της Αγίας Θεοδώρας, στην γκαλερί Donopoloulos Fine Arts, ο Νίκος Ασλανίδης εκθέτει την καινούργια ζωγραφική του, ακριβώς απέναντι το «Candy Bar» με τους ροζ, φλούο, παστέλ και λαχανί τοίχους, παραδίπλα ο «Πετρίδης» με τα είδη κάμπινγκ, που είναι σαν να βοούν στους περιφερόμενους διαβάτες «ώρα για Καλαμίτσι, ώρα για Αρμενιστή, ώρα για Καβουρότρυπες, we all scream for camping», πεινάς είπες; Σουτζουκάκια ψητά στη «Διάβαση», νέο, μερακλίδικο, εξαιρετικό σχαράδικο στην Παύλου Μελά, ανάρτηση στο Facebook, νέος δίσκος από Παύλο Παυλίδη και b-movies συν live αυτό το σαββατοκύριακο στον Μύλο, διαλέγω το track 1, την ιστορία δηλαδή εκείνου του κοριτσιού και εκείνου του τύπου που, παρότι ζουν στην Πατησίων της Αθήνας, ονειρεύονται περιπέτειες με κλέφτες και αστυνόμους σαν τη Φέι Ντάναγουεϊ και τον Στιβ ΜακΚουίν. Είναι τέρμα καλοκαίρι ο δίσκος του Παυλίδη, είναι μειλίχιος και mid tempo, η μπάντα σφυράει.

«Της Πάολας τα στήθη δεν έχουν σιλικόνη, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», σκέφτομαι το σύνθημα στην Άνω Πόλη καθώς οδηγώ στον περιφερειακό και παντού στα μπάνερ διαφημίζεται το σχήμα Καρράς - Πάολα - Παντελίδης, ανηφορίζουμε για Χορτιάτη, στάση για σοκολατόπιτα στον «Μπάτσιο», γραφείο τελετών «Σκιερός», όσο κι αν η Θεσσαλονίκη σκάει από αυτό το πρόωρο, μαγιάτικο, καψερό, μίνι καλοκαίρι, πάντα στον Χορτιάτη κάνει μείον έξι από τις θερμοκρασίες της πόλης.

Δώδεκα τα μεσάνυχτα, ανηφορίζοντας την Αγγελάκη τρακάρουμε την Άννα Μάσχα μετά την παράσταση του “Mistero Buffo”. «Θερμά συγχαρητήρια, κυρία μου! Ήταν ό,τι ωραιότερο είδα στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία δύο χρόνια». Γελάει, ευχαριστεί, αποχωρεί διακριτικά, απέναντι, σταθμευμένοι στο πάρκινγκ, οι δύο αστυνομικοί του περιπολικού κάνουν τσιγάρο στήνοντας αυτί. Όλοι κρυφακούν τους πάντες στη Θεσσαλονίκη, όλοι βλέπουν τα πάντα, όλα είναι υπό θέαση. Και η άνοιξη αυτή θεάρεστον έργον. Τελεία.