Σουβλίστε τους!

Δεν ξέρω τι γίνεται στην Αθήνα ή στην επαρχία, αφού η διαφήμιση των Jumbo παίζει παντού, αλλά εδώ πάνω στη Θεσσαλονίκη, κάθε που σκάει το σποτάκι, ξεκινάει και ένας εμφύλιος πόλεμος. Στο ένα στρατόπεδο οι comme il faut οπαδοί της αισθητικής καθαρότητας του lounge και στο άλλο όλοι εμείς που περιμένουμε τις διαφημίσεις των Jumbo πώς και πώς θεωρώντας τες κυριολεκτικά ένα καταστασιακό σημειολογικό χάπενινγκ. Προδόθηκα, αλλά σκασίλα μου! Μου αρέσει το τραγούδι της Κατερίνας Στανίση και μερακλώνω με το ρεφρέν: «Χωρίς Jumbo να ζήσω δεν μπορώ ούτε ώρα, η ζωή μου θα μοιάζει με τ’ αρνιού καλή ώρα».

 Μου αρέσει γενικώς η Κατερίνα Στανίση, που αυτές τις μέρες εμφανίζεται και ντουέτο με Μαζωνάκη στη δυτική πλευρά της πόλης, θεωρώ πως η «Εμπιστοσύνη» διαθέτει ισάξιο μεγαλείο με το «I’ll be seeing you» από τη φωνή της Μπίλι και το «Σ’ έχω κάνει θεό» στέκεται το ίδιο σπαρακτικά όπως το «Mad about the Boy» της Ντάνα Ουάσινγκτον.

Και πόσο θα ήθελα να ζούσε ο Χρήστος Βακαλόπουλος και να ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια με τις μούρες όλων αυτών των «δυτικοχλέμπουρων» που ξινίζουν με τη «λαϊκουριά» των Jumbo, που ειδικά στην τηλεοπτική εκδοχή του σποτ η εικόνα που βγάζουν είναι μια εικόνα που μοιάζει να επιστρέφει από την παιδική μου ηλικία και πασχαλινές γιορτές στον Άβαντα της Αλεξανδρούπολης: κούνιες, εξοχικά, αυλές με χορτάρι, κίονες, σούβλες που γυρνούν και νονές με τα καλά τους, κόκκινες φορεματάρες σαν της Στανίση στο βιντεοκλίπ, κι ο θείος με το φανελάκι να γυρνάει το αρνί και να μας κερνάει «πετσούλα».

Με πιάνει συγκίνηση καθώς βλέπω την κυρα-Κατερίνα φορτωμένη με σακούλες και το θεϊκό της φόρεμα, θυμάμαι τη θεια μου και τη μοδίστρα της, την κυρία Θεοκτούλα, κι όλες τις πρόβες που τις έβλεπα να κάνουν, προκειμένου να σκάσει θεά στο πασχαλιάτικο τραπέζι. Που τρώγαμε με τα χέρια και τα τραπέζια ήταν ένα μεγαλειώδες χύμα με κοκκινέλια, τσουρέκια, αυγά και μαγειρίτσες. Ένα ποίημα είναι η διαφήμιση, μου θυμίζει και λίγο Σταύρο Τσιώλη, Αλμοδόβαρ, Άκη Πάνου, όλα αυτά που, όταν ζούσε ο Βακαλόπουλος, μου έμαθε να τα τιμάω, να τα αναγνωρίζω και όχι μόνο να μην τα αρνιέμαι αλλά και να τα αντιλαμβάνομαι στο σωστό μέγεθός τους.

Αλλά, είπαμε, εδώ είναι Θεσσαλονίκη! Ο Θερμαϊκός ζέχνει, οι δρόμοι είναι τίγκα στη λακκούβα, τα πεζοδρόμια κατειλημμένα και διπλοπαρκαρισμένα, και ο αέρας μολυσμένος, αφού όλο το χειμώνα «όλα τα τζάκια καίγαν στο φουλ, λες κι είχε βγει ο Βελζεβούλ», όπως διατεινόταν το αντίστοιχο χριστουγεννιάτικο jumboσποτάκι. Όμως, οι comme il faut οπαδοί της αισθητικής καθαρότητας του lounge δεν βγαίνουν να διαδηλώσουν γι’ αυτά, πολεμούν μόνο το jumboτράγουδο, στέλνουν μέιλ στα ραδιόφωνα απειλώντας τους πως θα αλλάξουν συχνότητα αν δεν πάψουν να μεταδίδουν το τραγούδι. Προφανώς γιατί κατά το προσφιλές «είδε η μαϊμού τον ποπό της και τρόμαξε», αρνούνται να παραδεχτούν πως η διαφήμιση είναι κάτι σαν τους ωραίους παλιούς «Δέκα μικρούς Μήτσους» του Λαζόπουλου ή το «Ντου γιου λάικ φροϊλάιν δι Γκρις» του Καλογιάννη.

Κι επειδή TEDx ανηφορίζει αυτές τις μέρες στο βορρά και διάφοροι ρηξικέλευθοι τύποι θα μιλήσουν για επικοινωνία, μάρκετινγκ και πρωτότυπους τρόπους διείσδυσης στο μνημονικό μας, απορώ γιατί ένας χριστιανός δεν καλεί και τον κύριο επικοινωνιολόγο του Jumbo να τραβήξει μια ανάλυση και να ρουμπώσει όλα τα περί neuromarketing και επιδραστικών campaigns! Αναρωτιέμαι: Για ποιο λόγο οι comme il faut οπαδοί της αισθητικής καθαρότητας του lounge δεν τραβάνε ως σωστοί νονοί για το μαγαζί της Μαρί Σαντάλ στην Προξένου Κορομηλά και δεν αφήνουν το λαουτζίκο, το μετανάστη, εμάς τους λούμπεν, να ψωνίζουμε από όπου θέλουμε κι όσο λαϊκά θέλουμε.

Υπάρχουν βέβαια και οι vegans, που το πρόβλημά τους δεν είναι η Στανίση αλλά το αρνί το σουβλισμένο. Εδώ κατανόηση και ρισπέκτ. Παρεμπιπτόντως τι διάολο θα σουβλίσουν οι vegans το Πάσχα; Κάστανα ή μαργαρίτες;

Επίλογος παρόμοιος με την ατάκα του Κώστα Τσάκωνα από τη θεϊκή ταινία «Φτηνά τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη: «Ναι, ρε, μου αρέσουν οι διαφημίσεις των Jumbo και θέλω να τις ακούω 4 φορές τη μέρα! Υπάρχει πρόβλημα;».